Ωστε, νομίζεις πως τα ξέρεις όλα;

Σε μιαν εκπομπή μου πριν μερικούς μήνες στο ραδιόφωνο, τον επέκρινα έντονα τον Πάνο Μεταξόπουλο, καθώς και τους άλλους δύο παρουσιαστές, την Εβελίνα Παπούλια και τον Μιχάλη Ναλμπάντη, του τηλεοπτικού σόου Do You Think You Can Dance, που προβάλλεται από το Mega Channel.
Ημουν πολύ θυμωμένος που ειρωνεύτηκαν έναν νεαρό Ελληνοαμερικανό στα προκριματικά του διαγωνισμού, και γέλασαν με τον τρόπο με τον οποίο χόρευε.
Εξακολουθώ να πιστεύω ότι η συμπεριφορά τους δεν ήταν καλή, ακόμα κι αν ο νεαρός, όπως θα πουν μερικοί, «προσφερόταν» για γέλιο. Το Mega, ευτυχώς δεν έχει φτάσει στο σημείο να εμπορεύεται άτομα με ψυχολογικά προβλήματα που νομίζουν ότι είναι καλλιτέχνες.
Το σημερινό μου σημείωμα το γράφω για να επαινέσω τον Μεταξόπουλο, κι από καρδιάς να του σφίξω το χέρι για τα όσα είπε στην εκπομπή της περασμένης Πέμπτης, κατά την οποία έγινε μία ακόμη αναχώρηση χορευτή και χορεύτριας.
Κατ’ αρχάς, θεωρώ ότι το συγκεκριμένο σόου, από πολλές απόψεις, είναι από τα καλύτερα που έχουμε δει ποτέ στην ελληνική τηλεόραση.
Το στοιχείο του «ριάλιτι», με την έννοια ότι ρίχνουμε και κλεφτές ματιές και στην προσωπική ζωή των διαγωνιζομένων, εδώ είναι σχεδόν ανύπαρκτο. Μόνο τις πρώτες μέρες, έβλεπες τον φακό να τρυπώνει στα δωμάτια του ξενοδοχείου όπου έμεναν τα παιδιά, αλλά και αυτό – έτσι το εισέπραξα εγώ τουλάχιστον – γινόταν για να καταδείξει την γνήσια αγωνία που έχει ένας άνθρωπος πριν από οποιονδήποτε διαγωνισμό, και το πώς αντιδρά ο καθένας σε τέτοιες περιπτώσεις.
Το απαράδεκτο, για εμένα, του να αποφασίζει το κοινό για το ποιος φεύγει και ποιος μένει από το παιχνίδι, εδώ αμβλύνεται κάπως από το γεγονός ότι το κοινό αποφασίζει ποιοι θα είναι οι 6 υπό αναχώρηση (δηλαδή, οι προτεινόμενοι, όπως τους λένε – 3 αγόρια, 3 κορίτσια), αλλά η τελική απόφαση, ευτυχώς, είναι στα χέρια της κριτικής επιτροπής, δηλαδή ανθρώπων ειδικών. Έτσι, δόξα τω Θεώ, σε αντίθεση με άλλα ριάλιτι σόου, δεν υπάρχει εδώ περίπτωση, εύχομαι, να δούμε ποτέ να ψηφίζεται ως καλύτερος χορευτής (που μάλιστα θα πάει σε γνωστή ακαδημία χορού της Αγγλίας με υποτροφία για μαθήματα ενός έτους), ένας αντίστοιχος του αλήστου μνήμης Περικλή – εκείνου του άφωνου τύπου που ψηφίστηκε «από τον λαό» νικητής κάποιου Fame Story.
Έλεγα, λοιπόν, για τον Μεταξόπουλο που, όταν ανακοινώθηκε η αποχώρηση ενός παιδιού, και το πλήθος ξέσπασε σε ζητωκραυγές γιατί έμεινε ο δικός του εκλεκτός, εκείνος τους πέταξε ένα ειρωνικότατο «συγχαρητήρια», και υπέδειξε μετά στον αποχωρούντα χορευτή, «είδες, αγόρι μου, πως εδώ είσαι στον λάκκο των λεόντων».
Στη συνέχεια, ο Μεταξόπουλος αναφέρθηκε σε ένα προσωπικό του βίωμα, που πραγματικά με άγγιξε, γιατί αισθάνθηκα πως οι ιστορίες μας, ως έναν βαθμό, έχουν μερικά κοινά σημεία που πονάνε.
Όταν γύρισε, λέει, από το εξωτερικό, έπειτα από πολλών χρόνων σπουδών στον χορό, αλλά και εργασία σκληρή, γεμάτος όνειρα στα 30 του χρόνια, πολύ γρήγορα απογοητεύτηκε (προφανώς με την εχθρότητα που βρήκε εδώ, «στην ελληνική ζούγκλα»), που έβαλε ένα τεράστιο «Χ», λέει, στον χορό, και έμεινε άνεργος για πολύ καιρό.
