Οταν ο Βικτόρ διαδηλώνει μαζί με τη μάνα του...

Δεν ξέρω ρε γαμώτο, καθώς παρακολουθώ, απ’ όσα μέσα ενημέρωσης μπορώ (εφημερίδες, ίντερνετ, κυρίως, περιοδικά, και λίγη τηλεόραση), τα όσα γίνονται στην Γαλλία με τον ξεσηκωμό των φοιτητών, που ακριβώς στέκεται η αλήθεια των πραγμάτων, που βρίσκεται το δίκιο, και που ελλοχεύει αυτό που ονομάζω «της εποχής ο σαματάς».

Γελάω όμως, όταν ακούω και διαβάζω «ειδικούς» να προσπαθούν να παραλληλίσουν τον ξεσηκωμό αυτόν με την εξέγερση του Μάη του ’68. Γιατί, ενώ τότε οι νέοι άνθρωποι αγωνίστηκαν για να ΑΛΛΑΞΟΥΝ τα πράγματα, οι τωρινοί στο Παρίσι φωνάζουν για να μείνουν ίδια!

Είδα μια σκηνή που με προβλημάτισε. Ένας φοιτητής 23 ετών ονόματι Βικτόρ, περπατούσε αλά-μπρατσέτα με την μαμά του, και φώναζαν με ένα στόμα «μην αγγίζετε τις συντάξεις». Ο νεαρός, φοιτητής οικονομικών, είπε στη δημοσιογράφο του TV5 ότι τα δύο πράγματα που τον προβληματίζουν πιο πολύ στην ζωή είναι «πρώτον, η ασφάλεια στην δουλειά μου, και δεύτερον τι σύνταξη θα πάρω στα 65 μου».

Εγώ, διανύοντας τη δεκαετία των 40 μου χρόνων, δεν θεωρώ ότι είμαι «μιας άλλης εποχής». Όμως, στ’ αλήθεια βρε παιδιά, στα δικά μου, άγουρα φοιτητικά χρόνια, δεν υπήρχε ούτε ένας από εμάς που να προφέρει, έστω, τη λέξη «σύνταξη» για τον εαυτό μας. Και λέω απροκάλυπτα τώρα, πως δεν γίνεται ρε γαμώτο, δεν είναι φυσιολογικό ένα παιδί 18, 19, 13, 28 χρόνων να σκέφτεται την σύνταξή του. Σ’ αυτές τις ηλικίες, αρπάζεις τη ζωή απ’ τα κέρατα και την κατακτάς. Με όσες δυσκολίες και αν έχει, με όσες ανισότητες και αν φράσσουν τον ενθουσιασμό σου.
Τις παλεύεις τις δυσκολίες. Τις τσακίζεις τις ανισότητες. Η, εν πάση περιπτώσει, για αυτά κατεβαίνεις στους δρόμους – όχι για να διατηρηθεί και για σένα (όπως λένε πολλοί φοιτητές του Παρισιού σήμερα), «το κεκτημένο δικαίωμα του κυβερνητικού υπαλλήλου».