Μονόλογος για τ' ΑΕΚάκι μου!

Νομίζω πως πέρασα πια την ηλικία του οπαδικού φανατισμού.
Την βίωσα στην καλύτερη δυνατή μορφή της – με χαρά ανείπωτη στις νίκες, με κλάμα και νεύρα απερίγραπτα στις ήττες. Ως εκεί, όμως.

Ποτέ δεν ταύτισα τις επιτυχίες της ομάδας μου με την ψευδαίσθηση ότι μέσω αυτών καταξιωνόμουν κάπως κι εγώ.

Ποτέ δεν αισθάνθηκα αποτυχημένος ό ίδιος επειδή το «ΑΕΚάκι» μου, όπως τρυφερά ακόμα το αποκαλώ, έτρωγε μια ξεγυριστή πεντάρα, ας πούμε, από αντίπαλο μισητόν.

Δεν έπαψε ποτέ όμως να με ενθουσιάζει αυτό το άθλημα, και να με εκτοξεύει στην κορυφή του κόσμου με τις ανεπανάληπτες συγκινήσεις που ακόμα μου χαρίζει.

Ένα γκολ-ποίημα. Μια ιαχή σαν ηχηρό βούισμα ενός τεράστιου κύματος τη στιγμή που κτίζεται μια φάση. Μια μακρινή μπαλιά του Τσιάρτα, πιο αξιόπιστη από παράδοση πακέτου της DHL σε παραλήπτη στην άλλη άκρη της γης τη στιγμή που πρέπει. Το γκρέμισμα όλου σου του εαυτού όταν δέχεται η ομάδα σου τέρμα. Το πείραγμα στην εξέδρα. Το σύνθημα και το τραγούδι. Ο θαυμασμός και η αποδοκιμασία. Ο θυμός τη μια στιγμή, και την άλλη η ανείπωτη χαρά.

Έχω ανάγκη να τα πω αυτά σήμερα, για να εξηγήσω σε όσους με ακούν τον τελευταίο καιρό να επιδίδομαι σε αθλητικό κουβεντολόι καφενειακού τύπου, να φανατίζομαι με το μέτριο ΑΕΚάκι μου, να εύχομαι την παραίτηση του Σάντος και να πανηγυρίζω για την ευόδωσή της, ότι εκείνο που βασικά θέλω να εκφράσω είναι η λαχτάρα μου, αυτή τουλάχιστον η ομάδα, να κάνει την μεγάλη ρήξη με το σάπιο κατεστημένο (κυρίως εκείνου που ελλοχεύει εντός της) και να αποδείξει ότι υπάρχει και ποδοσφαιρικός πολιτισμός.

Δηλαδή, ότι υπάρχει εξέδρα χωρίς χυδαία συνθήματα, χωρίς καθοδήγηση από καμιά Ορίτζιναλ και κανέναν Πειρατή, χωρίς αρρωστημένες εξαρτήσεις από πάθη για πατρίδες που χάθηκαν η θρησκείες που καθοδηγούν τάχα την φτωχή ποδοσφαιρική μας ύπαρξη.

Δεν γουστάρω μια ομάδα που κυνήγησε να ανοίξει ένα απαράδεκτο νομικό παράθυρο, εκείνο του Αρθρου 44, ώστε να της χαριστούν τα χρέη της. Ούτε μια ομάδα που καθοδηγείται από υπερόπτες και αλαζόνες ανθρώπους, χωρίς κανέναν σεβασμό σε «ιερά τέρατα» του παρελθόντος, και με τέτοια έπαρση που να θυμίζει ηγεμόνες στα χειρότερά τους.

Δεν γουστάρω να παραμυθιαζόμαστε ότι έγινε χθες ένας υποδειγματικός τελικός του Κυπέλλου Ελλάδος, επειδή δεν τάκαναν γης μαδιάμ οι φίλαθλοι. Με τόση αστυνόμευση; Σιγά την μαγκιά!

