Ενοχη σιωπή (Και πιο ένοχη, ακόμα, ταύτιση με τον δήμιο)

Σ’ αυτούς τους περίεργους καιρούς που ζούμε, όπου τα πάντα μπορούν να παρερμηνευθούν και η καχυποψία να πηγαίνει σύννεφο, κάθε κράτος που κάνει κάτι που μπορεί να στενοχωρήσει την Αμερική η το Ισραήλ, αυτομάτως θα κερδίσει πολλούς φίλους. Πρόσφατη είναι, άλλωστε, η τρέλα που κατέλαβε τους Άραβες όταν η εθνική μας μπάσκετ κέρδισε την αντίστοιχη ομάδα της Αμερικής, και βγήκαν στους δρόμους πανηγυρίζοντας για ένα άθλημα που μάλλον δεν ξέρουν εάν παίζεται με τα χέρια η τα πόδια.
Συμπάθειες πολλές έχει κερδίσει τον τελευταίο χρόνο και το Ιράν, που πολύ έντεχνα εφαρμόζει το «δύο μέτρα και δύο σταθμά» σε μια ολόκληρη γκάμα από θέματα. Έχω διαβάσει όχι λίγα επαινετικά κείμενα για τον ανεκδιήγητο πρόεδρο της χώρας, τον Μαχμούντ Αχματιτζενάντ, και έχω ακούσει πολλούς ανθρώπους να επαινούν το καθεστώς του ωσάν να είναι κάποιο μοντέλο Δημοκρατίας που όλοι θα πρέπει να μιμηθούμε.
(Προσθέτω, παρενθετικά, και ένα άλλο παράδοξο που, χρόνια τώρα, ευδοκιμεί εδώ, στα δικά μας λημέρια: πες κακή κουβέντα για τους Άραβες, και είναι αυτομάτως ωσάν να είσαι εχθρός του Ελληνισμού, πράκτορας των Αμερικάνων, η και τα δύο).
Μιλάμε, όμως, σήμερα για το Ιράν. Ένα καθεστώς το οποίο δεν είναι δημοκρατικό, καταπιέζει και βασανίζει τους ίδιους τους πολίτες του, ασκεί τρομοκρατία στο εσωτερικό της χώρας, και την συντηρεί εκτός αυτής, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα εκείνο της Χεζμπολλάχ.
Η θεοκρατική κλίκα της Τεχεράνης, ένα πράγμα γνωρίζει να πράττει άριστα: να δημιουργεί ψεύτικες, πλασματικές κρίσεις. Το έχει κάνει πολλές φορές στο παρελθόν. Το κάνει και τώρα με το πυρηνικό της πρόγραμμα, ότι τάχα το αναπτύσσει για λόγους ενεργειακούς. Ένας και αδιατάρακτος ο στόχος: να καταστείλει την όποια εσωτερική αντίδραση για τα μύρια όσα στραβά του καθεστώτος, και να δημιουργήσει ενότητα και οργή κατά του «κοινού εχθρού».
Όπως και στην περίπτωση του Ιράκ επί Σαντάμ Χουσείν, τα μεγάλα θύματα του καθεστώτος είναι οι ίδιοι οι απλοί πολίτες του – και, για όνομα του Θεού, μόνο ένας παλαβός θα επαναλάμβανε στο Ιράν το έγκλημα που διέπραξε ο Μπούς κατά της Τεχεράνης.
Δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να εισβάλει κανείς σε μιαν άλλη χώρα. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν μπορεί και να απαγορευθεί η σκληρή, εναντίον της κριτική. Και δεν σημαίνει ότι όποιος επικρίνει το Ιράν, ή όποιον άλλον αντιτίθεται στις ΗΠΑ η στο Ισραήλ, είναι αυτόματα και «τσιράκι» αυτών των δύο κρατών.
Τι θα κάνουμε όμως; Θα κρατήσουμε το στόμα κλειστό, και δεν θα αντιδράσουμε καθόλου εναντίον ενός καθεστώτος το οποίο πέρυσι, δημοσίως απαγχόνισε δύο νεαρούς άνδρες μόνο επειδή ήταν ομοφυλόφιλοι; Πληροφορίες ανθρωπιστικών οργανώσεων ανέφεραν μάλιστα ότι οι δύο νεαροί, που πέθαναν φρικτό θάνατο, δεν είχαν καν συμπληρώσει το 17ο έτος της ηλικίας τους.
