Next train
Again
the games, threatening
my excitement – so much!
Turning it into a whirlwind of fear
Fear within, and
fear without
I have to grin, I have to shout
Time, shamelessly running out, chasing
recognition which I do not recognize – never, and
and something else – oh, yes dear! – which I still cannot
command. I cry.
A tear within, and
a tear without
I have to grin, I have to shout
Drying tenderly the dampness from my eyes,
as now – I think – time, I can see it!
Maybe touch
Maybe smell
Certainly feel, caressing all that I haven’t lived for
and still expecting something to bring me back to the
Next day
Next train, departing within a tear
without any fear.
I’ll get off when you shout!
the games, threatening
my excitement – so much!
Turning it into a whirlwind of fear
Fear within, and
fear without
I have to grin, I have to shout
Time, shamelessly running out, chasing
recognition which I do not recognize – never, and
and something else – oh, yes dear! – which I still cannot
command. I cry.
A tear within, and
a tear without
I have to grin, I have to shout
Drying tenderly the dampness from my eyes,
as now – I think – time, I can see it!
Maybe touch
Maybe smell
Certainly feel, caressing all that I haven’t lived for
and still expecting something to bring me back to the
Next day
Next train, departing within a tear
without any fear.
I’ll get off when you shout!
posted by christos michaelides at Sunday, May 13, 2007
4 Comments:
oμορφο το ποίημά σας κ.Mιχαηλίδη, σαν μια κραυγή στο χρόνο και πάλι, κάντε κάτι, μη κατεβείτε...
Ευχαριστω Μαργαρλίτα.
Ειναι αλήθεια πως, πλησιάζοντας στο τέλος της 4ης 10ετίας της ζωης μου, η προσπάθειά μου να "τα βρω" με τον χρόνο που έφυγε και να ετοιμαστω για αυτόν που έρχεται (όσος και άν είναι) δεν είναι εύκολη.
Ακόμα και σε ποίηση καταφευγω, και μάλιστα σε μια γλώσσα που με συνδέει άρρηκτα με τον χρόνο που έφυγε.
Χρ.
Ο φόβος του αύριο - του άγνωστου- πηγάζει από το χθές. Πνίξε το χθές, σε ένα δάκρυ ίσως, και πήδηξε στο επόμενο τραίνο. Σημασία δεν έχει που σε πάει αλλά οτι τόλμησες και ανέβηκες σ' αυτό. Ετσι κι αλλιως όσο και να προετοιμάζεις το αύριο αυτό πάλι τα δικά του θα κάνει.
Έκανα λοιπόν κι εγώ το ίδιο, πήδηξα σ' ένα άλλο τραίνο. Κοιτάζοντας όμως πίσω αυτά που φεύγουνε στην αντίθετη κατεύθυνση, αυτά που δεν θα μπορέσω ποτέ να ξαναταξιδέψω μαζί τους. Και το δάκρυ εξακολουθεί να υπάρχει, εκεί πίσω, και παλεύω απεγνωσμένα να το κρύψω. Κι όμως, είναι εκεί, και θα είναι πάντα εκεί.
Μου κάνει τόσο μεγάλη εντύπωση το ότι στα ποιήματα που 'ποστάρετε' τα σχόλια είναι ελάχιστα (μήπως γιατί μας αγγίζουν τόσο πολύ που δεν τολμάμε να πούμε τίποτα???)
Χαίρομαι τόσο πολύ που παραμένετε όπως σας πρωτοάκουσα, στον Καθρέφτη, πίσω, στο μακρινό '98. Σας ευχαριστώ από βάθη καρδιάς. Είστε ένα αποκούμπι μου σε δύσκολες στιγμές.
elena
Post a Comment
<< Home