Αγαπητέ Δημητρό (2)

Υγείαν έχω, το αυτό επιθυμώ και δι’ εσέ.

Τις προσκλήσεις που μου ζήτησες για την Γιουροβίζιον σου τα εξασφάλισα – νάρθεις να καμαρώσεις την Αννούλα σου γονατιστή επί σκηνής, να τραγουδάει κάτι που να θυμίζει Μάικλ Τζάκσον και, με σφιγμένες τις γροθιές αλά-Μίκ Τζάγκερ να φωνάζει «για την Ελλάδα, ρε γαμώτο».

Προκρίθηκε για τον τελικό το τραγούδι «Everything» του Νίκου Καρβέλα (oh, what a surprise, dear!), και όλοι ευχόμαστε στο τέλος να μην μείνουμε με το «Nothing». Ήταν μια υπέροχη βραδιά. Συναρπαστική. Ωραίο πράγμα να τρέχεις μόνος σου και να τερματίζεις πρώτος…

Τα προσχήματα, ευτυχώς, έσωσαν τα δύο παιδιά που παρουσίασαν τη βραδιά από την ΝΕΤ – η Ζέτα Μακρυπούλια και ο Γιώργος Καπουντζίδης. Ο τελευταίος, νέο παιδί στα 30 του περίπου, είναι ο άνθρωπος που έχει γράψει το «Παρά Πέντε», στο Mega, που είναι, μακράν όλων των άλλων, το πιο επιτυχημένο σίριαλ της χρονιάς εδώ στην Ελλάδα. Αποδεικνύεται έτσι, πως όταν οι παλιοί, δώσουν και λίγον από τον … κυρίαρχό τους ρόλο στα νέα παιδιά και, κυρίως, όταν τα στηρίξουν κιόλας, μπορεί να γίνουν ωραία πράγματα. Ο Καπουντζίδης και η Μακρυπούλια έδειξαν, κατά την βραδιά επιλογής του τραγουδιού της Γιουροβίζιον, ότι δεν αρκούν τα ονόματα και η ομορφιά, ότι το καλό αποτέλεσμα επιτυγχάνεται όταν υπάρχει ταλέντο, όταν υπάρχει γνωση, όταν γίνεται σκληρή δουλειά, με φαντασία και με κέφι πηγαίο και με σεβασμό προς τον ακροατή/πελάτη/πολίτη/κλπ. Μπράβο τους.

Αυτά τα στοιχεία μοιάζουν να λείπουν από πολλούς που ασκούν το επάγγελμα της πολιτικής στην οποία, ετόυτη την εβδομάδα κυριάρχησε ο τσακωμός μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ για το περιβόητο πια θέμα της απογραφής. Υπενθυμίζω: Όταν ανέλαβε την εξουσία, πριν από 2 χρόνια σχεδόν η Ν.Δ., ο υπουργός Οικονομικών κ. Γιώργος Αλογοσκούφης κατηγόρησε το ΠΑΣΟΚ ότι επί των ημερών του διαστρέβλωσε τα νούμερα της οικονομίας προκειμένου να επιτύχει την ένταξη της χώρας μας στην ΟΝΕ. Είπε, μεταξύ άλλων ο κ. Αλογοσκούφης, ότι ογκώδεις δαπάνες που είχαν γίνει για αγορά εξοπλισμών δεν είχαν εγγραφεί εγκαίρως από την τότε κυβέρνηση Σημίτη στον προϋπολογισμό, με αποτέλεσμα να φαίνονταν μικρότερα απ’ ότι είναι στην πραγματικότητα τα ελλείμματα μας.

Την περασμένη εβδομάδα όμως, ήρθαν τα πάνω-κάτω όταν η Eurostat, η στατιστική υπηρεσία της Ευρωπαικής Ενωσης απεφάνθη ότι όπως κάνουν και όλες οι άλλες μεγάλες χώρες της Ε.Ε., είναι απολύτως φυσικό και θεμιτό οι αμυντικές δαπάνες να εγγράφονται στον προϋπολογισμό «όσο το δυνατόν αργότερα, και με την φυσική παράδοση του υλικού».

