Η κλίκα της Ελλάδος...
Παρασκευή βράδυ, λίγο μετά τις 11. Ανεβαίνω την Κηφισίας και πλησιάζω το φανάρι της Neoset, κοντά στο Ζηρίνειο, στη Κηφισιά. Είναι αναμμένο το πράσινο, και τα αυτοκίνητα κινούνται με κανονική ταχύτητα. Ξαφνικά από δεξιά, ξεπροβάλλει ένα αστυνομικός με μοτοσικλέτα, όπου αναβοσβήνει το γαλάζιο «γλομπάκι» της. Ο αστυνομικός κόβει τα αυτοκίνητα που κινούνται κανονικά στην Κηφισίας, μολονότι το φανάρι είναι ακόμα πράσινο, και δίνει έτσι την δυνατότητα σε έναν κύριο με Μερσεντές, καθώς και την συνοδεία του, να περάσουν ανενόχλητοι χωρίς καν να λιγοστέψουν ταχύτητα. Εύκολα, πολλοί από εμάς αναγνωρίσαμε το πρόσωπο γνωστού επιχειρηματία – από αυτούς που σε σημείωμα προηγούμενου blog μου χαρακτήρισα «κλίκα της Ελλάδος» - να οδηγεί ο ίδιος το αυτοκίνητό του. Προφανώς, η δικαιολογία είναι ότι όλα αυτά γίνονται για την ασφάλειά του. Από την άλλη όμως, υπάρχουν ασφαλώς και τρόποι για να αποφεύγει κάποιος να γίνεται μισητός από τον απλό κόσμο, που δύσκολα πιστεύει τη θεωρία ότι κινδυνεύει ένας «στόχος» εάν είναι σταματημένος σε φανάρι, αλλά δεν κινδυνεύει εάν κινείται.Ο κοσμάκης ξέρει όμως μιαν άλλη θεωρία, που είναι σχεδόν αλάνθαστη, και την εκφράζει με τον λαϊκό και παραδοσιακό τρόπο που μόνο εκείνος ξέρει: ότι ο ουρανός ο καθαρός, αστραπές δεν φοβάται. Και άρα δεν έχει και ανάγκη, Παρασκευή βράδυ, να του ανοίγουν το δρόμο οι αστυνομικοί.
posted by christos michaelides at Sunday, May 21, 2006
5 Comments:
δηλαδη καταντησαμε Ρωσια ; ; ; Ομορφα!
Γιατί διαμαρτύρεστε κ. Μιχαηλίδη; Δεν ξέρετε ότι, χρόνια τώρα, το σύνολο σχεδόν των αστυνομικών δυνάμεων της χώρας απασχολείται ως εξής: α/ φύλαξη -άρα και διευκόλυνση της κυκλοφορίας-των "επωνύμων" (στους οποίους περιλαμβάνονται και πάρα πολλοί που θα μπορούσαν να πλήρωναν για την προσωπική τους ασφάλεια) και β/ επιβολή της τάξης στα ποδοσφαιρικά γήπεδα, δηλ. σε χώρους που διεξάγεται η δραστηριότητα εταιρειών, οι οποίες θα έπρεπε μόνες τους να επιτηρούν τους οπαδούς τους. Οι υπόλοιποι κάθονται μέσα στα τμήματα, πίνουν φραπέδες και βλέπουν τηλεόραση (εξ ου και το θέαμα τόσων και τόσων υπέρβαρων αστυνομικών). Τώρα, αν κάποιος τολμήσει να ψελλίσει και τίποτε περί της υποχρεώσεως της αστυνομίας να προφυλάσσει τον κόσμο από το έγκλημα, περιπολώντας στους δρόμους, φτάνοντας έγκαιρα στον τόπο του εγκλήματος και ασκώντας, γενικότερα, ευσυνείδητα τα καθήκοντά του, αντιμετωπίζεται, από μεν τα συνδικαλιστικά όργανα με αγανάκτηση, από δε την πολιτεία με σιωπή ...
Η σύντροφός μου είναι Ιταλίδα, δεν μπορεί να πιστέψει αυτήν την ιστορία (σκεφθείτε να ήταν και Γερμανίδα ή Αγγλίδα...)
Τρίτος κόσμος...
Να πω και κάτι ακόμα.
