Οι δολοφόνοι του κρασιού

Η τιμή των ελληνικών κρασιών, τόχω ξαναπεί, είναι απαράδεκτα υψηλή. Με πολύ λιγότερα χρήματα, αγοράζεις πολύ καλύτερα κρασιά από την Γαλλία, την Ιταλία, την Χιλή, την Νότια Αφρική, την Καλιφόρνια, την Αυστραλία. Στα εστιατόρια ιδίως, τοχουν παρακάνει. 40, 50 και 60 ευρω, για ένα κρασί που φεύγει από τον παραγωγό 5,6 και 7 ευρω, πωλείται από την κάβα 13, 14 και 15 ευρω, και καταλήγει στα εστιατόρια να πωλείται μέχρι και 10φορές παραπάνω. Η αδικία είναι πασιφανής. Ο παραγωγός πασχίζει μια ολόκληρη σεζόν να βγάλει καλό κρασί, αγωνιά για το αν θα βρέξει, αν θα χιονίσει, έχει την τεχνογνωσία που ο εστιάτορας ούτε που μπορεί να κατανοήσει, και έρχεται ο τελευταίος να βγάλει το κέρδος του, όχι από την ποιότητα του φαγητού και του σέρβις του, αλλά από το ωραίο το κρασάκι. Χρεώνοντας 40 ευρω το μπουκάλι, είναι σαν να εισπράττει το εστιατόρια τα χρήματα ενός πλήρους γεύματος χωρίς να το έχει σερβίρει.
Το κρασί μας είναι υπέροχο. Έχουμε μερικές από τις καλύτερες ποικιλίες στον κόσμο. Όμως, η τιμή του είναι ακριβή. Αυτός είναι, μαζί και με το κακό μάρκετιγκ, ο λόγος που δεν περπατάει στις ξένες αγορές, και ο λόγος που περπατούν τα βουλγάρικα, τα λιβανέζινα και να νεοζηλανδέζικα. Αυτός είναι και ο λόγος που αναγκαζόμαστε και εμείς, οι Έλληνες, πολλές φορές να προτιμούμε ξένα κρασιά, χωρίς τύψεις πια. Αυτές, άλλοι θα πρέπει να τις έχουν.