Για την Αμαλία...

Ο θάνατος της Αμαλίας με άγγιξε βαθιά. Σαν να’χασα έναν πολύ δικό μου άνθρωπο.
Τόση ήταν η δύναμη του λόγου της, τόσο κοντά μου οι εμπειρίες που εξιστορούσε, τόσο μέσα μου η οργή της για το σάπιο σύστημα που μας περιβάλλει (όχι μόνο στην Υγεία), μα και η λαχτάρα της να ζήσει μια ζωή, …, τι ζητούσε, ρε γαμώτο, η κοπέλα; … , λίγη δύναμη να χορεύει, να παίζει βόλεϊ, χρόνο για να χάνεται στα βιβλία και στις ταινίες της, ένα χέρι απλωμένο από το «σύστημα» όταν ο αδύναμος χρειάζεται βοήθεια και στήριξη.
Τα comments στο blog της (www.fakellaki.blogspot.com), μετά το τελευταίο της post, χιλιάσανε κιόλας. Υπάρχει μια δυναμική υπέροχη – μια γνησια αγωνία, μην περάσουν κι άλλοι τα δικά της πάθη – αλλά και αποφασιστικότητα, «τουλάχιστον να μην σιωπάμε».
Υπάρχει και δυναμική άγρια, που δεν την γουστάρω. Οι αντιπαραθέσεις για το εάν οι έντιμοι και ικανοί ιατροί είναι εξαίρεση ή κανόνας. Ίδια συζήτηση, ίδιο δίλημμα και για τους δημοσιογράφους (όπου, πραγματικά, καθόλου δεν θίγομαι προσωπικά που ο κόσμος, και καλά κάνει, έχει την χειρότερη εντύπωση για μας – απλώς στεναχωριέμαι). Ιδια και για τους πολιτικούς, τους καθηγητές, κλπ, κλπ.
Συμφωνώ με την αγωνιώδη προτροπή της Αμαλίας. «Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες, ρε παιδιά, όχι κανόνας». Μόνο που δεν έχω άμεσες, πρακτικές απαντήσεις για το πώς.
Το μυαλό μου πάει σε μία, μόνο, εφικτή αφετηρία, εάν είναι να εξαιρέσουμε (που σίγουρα την εξαιρώ, εκείνην της βίας – να τα κάνεις όλα θρύψαλα, δηλαδή): η εξυγίανση και η κάθαρση στη Δικαιοσύνη.
Εάν δεν γίνει αυτό (και εδώ, για να ξεκινήσουν μια τέτοια εκστρατεία, χρειαζόμαστε ανθρώπους με κότσια, και γνήσια επαναστατικότητα να ρέει στο αίμα τους), εάν δεν ΔΕΙ ο κόσμος τους ενόχους να τιμωρούνται, εάν δεν ΑΙΣΘΑΝΘΕΙ ότι πράγματι αποδίδεται Δικαιοσύνη, τότε τίποτα δεν θα αλλάξει, φοβούμαι.
Ας πάρουμε ένα ασήμαντο παράδειγμα, που για μένα δεν είναι καθόλου ασήμαντο.
Απόψε, άκουγα στην τηλεόραση τον πολύ κ. Ψωμιάδη, τον Νομάρχη Θεσσαλονίκης, χαρακτηριστικό δείγμα «Ελληνα μάγκα», να εξηγεί ότι δεν φορεί κράνος, δηλαδή
να παραδέχεται ότι παρανομεί, επειδή έχει πολλές υποχρεώσεις και, αν όπου πηγαίνει βάζει και βγάζει, λέει, το κράνος, θα χάσει, τάχα, χρόνο, και δεν θα είναι συνεπής προς τα καθήκοντά του! Τέτοιες μπαρούφες.
Δεν φαντάζεσθε όμως πόσο κακό κάνουν έστω αυτά τα «ασήμαντα» - αυτές οι αίωνιες ελληνικές σαχλαμαρίτσες, ιδίως όταν βγαίνουν από το στόμα ανθρώπου που κατέχουν υπεύθυνες θέσεις και που, υποτίθεται ότι η συμπεριφορά τους πρέπει να είναι οδηγός για την συμπεριφορά του κάθε πολίτη.