Όπως καταλαβαίνεις, λοιπόν, Δημητρό μου, η νεα αυτή τροπή των πραγμάτων (που θα μπορούσε απλώς να έχει τον τίτλο ενός θαυμάσιου βιβλίου που λέγεται «Πώς να λες ψέματα με την στατιστική», γραμμένο από τον Darrell Huff, και σου το συστήνω ανεπιφύλακτα), πυροδότησε «πόλεμο» στο ελληνικό κοινοβούλιο αυτήν την εβδομάδα. Ο κ. Παπανδρέου είπε ότι, με την βεβιασμένη απόφαση του κ. Αλγοσκούφη να ζητήσει, μόλις ανέλαβε υπουργός, να γίνει εκ νέου απογραφή της ελληνικής οικονομίας, «ώστε να ξέρει ο κόσμος πως εξαπατήσαμε την Ευρωπη, αλλά και τι τελικά παραλάβαμε από σας», εξέθεσε ανεπανόρθωτα την χώρα, και ζήτησε την παραίτησή του.

Ο κ. Αλογοσκούφης, από την μεριά του επιμένει ότι η εγγραφή των δαπανών έπρεπε να γίνει αμέσως (πρακτική πού επίσης αποδέχεται η Eurostat), και ότι «οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ έλεγαν ψέματα στις Ευρωπαϊκές Υπηρεσίες, στους Ευρωπαίους Εταίρους μας και στον ελληνικό λαό. Το πρόβλημα δεν ήταν η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας που είπε την αλήθεια».

Από τους λίγους πολιτικούς που πέρασαν ποτέ από αυτόν τον τόπο και που δεν εφάρμοσε ποτέ την πολιτική τέχνη της δημαγωγίας, ο Γεώργιος Ράλλης, έφυγε από τη ζωή την Τετάρτη που μας πέρασε. Ο πρώην πρωθυπουργός, και από τα ιδρυτικά μέλη του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, πέθανε στο διαμέρισμά του στο Κολωνάκι από ανακοπή καρδιάς. Ήταν 88 ετών. Τον θυμάμαι στα πρώτα χρόνια της αντιπολίτευσης όταν είπε εκείνο το περίφημο «δεν θέλω ούου», όταν σε κάποια προεκλογική του ομιλία στη Πλατεία Συντάγματος και, αναφερόμενος στον αντίπαλό του, Ανδρέα Παπανδρέου, οι οπαδοί της Νέας Δημοκρατίας τον αποδοκίμασαν. Εκείνο το «δεν θέλω ούουου», ακούστηκε πολύ … παράταιρα, εκείνη την εποχή που ο λαϊκισμός πήγαινε σύννεφα, και δοξάζονταν ως θεοί οι λογής-λογής λαοπλάνοι. Είχε γίνει, μάλιστα, εκείνη η φράση του, τίτλος σε επιθεωρήσεις, με τον Χάρι Κλύν, τότε, να δίνει ρέστα. Και όμως, ήταν ίσως από τα λίγα σωστά πράγματα πού ακούστηκαν ποτέ σ’ εκείνα τα προεκλογικά μπαλκόνια της απίστευτης δημαγωγίας. Επίσης, θυμάμαι, ότι ο Γιώργος Ράλλης, που εγώ θα επιμένω να τον φωνάζω «κύριο», έστω και αν έχει πλέον αποδημήσει, ήταν ό πρώτος πολιτικός στην μεταπολίτευση που την ίδια την νύχτα των εκλογών συνεχάρη δημόσια τον αντίπαλό του, τον Α. Παπανδρέου, για την νίκη του.

Στην κηδεία του, ζήτησε να μην εκφωνηθούν επικήδειοι. Και αυτό, μερικούς πολιτικούς τους στενοχώρησε. Γιατί – τους έβλεπα – είχαν έτοιμα τα κείμενά τους, έτοιμα τα τυποποιημένα λογύδριά τους. «Ο Γεώργιος Ράλλης αφήνει πίσω του ένα δυσαναπλήρωτο κενό…κλπ, κλπ». Copy, paste!

