Η επιδρομή των "Πορτοκαλί"

Απόγευμα Τετάρτης, 21 Ιουνίου 2006-06-21

Στο κέντρο της Φρανκφουρτης, η επέλση των «πορτοκαλί». Ειναι οι οπαδοί της Εθνικής Ολλανδίας που σε μερικές ωρες αντιμετωπίζει εδω την Εθνική Αργεντινής, σ’ ένα παιχνίδι που θα μπορουσε κάλλιστα ναναι ο τελικός.

Υπάρχουν και αρκετοί οπαδοι της Αργεντινής, αλλά λιγότερο θορυβώδεις, αφού ουτε καν μπορουν (η και θέλουν) ν΄ανταγωνιστουν τους Ολλανδους στην κατανάλωση μπίρας.

Οσο περνα η ωρα, τα πραγματα γινονται πιο δυσκολα, το αισθάνεσαι. Η μπίρα βοηθάει τον ... υπερβολικό αυθορμητισμό. Η συμπεριφορά δεν ελέγχεται, και οι αντιδράσεις γίνονται απότομες.

Ερχεται φερ ειπείν κατα πάνω σου ο υπερενθουσιώδης Ολλανδός, και σου δινει μια στη πλάτη, φιλικά μεν, δυνατά δε, έτσι που εάν δεν κατανοήσεις το «ζουμ τρια-λα-λο» της καταστάσεώς του, ευκολα θα του ζητήσεις το λόγο, και ευκολότερα ακόμα θα ανάψει καυγάς.

Οπως στεκόμουν σε μια πλατείτσα απολαμβάνοντας χορους και τραγούδια και από τα δύο μπλόκ των οπαδών, έρχεται ένας μεθυσμένος Ολλανδός και πατάει εκείνην την διαβολεμένη την κόρνα λίγα εκατοστά από το αυτί μου. Ο πόνος ηταν άμεσος, και για αρκετά λεπτά δεν άκουγα τίποτ’ απολύτως. Μεγαλύτερος ακόμα ηταν ο θυμός μου, και όπως ασυναίσθητα κινηθηκα άγρια προς τον αλλοπραμένο οπαδό, που δεν ειχε καταλάβει τίποτα, λειτούργησε μεσα μου το φρένο το γνωστο, και πρόλαβα να ηρεμήσω πρίν μπλεχτω σε περιπέτειες.

Στις δύο όχθες του ποταμού Μάϊν, έχουν στηθει δυο μεγάλες εξέδρες, χωρητικόπτητος αμφότερες 75.000 θεατών περίπου, που μαζεύονται εκεί σε κάθε αγωνα και τον παρακολουθούν από μια τεράστια γιγαντοοθόνη που έχει δυο όψεις – μία πρός την μία όχθη του ποταμού, μία πρός την άλλη.

Απίθανο τοπίο, και υπέροχη ατμόσφαιρα. Ειναι το γηπεδο εκείνων που δεν βρηκαν εισιτήριο. Δωρεάν η είσοδος, αλλά για να βρείς θέση για τον αποψινό αγωνα, π.χ., πρέπει να είσαι εκεί από τις 2 το μεσημέρι.

Ζηλεύω που η Ελλάδα δεν ειναι εδω.
Οπαδός ουδέτερος σε Μουντιάλ είναι ασχημο πράγμα. Ανοστο, σαν το βραστό λάχανο που μας ταίζαν οι Εγγλέζοι στα σχολεία μας στην Αφρική.

Νοιωθεις εντονα την ανάγκη να ανηκεις κάπου. Μερικοί ουδέτεροι, σαν και του λόγου μου, επιλέγουν, εξ ανάγκης, ομάδα δευτερης πατρίδας. Ετσι, λοιπόν, συναντώ Ελληνες Αργεντινούς, Ελληνες Βραζιλιάνους, Ελληνες Ιταλούς, Ελληνες Γδερμανούς, Ελληνες Σουηδούς, ακόμα και Ελληνες Γκανέζους.

Μου λείπουν οι Ελληνες Ελληνες...
Το τραγούδι μας, «Ελλάς ολέ-ολέ. Δεν σταματω να τραγουδω ποτέ».
Μου λείπει το γαλάζιο και το λευκό, που όποτε το βλέπω εδω, σε νοτιοκορεάτη πέφτω επάνω, και γίνομαι έξαλλος.

Μου την δίνουν οι νοιτοκορεάτες!
Ενας ταξιτζης, μου ‘έλεγε σημερα ότι ειναι οι χειρότεροι πελάτες, γιατί είναι τοσο καλά οργανωμένοι οι αθεόφοβοι, που πάνε κατα ομάδες, 30-30, 50-50, ενοικιάζουν πουλμανάκια η μεγάλα πουλμαν, τα έχουν όλη την ημερα να τους γυρνάνε στα αξιοθέατα, και τα απογευματα τους πάνε στους αγωνες. No business for taxi drivers, μου λέει ο δικός μου, που βρισκει ότι μεχρι στιγμης οι καλύτεροί του πελάτες ειναι οι Εγγλέζοι, οι οποίοι μπορει να τσιγκουνευονται για άλλα πράγματα στη ζωή τους (ακόμα και ενοίκιο από τα ίδια τους τα παιδιά παίρνουν), λλά όταν προκειται για την εθνική τους ομάδα (που εξελίσστεαι σε εθνικό τους καυμό) δεν λογαριάζουν τιποτα.

Λοιπόν, σε λιγο ετοιμάζομαι για το ματς εδω στη Φρανκφουρτη. Υποστηρίζω την Αργεντινή, συντηρωντας ένα όνειρο που εχω από τα εφηβικά μου χρόνια, να χορεψω βάλς (εγω, ο ατσουμπαλος!) κάποια μερα με κοπέλλα φλογερή στο Μπουένος Αίρες, αλλά και ευγνωμονώντας συνάμα μια σχολή ποδοσφαιρου όπου εξακολουθει να είναι μάθημα πρωτευον όχι το πρέσσιγκ και το «κλείστε όλους τους διαδρόμους», αλλά το «παίξτε όπως αγαπά η ψυχή σας», και «αφηστε και κανάν διάδρομο ανοπικτό βρε παιδιά, να γίνει παιχνίδι».