Οι αταξινόμητες περιπλανήσεις μου

Θα θύμωνε
ο μέντοράς μου, ασφαλώς
αν αντιλαμβανόταν πως έγραφα
ποίηση θυμωμένη.
Ρήτρα υψηλά θ’ απαιτούσε
για την προσβολή των λέξεων
και των συναισθημάτων.
Ασφάλιστρα πανάκριβα
για κάθε στίξη
που χάνεται,
κάθε «άνω τελεία»
που άσκοπα, εντελώς, σπαταλιέται
στης νέας διαλέκτου
την τυποποίηση.
Θα μ’ έβαζε να ξαναδιαβάσω
Σαίξπηρ και Έλιοτ,
Ελύτη και Καβάφη,
Ντίκενς και Ντοστογιέφσκι,
Καζαντζάκη και Παπαδιαμάντη.
Ταξίδια μου
καινούργια
(και παλαιά, επίσης…)
γενναιόδωρα
θα επιδοτούσε – Αχ!
Και μπιχλιμπίδια όμορφα θα μου χάριζε
να’χω απασχόλιο
στις αταξινόμητες περιπλανήσεις μου
στο «πέραν» του εδώ,
στο «σιμά» του εκεί,
στο «έρχομαι», πάντα.
Να με περιμένεις, πάλι
όπως ήμουν.
Απαλλαγμένον από θυμό,
ανασφάλεια, κι όλα τα άβολα φτιασίδια της –
Κοίτα!
Κοίτα εμφάνιση…
Για να θυμάσαι
όταν δεν θάχω πιά, τίποτ’
άλλο
να με βαραίνει
παρεκτός ετούτο το μόνο,
υπέροχο φορτίο των λέξεών μου.
Δηλαδή:
Ένα ποίημα, όλο κι όλο.
Μόνο ένα.