Money for Nothing

Δεν υπάρχει πιο απεχθής έννοια για μένα από εκείνη που χρησιμοποιείται κατά κόρον στο λεγόμενο «ελεύθερο εμπόριο», και που κατά μιαν ειρωνική έννοια του λόγου, καθιερώθηκε με μια λέξη συνυφασμένη με την ίδια τη ζωή. Μιλώ για τον απεχθή, για μένα, εμπορικό όρο που ακούει στη λέξη «αέρας».
Ένας φίλος, πριν μερικά χρόνια, μου εξηγούσε πως ακριβώς λειτουργεί αυτό το σύστημα, του «αέρα», στα σούπερ-μάρκετ. Πως, δηλαδή, οι ιδιοκτήτες των μεγάλων αυτών καταστημάτων, εκβιάζουν τους προμηθευτές τους προκειμένου να τους δώσουν, για τα προϊόντα τους «ράφι με θέα».
Ξέρω, και κατανοώ, ότι στο ελεύθερο εμπόριο, στους κανόνες του παιχνιδιού είναι να βρίσκεις και τρόπους, κάποτε νόμιμους, κάποτε νομότυπους αλλά ποτέ, τυπικά, παράνομους, για να αποκομίζεις «από το ελάχιστο, το μέγιστο». Θεμιτό είναι αυτό, αν και σκληρό. (Προσωπικά, δεν θα το έπαιζα ποτέ αυτό το άθλημα. Μου θυμίζει την πυγμαχία, που την θεωρώ άγρια και πρωτόγονη).
Εκείνο που μου την δίνει, όμως, σε όλη ετούτη τη φιλοσοφία «του αέρα», είναι η τακτική και το ύφος των ανθρώπων που την υπηρετούν. Όλα επάνω τους, θυμίζει έναν γεννημένο killer. Ένα όρνιο, που παραμονεύει να φάει ακόμα και τα κόκκαλα. Η απληστία στον άνθρωπο είναι για μένα η απώτερη κατάπτωση του είδους – απεχθέστερη και από αυτό ακόμα το έγκλημα το οποίο, τις περισσότερες φορές, δεν είναι παρά μια στιγμιαία πράξη. Το έγκλημα, όμως, του απλήστου (και, Χριστέ μου, πόσους τέτοιους ανθρώπους δεν γνωρίζω!), είναι διαρκές. Και τροφοδοτεί και όλα τα άλλα.
Για πολλούς τέτοιους ανθρώπους, ο αέρας δεν είναι παρά το μέγα συμπλήρωμα των ικανοτήτων που δεν διαθέτουν. Ο άξιος, δεν χρειάζεται ποτέ «αέρα» για να «πουλήσει» αυτό που είναι ικανός να κάνει. Ο φάκελος στην ιατρική, είναι και αυτός ένα είδος αέρα. Money below the table. Money for nothing, όπως έλεγαν και οι Dire Straits.
«Δώσε μου, για να σου δώσω αυτό που έτσι κι αλλιώς υποχρεούμαι να σου δώσω, εάν ήμουν σωστός άνθρωπος, σωστός επαγγελματίας». Έτσι λειτουργεί αυτή η φούσκα. Και είναι γεμάτος πια ο κόσμος μας από τέτοιους … αεράτους!
Σε όλους τους τομείς της ζωής μας πια, το νταβατζιλίκι πάει σύννεφο. Στο εμπόριο, στην εκπαίδευση (μήπως δεν είναι «αέρας» πολλά από τα ιδιαίτερα που υποχρεώνονται τα παιδιά να κάνουν από τους ίδιους τους δασκάλους τους;), στην τέχνη (όπου ο «αέρας» πια ευνοεί μόνο τους … ομίλους, μόνο εκείνους που πλέουν μαζί με το σύστημα), στο ποδόσφαιρο, στη διασκέδαση και στην ψυχαγωγία μας.
Οι άνθρωποι που τρέφονται από αυτό το σύστημα και που το συντηρούν κιόλας, είναι ίσως το χειρότερο κομμάτι της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που, δυστυχώς, δεν αντιδρά πια. Δεν ξεμπροστιάζει τους νταβατζήδες και αεριτζήδες – αυτούς που μάθαμε να ονομάζουμε και «διαπλεκόμενους» - γιατί κρυφά μέσα του, ακόμα και εκείνος που σήμερα είναι έξω από τον κύκλο, ονειρεύεται, όχι να τον σπάσει, αλλά να μπει μια μέρα και αυτός εντός του!...