Εκδίκηση

Που ήσουν, λοιπόν
Εσύ
όταν γινόταν του Κόσμου η συντέλεια
και δεν προκαμα να ζωγραφίσω
μέσα στο βλέμμα μου, μέσα
τα μάτια σου τα όμορφα, τόσο;
Είχες πεταχτεί, μού’παν,
στην άλλη γωνιά
να καταθέσεις άκοπες ανάσες σου
σε λογαριασμό τρεχούμενο
που κάποτε
ανοίξαμε μαζί – θυμάσαι;
- για να’χουμε κάτι να διηγηθούμε, λέγαμε
όταν πια δεν θα μιλάμε…
Ε να, λοιπόν, τώρα,
που ήρθε η στιγμή
(επιτέλους! Της συντέλειας η στιγμή…)
να τα πούμε!