Περί εμπνεύσεως μονόλογος...

Ο μόνιμος τρόμος του καλού μου ποιητή φίλου, είναι μη του λείψει ποτέ η έμπνευση. Όταν θα φτάσουμε, λέει, στο σημείο η κάθε μέρα να μας φαίνεται ίδια, να μην μπορούμε ούτε στιγμή να δραπετεύσουμε από την απελπιστική ομοιογένεια προσώπων και πραγμάτων, τότε, ναι, όλα θάχουν τελειώσει.
Φοβούμαι πως υπάρχουν ύπουλοι μηχανισμοί στη ζωή, που δουλειά τους είναι ακριβώς αυτό το πράγμα: να ισοπεδώνουν τα πάντα. Όλα να μοιάζουν ίδια – τα τοπία, οι άνθρωποι, τα πρόσωπά τους, ανέκφραστα πλέον με τα φάρμακα που τους σκοτώνουν τα φυσιολογικά γονίδια της ωρίμανσης, τα ρούχα που φορούν, φέτος αυτό το χρώμα, του χρόνου άλλο, ό,τι προστάξει η βιομηχανία της μόδας, με την ίδια μουσική υπόκρουση πάντα, προσέξτε,…, υπόκρουση, όχι άκουσμα, λιγόστεψαν, δυστυχώς, τα τραγούδια αυτά, η μήπως υπάρχουν και δεν τα ξέρουμε;
Δεν ξέρω. Γυρεύω δύναμη να ξεγλιστράω απ’ αυτές τις ύπουλες παγίδες, να κλείνω τα μάτια μου σε θεάματα τυποποιημένα, είτε αυτά έχουν να κάνουν με μια παράσταση στο θέατρο, η ακόμα και μ’ έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, σαν το εντελώς ξενέρωτο, ας πούμε, σύστημα που εφαρμόζει στην ομάδα μου, την ΑΕΚ, ο υπερτιμημένος Σάντος.
Όχι!, φωνάζει τότε ο γνωστός, εντός μου προβοκάτορας, και παίρνοντας το αγγλοσαξονικό του ύφος το περισπούδαστο, μου πετάει ένα consistency, my friend, consistency, και φεύγει γρήγορα, πάντα βιαστικός. Συνέπεια, λοιπόν, ωραία, …, αλλά σε τι? Στο ίδιο πράγμα? Το αενάως επαναλαμβανόμενο? Να το δεχτώ, όταν πρόκειται ας πούμε για τα φώτα της τροχαίας, που έτσι πρέπει, μονότονα, να αναβοσβήνουν – αλλά για τις απλές λειτουργίες της καθημερινής μας ζωής, πως? Πως να αποδεχτώ αδιαμαρτύρητα ακόμα και τον τυποποιημένο πια τρόπο με τον οποίο εκτελούν συνταγές εκείνοι που μας τις παρουσιάζουν στη τηλεόραση, με εξαίρεση μοναδική τον Ηλία Μαμαλάκη;
Τώρα, …, από πού ξεκίνησα πάλι, και κατέληξα εδώ? Α, ναι. Από τον φόβο του φίλου μου του ποιητή, μη λείψουν ξαφνικά τα πράγματα που μπορούν να προκαλέσουν έμπνευση σε όποιον άνθρωπο έχει ευγενική, και όχι τσιγγούνικη και τυποποιημένη ψυχή. Και σκέφτομαι με τι θα μπορούσα να τον παρηγορήσω, …, με ιστορίες ίσως ανθρώπων που ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα, ίσως μια βόλτα να τον πάω σε μέρος καθημερινό που μπορεί όμως να μην το έχουμε προσέξει καλά, να του προσφέρω, λες, ένα γλυκό κουταλιού, τίγκα στη ζάχαρη και χωρίς διαφωτιστικές ταμπελίτσες για τις θερμίδες του, μια πρόσκληση ίσως ναρθει το βράδυ στο σπίτι να παίξουμε τάβλι η σκράμπλ, να μιλήσουμε λίγο, λέω, δηλαδή να με ακούσει και να τον ακούσω, και μετά, ας βάλουμε και λίγες μουσικές που δεν συνηθίζονται…