Τι να πω;

Είναι μέρες τώρα, που δεν ξέρω τι να γράψω εδώ. Υπάρχουν πολλά θέματα που παιδεύουν το μυαλό μου – λίγα όμως πράγματα να πω.
Να μιλήσω για την Παιδεία; Θα επαναληφθώ. Και στα μάτια εκείνων που βλέπουν μόνο εκεί που θέλουν, θα φανώ ίσως και αντιδραστικός. Γιατί εγώ δεν βρίσκω αυθόρμητο, σε τούτη τη συγκεκριμένη φάση, τον έπαινο και το χαΐδεμα των αυτιών «των παιδιών μας που σπουδάζουν».
Δεν έχει πολλά χρόνια που πέρασα από τα μονοπάτια όπου βαδίζουν σήμερα. Και κοιτώντας πίσω, με την αναθεωρητική, ελπίζω, ματιά ενός ανθρώπου που ακόμα αισθάνεται νεότατος, βλέπω ότι και ο δικός μας ξεσηκωμός, τότε, για την απόσυρση του νόμου 815 για την Παιδεία (που απεσύρθη, μάλιστα, από τον δερβέναγα Καραμανλή), είχε τα ίδια χαρακτηριστικά με τις σημερινές κινητοποιήσεις:
1. Άγνοια για το τι πραγματικά θέλουμε. Και,
2. Άρνηση για να αλλάξει το παραμικρό.
Όταν όλα γύρω μου μοιάζουν απελπιστικά στατικά, σαν κάτι να με πνίγει, και να εκφραστώ να μη μπορώ.
Σε λίγα χρόνια, θέλουμε-δεν θέλουμε, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα είναι εδώ. Όπως θα απελευθερωθεί και το επάγγελμα του ταξιτζή, όπως έπαψε να είναι κλειστό κλαμπ εκείνο των ορκωτών λογιστών, όπως και απελευθερώθηκε η αεροπορική αγορά πριν καμιά δεκαριά χρόνια.
Διαπρέπουν εκείνοι που ετοιμάζονται για τις αλλαγές. Καταρρέουν εκείνοι που τις φοβούνται.
Δείτε την καημένη την Ολυμπιακή (που κάποτε νόμιζες πως κυβερνούσε τη χώρα), πως σέρνεται τώρα πίσω από τις εξελίξεις, εκλιπαρώντας τον εκάστοτε Επίτροπο να της δώσει μια μικρή, ακόμα, παράταση ζωής.
Δεν μπορώ να σας πω πόσο στενοχωριέμαι, στ’ αλήθεια, βλέποντας άλλες εταιρείες, κρατικές και μη, να πανηγυρίζουν σήμερα επάνω στα ερείπια της Ολυμπιακής, και να ακολουθούν, αυτοί τώρα, μια πολιτική τσαμπουκά.
Σήμερα, φεύγω για το Μουντιάλ στη Γερμανία, και πληρώνω 300 ευρω παραπάνω για να ταξιδέψω με την Λουφτχάνσα, επειδή δεν ξέρω αν και πότε θα φύγει η Ολυμπιακή.
Μου τη δίνει, όσο δεν φαντάζεσθε, η αλαζονεία των γερμανών, που λένε «τόσο κάνει, άμα θέλετε», όταν τους επισημαίνεις πόσο ακριβό είναι το εισιτήριό τους.
Σαν να σου λένε «πήγαινε, αν θες με την Ολυμπιακή», και τους βλέπω να κρυφογελάνε κιόλας.
Επειδή, δεν θέλω λοιπόν να καταντήσει έτσι και η Παιδεία μας, γι’ αυτό και γίνομαι έξαλλος τώρα όταν ακούω φοιτητές και καθηγητές να παπαγαλίζουν συνθήματα και, σε μια εποχή που σε άλλες χώρες συζητούν στα πανεπιστήμια για έρευνα και κανούργια διδακτικά προγράμματα, εμείς ακόμα κάνουμε καταλήψεις για το αν θα μεταφέρουμε ένα, δύο ή δέκα μαθήματα.
Δεν ξέρω τι να γράψω, γιατί βαριέμαι να εξηγώ σε γνωστούς και άγνωστους ότι είναι αρρώστια να φοβάσαι αυτό που δεν ξέρεις. Μάθε το! Ερεύνησέ το! Αμφισβητήσέ το!
Μην του γυρνάς τη πλάτη σου, όπως κάνουμε χρόνια σ’ αυτόν τον τόπο, και καταντήσαμε να είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο όπου μεταδίδονται από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση τα θέματα των εισαγωγικών εξετάσεων, και ακολουθεί στα δελτία ειδήσεων ο γνώριμος σχολιασμός για το εάν ήταν βατά η όχι!