Παω για Μουντιάλ

Σε λίγο αναχωρώ για Γερμανία, να ιδώ με τον γιόκα μου 4 αγώνες του Μουντιάλ. Έχω αγωνία, χαρά και λαχτάρα.
Το’πα σήμερα το πρωί από το ραδιόφωνο, και αμέσως έπεσαν 3-4 SMS να με κατασπαράξουν! Πιθανώς να υπέθεσαν ότι το’πα για να προκαλέσω εκείνους που δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά αυτήν την μικρή-μεγάλη πολυτέλεια. Και θίχθηκαν!
Βγηκα έξω από το κτίριο συννεφιασμένος. Κοίταξα γύρω τις γιγαντοαφίσες, και είδα τα αντικείμενά τους σιγά-σιγά να αλλάζουν πόσα, και να μπλέκονται με τη ζωή που κυλούσε μπροστά τους δίχως ουσία καμμία.
Το τσιγάρο, περπατώντας στις άκρες της γόπας του, όπως ο ένοχος εραστής στις άκρες των ποδιών σαν επιστρέφει στο συζυγικό κρεβάτι, μπήκε απαρατήρητο στο μποτιλιάρισμα της ημέρας, και έγινε μέρος της ρουτίνας χωρίς να το καταλάβει κανείς.
Ο φουρκισμένος ακροατής απαιτούσε «περισσότερη ενημέρωση», και έτσι κατέβηκε από την επόμενη αφίσα η ξεχασμένη Στανίση και του πέταξε ένα πρωινό «ώπα» τόσο πλασματικά εντυπωσιακό, που παραξενεύτηκε ως και η Μελέτη που φιλοξενεί κάμποσα τέτοια επιφωνήματα στο δικό της, σινιέ πρωινάδικο.
Ο εκφωνητής απαριθμούσε τις εκδηλώσεις που θα γίνουν στα πλαίσια του 10ημερου αφιερώματος στον Ανδρέα Παπανδρέου, για τα 10 χρόνια που πέρασαν κιόλας από τον θάνατό του.
Ο Αμαντέους έκανε γρήγορα έναν υπολογισμό για τα 250 χρόνια, φέτος, από τη δική του γέννηση, έκανε αναγωγή στο 1 έτος που αφιερώνεται σ’ αυτόν, και αισθάνθηκε κατάφωρα αδικημένος από αυτόν που, ωραιοποιημένα δυστυχώς, μερικοί συμπατριώτες εδώ αρέσκονται να αποκαλούν «μέγα αντιφατικό».
Το ξανάπα: «δεν υπάρχει άλλος λαός που να παρουσιάζει έτσι τα κουσούρια του ως παραστρατημένα προτερήματα, όσο εμείς», αλλά άναψαν πάλι τα SMS του αέρα, και πάτησα γκάζι να φύγω γρηγορότερα από την άγρια πόλη.
Τσιγάρα, νυχτερινά κέντρα, κέντρα αδυνατίσματος, (να ξοδεύεις δέκα για να φας και είκοσι για να τα χάσεις…)κέντρα αποτρίχωσης, κέντρα εμφύτευσης μαλλιών, πώς να μην διαπρέψει σ’ ένα τέτοιο τοπίο ερημικό ένας τόσο αντιφατικός ηγέτης; Δηλαδή, ένας ηγέτης κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση εκείνων που των έβριζαν την ίδια στιγμή που τον υμνούσαν.
Σαν μικρό παιδί τρέχω να κλωτσήσω την μπάλλα με την καλπάζουσα φαντασία μου. Να καρφώσω στα δίχτυα τους μίζερους της πρωινής μου ραδιοφωνικής περιπέτειας, και να πανηγυρίσω έξαλλα τον εξαφανισμό τους μαζί με τους άλλους μου συμπαίκτες.
Τον Αμαντέους, τον Αλκίνοο, την Ελευθερία, τον Αρμστρονγκ και την Μίριαμ Μακέμπα.