Η "Σωτηρία" της αθλιότητας!...

Πριν από 6 χρόνια περίπου, μια θεία μου εισήχθη εσπευσμένα στον «Ευαγγελισμό» με σοβαρότατο εγκεφαλικό. Επί ώρες, την είχαν σ’ ένα ράντζο, στον διάδρομο, να παλεύει μόνη για τη ζωή της. Σε θάλαμο μπήκε την επόμενη μέρα, το μεσημέρι. Σχεδόν 24 ώρες μετά. Το βράδυ, κατόπιν υπόδειξης των ίδιων του ανθρώπων του νοσοκομείου, φέραμε «αποκλειστική» - τουλάχιστον να μην πέσει από το ράντζο η γυναίκα.
Εξαιτίας της ελλιπούς ιατρικής φροντίδας που έλαβε, καθώς και της μετά από 5 μέρες επίσκεψης ενός φυσιοθεραπευτή που μας πρότεινε να τον δούμε στο ιατρείο του, η θεία έχασε τις πρώτες πολύτιμες ημέρες και έχει μείνει με το μισό σώμα της παράλυτο.
Πριν από 2,5 χρόνια, ημέρες Ολυμπιακών Αγώνων, εισήχθη στον Ερυθρό Σταυρό – αυτός εφημέρευε – με οξύ κυκλοφοριακό πρόβλημα. Η διάγνωση έγινε πάλι στον διάδρομο, και μάλιστα ήταν στο «τσακ» να την βάλουν στο χειρουργείο για να της κόψουν το πόδι. Ευτυχώς, με τις ηρωικές προσπάθειες των ιατρών εκεί αλλά και την δική της, ακόμα, θέληση να ζήσει, το ξεπέρασε και αυτό. Τα βράδια, ώσπου να βγει από το νοσοκομείο, πάλι αναγκαστήκαμε να πάρουμε πήραμε «αποκλειστικές», γιατί έτσι γίνεται στα ελληνικά νοσοκομεία.
Τον περασμένο Μάιο, αν θυμάμαι καλά, η θεία μεταφέρθηκε εσπευσμένα με ασθενοφόρο στο «Σωτηρία», με πρόβλημα στη καρδιά και με πίεση στα ύψη. Πέρασε και εκεί, μαζί με δεκάδες άλλους ασθενείς, το καθιερωμένο 12-24ωρο στα ράντζα, που με τόση χαριτωμένη χαζομάρα όλοι οι μέχρι τώρα υπουργοί Υγείας είπαν πως θα εξαφανίσουν.
Νόμιζα πως μετά από τόσα χρόνια, κάτι θα άλλαζε. Δεν ξέρω αν έγιναν καλύτερα νοσοκομεία ο «Ευαγγελισμός» η ο «Ερυθρός», αλλά χειρότερο από το «Σωτηρία» δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου.
Δεν βρήκα κατσαρίδες, ούτε και φαγητά ληγμένα – αυτό είναι άλλου δημοσιογράφου ειδικότητα. Βρήκα όμως ένα κτίριο (εκείνο της καρδιολογικής κλινικής) ξεχαρβαλωμένο σε τέτοιο βαθμό που αν το έβρισκε μπροστά του ένας άστεγος και επί χρόνια περιπλανώμενος άνθρωπος, πεινασμένος, απελπισμένος, διαλυμένος και βρώμικος, θα το’βαζε στα πόδια χωρίς δεύτερη σκέψη.
Όταν, επιτέλους, μπήκε η θεία σε θάλαμο (αφού προηγήθηκε η είσοδός της σε άλλον, αλλά μόλις τακτοποιήθηκε στο κρεβάτι της, της είπαν συγγνώμη, αλλά έχουμε έκτακτο περιστατικό και πρέπει να σας ξαναπάμε στον διάδρομο – και την πήγαν!), μας είπαν και πάλι ότι την νύχτα πρέπει να φέρουμε «αποκλειστική», διότι το υπάρχον περιστατικό δεν μπορεί να φροντίζει όλους τους ασθενείς.
