ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΑΜΑΖΟΝΙΟΥ 2
Τις τελευταίες 3 μέρες λείπαμε σε «εκστρατευτικό ταξίδι» στα βάθη του Αμαζονίου, και δεν ειχαμε πρόσβαση σε ίντερνετ. Εγραφα όμως το ημερολόγιό μου μέχρι το βράδυ της Δευτερας, και είχα σκοπό να το κάνω post σημερα, Τετάρτη 19/7, που βρισκόμαστε πάλι στο Μανάους.
Ομως, μόλις πηγα να ξεκινησω το laptop μου το πρωί της Τρίτης, για να συνεχίσω να γράφω το blog, διαπίστωσα ότι δεν αναβε. Τιποτα! Πατούσα το power, αναβαν για λίγο τρία φωτάκια, και ξανάσβηναν, σαν να αρνούνταν να συνδεθουν.
Στην αρχή πίστεψα ότι θα έφταιγε η φοβερή υγρασία. Εβγαλα την παταρία, τύλιξα το laptop σε μια στεγνή πετσέτα, και το έχωσα στα βάθη της βαλίτσας μου για κάμποσες ωρες. Πάλι τα ίδια όμως. Καμμία απόκριση από τον ηλεκτρονικό μου σύντροφο. Με πρόδωσε στην πιο κρίσιμη στιγμή της μέχρι τώρα διαβίωσής μας, παίρνοντας ίσως για πάντα μαζί του χιλιάδες δικές μου λεξούλες, κάθε μία στιγμή πολύτιμη της ζωής μου, και μαζί εικόνες αμέτρητες.
Μου λένε οι φίλοι εδω πως μάλλον κάηκε ο σκληρός. Δεν ξέρω πως και γιατί. Θα το ψάξω όταν γυρίσω στην Αθηνα. Επί του παρόντος, βολεύομαι με ένα άλλο laptop που ειναι εγκατεστημένο σε μια υποτυπώδη αίθουσα Τυπου που βρίσκεται στο ξενοδοχείο Tropical.
Δεν μπορω όμως να κατεβάω τις φωτογραφίες μου, αφού το σχετικό πρόγραμμα είναι στο άλλο κομπιούτερ. Εχω σπαστει πολύ. Να! Τωρα που γράφω, όλοι οι υπόλοιποι έχουν πάει στο «Πάρκο των Πιράνχας», ταξίδι 3 ωρών με βάρκες και πουλμαν.
Τα πιράνχας και τα φίδια είναι οι εφιάλτες μου. Οι ντόπιοι γελάνε όταν τους το λέω. Μου απαντούν: «Πρώτον, τα πιράνχας δεν σε πιράζουν, παρά μόνο άν έχεις ακατάσχετη αιμορραγία, και δεύτερον, δεν συμπαθούν το κρέας των Ελλήνων». Ο συνοδός μας ο πράκας, που ηρθε εδω από την Ινδία στα 17 του, ερωτεύτηκε και ξέμεινε, μου λέει ότι κάθε μερα κολυμπάει στον Αμαζόνιο, και νοιώθει τα πιρνάχας να του χαιδεύουν το δερμα.
Κάθομαι, λοιπόν, εδω και γραφω – και για την «Ελευθεροτυπία», και για το blog αυτό. Αν είχα το laptop εν πλω, θα είχα γράψει την ιστορία της ζωής μου.
Εμεινα πίσω, αλλά δεν πειράζει. Θα ανακτήσω το χαμένο έδαφος. Θα προσπαθήσω, αν και μου ειναι πολύ δυσκολο, αυτά που ηδη ειχα γραψει για τις πρωτες 4 μέρες και ειχα κάνει save για να τα περάσω μετα στο USB μου και να τα κάνω Post σημερα.
Ευχαριστω πολύ που ειστε εδω!
posted by christos michaelides at Wednesday, July 19, 2006
4 Comments:
Κρίμα αν χάθηκε τόση δουλειά. Μια απλή λύση είναι να αγοράσετε ένα USB key στο οποίο θα μπορείτε να αποθηκεύετε την δουλειά σας και μετα να συνεχίζετε σε οποιονδήποτε υπολογιστή.
Στον Αμαζόνιο ή και σε κάποιο τροπικό δάσος της Κεντρικής Αμερικής θα ήθελα να πάω πριν τα καταστρέψουμε τελείως...
Και κάτι δευτερεύον, γιατί δεν κάνετε ποστ και την καθημερινή σας στήλη στην Ελευθεροτυπία, αφού δημοσιευτεί στο δίκτυο. Υποθέτω ότι αρκετοι αναγνώστες θα ήθελαν να την σχολιάσουν.
Μάλλον κάποιοι σας κάναν μάγια...πήγατε στον Αμαζόνιο και ίσως κάποια από τις ανεξερεύνητες φυλές του Αμαζονίου δημιούργησε ένα "τοίχος προστασίας τους". Ας είναι και πραγματικά λυπάμαι για το ατυχές αυτό συμβάν. Στους περισσότερους μας έχει τύχει ανάλογη "γκαντεμιά".
Έπρεπε να πάτε στο "πάρκο με τα πιράνχας"...μια δοκιμή σχετικά για το αν χαιδεύουν ή όχι θα έπειθε.
Καλή συνέχεια.
χαίρε αγαπητέ Χρήστο ή αλλιώς κ. Μιχαηλίδη..
αν και στην ζούγκλα, θα ήθελα να σε επαναφέρω στην άλλη ζούγκλα..παρακάτω είναι ένα χθεσινό απόσπασμα απο το καθημερινό ημερολόγιο που κρατά ένας φοιτητής στο Λίβανο:
For someone who has never been in a war, it is not easy to understand the kind of stress one can encounter. It is not like one can imagine: a constant state of terror or fear, or a dramatic chronicle, rather it is a state of underlying stress, a tension that is not translated into explicit fear. One goes on with one’s daily life, even though life is suspended until further notice. As we say, every day seems like a Sunday.
What troubles me is the fact that I cannot think about anything that is not on practical or transcendental level. I have not opened a book since 8 days. I have forgotten about my plans and projects, I have suspended all academic thinking. The future does not exist anymore; only a constant present defines the state of things.
Today trucks were banned from circulating in Beirut, for fear of being the targets of Israeli raids.
Tomorrow there is a protest in front of the UN headquarters in Beirut; there will be a march towards the headquarters of the European Union. I already know it will change nothing, and probably will go unnoticed or even yet unheard; nonetheless I will go, at least to feel unheard.
Today’s report is shorter than usual, the reason is not the decrease of killings, but as is the case with the media, when things become a norm they are no longer news. And today massacres have become a routine in Lebanon, they are no longer the subject of news flashes, and have passed to the regular news hour.
Το blog του: the worldismyidea
καλές περιπέτειες
Δίκιο έχει ο ξεκάλτσωτος, κύριε Μιχαηλίδη.
Μπορείτε να ανοίξετε ένα παράλληλο blog, στο οποίο να δημοσιεύετε κάθε μέρα τη στήλη σας.
Post a Comment
<< Home