ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΑΜΑΖΟΝΙΟΥ 1

Γράφω από το αεροπλάνο, ένα Airbus Α310-300 της White, που είναι ιδιωτικό παρακλάδι της κρατικής TAP. Αναχωρήσαμε πριν από 3,5 ώρες περίπου από τη Λισαβώνα, όπου φτάσαμε νωρίτερα σήμερα με πτήση της Iberia από την Αθήνα, μέσω Μαδρίτης. Θέλουμε άλλες 2 ώρες και περίπου 15 λεπτά για να φτάσουμε στο Μανάους, πρωτεύουσα της πολιτείας των Αμαζόνας, όπου θα διεξαχθεί, από σήμερα 13 Ιουλίου, (-7 ωρες πίσω από την Ελλάδα), μέχρι και την Πέμπτη 20 Ιουλίου, το «6ο Θρησκευτικό, Επιστημονικό και Περιβαλλοντικό Συμπόσιο», με θέμα φέτος, «Ο Αμαζόνιος Ποταμός: Πηγή Ζωής».

Το Συμπόσιο αυτό, όπως και τα προηγούμενα 5, είναι έμπνευσης του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου, που είναι μαζί μας τώρα, σ’ αυτό το αεροπλάνο.

Είναι η τρίτη φορά που τον βλέπω από κοντά. Η πρώτη ήταν γύρω στο 1993, όταν βρέθηκα στην Κωνσταντινούπολη (πρωτη φορά στη ζωή μου) για ένα συνέδριο του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου για τα Μίντια, για το οποίο είχα εργαστεί για ένα φεγγάρι, δύο χρόνια πριν, στο Μάντσεστερ, ως επικεφαλής των ερευνητικών προγραμμάτων.

Ειχαμε πάει, με την Ευη Δεμίρη και τον Ανδρέα Χριστοδουλίδη, (αγαπημένοι συνάδελφοί μου αμφότεροι, από τους οποίους έμαθα πολλά), στο Φανάρι, και ειχαμε κουβεντιάσει μαζί του για μία ωρα περίπου. Ηταν καλωσυνάτος, πράος, πολύ απλός, με καθαρή σκέψη, την οποία και σου μετέδιδε με εξαιρετική χρήση του λόγου.

Πρόσεξα, τότε, πίσω του, στο γραφείο που καθόμασταν, ένα σπασμένο τζάμι, και μας εξήγησε ότι μόλις το προηγούμενο βράδυ, πάλι οι διαβόητοι Γκρίζοι Λύκοι, είχαν κάνει το γνωστό τους γιουρούσι με πέτρες και άναρθρες κραυγές, που καλούσαν «τον γκιαούρη διαολόπαπα να ξεκουμπιστεί από τα άγια χώματα της Ισταμπούλ».

«Είμαστε συνηθισμένοι», αρκέστηκε να πει χαμηλόφωνα ο Πατριάρχης καθώς, ακόμα και εκείνη τη στιγμή που μιλούσαμε, από μεγάφωνα μεγάλης ισχύος πολύ κοντά στο Πατριαρχείο, άκουγες στη διαπασών τον Ιμάμη να δοξάζει τον Αλλάχ και να καλεί τους πιστούς σε προσευχή. «Θέλει πολλά κότσια να ζεις εδώ και να αντιστέκεσαι στην εχθρότητα των φανατικών με μόνο όπλο σου την δύναμη της πίστης και του χαρακτήρα σου», είπα από μέσα μου.
Τον είδα ξανα, ένα-δυό χρόνια αργότερα, στις εκδηλώσεις στην Πάτμο για τα δεν θυμάμαι πόσα χρόνια από την συγγραφή της Αποκάλυψης από τον Ιωάννη. Γινόταν πανζουρλισμός στο νησί, με όλη τη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αραγμένη σε κότερα και θαλαμηγούς, να παραστέκεται στον άρρωστο Ανδρέα Παπανδρέου, τα μίντια να κυνηγούν την Μιμή σε κάθε της βήμα, και τα τηλεοπτικά τσακάλια να έχουν στρατοπεδεύσει έξω από τη θαλαμηγό του Λάτση για να βγάλουν θέμα.

