Ακου να δείς!...

Σε λίγες μέρες καταπλέω στον επόμενο σταθμό της ραδιοφωνικής μου περιπέτειας, που ξεκίνησε πριν από περίπου 20 χρόνια σ’ ένα στούντιο του BBC στο Λονδίνο. Και νοιώθω τυχερός που συνεχίζεται…

Από την Δευτέρα 12 Φεβρουαρίου βρίσκω στέγη, από τις 11 μέχρι τη 1 το μεσημέρι στη συχνότητα, του Αντέννα στους 97,2. Θα μου λείψει το 8-10, αλλά ‘ίσως επανέλθω εκεί του χρόνου. Το έμαθα καλά εκείνο το 2ωρο, και όσους μου έκαναν την τιμή, εκείνη την ώρα, να με ακούνε.

Ήξερα που πάνε. Φανταζόμουν τι μπορούσαν να σκέφτονται. Ήθελα να τους πω τα νέα μου, να μάθω τα δικά τους. Αισθανόμουν ότι, όσο και εάν είχαμε διαφορετικές απόψεις, νοιαζόμασταν για τα ίδια πράγματα. Καταλάβαινα ότι μπορεί να τους εκνεύριζε κάποια ατάκα η κάποια μουσική επιλογή μου, αλλά δεν θα κουνούσαν τη βελόνα τους. Πίστευα ότι διαβάζαμε τα ίδια βιβλία, χαιρόμασταν με τα ίδια πράγματα, βρισκόμασταν στα ίδια θέατρα, μιλούσαμε την ίδια γλώσσα.

Στον "Σταθμό 101,3" βρέθηκα πρίν από 8 χρόνια περίπου χάρη στον Πέτρο Μπουτο, διευθυντή προγράμματος σήμερα στο Mega, που ήταν δική του ιδέα, δικό του παιδάκι ένας σταθμός που να παίζει καλή μουσική χωρίς κόμπλεξ, και που να στελεχώνεται από ανθρωπους με παιδεία και μεράκι.

Αν και έχει πάει θαυμάσια στην τηλεόραση, θα ήθελα πολύ να είχε μείνει στον "Σταθμό" να ολοκληρώσει το όραμά του. Θα ηταν, είμαι σίγουρος, πολύ διαφορετικά τα πράγματα σήμερα.

Ο προηγούμενος ιδιοκτήτης του «Δίεση», ο Γιώργος Ψάλτης, είχε, μαζι με τον Πέτρο, ένα όραμα στο οποίο και εγω πίστεψα πολύ. Να γίνει ο Σταθμός κάτι σαν παρέα, αλλά πιο μεγάλο. Το είπαμε society, και δεν εννοούσαμε ούτε λέσχη, ούτε ολόκληρη κοινωνία. Ήταν, περισσότερο, μια αίσθηση ότι κάποιοι άνθρωποι – λίγοι η πολλοί, δεν έχει σημασία τόση – από διάφορα στέκια της ζωής, συντονίζονται σε μια συχνότητα και ξέρουν ότι εκεί ανήκουν. Ο,τι παίζονται ωραία τραγούδια. Ο,τι ο λόγος έχει ειλικρίνεια και ευαισθησία. Ο,τι υπάρχει αγωνία για το περιβάλλον, για τον συνάνθρωπο, ιδίως εκείνον που υποφέρει. Ο,τι νοιαζόμαστε για τη πόλη που ζούμε, τον πλανήτη που μοιραζόμαστε, τον πολιτισμό που κληρονομήσαμε, αλλά και για τις νέες τάσεις, τις νέες ιδέες, τους ανθρώπους με φαντασία, εκείνους που πρωτοτυπούν, …, όλ’ αυτά.

Ολ’ αυτά που, εδώ και έναν χρόνο περίπου, αισθάνθηκα ότι άρχισαν να ξεφτίζουν και να χάνονται. Ήρθε η play-list, αλλά με διαφορετικό τρόπο από εκείνον που περίμενα. Αντικατέστησε το «εμείς» με το «εγώ», επέφερε την αναπόφευκτη αλαζονεία που πάντα συνοδεύει την εξουσία του ενός, και έδωσε οντότητα στην ψευδαίσθηση και την επαγγελματική ανεπάρκεια εκείνων που βασίζουν τα πάντα στους αριθμούς. (Ευτυχώς για μένα, οι ακροατές και ακροάτριες ήταν πάντα πολύ γενναιόδωροι, και τους χαλούσαν τη σούπα. Εάν ο Μιχαηλίδης κι ο Δουμάνης δεν τους έφερναν νούμερα και διαφήμιση, θα τους είχαν φάει λάχανο από καιρό…).

