Αυτοκτόνησε για να ζήσει το παιδί του

ΕΝΟΡΚΟ διοικητικό δικαστήριο της Αγγλίας εξέτασε την περασμένη Τρίτη μια συγκλονιστική περίπτωση αυτοκτονίας ανθρώπου, που καταδεικνύει, ανάμεσα σε άλλα πολλά, την «αποστασιοποιημένη βαρβαρότητα» με την οποία αντιμετωπίζουν οι σύγχρονες ευρωπαϊκές κοινωνίες τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που αναζητούν στα εδάφη τους ένα καταφύγιο για να γλιτώσουν από δικά τους, απάνθρωπα καθεστώτα, η μια ευκαιρία απλώς για να ξεκινήσουν μια καινούργια ζωή μακριά από την φοβερή και αβάσταχτη δυστυχία της διαρκούς φτώχειας.

ΟΙ ένορκοι παρακολούθησαν καρέ-καρέ, όπως κατεγράφη πριν από περίπου έναν χρόνο, από κάμερες κλειστού κυκλώματος του κέντρου κράτησης λαθρομεταναστών Γιάρλς Γούντ, στο Μπέντφορντσαϊρ, τον Μανουέλ Μπράβο, έναν άνδρα 36 ετών από την Αγκόλα να βγαίνει από το κελί του, να δένει μια πρόχειρη θηλιά στο λαιμό του και να θέτει τέρμα στη σύντομη ζωή του.

ΤΟΝ βρήκαν κρεμασμένο λίγη ώρα μετά οι φύλακες, όταν τους ειδοποίησε, γεμάτος ανησυχία, ο 13χρονος γιος του Αντόνιο, με τον οποίο είχαν μεταφερθεί στο ίδιο κελί 12 ώρες νωρίτερα εν αναμονή της απόφασης των αρχών για το εάν θα τους δοθεί ή όχι πολιτικό άσυλο. Λίγο πριν βγει από το κελί, ο Μανουέλ Μπράβο είπε στον γιο του: «Θέλω να’σαι γενναίος. Να δουλεύεις σκληρά. Να μην αμελήσεις τα μαθήματά σου στο σχολείο. Όλα θα πάνε καλά, αγόρι μου. Μην ανησυχείς.».

ΠΕΝΤΕ μήνες πριν την αυτοκτονία του, ο Μανουέλ Μπράβο μπήκε στην δημοτική βιβλιοθήκη της πόλης του Λήντς όπου έγραψε και εκτύπωσε ένα μήνυμα που έλεγε: «Θέλω να πεθάνω, αφού δεν βλέπω να’χω πιθανότητες να πάρω άδεια παραμονής εδώ. Ο θάνατός μου ίσως να είναι και η μοναδική ελπίδα για να παραμείνει στη χώρα ο γιος μου, και υπό την επίβλεψη του προγράμματος προστασίας ανηλίκων της κυβέρνησης, να συνεχίσει το σχολείο του.» Το μήνυμα δεν δόθηκε ποτέ στους φίλους του, όπως είχε σκοπό. Βρέθηκε φυλαγμένο στο ντοσιέ «Τα Έγγραφα Μου», στον υπολογιστή της βιβλιοθήκης, λίγο μετά τον θάνατό του.

Ο ΜΑΝΟΥΕΛ ΜΠΡΑΒΟ, είχε φτάσει στη Βρετανία το 2001 με τη γυναίκα του και τους δύο γιους του, Αντόνιο και Μέλιου. Ζήτησε πολιτικό άσυλο γιατί όπως δήλώσε τότε στις αρχές, ο πατέρας του υπήρξε ηγέτης της «Ένωσης Δημοκρατικής Νεολαίας», που αντιπολιτευόταν το καθεστώς του προέδρου της Αγκόλας, Χοσέ Εντουάρντο ντος Σάντος. Είπε ακόμα πως άνθρωποι του καθεστώτος είχαν δολοφονήσει τους γονείς του και βιάσει τις αδελφές του. Νωρίτερα φέτος, η γυναικα του Λίντις και ο μικρός γιος του, Μέλιου, αναχωρησαν για την Αγκόλα για να βρεθει κοντα στον βαρια άρρωστο πατέρα της. Μόλις έφθασαν όμως στο αεροδρόμιο της Αγκόλας, συνελήφθησαν και έκτοτε η τύχη τους αγνοείται.

ΕΝ τω μεταξύ, η αίτησή του Μανουέλ Μπράβο προς τις βρετανικές αρχές απορρίφθηκε, και η έφεσή του μπλέχτηκε στα γρανάζια μιας χρονοβόρας και πολύπλοκης διαδικασίας, το τέλος της οποίας ήταν μάλλον προδιαγεγραμμένο: απελαύνονται πατέρας και μεγαλύτερος γιος, μένουν μητέρα και μικρότερος.

ΠΙΣΤΕΨΕ, τότε, ο άνθρωπος ότι μόνο ο θάνατός του μπορούσε να ανατρέψει αυτήν την απόφαση. Ποιο καθεστώς – θα σκέφτηκε – θα τολμήσει να απελάσει ένα παιδί 13 χρόνων, που μάλιστα δεν έχει οικογένεια στην οποία να επιστρέψει στη χώρα του; Η πράξη του συγκλόνισε όσους την πληροφορήθηκαν. ( Όχι πολλοί, δυστυχώς, αφού η είδηση δημοσιεύτηκε μόνο στις καλές αγγλικές εφημερίδες.). Και τους έκανε, ίσως, να σκεφτούν ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που φεύγουν από τις χώρες τους, δεν φεύγουν για πλάκα, χωρίς λόγο. Ούτε έρχονται στις δικές μας χώρες αποφασισμένοι να «μας πάρουν τη μπουκιά από το στόμα», και «να μοιραστούν τον πλούτο που εμείς, με τη δουλειά μας, αποκτήσαμε». Φεύγουν γιατί κινδυνεύουν. Από απολυταρχικά καθεστώτα η/και από φτώχεια. Δεν ξέρουν, δυστυχώς, ότι σε πολλούς από τους ... παραδείσους όπου με χίλια βάσανα καταφέρνουν να φτάσουν, πολλές φορές κινδυνεύουν εξίσου!

Υ.Γ.: Το κομμάτι δημοσιεύτηκε σήμερα, 22 Σεπτεμβρίου 2006, στη στήλη «Πρόσωπα & Προσωπεία» της «Ελευθεροτυπίας». Η Independent, που για μένα είναι, αυτή τη στιγμή, από τις πιο … προχωρημένες εφημερίδες παγκοσμίως (επισκεφθείτε την στο www.independent.co.uk), είχε κάνει την είδηση πρωτοσέλιδο θέμα. Εμείς, εδώ, είμαστε ακόμα κολλημένοι στην μικροπολιτική. Επίσης, η φωτογραφία που δημοσιεύεται είναι από διαδήλωση, πρόσφατα, έξω από αυτό το κέντρο προσωρινής παραμονής λαθρομεταναστών στο Μπέντφορντσαϊρ. Μια γυναίκα διαμαρτύρεται για την ταλαιπωρία που υφίστανται οι ζητώντες άσυλο, κρατώντας ένα πλακάτ που γράφει ότι στην πατρίδα τους αυτοί οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν βασανιστήρια, και αναρωτιέται αν θα καταφέρουν να επιβιώσουν στην, πολιτισμένη, κατά τα άλλα, Βρετανία;