Αγαπητέ Δημητρό (3)

Με κάποια καθυστέρηση εν συγκρίσει με την Κύπρο, ήρθε και σε μας εφέτος η Άνοιξη – οικειοθελώς η όχι, θα σε γελάσω. Πανηγυρικά αφίχθηκε, πάντως, όπως κάθε χρόνο. Με τα πλουμιστά της και τις ευωδιές της τις εξαίσιες. Σκέψου φίλε, πως ακόμα και εδώ, στην «χημική Αθήνα» όπου ζούμε, χθες έφτασε στη μύτη μου μυρουδιά από φλούδα νεραντζιού.

Χαρά μεγάλη να βολτάρεις με τ’ αυτοκίνητο στα κοντινά περίχωρα της πόλης - στα Μεσόγεια ας πούμε, η προς Σούνιο μεριά (αν και ξέρω ότι εσένα αυτή η διαδρομή σου φέρνει πόνο), ακόμα και η Χαλκίδα δίπλα είναι – και ν’ ακούς στη διαπασών στο ραδιόφωνο, πάντα με τα τζάμια ανοικτά, τον Σαββόπουλο να τραγουδά «τούτον τον χειμώνα άμα τον πηδήσαμε, γι’ άλλα δέκα χρόνια άϊντε καθαρίσαμε».

Κι’ έπειτα, καθώς η μνήμη θα πέφτει στο γνώριμο κενό της, και θα μένεις μόνος, αποκλειστικά μόνος, να ανοίγεις πιο πολύ ακόμα την ένταση του ραδιοφώνου για να θυμηθείς εκείνους τους υπέροχα αθεράπευτους (σαν τον «άλλον» εις τας Γερμανίας, που’ χει σκάσει απ’ το κακό του που δεν του γράφω κι εκείνου), «του ’60 τους εκδρομείς», που κάπως και μείς – έτσι δεν είναι; - προλάβαμε στα ύστερά τους…

Βραδιές αστροφεγγιάς, λέει, και συ, μέσα στην τόση ησυχία μη μιλάς. Ο ιερέας χρυσό κεκοσμημένος, το κενό της μνήμης που σούλεγα πρίν, και πως αποσχηματίσθη αίφνης βρ’ αδερφέ, υπνωθείς εν καρέκλα σωματείου; Το σκότος, που διαρκώς παρελαύνει φίλε από τα ρετιρέ της εξουσίας, δεν χρεώνεται αλλού. Όπως λέει κι’ ο Νιόνιος, «τι φταίνε τώρα οι μαύροι κυβερνώντες – οι “κάππα”, τα ΠΑΣΟΚ και τα Νου-Δυο;». Αφού, εμείς το εμφυσήσαμε το «νέφος», που εντός του επωάστηκαν όλοι αυτοί, …, έ;

Προχθές Παρασκευή, έγινε στο κέντρο της Αθηνάς η μεγάλη, ετήσια μαθητική παρέλαση για την επέτειο της «25ης Μαρτίου». Την πέτυχα, την παρέλαση, κάποια στιγμή στο καθημερινό μου, ανόητο μεσημβρινό ζάπινγκ. Και ακούω, αμέσως μετά τη λήξη της παρέλασης (που σαν θέαμα ποτέ μου δεν κατάλαβα τι προσφέρει…), έναν υπουργό της κυβέρνησης να στήνεται μπροστά στο μικρόφωνο της τι-βί, και με εκείνο το ύφος της χαρούμενης αυστριακής αγελάδας πουχει γίνει και σοκολάτα, να λέει:

«Η σημερινή παρέλαση απέδειξε την ποιότητα της σημερινής νεολαίας μας, και επίσης ότι αυτή η νεολαία έχει μπροστά της μέλλον λαμπρό.»

