Γράμμα σε φίλο αδερφικό, στη Κύπρο

Δημητρό μου,

Πέρασε γρήγορα αυτή η εβδομάδα. Έτσι γίνεται πάντα όταν κάποια αργία μας κάνει δώρο την Δευτέρα. Από τον αετό μου, το μόνο που απόμεινε φέτος ήταν το σχοινί. Ο υπόλοιπος, έπεσε σε κάτι κενά αέρος, ψηλά στο Πήλιο, και προσγειώθηκε, πολύ ομαλά ευτυχώς, επάνω σε μιαν αμυγδαλιά πρόωρα ανθισμένη.

Δεν πρωτοτύπησα ούτε φέτος. Πάλι ο αετός μου ήταν της ΑΕΚ. Δικέφαλος και κακομοίρικος. Τι πράγμα ειν’ αυτό με τούτον τον κηπουρό τον Σάντος που μπλέξαμε; Στον αγώνα με τον Παναθηναϊκό την περασμένη Κυριακή, όλος ο κόσμος είδε μια ΑΕΚ που παράπαιε, και μόνο αυτός και ο Νικολαίδης έμειναν ευχαριστημένοι. Τι να πω; Ή είναι απελπιστικά ολιγαρκείς αμφότεροι, ή βρίσκονταν σε άλλο γήπεδο.

Εν πάση περιπτώσει, όπως ξέρεις, ως αμετανόητο ΑΕΚτζή εμένα τρεις πληγές μεγάλες με έχουν σημαδέψει τα τελευταία χρόνια.

Η πρώτη: σ’ εκείνον τον αλήστου μνήμης αγώνα με τον Ολυμπιακό στη Νέα Φιλαδέλφεια όταν, βλέποντας ότι το χάνουμε το παιχνίδι, οι παίκτες της ΑΕΚ, κατόπιν προτροπής και μέλους της διοίκησης, έπεσαν κάτω και έκαναν τους τραυματίες. Έκτοτε, όποτε χάνει η ομάδα, οι αντίπαλοι μας περιποιούνται με το σύνθημα «πέστε κάτω, πέστε κάτω», και σε διαβεβαιώ ότι πονάει πολύ.

Η δεύτερη: όταν αλήτες οπαδοί της ομάδας μου έκαναν τον Ντουσαν Μπάγιεβιτς (μακράν όλων των άλλων καλύτερος προπονητής που πέρασε ποτέ από την ΑΕΚ) να παρατήσει για δεύτερη φορά την ομάδα, καθώς φώναζαν από την εξέδρα ένα εμετικό σύνθημα που έλεγε «αφήστε να κάνουμε εμείς παιδί στην γυναίκα σου, αφού εσύ δεν μπορείς». Εάν υπήρχε πραγματική αθλητική δικαιοσύνη στον κόσμο, μόνο για αυτό το σύνθημα η ΑΕΚ θα έπρεπε να είχε τιμωρηθεί με υποβιβασμό 10 χρόνων.

Και τρίτη πληγή: όταν η τωρινή διοίκηση του Ντέμη Νικολαίδη κατάφερε (;) να εντάξει την εταιρεία ΑΕΚ στο περίφημο Αρθρο 44 (περί προβληματικών εταιρειών), και να της χαριστούν χρέη ύψους πολλών εκατομμυρίων ευρω, 30 αν δεν κάνω λάθος. Ντρέπομαι γι’ αυτήν την απόφαση, γιατί εγώ πάντα υπερηφανευόμουν ότι η ομάδα μου (πιο μικρή και πιο ρομαντική από τις άλλες δύο μεγάλες) ήταν έξω από τα κυκλώματα, έξω από τις όποιες ευνοϊκές διατάξεις που απολάμβαναν οι ισχυροί.

