Ξέσπασμα!...

Δεν ξέρω αν είναι τα χρόνια που περνάνε, οι μέρες που ζούμε η οι ιδιαιτερότητες της χώρας και της φυλής. Ίσως ναναι και όλα μαζί. Αλλά το βέβαιο είναι πως σε καιρούς ευημερίας, γενικώς, ο κόσμος ούτε είναι, ούτε περνά καλά. Δεν μπορεί νάναι καλά, αν κρίνω από αυτά που βλέπω να συμβαίνουν γύρω μας καθημερινώς.

Συμβαίνουν πολλά, εδώ κι αλλού. Όλα μας επηρεάζουν, ασχέτως εάν, κλεισμένοι στο καβούκι μας, κάνουμε πως δεν μας αφορούν.

Η τρομοκρατία, και της Αλ-Κάιντα αλλά και του Μπους, είναι σαν κόμπος στο στομάχι όλου του κόσμου. Ταξιδεύεις και είσαι σφιγμένος. Για κάποιο παιδί, δικό σου η γνωστό, που σπουδάζει έξω, έχεις διαρκώς την έγνοια. Οι εικόνες τεμαχισμένων ανθρώπων, λες και είναι βιτρίνα πια στις οθόνες της τηλεόρασης.
Τα ακραία φυσικά φαινόμενα, που είναι σαν τώρα να τα μάθαμε, πάντα συνέβαιναν και δεν θα σταματήσουν, δυστυχώς.

Όμως, σ’ αυτόν τον τόπο όπου κάθε μέτρο πια έχει χαθεί, βιώνουμε, πέρα απ’ όλα αυτά, μια τραγική, όσο και γελοία εικονική πραγματικότητα, που πολλές φορές, ωστόσο, είναι πέρα ως πέρα υπαρκτή.

Βλέπεις ας πούμε πως ένα καραμπινάτο – αλλά όχι πρωτάκουστο σκάνδαλο, καταξιώνει έναν δημοσιογράφο που κινείται πολύ άνετα ανάμεσα στον λαϊκισμό και τον αφ’ υψηλού ρόλο του εθνικού Ρομπέν των Δασών. Ο ‘χι’ πολιτικός που συνεχώς κάνει βουτιές στη διαφθορά, δεν είναι παρά μια ακόμα επικίνδυνη και θλιβερή περίπτωση ενός κλασσικού Έλληνα φτωχομπινέ, που κάποια στιγμή στη ζωή του, βλέποντας την αρπαχτη και το νταβατζιλίκι να έχει γίνει καθημερινή πρακτική, απλώς αναρωτήθηκε «γιατί όχι και εγώ;», και μπήκε κι αυτός στο παιχνίδι. Είναι απολύτως φυσιολογικό που τους βλέπουμε όλους αυτούς τους απίθανους τύπους της καθημερινής μας επικαιρότητας σε διάφορες κοινωνικές εκδηλώσεις, να χαμογελούν στις κάμερες σαν εκείνη την συμπαθέστατη αγελάδα της Λίλα Πάουζε. Έτσι ακριβώς, και εκεί ακριβώς, σε τέτοιες εκδηλώσεις, βρίσκονται καθημερινά και χιλιάδες άλλοι διαπλεκόμενοι, είτε γνωρίζονται μεταξύ τους είτε όχι. Σε κάθε επίπεδο της κοινωνικής μας ζωής, τα λαμόγια έχουν παρουσία απολύτως διακριτή.

Στον χώρο της σόου-μπίζνες, τα προβεβλημένα πρόσωπα είναι εκείνα που λες μακάρι, Χριστέ μου, να μην μοιάσει ποτέ το παιδί μου σ’ αυτά. Μέρες τώρα, παρακολουθούμε από την τηλεόραση έναν κ. Κακέτση, ιδιοκτήτη νυχτερινών κέντρων, να επιτίθεται σε έναν κύριο Νουράιγ, καινούργιο αμόρε της κ. Λιάνη, και λες τώρα, …, εντάξει, αν είναι να κάνω πλάκα, να κάνω, …, αν όμως μου τα δείχνουν όλ’ αυτά για να πληροφορηθώ, ας πούμε, ποιος είναι ο ένας κύριος και ποιος ο άλλος, συγγνώμη, αλλά γιατί? Τι είναι αυτοί οι κύριοι? Τον Κακέτση γιατί πρέπει να τον ξέρω? Τι είναι? Έκανε καμία σπουδαία ανακάλυψη? Έχει προσφέρει κάτι στη κοινωνία? Μήπως είναι τέρας μορφώσεως και δεν το ξέρω? Πείτε μου σας παρακαλώ πολύ, γιατί πρέπει να ξέρω εγώ ποιος είναι ο Κακέτσης, και δεν πρέπει να μάθω ποτέ ποιος είναι, ας πούμε, ο καθηγητής Ευάγγελος Γραγουδάς, επικεφαλής του τμήματος οφθαλμολογίας στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Βοστωνης, ο πρώτος οφθαλμίατρος στον κόσμο που χρησιμοποίησε με επιτυχία την ακτινοβολία με δέσμη πρωτονίων για την θεραπεία του οφθαλμικού μελανώματος, και έχει ξαναχαρίσει το φως σε εκατοντάδες ασθενείς?
Γιατί να βλέπω εκατό φορές στα παράθυρα τον Κακαουνάκη, τον Τράγκα, την Κανέλλη, τον Βενιζέλο, τον Μειμαράκη, τον Καρατζαφερη και τον νομάρχη Ψωμιάδη (για να μην τον μπερδεύουμε με τον άλλον), και να μην δω έστω ένα 3λεπτο ρεπορτάζ για τους 2 Αυστραλούς επιστήμονες Μάρσαλ και Ουόρρεν, που πήραν το φετεινό Νόμπελ Ιατρικής, για την ανακάλυψη του ελικοβακτρτηριδίου πιλόρι, ενός βακτηριδίου που ευθύνεται για το έλκος του στομάχου, και που το θεραπεύεται πλήρως, κάνοντας τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων στον κόσμο πολύ καλύτερη.