Πεθαμένες δηλώσεις, εγκεφαλικά νεκρών ανθρώπων, Δημητρό μου. Τα «πήρα στο κρανίο» και άρχισα, μόνος μου μπροστά στη τηλεόραση, να ουρλιάζω:

«Τι λέτε βρε αθεόφοβοι! Θεομπαίκτες! Τι μαλακίες είν’ αυτές που κάθεστε και ξεφουρνίζετε κάθε λίγο και λιγάκι! Πως αποδεικνύει, γαμώ την κοινωνία μου, «την ποιότητα της νεολαίας» αυτή η παρέλαση; Βαριεστημένα περπατούσαν, όλα τα παιδιά. Αγγαρεία είναι για όλα τους σχεδόν αυτή η παρέλαση, που δεν ξέρω σε ποια άλλη χώρα γίνεται ακόμα. Αλλά εν πάση περιπτώσει, από πού προκύπτει βρε απίθανα καραγκιοζάκια της πολιτικής» το «λαμπρό μέλλον» που αναμένει την νεολαία; Σε ποιες βάσεις, ποιας Παιδείας θα στηριχτεί αυτό το … λαμπρό μέλλον; Αφού δεν πάει καιρός που μόνοι σας, άχρηστοι, έ άχρηστοι, αποφασίζατε να μην διαθέσετε ούτε και φέτος επιπλέον κονδύλια για την επιστημονική έρευνα και την μεταπτυχιακή κατάρτιση των καθηγητών και δασκάλων, με το πάγιο σκεπτικό: άσε, η παιδεία μπορεί να περιμένει…»

Με μάζεψε η γυναίκα μου, και έντρομη έκλεισε την τηλεόραση. «Δες Τατιάνα, καλύτερα», μου λέει, «η και Λαμπίρη ακόμα». Και έχει δίκιο…

Εκεί, άλλωστε, στα άθλια «μεσημεριάτικα» της τηλεόρασης, συντελείται απλώς η ληξιαρχική πράξη επιβεβαίωσης του εγκεφαλικού θανάτου του κομματιού εκείνου της κοινωνίας που ζει και τρέφεται από το λεγόμενο λάιφ-στάιλ. Δεν είναι ανάγκη να βλέπω το ίδιο έργο παιγμένο από «νοικοκυρούλες της πολιτικής»…

Την περασμένη Τετάρτη, η μέρα μου ξεκίνησε μ’ ένα ακόμα υπέροχο «μουσικό ταξίδι», ακούγοντας σε διασκευή από την Βανέσα Μέϊ (από το τελευταίο της άλμπουμ Choreography), το μινουέτο του Γκέοργκ Φρίντριχ Χέντλ – άκουσέ το, Δημητρό, θα με θυμηθείς. Όταν τέλειωσε το κομμάτι, είπα να ρίξω μια ματιά στα «πλακάτ της επικαιρότητας» - να ιδώ «ως σοβαρός δημοσιογράφος», τρομάρα μου, τι συμβαίνει στη μικρή μου γειτονίτσα, αλλά και τι στον κόσμο τον υπόλοιπο.

Χα! Από μια χαραμάδα, τόσο δα μικρή, να’το πάλι το καημένο το Λαύριο (η πόλη που αγαπούν να … εξαθλιώνουν όλοι, ώστε να καταδείξουν τις ευαισθησίες τους!), και ιδού αίφνης στο φόντο της «ο μικρός Γιωργάκης», προεκλογικά χαρούμενος πριν από 2 χρόνια περίπου να δηλώνει ευθαρσώς και με φωνή όπως πρέπει σοβαρή, τα ίδια ακριβώς που λέει τώρα στη Γαλλία ο Ντέ Βιλπέν για την χωρίς κοινωνική ασφάλιση εργασία των νέων μέχρι 26 χρόνων και έχει βγάλει τους φοιτητές έξαλλους στους δρόμους.