Επομένως, από τη στιγμή που, έστω και «δι’ ασήμαντον αφορμήν», ο κάθε Ψωμιάδης όχι μόνο τη γλυτώνει φτηνά, αλλά μπορεί και για πολλούς να γίνεται και παράδειγμα προς μίμηση («Είδες; Ο άνθρωπος δεν προλαβαίνει να τρέχει για δουλειές των πολιτών….»), με αποτέλεσμα αυτό που ονομάζουμε «νόμος» να πηγαίνει περίπατο.
Εάν, όμως, τον έπιαναν και τον έγραφαν, όπως θα έκαναν για οποιονδήποτε πολίτη, ακόμα και για την βασίλισσα της Αγγλίας και τον Γκράν Παπα, οι αστυνομικές αρχές σε κάθε πολιτισμένο κράτος του κόσμου, και κυρίως εάν είχε την βεβαιότητα ό πολίτης ότι θα εκτελεσθει η ποινή του, τότε ίσως κάτι να άλλαζε προς το καλύτερο.
Δυστυχώς, δεν έχω δεί κανένα γιατρό να πηγαινει στη φυλακή για φακελάκι. Καμμία υπάλληλο του ΙΚΑ να χάνει τη δουλειά της επειδή συστηματικώς ταλαιπώρησε έναν πολίτη. Κανέναν δημοσιογράφο να μην μπορεί να ασκήσει ξανά το επάγγελμα επειδή κατέστρεψε, με ένα ρεπορτάζ ή ένα σχόλιό του, τη ζωή ενός απλού ανθρώπου. Ούτε έναν πολιτικό να κατηγορηθεί ότι «τα παίρνει», να αποδειχθεί ότι «τα πήρε», να φάει την ανάλογη ποινή, και να την εκτίσει.
Όσο δεν συμβαίνουν αυτά, και όσο η απόδοση της Δικαιοσύνης κωλύεται από χίλιες-δυο δυσκολίες (πολλές υποθέσεις, συνεχείς αναβολές, μηνύσεις και αγωγές για ψύλλου-πήδημα, εκκωφαντική σιωπή για τις μεγάλες απάτες και τα μεγάλα εγκλήματα), φοβούμαι πως, και αυτήν την στιγμή που γράφω, χιλιάδες Αμαλίες εκεί έξω, βιώνουν τα ίδια μαρτύρια που βίωσε «η δικιά μας Αμαλία», έχοντας δολοφονηθεί από το σύστημα πολύ πριν το τυπικό τέλος της ζωής τους.
Ζούμε στη χώρα του «ας’τους να φωνάζουν». Οι «καταγγελίες» (σοβαρές και μη) έχουν εξευτελιστεί, κυρίως χάρη στη τηλεόραση. Που αντιμετωπίζει κάθε σκάνδαλο ξώφαλτσα και με μόνο κριτήριο να εντυπωσιάσει εκείνους που μετράνε ως νούμερα.
Η Αμαλία μας, μας έδωσε μάθημα γερό. Έκανε ρεπορτάζ «σαν αντράκι» (και μην το παρεξηγήσετε, please καλές μου φίλες – ξέρετε πως το εννοώ), και όχι σαν κοτούλα. Δηλαδή, είπε τα πράγματα με το όνομά τους, όπως φιλάρεσκα λέμε εμείς, οι νάρκισσοι της ενημέρωσης, αλλά ποτέ δεν πραγματοποιούμε. Ανοικτά και με θάρρος. Όχι με κρυφές κάμερες. Ούτε και με πολυπληθή πάνελ τριγύρω, να συζητάνε τα καταγγελλόμενα λες και είμαστε αμφιθέατρο ελληνικού πανεπιστημίου…
Την Παρασκευή, 1η Ιουνίου, ας συντονιστούμε όλοι οι bloggers. Έτσι, για την Αμαλία. Που ήταν ένα πολύ γενναίο, και εντάξει παιδί.