Πέφτοντας...

Φοβάμαι
την απληστία
της επιχείρησης
το στεγνό της το βλέμμα – κοίτα!
Πόσο γρήγορα σε ξεχνάει
σε αποβάλλει
όταν πια δεν σε χρειάζεται
Αντλεί από τα φύλλα
τα κλαδιά
το Κορμί και τις Ρίζες σου
Κύτταρα πολύτιμα του παρελθόντος
Και του μέλλοντος επίσης, που δεν
Ακόμα γνώρισες
ή γεύτηκες
ή σκέφτηκες καν, τα φρούτα του.
Όλα, τώρα
στο ράφι τακτοποιημένα
Απολύτως!
Ποιηθέντα όπως πρέπει,
Οπωσδήποτε! Δια χειρός
απλωμένου
Διαρκώς!
Και λοιπόν, έλεγα
Σκαρφαλώνοντας στη κορυφή
του φόβου μου
άγαρμπα πολύ,
πως, αν είναι να πέσω – Τουλάχιστον
να μην έχω τίποτα να με βαραίνει…