Ο κ. Παπανδρέου δεν την θυμόταν την δήλωσή του εκείνη. Την θυμόταν, όμως, η τηλεόραση, που κάπου-κάπου και συνήθως άθελά της, κάνει καλή δουλειά. Όταν, λοιπόν, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Ρουσόπουλος υπενθύμισε στον αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης (τους αναφέρω έτσι με τον επίσημο τίτλο τους για να ιδείς πόσο αστεία είναι η πολιτική σ’ αυτήν την χώρα – δεν ξέρω στη Κύπρο…), ο κ. Παπανδρέου απάντησε δια του δικού του εκπροσώπου, του κ. Νίκου Αθανασάκη με το … μνημειώδες, «εμείς ασχολούμαστε με το παρόν, άλλο Λαύριο και άλλο αύριο!».

Και τότε, άρχισα πάλι να εκτοξεύω τα ίδια … γαλλικά που εκτόξευσα και την Παρασκευή το μεσημέρι ακούγοντας την βαρυσήμαντη δήλωση του υπουργού για την μαθητική παρέλαση. Επειδή όμως, χαζεύοντας αυτό το πλακάτ της επικαιρότητας το συγκεκριμένο, δεν ήμουν σπίτι μου για να γυρίσω να δω Τατιάνα η Λαμπίρη, κατέφυγα πάλι στον αγαπημένο μας τραγουδοποιό: «Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά, στην αγορά στο Λαύριο. Είμαι μεγάλος, με τιράντες και γυαλιά, κι όλο φοβάμαι τα’ αύριο».

Κάποτε όμως, τελειώνουν τα τραγούδια. Και συνεχίζονται, τότε, τα παρατράγουδα. Βλέπω στο βήμα του ΠΑΣΟΚ την κ. Βασω Παπανδρεου, από τα λεγόμενα πρωτοκλασάτα (δεν μου αρέσει αυτή η λέξη, αέριο μου θυμίζει, αν και κάποτε αρμόζει…) στελέχη του κόμματος, υπουργός επί χρόνια των αλλεπάλληλων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ. Και, μόλις ετοιμάζονται οι κάμερες και τα μικρόφωνα, την ακούω να λέει: «Εάν ήμασταν εμείς σήμερα στην εξουσία, οι συνταξιούχοι και οι εργαζόμενοι θα είχαν πάρει διπλάσιες αυξήσεις».

Τι να πεις τώρα; να αρχίσεις πάλι να κατεβάζεις καντήλια; Δεν ξέρω. Εκείνο που ξέρω είναι ότι επί 20 χρόνια που κυβερνούσατε, κυρία μου, ποτέ δεν δώσατε αύξηση πάνω από τον πληθωρισμό, όπως ισχυρίζεστε ότι θα κάνατε τώρα; Είναι δυνατόν λοιπόν, να βγαίνετε στα σοβαρά και να λέτε τέτοιες παπαρδέλες στον κόσμο;

Κι’ όμως είναι. Θα μου απαντούσε ο αόρατος, πάντα, προβοκάτορας, που κρύβω εντός μου. Ξέχασες ότι ζεις στη χώρα που εξέλεξε, και μάλιστα πανηγυρικά, πρώτο βουλευτή τον Γιώργο Καρατζαφέρη, που τώρα, ως αρχηγός του ΛΑ.ΟΣ (υπέρ της … λαϊκής ορθοδοξίας, Χριστέ μου!), και που θα κατέβει υποψήφιος δήμαρχος μιας πόλης, της Θεσσαλονίκης, την οποία δεν γνωρίζει καν;

Όπως είπε και αυτήν την εβδομάδα – και ν’ αγιάσει το στόμα του – ο μοναδικός μέχρι στιγμής ανεξάρτητος υποψήφιος για την δημαρχία στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές, «η υποψηφιότητα του κ. Καρατζαφέρη είναι ύβρις για την πόλη της Θεσσαλονίκη».

Και όμως, να το δείτε, θα τον ψηφίσουν.
Και όμως, υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που «αγοράζουν» από τους αστρολόγους-κομπογιαννίτες της τηλεόρασης.
Και όμως, ρεκόρ τηλεθέασης κάνει το φέϊμ στόρι.

Ποιοι, νομίζεις, Δημητρό, ότι «κυβερνούν» την Ελλάδα;


Σε χαιρετώ,
Ο φίλος σου.