Ολη η πολιτική, γυρω από το χρημα

Είναι παράξενο – όχι ανεξήγητο. Είναι δυσάρεστο. Και με προβληματίζει. Απ’ όπου κι αν κοιτάξεις την πολιτική σήμερα – κι ας επικεντρωθώ (για να μην πελαγοδρομήσουμε) στην δική μας, μικρή χώρα – τα πάντα, η σχεδόν τα πάντα, μοιάζουν να περιστρέφονται γύρω από το χρήμα.
Θυμηθείτε ένα δελτίο ειδήσεων που παρακολουθήσατε, η καταγράψτε μερικά από τα θέματα που κυριαρχούν στις βασικές σελίδες της πολιτικής επικαιρότητας των εφημερίδων.
«Χιλιάδες συμβασιούχοι στο έλεος της κυβέρνησης». «Οι κτηνοτρόφοι στη Καρδίτσα έχυσαν το γάλα τους στους δρόμους της πόλης, αξιώνοντας 90 λεπτά το λίτρο από 85 που παίρνουν σήμερα». «Το κατώτατο μισθό του πρωτοδιοριζόμενου δασκάλου ζητούν από την κυβέρνηση οι δάσκαλοι». «Σάλος για την απόφαση των μισθοδικείων να εγκρίνει αυθαίρετες αυξήσεις των μισθών των δικαστικών». «Ο υπουργός Δημοσίας Τάξεως προειδοποίησε ότι θα παραιτηθεί εάν δεν δοθεί επίδομα ανθυγιεινής εργασίας στους αστυνομικούς». «Εξαγγελία Αλογοσκούφη για τους συμβασιούχους: μεγαλύτερες αυξήσεις μισθών στο Δημόσιο για τη νέα χρονιά». «30% η μέση ανατίμηση των φαρμάκων». «Εντός του Νοεμβρίου το πόρισμα της Επιτροπής Ανταγωνισμού για το καρτέλ γάλακτος». «Ανακοίνωση του ΕΦΕΤ για τα γιαούρτια της ΦΑΓΕ». «Στους δρόμους οι εργαζόμενοι του ΟΤΕ για το σχέδιο αποκρατικοποίησης του Οργανισμού».
Όλα αυτά είναι θέματα, όχι των οικονομικών ειδήσεων, αλλά και του μεγαλύτερου μέρους της πολιτικής μας ατζέντας.
Είναι, όμως, μόνο αυτό η πολιτική; Εγω, έμαθα πως όχι. Υπάρχουν κι άλλα πράγματα, ίσως πιο σημαντικά, χωρίς να υποτιμώνται η και να εξοστρακίζονται ετούτα που μόλις κατέγραψα από την «πολιτική επικαιρότητα των τελευταίων ημερών, η και εβδομάδων.
Πολιτική είναι και ιδέες. Είναι ζωτικά ζητήματα ανθρώπινης ύπαρξης και υπόστασης – προφέρω με τρόμο τις έννοιες που αισθάνομαι ότι περιβάλλονται από κύτταρα άρρωστα σήμερα: Ελευθερία. Δικαιοσύνη. Δημοκρατία. Πολιτισμός.
Βλέπω κιόλας κυνικά πρόσωπα να καγχάζουν! Βλέπω ειδήμονες της αλαζονείας να διαμαρτύρονται πως «αυτά είναι λυμένα ζητήματα, κύριε», και να παραπέμπουν ψυχρά σε έναν κόσμο «που προχωρεί πιά με άλλες ταχύτητες».
Είμαι ο τελευταίος που θα υποστηρίξω πως δεν έχουν γίνει σημαντικά βήματα προς τα εμπρός. Αλλά ποιος στα αλήθεια μπορεί να υποστηρίξει ότι μια συζήτηση για πραγματική Δικαιοσύνη είναι ξεπερασμένη η και άνευ ουσίας; Ποιος στ’ αλήθεια πιστεύει ότι ΕΧΟΥΜΕ πραγματική Δικαιοσύνη, τέτοια, που να μην χρειάζεται καν να την συζητούμε. Ποιος μπορεί στα σοβαρά να υποστηρίξει ότι τα σημαντικά, πράγματι, βήματα που έχουμε κάνει σε τομείς όπως η τεχνολογία, καταργεί την ανάγκη πολιτικής συζήτησης, όχι μόνο για το επίδομα ηλεκτρονικών υπολογιστών που αξιώνει ή «Χ» κοινωνική τάξη, αλλά για τον ρόλο που μπορεί να επιτελέσει η χώρα μας σ’ αυτόν τον τομέα, ΕΑΝ μπορεί να επιτελέσει.
Ποια πολιτική, αλήθεια, παράγουμε στον Πολιτισμό; Υπάρχουν νέες τάσεις στις τέχνες στη χώρα μας; Ποια μορφή έχουν; Ποιοι τις εκπροσωπούν; Τι μας έχουν δώσει, ως προβληματισμό; Εάν υπάρχουν, που τις βρίσκουμε; Μόνο στο «Αθηνόραμα», στο Μέγαρο Μουσικής και στα πληρωμένα ένθετα των τηλεοπτικών καναλιών μεταξύ σίριαλ και διαφημίσεων;
Είναι, άραγε, λυμένο στον τόπο μας το θέμα της ελευθερίας; Κάποτε, θεωρούσαμε ότι ελευθερία είναι να μπορούμε να λέμε ελεύθερα τη γνώμη μας. Επιτεύχθηκε αυτό; και εάν ναι, ποιών η γνώμη ελεύθερα ακούγεται; Όλων; Η μήπως μόνο εκείνων που έχουν πρόσβαση στα Μέσα, η εκείνων που είναι ανώδυνοι; Δηλαδή, ακίνδυνοι.
Είναι ελεύθερος ο πολίτης που ψηφίζει με ένα εκλογικό σύστημα που ενισχύει την ψήφο του υπέρ των ισχυροτέρων; Είναι Δημοκρατία αυτό; Υπάρχει έλλειμμα Δημοκρατίας; Πρέπει να το συζητήσουμε, η να το αφήσουμε να περάσει ντούκου;
Τα ερωτηματικά μου, ατέλειωτα. Ίσως και περισσότερα από τις πολιτικές ειδήσεις του σήμερα, που επιμένουν να … χρηματοποιούν τα πάντα. Στο όνομα, πάντοτε, «των προβλημάτων που απασχολούν τον απλό κοσμάκη». Χωρίς, βεβαίως, να καταλαβαίνουμε ότι, εάν πάρει ο κτηνοτρόφος την τιμή του γάλακτος που θέλει, και ο ταξιτζής το επίδομα που απαιτεί, σε ένα μελλοντικό κράτος απόλυτης απολιτικοποίησης ίσως και να μην μπορέσει κάν να τα απολαύσει!