Δεν είναι μόνο ευθύνη του κράτους-μπανανία, είναι και ευθύνη του ίδιου του επιχειρηματία!
Κι εγώ είμαι πλούσιος επιχειρηματίας, δεν θεωρώ σωστό να έχω διαφορετική αντιμετώπιση.
Ο Νίκος Δήμου το'χει σκεφθεί σωστά το θέμα: σ' αυτή τη χώρα το μεγαλύτερο έλλειμμα είναι αυτό των σωστών αστών.
BTW, δεν ξέρω για σας, εμένα μου φαίνεται πιο όμορφο το blog τώρα, στην πιο λιτή του φάση.
Την Πέμπτη ήμουν στην Πάτρα. Ήμουν μέσα στο λεωφορείο και ξαφνικά σε κάποια στιγμή μας ακινητοποίησαν, για περίπου ένα τέταρτο. Μετά το πέρασμα του τετάρτου, λοιπόν, καταφθάνει με μεγάλη ταχύτητα ένα κομβόι αστυνομικών αυτοκινήτων, ανάμεσα στα οποία όμως ήταν μία λιμουζίνα που μετέφερε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Περιττό να σας πω τι άκουσε από όλο το λεωφορείο ο, συμπαθέστατος κατά τ' άλλα, κύριος Πρόεδρος...
Γι' αυτό βρίζει ο κοσμάκης τους πολιτικούς συχνά. Εκπρόσωποί του είναι, αλλά δεν τους αισθάνεται έτσι. Αν είναι έτσι, γιατί δεν τρώνε την κίνηση στη μάπα; Για λόγους ασφαλείας; Τότε γιατί καθόταν στο μπροστινό κάθισμα ο κύριος Πρόεδρος; Πίσω θα ήταν πολύ πιο ασφαλής. Η κίνηση μας μάρανε;
Και εμείς όλοι οι υπόλοιποι τι είμαστε δηλαδή, να περιμένουμε ένα τέταρτο ακινητοποιημένοι; Δουλειές δεν έχουμε εμείς;
Αυτό που νομίζω μας λείπει στην Ελλάδα είναι σεβασμός. Προς τους άλλους αλλά και προς τον εαυτό μας πολλές φορές...
Είναι αυτό που με στεναχωρεί περισσότερο κάθε φορά που έρχομαι.
Δε σεβόμαστε το διπλανό μας, οπότε δε σεβόμαστε και τους νόμους ή έστω τους στοιχειώδεις κανόνες συμβίωσης.
Διαμαρτυρόμαστε για τα διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα, αλλά όταν θέλουμε να κάνουμε τη δουλειά μας διπλοπαρκάρουμε. Ή παρκάρουμε πάνω στη διάβαση για τους ανάπηρους. Ή αν έχουμε αρκετά λεφτά ή κάποιο αξίωμα, μας ανοίγει η αστυνομία το δρόμο.
Δυστυχώς η κλίκα της Ελλάδας φοβάμαι πως είμαστε εμείς οι ίδιοι. Που από αδικημένοι, μόλις αποκτήσουμε λίγη δύναμη, φερόμαστε με τον ίδιο τρόπο.
Πριν λίγους μήνες που ήμουνα στην Ελλάδα πήγα σε ένα ΚΕΠ για κάποια δουλειά και η κοπέλα που τύχαινε να είναι γνωστή μου, μόλις με είδε στο τέλος της ουράς μου είπε να πάω μπροστά. Νόμιζε πως θα με εξυπηρετούσε καλύτερα έτσι, αλλά ουσιαστικά δε σεβότανε τον κόσμο που περίμενε.
Είναι ευθύνη όλων μας. Να σεβόμαστε το διπλανό μας και όλα σιγά-σιγά θα αλλάξουν. Και οι δημόσιες υπηρεσίες, και η οδήγησή μας και οι πόλεις μας. Πρέπει να αλλάξουμε εμείς όμως πρώτα, ο καθένας από εμάς. Και να δώσουμε το καλό παράδειγμα στα παιδιά μας. Τουλάχιστον αυτά να μη χρειάζεται να φεύγουν από την Ελλάδα για να δουν πως είναι μια πολιτισμένη χώρα.
Σταματάω εδώ για να μη γράψω κανένα κατεβατό, το θέμα με πονάει πολύ!
Post a Comment
<< Home