Αλλά, προσέξατε μήπως, τους αναπτήρες και τα κέρματα που έπεφταν βροχή όποτε ένας παίκτης εκτελούσε κόρνερ; Ακούσατε πάλι τους αλαλαγμούς των βαρβάρων εναντίον του Πειραιά και της Τουρκίας – σημεία αναφοράς του Ολυμπιακού και της εκ Κωνσταντινουπόλεως ΑΕΚ; Είδατε μήπως, πόσα τμήματα της εξέδρας έμεινα κενά για να μην πλησιάσει ο ένας εχθρός τον άλλον; Παρατηρήσατε τις συστοιχίες των ΜΑΤ στο αεροδρόμιο «Νίκος Καζαντζάκης», που κατηύθυναν τους μεν στη μία πτέρυγα του αερολιμένα και τους δε στην άλλη;

Είναι τόσο παράλογο, στ’ αλήθεια, να ελπίζει κάποιος ότι θάρθει μέρα, και σε τούτον τον τόπο, που οπαδοί αντιπάλων ομάδων θα έχουν μέσα τους την στοιχειώδη εκείνη Παιδεία που θα τους επιτρέψει να συνταξιδέψουν με τα ίδια πλοία και αεροπλάνα;

Αυτό που ζητώ από το ποδόσφαιρο, το ζητώ και από άλλες εκδηλώσεις της καθημερινής μας ζωής – γι’ αυτό και η κουβέντα που κάνω σήμερα δεν είναι μόνο ποδοσφαιρική.

Ελπίζω, φερ ειπείν, νάρθει η μέρα που και στους δρόμους της πόλης καθώς οδηγάμε, ο διπλανός, ο μπροστινός ή ο από πίσω δεν θα είναι θανάσιμος εχθρός μας, αλλά ένας συμπολίτης που, όπως ο κάθε ένας, θέλει απλώς να πάει στη δουλειά του η να γυρίσει στο σπίτι του ήρεμος και ευχαριστημένος.

Η ΑΕΚ, το ΑΕΚάκι μου όπως επιμένω να το λέω, προς μεγάλη οργή εκείνων των ομοιδεατών μου που το θεωρούν υποτιμητικό και προσβλητικό, είχε πάντοτε μια ξεχωριστή ποιότητα σαν ομάδα. Έτσι πιστεύω, χωρίς να θέλω να αδικήσω άλλες. Δεν ήμασταν ποτέ μας του κατεστημένου, έβλεπες πάντοτε οπαδούς όλων των ηλικιών, άνδρες, γυναικες, παιδιά, ηλικιωμένους, πλούσιους, φτωχούς, στην εξέδρα, χαιρόμασταν καλό ποδόσφαιρο κι ας μην ήμασταν πάντα πρώτοι, κουβαλούσαμε κάτι μέσα μας όμως από καρτερία, και ευγένεια, και αλληλεγγύη, και σεβασμό.

Ακόμα κι όταν μας «κυβερνούσαν» αγύρτες, υπήρχε πάντα στις εξέδρες της Νέας Φιλαδέλφειας μια εκκωφαντική σιωπή, πολύ πιο αποτελεσματική απ’ όποια άλλη διαμαρτυρία, απ’ όποια δυναμική η όχι κινητοποίηση. Από μόνη της, θαρρείς, αυτή η ομάδα απέβαλλε τους παρείσακτους και τους ανέντιμους, παρόλη τη γλύκα και ανοχή που είχε για να τους προσελκύει.

Για να καθαρίσει το σώμα και η ψυχή σου, πρέπει να νηστέψεις. Ακόμα και να δεχτείς την ταπείνωσή σου. Η ΑΕΚ, για να αναφερθώ μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά οι αναφορές και αλλού είναι αυτονόητες, νοσεί βαθιά.

Κανένας Ντέμης, καμιά συστράτευση ευκαιριακών ηθικολόγων, ιδεολόγων της πεντάρας η και γιάπηδων με IQ μαζορετας, δεν μπορούν να κρύψουν την βαθύτατη έλλειψη παιδείας που υπάρχει, και να εμφανίσουν στην θέση της κάτι εντυπωσιακό ίσως (λόγια ωραία, ας πουμε, για πάταξη του χουλιγκανισμού , ή υποσχέσεις για μη παρέκκλιση από το μπάτζετ – λές και αυτό είναι το πρόβλημά μας, το μπάτζετ!), αλλά συνάμα τόσο κούφιο και επίπλαστο.

Μετά από το μεγάλο πλιάτσικο από τους διάφορους που κυβέρνησαν την ομάδα (η και την χώρα, εάν θέλετε να το γενικεύσουμε κάπως!), η μόνη σωστή λύση ήταν να ντύσεις την γύμνιά σου με φτηνά αλλά καινούργια, αξιοπρεπή και καθαρά ρούχα, και όχι μπαλώνοντας συνολάκια που ανακαλύπτεις σε τιμές ευκαιρίας. Αυτή η εμμονή στα συνολάκια, πόσο μου την δίνει αλήθεια!