Απεβίωσε το περασμένο Σάββατο, και κηδεύτηκε χθες στην γενέτειρα του, την πόλη Ποζάρεβιτς, στη Σερβία, ενώπιον λιγοστών οπαδών του, ο άλλοτε κραταιός ηγέτης της πρώην Γιουγκοσλαβίας, Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς – ο άνθρωπος που τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης στον κόσμο χαρακτήριζαν «χασάπη των Βαλκανίων», και που μόνο τα δικά μας, τα ελλαδικά, σχεδόν τον είχαν αγιοποιήσει. Πάντοτε με απασχολούσε αυτό. Το γιατί εμείς, σε τόσες πολλές περιπτώσεις, παίρνουμε το μέρος ανθρώπων που, εάν κυβερνούσαν ποτέ τη δική μας χωρα, θα τους ανατρέπαμε αμέσως ως δικατάτορες;

Κατά καιρούς, στην σύγχρονη ιστορία μας, υπήρξαμε ένθερμοι υποστηρικτές των Παλαιστινίων (και καλά κάναμε), οι μόνοι φίλοι του Καντάφι, Κουρδότεροι των Κούρδων, Σερβότεροι των Σέρβων, κλπ, κλπ. Και όμως – παράξενο δεν είναι Δημητρό – οί περισσότεροι από αυτούς, τις κρίσιμες στιγμές που χρειαστήκαμε την ξεκάθαρη υποστήριξη τους σε δικά μας εθνικά θέματα, στην κλαύτερη περίπτωση κάνανε τις πάπιες. Υπενθυμίζω ότι η Σερβία του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, αυτού του αρχομανούς ηγέτη που εμείς αγιοποιησαμε, ήταν από τις πρώτες χωρες στον κόσμο που αναγνωρισαν ως Μακεδονία το κράτος των Σκοπίων. Υπενθυμίζω, ακόμα, την πιο πρόσφατη απόφαση του συνδέσμου των ισλαμικών κρατων – μέλος του οποίου είναι και οι παλεστίνιοι, και οι Λίβυοι – ότι εξέδωσαν ομόφωνο ψήφισμα στο οποίο τον΄ζεται ότι και οι Τουρκοκύπριοι «εχουν το νδικαίωμα να έχουν το δικό τους κράτος».

Λοιπόν, τι θέλω να πω, για να μην παρεξηγούμαι: Ασφαλώς και θα πρέπει ένας λαός και μια χώρα, στα πλαίσια του ουμανισμού και του σεβασμού της ανθρώπινης υπόστασης, να υποστηρίζουν τους αδύναμους και εκείνους που πιστεύουν ότι είναι κατατρεγμένοι. Όμως, κάποια στιγμή θα πρέπει να κοιτάξουμε και το συμφέρον της δικής μας χώρας, και να επιλέξουμε επιτέλους με ποιους είμαστε. Η Θάτσερ, που κυβέρνησε τη χώρα της με σιδερένια γροθιά, είπε κάτι πολύ σωστό όταν την ρώτησαν γιατί είναι τόσο σφικτά δεμένη επάνω στο άρμα του Ρόναλντ Ρέηγκαν, ευθέως και αποστομωτικώς απάντησε «γιατί αυτό συμφέρει την πατρίδα μου». Μακάρι και ο Μπλέρ να είχε τέτοια ευθυκρισία και ειλικρίνεια. Όταν τον ρώτησαν πρόσφατα το ίδιο πράγμα – «γιατί είστε τόσο κολλημένος επάνω στον Μπούς;» - απάντησε μασημένα για την ανάγκη να παταχθεί η τρομοκρατία, κλπ.

Λοιπόν. Να αγαπάμε τους Κούρδους, τους Παλεστίνιους, τους Λίβυους, τους Σερβους, τους Σουηδούς, τους Εγγλέζους, τους Αμερικανούς, τους Σρι Λανκέζους και τους Πακιστανούς, αλλά πρώτα να αγαπάμε την πατρίδα μας.

Σε χαιρετώ,
Χρηστος.