Έμεινε, λοιπόν, πλέον στον Δίεση, μόνο ένα τρειλεράκι που πάσχιζε να πείσει τον ακροατή ότι ακούει «έντεχνο», λες και φτάνει ο χαρακτηρισμός για να καθορίσει το προϊόν. Εκατό Χατζιδάκηδες να βάλεις σ’ ένα κομπιούτερ να παίξουν, άμα δεν τους συνοδεύσεις με την ανάσα που πρέπει στα τραγούδια τους, με το ήθος που δικαιούνται, και με τη στάση ζωής που απαιτούν, έντεχνο ραδιόφωνο δεν θα γίνεις ποτέ. Κάτι άλλο, ίσως και πιο προσοδοφόρο, ίσως και με υψηλότερη ακροαματικότητα, αλλά θα του λείπει πάντα η στάμπα του αληθινού.

Εγώ, το ραδιόφωνο που αγαπώ, είναι εκείνο που δεν φιλοδοξεί να γίνει κάτι καλύτερο από αυτόματος τηλεφωνητής, η από μουσική ανελκυστήρων ενός πολυτελούς ξενοδοχείου. (Μια από τις πιο επώδυνες στιγμές μου, στον Δίεση, ήταν όταν, πρόσφατα μου ζητήθηκε και δέχτηκα να πάρω συνέντευξη από τον Θάνο Μικρούτσικο για τον καινούργιο του δίσκο με τον Μητσιά, και εάν ψάχνατε στο πρόγραμμά μας να ακούσετε κάποιο τραγούδι από τον δίσκο αυτόν, θα δυσκολευόσασταν πολύ. Άρα, ποιο είναι το λάθος; Ότι δεν παίζουμε τα τραγούδια; Η ότι καλέσαμε τον Μικρούτσικο; Κι αν είναι το δεύτερο, γιατί τον καλέσαμε τότε; Για να δικαιολογήσει δια της παρουσίας του την ταμπέλα μας περί εντέχνου; Η για να τα έχουμε καλά με την εταιρεία και τους ατζέντηδές του; Εάν πάλι, πιστεύαμε, όπως έχουμε δικαίωμα ασφαλώς, ότι ο καινούργιος του δίσκο είναι σκάρτος, και γι’ αυτό δεν παίζουμε τραγούδια του, τότε θα έπρεπε, τουλάχιστον, να είχαμε αποφύγει την πρόσκληση…).

Κάπως έτσι, λοιπόν, κατέληξα στην απόφαση να φύγω από τον σταθμό που, για μένα πιά δεν ήταν Δίεση. Κάτι άλλο, ναι. Αλλά Δίεση όχι.

Στην πρωινή τη γωνίτσα μου, είχα άσυλο, ομολογώ. Έκανα ό,τι ήθελα. Έπαιζα όποια μουσική γουστάριζα, και δεν επιχείρησε ποτέ κανείς (παρά μόνο μερικοί μπερδεμένοι, από τον χώρο του μάρκετινγκ και της διαφήμισης) να παρέμβουν στον λόγο μου. Όμως, κουράστηκα. Κουράστηκα πολύ.

Και ένοιωσα επιπλέον ότι μπορεί να ήμουν και εμπόδιο στα σχέδια για έναν άλλον Δίεση. Με απόλυτη play-list ακόμα και στη πρωινή ζώνη, αλλά και με επιμελώς ελεγχόμενο λόγο.

Μολονότι η καινούργια ιδιοκτησία (βλέπε Όμιλος Βαρδινογιάννη) μου συμπεριφέρθηκε άψογα, και με στήριξε πλήρως στη μοναχική μου, πρωινή περιπέτεια, ένοιωθα να πνίγομαι, να στερεύει η έμπνευσή μου, να κυριαρχεί κάποτε ο θυμός μου, να μην είμαι εγώ.

Σκέφτηκα πολύ για να γράψω αυτό το σημείωμα. Αλλά πάλι, εάν κέρδισα ένα πράγμα τόσα χρόνια σε ετούτη τη δουλειά (κάτι που δεν μπορεί να το αγγίξει κανείς), είναι η δυνατότητά μου να λέω πάντα ελεύθερα τη γνώμη μου.