Στην Ιταλία, όταν μια άλλη ιστορική ομάδα, η Φιορεντίνα, έφτασε, όπως και η ΑΕΚ, να χρωστάει τα μαλλιοκέφαλά της, όπως συμβαίνει σε όλες τις υγιείς αγορές, χρεοκόπησε και υποβιβάστηκε στην Τρίτη κατηγορία. Έτσι έπρεπε, έτσι ήθελα, να συμβεί και με την ΑΕΚ. Το ΑΕΚάκι μου. Να πήγαινε στις μικρές κατηγορίες και να άρχιζε από το μηδέν, παίζοντας με νέα, φρέσκα παιδιά, και θα σου’ λεγα τότε πώς θα τρέχαμε να την δούμε στα μικρά γήπεδα της Ελλάδος – αγροτουρισμό θα κάναμε, όπως και σύ που υποστηρίζεις (αθεράπευτα ρομαντικός, επίσης) τον Άρη Λεμεσού!

Κατά τα λοιπά, την εβδομάδα αυτήν η Νέα Δημοκρατία συμπλήρωσε 2 χρόνια στην εξουσία. Για αυτόν τον λόγο (!!!), συνήλθε εκτάκτως, «σε πανηγυρική – λέει – συνεδρίαση» το Υπουργικό Συμβούλιο, και εκεί ο Κώστας Καραμανλής ανακοίνωσε στους συνεργάτες του ότι «οι μεταρρυθμίσεις που υποσχεθήκαμε στον ελληνικό λαό έχουν όλες δρομολογηθεί».

Την ίδια στιγμή (μα την Παναγία, Δημητρό, έτσι και τά’λεγε αυτά ο Μητσοτάκης θα ξέραμε ποιος έφταιγε…), εκτροχιάστηκε στο Μενίδι μια αμαξοστοιχία που λέγεται «Ελλάς», και κάνει την διαδρομή Αθήνας-Θεσσαλονίκης, και τούμπαλιν. Ένας υπάλληλος των σιδηροδρόμων, με job-description «κλειδούχος», δεν βρέθηκε στο πόστο του όταν έπρεπε για να γυρίσει το κλειδί και να αλλάξει κάποια ένωση στις γραμμές, και έγινε το κακό. Αυτή είναι η Ελλάδα, Δημητρό μου. Εξαρτάται εντελώς από το εάν θα είναι στο πόστο του η όχι ο εκάστοτε «κλειδούχος».

Την Τρίτη το απόγευμα υποδεχτήκαμε εδώ τον πρόεδρό σας, και τον είχαμε μέχρι και την Πέμπτη. Η συνάντησή του με τον Καραμανλή, την Τετάρτη στο Μαξίμου, ήταν πράγματι ουσιώδης αφού, ως φαίνεται, εξήλθαμε, επιτέλους, αμφότεροι από την χειμερία μας νάρκη (στην οποία πέσαμε αμέσως μετά το δημοψήφισμα), και αναλαμβάνουμε μια σοβαρή πρωτοβουλία για να αρχίσουν πάλι συνομιλίες για επίλυση του Κυπριακού. Η νέα καραμέλα που βρήκαμε, «όχι σε ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα», με ενοχλεί όσο με ενοχλούσαν και άλλες φράσεις-κλισέ παλιά, όπως «δίκαιη και βιώσιμη λύση», κλπ.

Εάν δεν έχουμε καταλάβει, μετά από 32 χρόνια κατοχής, πόσο πράγματι ασφυκτικά είναι τα πράγματα, τότε είμαστε ίσως άξιοι της μοίρας μας. Λένε: «ο κυπριακός λαός δεν είναι έτοιμος». Πότε θάναι, άραγε; Όταν θα έχει παγιωθεί ακόμα πιο πολύ στον βορρά το κατοχικό καθεστώς; Όταν οι έποικοι θα έχουν διπλασιαστεί, και οι στρατιώτες θα έχουν γίνει «αναπόσπαστο μέρος της κοινωνίας μας», όπως συνήθιζε να λέει ο Ντενκτάς;

