Ο Ελλην Γκόλφερ

Πήγα σήμερα για γκολφ στη Γλυφάδα. Ξεκίνησα να παίζω τον περασμένο Αύγουστο στη Κύπρο. Εκεί, στο Aphrodite's Hills, κοντά στη Πέτρα του Ρωμιού πρός την Πάφο, πήρα τα πρώτα μου μαθήματα. Κόλλησα. Μου αρέσει πολύ το άθλημα αυτό - ίσως γιατί βγάζει από μέσα μου τις αγγλοσαξωνικές μου ρίζες. (Η λατρεία μου για το κρίκετ, μπορει να έπαιξε και αυτή τον ρόλο της)...

Το Γκόλφ της Γλυφάδας έχει κάτι το παρακμιακό. Μου αρέσει.
Εχει, όμως, και κάτι το αδικαιολόγητα "αφ' υψηλού": τους ξερόλες παίκτες του!

Σημερα, Σάββατο, ο φίλος μου ο Γιάννης και εγω δεχτήκαμε "άγριες επιπλήξεις" από 3 παρέες που ηταν πίσω από εμάς. Μας είπαν ότι απαγορεύεται τα Σάββατα να παίζουν δυο-δυο, διότι τάχα καθυστερούμε τους από πίσω, και αξίωσαν να τους αφήσουμε να περάσουν.

Ετσι κι αλλιώς θα τους αφηναμε, αλλά ο τρόπος τους, επιτακτικός και αγενής, με αναστάτωσε και με στενοχώρησε. "Καλά", σκέφτηκα, "δεν υπήρξαν ποτέ τους αρχάριοι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, οι τάχα μου Tiger Woods της Ελλάδος; Πως την είδαν έτσι, να επιτίθενται σε κάθε καινούργιο, λές και δέν ηταν ποτέ οι ίδιοι σ' αυτήν την θέση;". Τι αλαζονεία είν' αυτή του Ελληνα γκόλφερ έναντι τών πρωτόβγαλτων; Και να πω ότι βγάζουμε, σαν χώρα και κανάν γκόλφερ της προκοπής, να πώ "'άντε, να δεχτω και έναν-δυό ιδιότροπους". Εχω παίξει, μεχρι τώρα σε άλλες τρείς χώρες - όλες με παράδοση μεγαλύτερη στο γκόλφ απ' ότι εδώ. Ποτέ και πουθενά δεν συνάντησα αυτήν την αγένεια.

Στη Γλυφάδα, έχει τύχει να ανταμώσουμε στο course και με παίκτες άλλων χωρών. Πρίν μία εβδομάδα, 2 Φινλανδοί μας προσκάλεσαν, έναν άλλον μου συμπαίκτη, τον Αντώνη, και΄εμένα, να παίξουμε μαζί τους. Ηταν πολύ καλύτεροι από μάς - παίκτες δέκα χρόνων έκαστος. Κι όμως, μας υπέμεναν, μάς συμβούλευσαν, και κυρίως μας χάρισαν την ωραία παρέα τους. Σίγουρα δε, ηταν καλύτεροι παίκτες από όλους τους Ελληνάρες που σημερα μας έβαλαν τις φωνές.

Καταλαβαίνω ότι πρέπει να υπάρχουν και να τηρούνται οι κανόνες σε ένα γκόλφ course - όπως και παντού, άλλωστε. Ομως, ηταν σαφες πως εμείς οι δυο, ο Γιάννης και εγω σήμερα, αρχάριοι όντες, δεν ξέραμε τον συγκεκριμένο κανονισμό. Τό είπαμε, άλλωστε, στους φωνασκούντες παικταράδες που έπονταν. "Εντάξει, ρε παιδιά, δεν το ξέραμε, περάστε εσείς πρώτοι, και δεν τρέχει τίποτα".

Δεν τους έφτανε αυτό όμως. "Αν δεν το ξέρατε - απάντησε ο ένας - να φροντίζατε να το μαθαίνατε πρίν έρθετε εδώ."

Εμεινα να τους κοιτάω εμβρόντητος, και με θλίψη ανείπωτη να αναρωτιέμαι τι πολιτισμό και ποιά Παιδεία μπορει να κουβαλά μέσα του ένας τέτοιος άνθρωπος; και νά'ταν ένας, να πώ εντάξει, γεμάτος είν' ό κόσμος από μαλάκες, γιατί όχι καί άλλος ένας στο Γκόλφ της Γλυφάδας. Ομως δεν ηταν ένας μόνο. Σημερα, ηταν τουλάχιστον 10 οι ξερόλες του γκόλφ. Αυριο θάναι περισσότεροι. Γιατί; Και από που τον αντλούν όλον αυτόν τον τσαμπουκά;

Τους απεχθάνομαι όλους αυτούς τους ανθρωπους που αισθνονται ότι έχουν μιαν εξουσία, και που στο όνομά της προσπαθούν να επιβληθούν επί των άλλων. Στις αγγλοσαξωνικές χωρες ό όρος είναι bullying - δηλαδή, πουλάω τσαμπουκά η/και νταηλίκι, με απώτερο και μόνο σκοπό να επιβληθω επί του άλλου, του αδύναμου, εκφοβίζοντάς τον. Στον στρατό, που είναι ένας θεσμός όπου ο παραλογισμός είναι μονίμως παρών, ό αντίστοιχος όρος είναι "καψώνι".

Μου τη δίνουν αυτοί οι νταήδες, επειδή δεν έχουν καταλάβει ότι οι πράξεις επιβολής τους, το μόνο πραγματικό αποτέλεσμα που έχουν είναι να δημιουργούν βαθειά στεναχώρια σε εκείνους που τίς υφίστανται. (Μου τη δίνει κάθε ισχυρός που κάνει κατάχρηση της ισχύος του για να πατησει τον αδύναμο).

Κατά τα άλλα, ακόμα και άν πετύχουν τον σκοπό τους (δηλαδή, να παίξουν πρίν από μένα στην 8η τρυπα της Γλυφάδας, να περάσουν πρίν από σένα στον δρόμο, να στερήσουν ακόμα ένα πιάτο φαγητού από τον φτωχό, να αφαιρέσουν τη ζωή από έναν ανυπεράσπιστο), στο τέλος της μέρας θα ταφούν και αυτοί κάτω από το χώμα και, όπως όλοι οι άλλοι, θα βλέπουν τα ραδίκια ανάποδα!