Tuesday, May 02, 2006

Περί εμπνεύσεως μονόλογος...


Ο μόνιμος τρόμος του καλού μου ποιητή φίλου, είναι μη του λείψει ποτέ η έμπνευση. Όταν θα φτάσουμε, λέει, στο σημείο η κάθε μέρα να μας φαίνεται ίδια, να μην μπορούμε ούτε στιγμή να δραπετεύσουμε από την απελπιστική ομοιογένεια προσώπων και πραγμάτων, τότε, ναι, όλα θάχουν τελειώσει.
Φοβούμαι πως υπάρχουν ύπουλοι μηχανισμοί στη ζωή, που δουλειά τους είναι ακριβώς αυτό το πράγμα: να ισοπεδώνουν τα πάντα. Όλα να μοιάζουν ίδια – τα τοπία, οι άνθρωποι, τα πρόσωπά τους, ανέκφραστα πλέον με τα φάρμακα που τους σκοτώνουν τα φυσιολογικά γονίδια της ωρίμανσης, τα ρούχα που φορούν, φέτος αυτό το χρώμα, του χρόνου άλλο, ό,τι προστάξει η βιομηχανία της μόδας, με την ίδια μουσική υπόκρουση πάντα, προσέξτε,…, υπόκρουση, όχι άκουσμα, λιγόστεψαν, δυστυχώς, τα τραγούδια αυτά, η μήπως υπάρχουν και δεν τα ξέρουμε;
Δεν ξέρω. Γυρεύω δύναμη να ξεγλιστράω απ’ αυτές τις ύπουλες παγίδες, να κλείνω τα μάτια μου σε θεάματα τυποποιημένα, είτε αυτά έχουν να κάνουν με μια παράσταση στο θέατρο, η ακόμα και μ’ έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, σαν το εντελώς ξενέρωτο, ας πούμε, σύστημα που εφαρμόζει στην ομάδα μου, την ΑΕΚ, ο υπερτιμημένος Σάντος.
Όχι!, φωνάζει τότε ο γνωστός, εντός μου προβοκάτορας, και παίρνοντας το αγγλοσαξονικό του ύφος το περισπούδαστο, μου πετάει ένα consistency, my friend, consistency, και φεύγει γρήγορα, πάντα βιαστικός. Συνέπεια, λοιπόν, ωραία, …, αλλά σε τι? Στο ίδιο πράγμα? Το αενάως επαναλαμβανόμενο? Να το δεχτώ, όταν πρόκειται ας πούμε για τα φώτα της τροχαίας, που έτσι πρέπει, μονότονα, να αναβοσβήνουν – αλλά για τις απλές λειτουργίες της καθημερινής μας ζωής, πως? Πως να αποδεχτώ αδιαμαρτύρητα ακόμα και τον τυποποιημένο πια τρόπο με τον οποίο εκτελούν συνταγές εκείνοι που μας τις παρουσιάζουν στη τηλεόραση, με εξαίρεση μοναδική τον Ηλία Μαμαλάκη;
Τώρα, …, από πού ξεκίνησα πάλι, και κατέληξα εδώ? Α, ναι. Από τον φόβο του φίλου μου του ποιητή, μη λείψουν ξαφνικά τα πράγματα που μπορούν να προκαλέσουν έμπνευση σε όποιον άνθρωπο έχει ευγενική, και όχι τσιγγούνικη και τυποποιημένη ψυχή. Και σκέφτομαι με τι θα μπορούσα να τον παρηγορήσω, …, με ιστορίες ίσως ανθρώπων που ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα, ίσως μια βόλτα να τον πάω σε μέρος καθημερινό που μπορεί όμως να μην το έχουμε προσέξει καλά, να του προσφέρω, λες, ένα γλυκό κουταλιού, τίγκα στη ζάχαρη και χωρίς διαφωτιστικές ταμπελίτσες για τις θερμίδες του, μια πρόσκληση ίσως ναρθει το βράδυ στο σπίτι να παίξουμε τάβλι η σκράμπλ, να μιλήσουμε λίγο, λέω, δηλαδή να με ακούσει και να τον ακούσω, και μετά, ας βάλουμε και λίγες μουσικές που δεν συνηθίζονται…

2 Comments:

Blogger antvol said...

Τελικά η παλιά συνταγή είναι και η πιο δοκιμασμένη: να (προσπαθούμε να) βλέπουμε τον κόσμο σα παιδιά (όσο γίνεται), κάθε φορά που σηκωνόμαστε το πρωί όλο περιέργεια και ενδιαφέρον, ακόμη και για τα ίδια πράγματα ...

Παρ' όλ' αυτά, τίποτε δεν με κουράζει περισσότερο από το να ξέρω εκ των προτέρων τι θα γίνει σε μια συγκέντρωση που πρόκειται να πάω, είτε αυτή είναι επίσκεψη, είτε δουλειά, είτε διασκέδαση, είτε οτιδήποτε. Και, όσο κι αν προσπαθώ να εφαρμόσω τα παραπάνω, λίγο το καταφέρνω ...

10:54 PM  
Blogger Memento aka a moment in life said...

το να ταξιδευεις με το τρενο για τη δουλεια, ειδικα εδω στην αγγλια (το λεω επειδη δεν ειχα την τυχη να ζησω στην Αθηνα), ειναι πηγη εμπνευσης... απο τη μια γιατι βλεπεις τοσους διαφορετικους ανθρωπους, πλαθεις ιστοριες με το μυαλο σου , για τον καθενα ξεχωριστα, προσπαθεις να καταλαβεις αν εχουν καλη μερα ή κακη μερα κτλ!

Μια βολτα στην λαϊκη το σαββατο το πρωι μου εφτιαξε τη μερα : με το παω να αγορασω λαχανικα, το ματι μου επεσε με μιας στην ταμπελιτσα πανω απο τα αγγουρια... αντι να γραφει το γνωστο "cucumbers" εγραφε "widow's comfort" ...
μετα γυρνωντας σπιτι ειδα ενα μωρακι στο καροτσι του, να βγαζει τις καλτσες του και να τις πεταει στο δρομο, ο μπαμπας του να μην εχει καταλαβει τιποτα, και να απολαμβανει τις αχτιδες του ηλιου πανω στα ροζ του δαχτυλακια!
Λιγο φαντασια θελει και τιποτα αλλο... αντε, και λιγο περισσοτερο ηλιο! Καληνυχτα σας... εχω να ξυπνησω πρωι πρωι να μαγειρεψω μουσακα και να παρω το ταψι να τον φαμε στο πανεπιστημιο... η προγνωση του καιρου για αυριο εδω στην νοτια αγγλια ειναι 25 oC οποτε θα κανουμε το meeting στο γρασιδι και τρωγωντας μουσακα... wish me luck !

2:52 AM  

Post a Comment

<< Home