Όπως και νάχει, οι τελευταίες εξελίξεις δείχνουν ότι αρχίζουμε και πάλι να μπαίνουμε στο παιχνίδι. Γιατί μέχρι τότε, έστω και με επικοινωνιακές φούσκες (όπως οι προτάσεις Γκιούλ), η Τουρκία ήταν εκείνη που φαινόταν προς τα έξω ότι είχε τον καημό να λύσει το πρόβλημα, και ότι εμείς είχαμε οχυρωθεί πίσω από ένα «όχι» μπετόν, και από την ασφάλεια της Ε.Ε., και βαράγαμε μύγες. Οι πληροφορίες εδώ στην Αθήνα θέλουν να ανακοινώνεται εντός του έτους αυτού, μάλλον προς το τέλος, η επίσημη έναρξη συνομιλιών μεταξύ των 2 πλευρών, πάνω σε συγκεκριμένο πλαίσιο συζήτησης που θα πατάει επάνω σε σημεία του προηγούμενου Σχεδίου Ανάν που και οι δύο πλευρές θα έχουν συμφωνήσει εκ των προτέρων ότι αξίζει να επαναδιαπραγματευτούν.

Ακου κάτι ενδιαφέρον που αλίευσα από την εφημερίδα Lifo. Από τους δρόμους της Αθηνας που έχουν δώσει τα ονόματά τους σε τόπους, πρώτη έρχεται η Κρήτη με 43 οδούς, και δεύτερη η Κύπρος μας με 42. Οι περισσότεροι «οδοί Κύπρου» βαφτίστηκαν έτσι κατά την περίοδο ’56 – ’65 όταν, πράγματι, όλος ο ελλαδίτικος πληθυσμός ξεχυνόταν στους δρόμους για το Κυπριακό. Επίσης, πολλοί δρόμοι και λεωφόροι πήραν την ονομασία της Κύπρου αμέσως μετά την εισβολή του 1974.

Από τους ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών που έγιναν … δρόμοι, πρώτος είναι ο Κωστής Παλαμάς, με 30 οδούς, και ακολουθούν, Αδαμάντιος Κοραής με 28, Νίκος Καζαντζάκης με 13, ενώ υπάρχουν ακόμα μόνο 2 για τον Κώστα Καρυωτάκη, 6 για τον Κωνσταντίνο καβάφη, 5 για τον Ροΐδη, μόνο 1 για τον Βασίλη Τσιτσάνη, 1 για την Ζωζώ Σαπουντζάκη και καμία για την Μαρία Κάλλας. Ποιος ξέρει; Άμα πάρουμε και την φετινή Ευρωβιζιόν, ίσως αποκτήσουμε και καμιά λεωφόρο Άννας Βίσση, η καμιά πλατεία Νίκου Καρβέλλα.

Όταν γινόταν, θυμάμαι, συζήτηση για το πώς θα έπρεπε να ονομάσουμε το καινούργιο μας αεροδρόμιο στα Σπάτα, είχα προτείνει δύο ονόματα από την στήλη μου στην «Ελευθεροτυπία»: Πρώτον, εκείνο της Μαρίας Κάλας, και δεύτερον εκείνο του Γεωργίου Παπανικολάου, του Έλληνα γιατρού που, με τα περίφημα Πάπ-Τεστ του, έχει σώσει τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων σ’ όλο τον κόσμο. Για φαντάσου, ρε Δημητρό, τι όμορφα που θα νοιώθαμε όταν, ευρισκόμενοι σε κάποια χώρα του εξωτερικού περιμένοντας να επιστρέψουμε στη πατρίδα, ακούγαμε από τα μεγάφωνα την ανακοίνωση «παρακαλούνται οι επιβάτες της τάδε πτήσης για το αεροδρόμιο Μαρία Κάλας της Αθήνας, να προσέλθουν στην έξοδο τάδε».

Η πρότασή μου, δυστυχώς, δεν είχε τύχη. Επικράτησε εκείνη των πολιτικών που, βεβαίως, πολιτικό επέλεξαν. Τον Ελευθεριο Βενιζέλο. Δεν λέω, καλός και άξιος, αν και υπάρχουν και διαφωνούντες, αλλά νισάφι πια. Έχει 25 δρόμους και 4 πλατείες ήδη στο όνομά του. Μόνο στην Αθήνα.

Αλήθεια, εάν φτιάχνατε καινούργιο αεροδρόμιο στη Κύπρο, φίλε, και σου έλεγαν να βρεις εσύ το όνομα, ποιο θα επέλεγες;

Περιμένω νέα σου σύντομα.

Ο αδερφός σου
Χρηστος.

(Υ.Γ.: Φάνο, καλό ταξίδι)