Φεύγοντας από τον Δίεση, έχω την ικανοποίηση ότι έφυγα μόνος μου. Μπορεί να χάρηκαν οι δυο-τρεις. Μπορεί να κέρδισαν τον «χώρο» που επιθυμούν για να βάλουν τα κουτάκια τους (και δεν μιλώ για τον αντικαταστάτη μου, τον οποίο τιμώ, αλλά για την λογική τους), αλλά δεν κέρδισαν ποτέ την υποταγή μου.
«Έντεχνο», έλεγε το τρέιλερ, την «πίπα της ειρήνης», την «πιτσιρίκα» και την Εφη Θώδη έβαζα καπάκι για να ξεφτιλίσω το σύστημα μαζί με τον εαυτό μου, και είδα την βελόνα των ακροατών να μένει ενθουσιωδώς εκεί, στην εκπομπή.

Στους χορηγούς έκανα κριτική. Έλεγα στους ακροατές να μην πιστεύουν ό,τι τους λέει μια τράπεζα για μηδενικά επιτόκια – να την ψάχνουν την δουλειά. Να αγοράζουν τα τηλέφωνά τους από τον Γερμανό (όταν τον είχαμε στην εκπομπή) αλλά να μην το χρησιμοποιούν όλη μέρα, και ιδίως στο δρόμο το μαραφέτι. Επαινούσα κάποιο ελληνικό κρασί, αλλά ταυτόχρονα στιγμάτιζα την απαράδεκτα υψηλή τιμή του.

Όμοια με τους ακροατές, το εκτίμησαν αυτό και οι χορηγοί. Γιατί καταλάβαιναν πως ήταν ειλικρινές. Πως δεν ήταν και ο Μιχαηλίδης playlist!

Έτσι θα συνεχίσω και στον Αντέννα. Κι όσο πάει. Ξέρουν ποιον πήραν, και με τιμούν ιδιαιτέρως. Δεν είμαι κανάς επαναστάτης, αλλά καθαρός. Αυτό που εκπέμπω, αυτό είμαι. Με τα λάθη μου. Τις εμμονές μου. Τη γκρίνια και τους ενθουσιασμούς μου.

Δουλεύω όλες αυτές τις μέρες να ετοιμάσω μια εκπομπή διαφορετική από εκείνη που άφησα στον Δίεση. Θέλω να εμπλέξω σ’ αυτήν πραγματικούς ανθρώπους. Ανθρώπους που κάνουν κανονικές δουλειές, που ζουν μια κανονική ζωή, που μιλάνε και σκέφτονται κανονικά. Δεν εννοώ βολεμένους – αυτοί, ας ακούσουν «ανώδυνο ραδιόφωνο», ή ας δουν ριάλιτι και παράθυρα. Κανονικός είναι ο άνθρωπος που αγαπάει μια μουσική χωρίς να ξέρει η να νοιάζεται εάν είναι έντεχνη η εμπορική. Που έχει εξαιρετική δουλειά, η που δεν έχει δουλειά καθόλου και αγωνίζεται να επιβιώσει. Που θα ευχαριστηθεί εάν φάει μια πίττα με γύρο η ένα μπον φιλέ με σος μπερνέζ. Που γουστάρει μια εκδρομή στο Πήλιο, αλλά και έενα ταξίδι στη Ρωμη η το Λονδίνο. Που πάει στο γήπεδο να δει λίγη μπάλλα και όχι να βρίσει η να πλακωθεί. Που δεν τρέχει να κόψει φύλλα ελιάς για να θεραπευτεί από κάποια αρρώστια. Που έχει γνώσεις. Που δεν ησυχάζει. Που δεν παραβιάζει το κόκκινο. Που μιλάει όταν κατέχει το θέμα για το οποίο μιλάει.

Στην καινούργια εκπομπή, οι ακροατές θα έχουν περισσότερο λόγο – ιδίως οι φίλοι και φίλες μου οι bloggers, τους οποίους καλώ από σήμερα να μου συνεισφέρουν τις μικρές, ωραίες σκέψεις τους, για όποιο θέμα θέλουν, και να τις ντύνουμε εμείς με λόγο. Θα δείτε, σε λίγες μέρες, τι εννοώ. Η διεύθυνση είναι η ίδια που ξέρετε: http://www.bavzer.blogspot.com/. Και το e-mail, για τον πρώτο καιρό, αυτό της «Ελευθεροτυπίας», δηλαδή: mich@enet.gr

(Αλλά, όπως λέει κι ο Σαββόπουλος, ας κρατήσω κρυφά και μερικά όνειρά μου, μη έρθουν ξαφνικά στην εξουσία οι Φρουδιστες!).

Καλή αντάμωση από Δευτέρα.