(Στη φωτογραφία, η στιγμή που τους περνάνε τη θηλιά στο λαιμό!)
Θα κάνουμε, άραγε, τα στραβά μάτια στο Ιράν, επειδή αντιτίθεται στην «φοβερή Αμερική», και στο «τρομερό Ισραήλ»; Ποιος εφεύρε την έννοια αυτής της ανόητης … πολιτικής αλληλεγγύης;
Μόλις τον περασμένο μήνα, διαβάσαμε σε όλες τις έγκυρες εφημερίδες του εξωτερικού (συμπεριλαμβανομένης και της βρετανικής Ιντιπέντεντ, που κανείς δεν μπορεί να την κατηγορήσει για εχθρότητα προς τις αραβικές χώρες και για εύνοια προς την Ουάσιγκτον η την Ιερουσαλήμ), ότι η ιρανική αστυνομία χρησιμοποίησε άνευ προηγουμένου βία, με κλόμπς και δακρυγόνα, για να διαλύσει συγκέντρωση περίπου 200 γυναικών που ζητούσαν απλώς ίσα δικαιώματα με τους άνδρες στον γάμο και στα διαζύγια.
Οι γυναίκες στο Ιράν δεν έχουν το δικαίωμα να συμμετάσχουν σε οποιαδήποτε εκλογική αναμέτρηση ως υποψήφιες. Δεν θεωρούνται άξιες να καταλάβουν δημόσιο αξίωμα.
Δικαιούνται, όμως, και ενθαρρύνονται κιόλας, να καταταγούν στα σώματα ασφαλείας. Και έτσι, πολύ συχνά βλέπουμε αυτές τις γυναίκες-αστυνομικίνες, να ασκούν απίστευτη βία εναντίον άλλων γυναικών που διαδηλώνουν ζητώντας το αυτονόητο: ίσα δικαιώματα.
Περισσότερες από 100 εφημερίδες έχει κλείσει το καθεστώς του Αχματινετζάντ και των αγιατολλάδων. Δημοσιογράφοι, συγγραφείς, ακόμα και bloggers τώρα, συλλαμβάνονται και κλείνονται σε φυλακές και κρατητήρια χωρίς δίκη. Χωρίς καν κατηγορία.
Υπό κράτηση ευρισκόμενοι, υποφέρουν φρικτά βασανιστήρια – ψυχικά και σωματικά. Οι καταγγελίες και οι μαρτυρίες που φτάνουν σε γνώση των ανθρώπων της Διεθνούς Αμνηστίας είναι ατέλειωτες και ανατριχιαστικές. Μόνο πέρυσι, ο οργάνωση αυτή τεκμηρίωσε 94 εκτελέσεις, πριν από τις οποίες προηγήθηκε φρικτός βασανισμός των θυμάτων.
Ο δημοσιογράφος Ακμπάρ Γκάντζι, μόλις έχει αφεθεί ελεύθερος έπειτα από φυλάκιση 6 ετών, επειδή τα άρθρα του θεωρήθηκαν «επικίνδυνα για την ασφάλεια της χώρας».
Ένας φίλος, στο BBC στο Λονδίνο, του μίλησε πριν από λίγες μέρες – φίλοι, από μικρά παιδιά. «Άκουγα την φωνή ενός άλλου ανθρώπου», μου είπε. «Δεν τον αναγνώρισα. Τόσο πολύ τον βασάνισαν, που τον μετέτρεψαν σε κάποιον άλλον. Τον ανάγκασαν και υπέγραψε μια δήλωση, ότι πράγματι εργαζόταν εις βάρος του καθεστώτος, το οποίο και ευχαριστεί επειδή τον έκλεισε φυλακή και τον βοήθησε να σωφρονιστεί!».
Αλλά, είπαμε: το μεγαλύτερο έγκλημα απ’ όλα είναι να σιωπά κανείς και να μην αντιδρά καθόλου σε όλ’ αυτά. (Και όμως, μια διαδήλωση τόσων ανθρωπιστικών, όπως ονομάζονται, οργανώσεων που έχουμε εδώ, έξω από την ιρανική πρεσβεία δεν έχω δει).

Υ.Γ. : Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Lifo που κυκλοφόρησε στις 14.09.2005.