Βεβαίως, βρήκε δουλειά στη συνέχεια, παραδεχόμενος ότι το όνομά του (γιος του Φώτη Μεταξόπουλου – του διάσημου χορευτή τον καιρό που μεσουρανούσε ο ελληνικός κινηματογράφος), έπαιξε ρόλο, αλλά ή σκληρή και πάντα καχύποπτη (εναντίον κάθε νέου που έρχεται απ’ έξω με όνειρα) Ελλάδα, πάντα πληγωνει.
Αλλά, εμένα μου άρεσε – και σ’ αυτό μόνο εστιάζομαι σε τούτο το σημείωμά μου – το γεγονός ότι σ’ αυτό το συγκεκριμένο σόου φαίνεται πως έχει επενδύσει ένα μεγάλο κομμάτι από τον εαυτό του, και δουλειά που γίνεται με τέτοια κατάθεση ξεχωρίζει αμέσως.
Μου άρεσε που «την είπε» στους αλαλλάζοντες του πλήθους. Μου άρεσε που «διέταξε» έναν από τους προτεινόμενους, τον Ελληνογάλλο Ζαν Πιέρ, έναν πράγματι εξαιρετικό χορευτή, να μην «τολμήσει» να είναι πάλι προτεινόμενος – καρφί, βεβαίως, που αφορά εκείνους που τον ψήφισαν, οι άσχετοι του SMS.
Μου άρεσε που ήταν ανθρώπινος, και που έκανε αρκετό κόσμο να δακρύσει, εμού συμπεριλαμβανομένου – και, πιστέψτε με, νομίζω πως μπορώ να ξεχωρίσω εκείνο που γίνεται η λέγεται ΓΙΑ να συγκινήσει, από εκείνο που στα αλήθεια συγκινεί.
Θα ήθελα να πω και δυο λογάκια, τέλος, για αυτήν την καινούργια δικτατορία των SMS, που περιβάλλεται από το γνωστό παραμύθι «ο κόσμος αποφασίζει».
Είναι άλλο πράγμα να αποφασίζει ο κόσμος για το ποιος θα τον κυβερνήσει (αν και και εδώ, δυστυχώς δεν έχει βρεθεί ακόμα δικαιότερο σύστημα από την Δημοκρατία, και λέω «δυστυχώς», γιατί άμα βλέπεις καμμιά φορά ποιους ψηφίζουμε, απορείς και τσαντίζεσαι), και άλλο πράγμα να έχει γνώμη ο κάθε άσχετος για θέματα τα οποία δεν γνωρίζει. Πως μπορώ – πείτε μου – βλέποντας 10 πολύ καλούς χορευτές, να αποφασίσω δίκαια ποιος απ’ όλους είναι ο καλύτερος και ποιος πρέπει να μείνει έξω; Πως μπορώ να καταδικάσω εγω ένα παιδί, και να αναδείξω ένα άλλο, μη έχοντας γνώση του «αντικειμένου»;
Σ’ ένα τραγούδι του, ο Τσακνής κάνει λόγο για τον κίνδυνο που κρύβεται πίσω από το «ναχουν γνώμη μόνο οι γνωρίζοντες».
Δεν λέω ούτε αυτό – είναι λεπτό το θέμα. Βεβαίως θα πω την άποψή μου και εγώ, ένας απλός θεατής, για μια θεατρική παράσταση, και ας μην είμαι κριτής, ας μην έχω ειδικές σπουδές και γνώσεις στο «αντικείμενο» αυτό.
Όμως, αλίμονο εάν εκχωρούσαν ποτέ σε μένα (και θα δείτε ότι θα γίνει και αυτό σύντομα), τον απλό θεατή, το δικαίωμα να μετατραπώ μετά από «χ» παραστάσεις σε κριτικό θεάτρου και, βάσει της ψήφου-ετυμηγορίας μου, να αποφασιστεί η συνέχιση η το γκρέμισμα της παράστασης.
ΑΥΤΟ δεν είναι δημοκρατία. ΕΙΝΑΙ δικτατορία. Και μάλιστα, δικτατορία των «επί παντός». Δικτατορία που, το εμπόριο έχει κιόλας φροντίσει να αξιοποιήσει οικονομικά, με την δια των δακτύλων συμμετοχή μας σε όλα. «Στείλε ένα SMS», λέει. Και εσύ, ακόμα κι αν θελήσεις να του στείλεις μια καθωσπρέπει απάντηση του τύπου «άντε γαμήσου, μαλάκα», πάλι χαμένος είσαι, γιατί μόλις θα τον έχεις κάνει κατά 1 περίπου ευρώ πλουσιότερο. Τον μαλάκα…