Η νοσοκόμα υπηρεσίας μου έδωσε ένα έγγραφο για να συμπληρώσω τα στοιχεία μου. Έγγραφο, με επικεφαλίδα το όνομα του νοσοκομείου. Επισήμως, δηλαδή. Μου είπε, επίσης, και την νέα ταρίφα: 62 ευρω από τις 11 το βράδυ ως τις 6 το πρωί.
Σημείωσα το όνομα της κοπέλας και την πήρα τηλέφωνο από μια συσκευή που υπάρχει στον διάδρομο, ειδικά για να κλείνεις αποκλειστικές. Μου είπε η κοπέλα να κοιτάξω δίπλα μου στον τοίχο μια κάρτα που έγραφε ότι ενοικιάζονται πολυθρόνες αποκλειστικά για αποκλειστικές!
«Θα μου πάρετε και μια τέτοια», λέει, «γιατί εγώ στις παλιοκαρέκλες του νοσοκομείου δεν κάθομαι». Δίκιο είχε, μεταξύ μας. Και 20 χρονών παιδί αν είσαι, με το που θα καθίσεις σ’ εκείνες τις καρέκλες 1-2 ώρες, σχόλασε η σπονδυλική σου στήλη.
Και πόσο έχει, παρακαλώ, αυτή η πολυθρόνα; Τριάντα ευρώ την νύχτα! Αρα, σύνολο: περίπου 100 ευρω, γαμώ την δωρεάν σας υγεία, γαμώ,…, και τότε, πραγματικά, πήρα φόρα και δεν σταμάταγα με τίποτα:
Δεν ντρέπεστε, ρε κομπογιαννίτες! Είναι δυνατόν να κοροϊδεύετε τόσο ξεδιάντροπα τον κοσμάκη; Και καλά η θεία, έχει κάποια λεφτά, της κλείσαμε την αποκλειστική, της πήραμε και την πολυθρόνα. Τους άλλους τους ρωτήσατε; Περάσατε ποτέ, νύχτα, από έναν τέτοιο θάλαμο, να δείτε πως περνάνε οι … ψηφοφόροι σας;
Το μεγάλο βάρος, το σηκώνουν οι συγγενείς. Αυτοί σας σώζουν, παλιάνθρωποι! Γιατί αν δεν ήταν αυτοί, να κάνουν και τις νοσοκόμες, και τις καθαρίστριες, πολλές φορές και τους τραυματιοφορείς και τους γιατρούς, έστω και ετοιμοθάνατοι θα ξεσηκώνονταν οι άνθρωποι και δεν θάχατε χώρα να κρυφθείτε.
Σκεφθήκατε, όμως, ποτέ εκείνους που δεν έχουν ούτε δεκάρα να δώσουν; Σκεφθήκατε ποτέ πόση πίεση υφίσταται το ελλιπές προσωπικό που έχετε, και αναγκάζεται πολλές φορές, παρά την θέλησή του ασφαλώς, να μιλάει άσχημα σε ασθενείς, η και να τους παραμελεί εντελώς; Πως μπορείτε να αντικρίζετε αυτούς τους ανθρώπους, όταν έχετε στραπατσάρει τόσο πολύ και τόσο βίαια την προσωπικότητά τους;
Κουράστηκα να ακούω τον γνώριμο αντίλογο: ναι, αλλά τα κρατικά μας νοσοκομεία έχουν τους καλύτερους γιατρούς και τα καλύτερα μηχανήματα, και, και, και….
Ωραία! Γιατί δεν πάτε, κομπογιαννίτες του κερατά, να το πείτε αυτό στην θεία; Την ώρα, μάλιστα, που είναι στον διάδρομο, στο ράντζο, που τάχει κάνει πάνω της, που φωνάζει νοσοκόμα, και που εκείνη της απαντά «δεν είναι δική μου δουλειά, να ξεσκατίζω γριές».
Η γυναίκα είναι ήδη νεκρή προτού φτάσει στα χέρια των φοβερών σας γιατρών η των καταπληκτικών σας μηχανημάτων. Ψυχικά, την έχετε σκοτώσατε κιόλας εσείς, που δεν έχετε επί τόσα χρόνια καταφέρει να κάνετε το εξής πολύ απλό πράγμα – που γίνεται σε κάθε νοσοκομείο κάθε άλλης ευρωπαϊκής χώρας: τον ασθενή να αισθανθεί ότι θα τον προσέξουν και ότι θα τον σεβαστούν.