Λέω, λοιπόν, το τετριμμένο, ότι αν θέλετε να κάνετε χαβαλέ με τα παράθυρα, κάντε το. Αν θέλετε να στριμώξετε τα ενδιαφέροντα αυτού του κοσμάκη στις απατεωνιές του κάθε πολιτευτάκια, κάντε το και αυτό. Αλλά, βρείτε και λίγο χώρο για πιο φωτεινά πράγματα. Για πιο σημαντικά πρόσωπα από τον Κακέτση. Η υποθεση Χρηστιδη, ενός ανθρωπου από την Θεσσαλονίκη που κατηγορήθηκε (τηλεοπτικώς) ότι θησαύρισε φτιάχνοντας τηλεοπτικά κανάλια που «πουλούσαν» … τηλεφωνικές γραμμές (για σεξ, για αστρολογία, για το κακό μας το συναπάντημα!) δεν είναι παρά καθρέφτης μιας βαθιά άρρωστης κοινωνίας. Οι απατεώνες, για να κάνουν την δουλειά τους, πρέπει να βρούνε και εύκολα θύματα. Όλοι αυτοί που τώρα κλαίνε και οδύρονται «τα χρήματα μας πίσω», είναι άξιοι της μοίρας τους. Δεν χρειάζεται να έχεις ούτε απολυτήριο δημοτικού για να καταλάβεις ότι ο άλλος σε κλέβει, όπως σε κλέβουν καθημερινά και οι αστρολόγοι, και τόσοι άλλοι – άρα δεν στέκεται η δικαιολογία του φτωχού κι αμόρφωτου ανθρώπου. Λίγο μυαλό χρειάζεται, που δυστυχώς όμως δεν υπάρχει, γιατί αν υπήρχε, ούτε ο Καρατζαφερης θα ήταν ευρωβουλευτής, ούτε ο Δασκαλάκης του ΠΑΣΟΚ θα γινόταν ποτέ διοικητής τράπεζας, ούτε και ο Τράγκας δημοσιογράφος.

Επιτυχια του Τριατνταφυλλοπουλου η αποκάλυψη της υπόθεσης Χρηστίδη. Όμως, έχουμε πληροφορηθεί άραγε ποτέ τι απόγιναν όλες οι άλλες υποθέσεις που απασχόλησαν την περιζήτητη και δημοφιλή εκπομπή του? Έχουν προβληθεί άραγε ποτέ οι διαψεύσεις υποθέσεων, η εκείνες που δικαίωσαν δικαστικώς τους κατηγορηθέντες από τον δημοσιογράφο? Έχει ακουστεί, μία έστω φορά, η φράση, συγγνώμη, αλλά τον τάδε κύριο που διαπόμπευσα στην εκπομπή μου του κατέστρεψα τη ζωή, τον ανάγκασα να βγάλει τα παιδιά του από το σχολείο γιατί τά απομόνωναν τα άλλα παιδιά, …, ΕΧΕΙ γίνει ποτέ αυτό?

ΟΧΙ. Γιατί έχουμε κολλήσει σ’ αυτήν την μετριότητα και μιζέρια, έχουμε κολλήσει στο Μπίγκ Μάδερ με 15 μαμόθρεφτα να σφάζονται για τά φράγκα, έχοντας ως πρότυπο τον ατάλαντο Περικλή τον Στεργιανούδη, που όπου πηγαίνει έχει και μια κάμερα από πίσω του, να προβάλλουν την κάθε σαχλαμάρα που εκστομεί ως τάχα μου σπουδαία. Και λες, ρε γαμώτο, δεν πρέπει να γίνει κάτι, δεν αξίζει αυτός ο κόσμος κάτι που να τον κάνει να νοιώσει πιο καλά? Να πει «μπράβο», αντί για «ωχ, αμάν». Να ξεχωρίσει έναν πραγματικά σπουδαίο άνθρωπο, και αυτόν να υποδείξει ως πρότυπο στο παιδί του, όχι τον Στεργιανούδη, όχι την Τατιάνα, ούτε και την Λίτσα Πατερα, ουτε και τους παραθυράτους πολιτικούς και δημοσιογράφους.

Προχωράς στο δρόμο αυτές τις μέρες και τι βλέπεις? Προσέξτε τις γιγαντοαφίσες. Τσιγάρα, τζόγος, τραγουδιστές και μια εφημερίδα που δίνει 5 DVD, τα 2 από τα οποία είναι βαρβάτες τσόντες. Περπατάς στην πανεπιστημίου, κάτω προς την Ομόνοια, μαζί με τη γυναίκα σου και το παιδί σου, και βλέπεις τα πορνοπεριοδικά φάτσα-κάρτα. Δεν λέω να απαγορευτούν, όχι. Είμαι εναντίον των απαγορεύσεων. Αλλά, με τα εξώφυλλα έξω? Να δείχνουν τα πάντα? Ξέρω γω? Τι άλλο να πω? Τριτοκοσμική χώρα. Τρελαίνεσαι. Γιατί ξέρεις ότι δεν το αξίζει. Ότι υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν και μπορούν να αναδείξουν το καλό της πρόσωπο. Όμως, νομίζω ότι για να γίνει πια αυτό, χρειάζεται κάθαρση πολύ μεγάλη. Έστω κι αν αυτό σημαίνει πως μπορεί να χρειαστεί να πάει στη φυλακή η μισή χώρα.