Ο Πατριάρχης πέρασε μπροστά μου στα στενοσόκακα της Χωρας, ανεβαίνοντας στο μοναστήρι για να κάνει τη Λειτουργία. Κοιταχτήκαμε, έδειξε πως με αναγνώρισε, και χάρηκα εγώ τόσο που σχεδόν με ενθουσιασμό και με αυθορμητισμό ολωσδιόλου ανάρμοστο του φώναξα «ω, γεια σας τι κάνετε;». Από παντού, εισέπραξα βλέμματα αποδοκιμασίας. Από εκείνον, όμως, όχι. Αντιθέτως, χαμογέλασα με την αποκοτιά μου, και μου απάντησε στο ίδιο, περίπου στυλ: «Πολύ καλά, και χαίρομαι που σας βλέπω».

Σήμερα, καθώς μπήκε στο αεροπλάνο, κοντοστάθηκε λίγο στο χώρισμα μεταξύ πρώτης και οικονομικής θέσης, και μας χαιρέτισε. Δεν ειχα την αξίωση να με αναγνωρίσει, τόσα χρόνια που πέρασαν, χωρίς μουστάκι πιά εγώ, με άλλα δέκα περίπου χρονάκια στη πλάτη μου, και τουλάχιστον 15 κιλά από πάνω ως κάτω.

Τακτοποίησε μόνος την μία χειραποσκευή του στη ντουλάπα, και κάθισε στη θέση του. Μόνο τρία άτομα τον συνόδευαν – δεν τους γνωρίζω, θα τους μάθω. Αλλά μου έκανε εντύπωση αυτό, γιατί φαντάζομαι πόση «φασαρία» θα συνόδευε έναν αντίστοιχης εμβέλειας θρησκευτικό ηγέτη, τον Πάπα ας πούμε, σε ένα τέτοιο ταξίδι, εάν βεβαίως καταδεχόταν να ταξιδέψει, εκείνος ο άλλος ηγέτης, με μια χαμηλού κόστους τσάρτερ πτήση, με μόλις 9 θέσεις μπίζνες, και καμία απολύτως πολυτέλεια.

Όποιος θέλει, πάει κοντά του και του μιλάει. Η κουρτίνα που χωρίζει την πρώτη θέση από την οικονομική είναι, κατόπιν δικής του επιθυμίας, μαζεμένη ώστε να μην υπάρχει … αποκλεισμός.

Δεν ειμαι πολύ της Εκκλησίας άνθρωπος, και σίγουρα δεν έχω κανέναν λόγο συμφέροντος να εκθειάζω τον κ. Βαρθολομαίο. Το ταξίδι αυτό το πληρώνει εξ ολοκλήρου η εφημερίδα μου, η Ελευθεροτυπία, και όσο για τις δικές μου υπαρξιακές αγωνίες, οπωσδήποτε δεν πρόκειται να ζητήσω από τον επί Γης ποιμενάρχη της Εκκλησίας μας να μεσολαβήσει στον ύψιστο για μια θέση First Class όταν αποδημήσω!

Τις προσέχω, όμως, τις μικρές αυτές λεπτομέρειες στους ανθρώπους, και πολλές φορές δίδω σ’ αυτές ιδιαίτερη σημασία. Από τέτοιες μικρές λεπτομέρειες, έφτασα από τον χώρο της Εκκλησίας να εκτιμώ πολύ δύο ακόμα ανθρώπους: τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο, και τον Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαο.

Λοιπόν. Φτάνοντας στο Μανάους, θα γίνει μια μικρή τελετή καλωσορίσματος στο αεροδρόμιο, και θα κατευθυνθούμε μετά στο λιμάνι όπου θα διασκορπιστούμε σε τέσσερα πλοία, που θα είναι για όλο αυτό το διάστημα, το ξενοδοχείο μας.

Με ενημέρωσαν προ ολίγου ότι όλοι οι δημοσιογράφοι θα μείνουμε στο Helios Gabriel – ο Θεός βοηθός, γιατί τόσοι δημοσιογράφοι μαζεμένοι σε έναν χώρο δεν είναι καλό πράγμα!

Εμβόλιο κατά του Κίτρινου Πυρετού κάναμε όλοι. Κατά του Κιτρινισμού, το λησμονήσαμε…

Εις το επανειδείν!