Βαρέθηκα να ακούω το «ναι μεν, αλλά». Είναι το ίδιο παραμύθι που σερβίρει η Ολυμπιακή όταν θέλει να δικαιολογήσει το κακό σερβις, η τις καθυστερήσεις, η τα σκισμένα καθίσματα. «ναι, αλλά έχουμε την καλύτερη ασφάλεια».
Και σου το λένε αυτό λες και σου κάνουν χάρη. Ο,τι, δηλαδή, κοίταξε να δεις, κάτσε εκεί στο ράντζο, φέρε την αποκλειστική σου και σιώπα, άντεξε όλες τις προσβολές και τις ταπεινώσεις, αλλά οι γιατροί μας είναι σπουδαίοι.
Χέστηκα! Και χεσμένος όπως είμαι, δεν μπορώ να σκεφτώ τον καλό γιατρό η τον προηγμένο μαγνητικό σας τομογράφο. Ένα χάδι ζητώ, ρε γαμώτο. Μια φωνούλα που θα μου πει «μην ανησυχείς, θα γίνεις καλά». Ένα κρεβάτι απλό και καθαρό να γείρω το άρρωστό μου κορμί. Και μια βεβαιότητα ότι βρίσκομαι σε καλά χέρια.
Ένας και μόνο άθλιος θάλαμος, ενός και μόνο κρατικού νοσοκομείου, είναι αρκετός για να δικαιολογήσει την πλήρη αποτυχία του συστήματος πολιτικής διαχείρισης της κοινωνικής φροντίδας των απλών ανθρώπων.
«Η καθημερινότητα του πολίτη» είναι φέιγ-βολάν σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, και την βλέπουμε να διαφημίζεται μέσω ενός χαρωπού πολιτικού που θα επισκεφθεί μια λαϊκή αγορά και θα ποζάρει στον τηλεοπτικό φακό κρατώντας ένας ολόφρεσκο, μεγάλο αγγούρι, με το συμπάθειο!.
Εάν πάλι, τύχει να επισκεφθεί κάποιο νοσοκομείο, αποκλείεται να το κάνει εάν δεν έχει προηγηθεί γενική επιστράτευση για τον καθαρισμό του και για την μετατροπή του, για μια μέρα έστω, σε Μέγιο η Κρόμγουελ.
Κατά την ημέρα μιας τέτοιας υπουργικής επίσκεψης, αποκλείεται να δείτε ποτέ στον διάδρομο του Ευαγγελισμου την θεια μου, η στον θάλαμο του Σωτηρία την κυρία Περσεφόνη, που και αυτή τάκανε πάνω της και έτρεχε η μικρή της η εγγονούλα να τα καθαρίσει, και όλοι βγήκαμε από τον θάλαμο επί ώρες, γιατί δεν την άντεχες την μπόχα, και όταν πήγαμε σπίτι μας το βράδυ, χωθήκαμε αμέσως κάτω από καυτό νερό στο ντους, να φύγουν από πάνω μας όλα τα μικρόβια που νομίζαμε πως είχαμε συλλέξει από τη βρώμα.
Εσείς, ευτράπελα προσωπάκια της πολιτικής μας πασαρέλας, αποκλείεται να τα πετύχετε όλα αυτά – την έχετε τακτοποιήσει την μπάντα σας. Εγώ, που ως δημοσιογράφος θα μπορούσα να γευόμουν και μια πιο καλή αντιμετώπιση, τα πέτυχα τρεις φορές στα τρία. Λέτε νάμαι απλώς γκαντέμης, γαμώ την ατυχία μου;


ΥΓ 1: Συγγνώμη για τη γλώσσα. Δεν συνηθίζω να εκφράζομαι έτσι. Παρά μόνο όταν κοντεύω να χάσω δικό μου άνθρωπο σε ελληνικό νοσοκομείο.

ΥΓ2: Η φωτογραφία είναι από νοσοκομείο στην Ινδονησία. Μακάρι ναταν έτσι το «Σωτηρία»!