Επρεπε να πάει στην Γ’ κατηγορία η ομάδα (ίσως και η Ελλάδα), και από εκεί, ξεκινώντας εκ του μηδενός, αλλά χωρίς σκιές πια, να χαράξει την καινούργια της πορεία και να ανέβει. Όχι με παραποιημένα λογιστικά στοιχεία, ψεύτικους ισολογισμούς ή και με ημίμετρα και αθώες πονηριές του τύπου «δεν πάμε για πρωτάθλημα, αλλά άμα μας κάτσει δεν θα πούμε όχι». Γιατί δεν μπορείς να πάς για πρωτάθλημα όταν είσαι τόσο άρρωστος.

Δεν μπορείς ως χώρα να πρωταγωνιστήσεις, μόνο επειδή τυπικά ανήκεις ας πούμε, σε κάποια Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά χωρίς ουσιαστικά κότσια, χωρίς Παιδεία (δεν θα κουραστώ να την γράφω με κεφαλαία) και, βεβαίως, χωρίς το ήθος που απαιτεί κάθε μεγάλη προσπάθεια.

Πείτε μου, γύρω μας, όπως κυκλοφορούμε, εκεί που σπουδάζουμε, η δουλεύουμε, η διασκεδάζουμε, η αθλούμαστε, που έχετε αισθανθεί, στ’ αλήθεια, να υπάρχει αυτό το ήθος, που προσπαθώ κάπως ποδοσφαιρικά, ίσως και άγαρμπα να εκφράσω σ’ αυτόν τον μακρύ μονόλογό μου σήμερα;

Όταν οι ομοιδεάτες μου ΑΕΚτζήδες έδιωχναν πρόπερσι τον Μπάγεβιτς με τον πιο χυδαίο τρόπο που έχουν συμπεριφερθεί ποτέ φίλαθλοι σε άνθρωπο, ήθελα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί. Υπενθυμίζω ότι εν χορώ, όλη η εξέδρα της Ορίτζιναλ, υπό την προκλητική ανοχή παικτών, παραγόντων και πολλών άλλων, φώναζαν στον Μπάγεβιτς ότι εφ’ όσον εκείνος δεν μπορεί να κάνει παιδιά στην γυναίκα του, προσφέρονταν ετούτοι (οι αχρείοι επιβήτορες!) να καταστήσουν την γυναίκα του έγκυο!

Όταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, όλο σχεδόν το Ολυμπιακό Στάδιο αποδοκίμαζε λίγο πριν την εκκίνηση του αγωνίσματος των 200 μέτρων μετ’ εμποδίων, τους Αμερικανούς αθλητές, με άγρια σφυρίγματα και γιουχαιτά, θεωρώντας τους εκείνους υπεύθυνους που ο δικός μας Κεντέρης δεν συμμετείχε σ’ αυτό, για τους γνωστούς λόγους, και πάλι χαμήλωσα το κεφάλι από ντροπή και είπα στον εαυτό μου δεν θέλω να ανήκω εδώ, σ’ αυτήν την συγκεκριμένη εξέδρα.

Όταν λοιπόν, όλες αυτές τις μέρες με ακούγατε να εκφράζομαι στο ραδιόφωνο περισσότερο οπαδικά απ’ ότι ήθελα, αυτά ήθελα να πω, αλλά ξεσπούσα επάνω στον Σάντος, που ποτέ δεν μας πρόσφερε, έστω και με παίκτες όχι πρώτης γραμμής, έστω ολίγων λεπτών θέαμα, η και στην πάγια συνήθεια του επιβλητικού Κόκκαλη να αντικαθιστά το αγαθό κίνητρο ενός αγώνα με έναν ογκώδη φάκελο με πριμ προς τους αναμένοντές τον, πεινασμένους παίκτες του.

Ζητώ συγγνώμη, λοιπόν, αν εμφανίστηκα τόσο αλαφροίσκιωτος, ώστε να πιστεύω πως το ΑΕΚάκι μου (αλλά και η Ελλαδίτσα μου επίσης) δικαιούνται και μπορούν να έχουν κάτι πολύ καλύτερο από αυτό που έχουν τώρα. Αλλά, δεν μπορώ και να εμφανίζομαι ως άλλος από αυτόν που είμαι. Οπότε, θα συνεχίσω να ονειρεύομαι…