Τ' αληθινά μαγκάκια, και οι κότες...

Τις μέρες που πρώτο θέμα παντού ήταν ο ποδοσφαιρικός χουλιγκανισμός, με τον θάνατο ενός νέου ανθρώπου σε προκαθορισμένο ραντεβού για σφαγή μεταξύ αγρίων ζώων του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, έτυχε να παρακολουθήσω στο βραδινό δελτίο ειδήσεων του «Αντένα», έναν από τους συμμετέχοντες σ’ αυτό το κτηνώδες πανηγύρι (έστω, εξ ανάγκης, όπως ο ίδιος ισχυρίστηκε), να κάθεται πολύ άνετα στο παράθυρο, με το κεφάλι του καλυμμένο κατά το ήμισυ με την κουκούλα ενός φούτερ, και τα μάτια του σκεπασμένα από ένα μάγκικο ζευγάρι μαύρων γυαλιών.
Όλη του η εμφάνιση, όλο του το ύφος, απέπνεε μιαν τσαμπουκαλίδικη άνεση, που εμένα με ενόχλησε πάρα πολύ. Η μόνη του έγνοια – και γι’ αυτό δέχτηκε να βγει στο παράθυρο – ήταν να διαβεβαιώσει τους «ερυθρόλευκους» ομοϊδεάτες του, ότι στην αστυνομία που τον ανέκρινε, περιέγραψε μεν τα όσα έγιναν, αλλά δεν «έδωσε» κανέναν από αυτούς. Κατανοητή η ανησυχία του. Και μπράβο του, αν θέλετε, που προστάτευσε τους φίλους του, έστω και αν έχουμε να κάνουμε εδώ με έναν φόνο. Και μάλιστα εκ προμελέτης.
Ο καθένας, σε τέτοιες περιπτώσεις, αναλαμβάνει το βάρος των πράξεών του. Οι τύψεις, που δεν σ’ αφήνουν να κοιμηθείς και σ’ ακολουθούν όλη σου τη ζωή, είναι τιμωρία που όμοιά της δεν υπάρχει άλλη. Ακόμα κι’ αν είσαι ζώο, όπως πολλοί από εκείνους που πλακωθήκανε στη Παιανία.
Το σημερινό κομμάτι το γράφω, όμως, συγκλονισμένος από ένα μικρό σημείωμα που δημοσίευσε στην «Ελευθεροτυπία», λίγες μέρες μετά τα γεγονότα, ένας παλιός μου συνάδελφος αγαπητός – ο Γιώργος ο Καστρινάκης, που πιτσιρικάδες μαζί, φερέλπιδες αθλητικοί συντάκτες, οργώναμε τα γήπεδα της Ελλάδος, και στα ενδιάμεσα ταξίδια μας ανταλλάσσαμε βιβλία, και τρέχαμε να δούμε και καμιά παράσταση της προκοπής. Μια φορά, μάλιστα, καλύπταμε έναν αγώνα της ΑΕΚ με την Κόρινθο, και κανονίσαμε να συνδυάσουμε την δουλειά μας με μια παράσταση του Θεάτρου Τέχνης, τις «Όρνιθες» του Αριστοφάνη, στην Επίδαυρο. Θυμάσαι Γιώργο;
Ο Γιώργος – τον βλέπω να χαμογελάει πλατιά – κτυπήθηκε πολύ νέος από την ύπουλη ασθένεια της νεφροπάθειας, και ο ελεύθερος χρόνος του έγινε ακόμα πιο ασφυκτικός. Σχεδόν ανύπαρκτος. Όμως, δεν σταματά με τίποτα. Συνεχίζει να δημοσιογραφεί. Είναι πρόεδρος του πανελλήνιου Συνδέσμου Νεφροπαθών. Είναι αντινομάρχης Αθηνών, και μέλος του εθνικού συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ. Βεβαίως, κάθε τόσο, κάνει και την απαραίτητη του αιμοκάθαρση.
Στο κομμάτι του, λοιπόν, στην «Ελευθεροτυπία», απηύθυνε τρία αγωνιώδη ερωτήματα προς παιδιά, σαν εκείνο που είδα στο παράθυρο του Αντένα, για τα γεγονότα της Παιανίας.
1) ΕΜΕΙΣ οι νεφροπαθείς κάνουμε πεντάωρη αιμοκάθαρση (που συνεπάγεται πόνο, κόπωση και κινδύνους) προκειμένου να εξασφαλίσουμε όλες κι όλες δύο ημέρες ζωής! Και εσείς πετάτε τη ζωή σας στα σκουπίδια;;;2) ΑΝ ψάξετε γύρω σας θα δείτε ανθρώπους που περιμένουν μια φιάλη αίμα που θα τους σώσει τη ζωή, που πάνε στο άλλο άκρο της Γης για να βρουν την υγειά τους, που αναζητούν, μάταια συνήθως, μια ελπιδοφόρα είδηση για κάποιο καινούργιο φάρμακο που θα τους σώσει. Και εσείς δίνετε ραντεβού με το θάνατο;3) ΑΛΛΟΙ ξοδεύουν περιουσίες και μένουν στους πέντε δρόμους επειδή θέλουν να κρατήσουν ζωντανή την ελπίδα ότι δεν θα σβήσει το καντήλι της ζωής τους ή της ζωής κάποιου αγαπημένου τους προσώπου.ΚΑΙ εσείς πάτε να κάνετε στους άλλους ή να υποστείτε εσείς οι ίδιοι αυτό που δεν θα θέλατε ποτέ να πάθει ένα δικό σας αγαπημένο πρόσωπο;

Δεν θα λάβει, βεβαίως, απάντηση. Γιατί, η πραγματική μαγκιά στη σημερινή μας, άγρια κοινωνία, δεν είναι τα 200, 300, 500 χουλιγκάνια, που καταπίνουν ένα χαπάκι, βάζουν μια σιδηρογροθιά στη τσέπη και φεύγουν μαρσάροντας για να πλακωθούν με άλλους «πειραγμένους» σαν κι αυτούς. Μαγκιά, εκατό χιλιάδων μεγατόνων είναι όλα αυτά τα παιδιά που κάθε μέρα, πάνε σε κάποιο νοσοκομείο, βάζουν το κορμί τους σε μια πρίζα, και βιώνουν αυτό το φοβερό συναίσθημα της αλλαγής του αίματός σου.

Αυτοί οι καθημερινοί ήρωες, αλλά και εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι, ίσως με λιγότερο δραματικές ιστορίες, που περνάνε κάποιο χοντρό ζόρι στη ζωή της αλλά το παλεύουν, και το παλεύουν με αξιοπρέπεια, δεν πρόκειται ποτέ να βγουν σε παράθυρο τηλεοπτικό, ούτε θα απασχολήσουν εκείνη την κοινή γνώμη που έμαθε πιά να κρέμεται από τα παράθυρα σαν οι νυχτερίδες, ανάποδα, μες τις σκοτεινές σπηλιές τους.

Βάλτε, λοιπόν, δίπλα-δίπλα, έστω μια φορά, σε ένα παράθυρο, το παιδί με την μισή κουκούλα, τα μαύρα γυαλιά και το «και καλά» υφάκι, και το παιδί της αιμοκάθαρσης, και αμέσως θα καταλάβετε ποιο από τα δύο είναι το πραγματικό μαγκάκι, και ποιο η κότα!