Friday, June 08, 2007

Concerto for Colorful Doors


Suddenly
when everything around was closed.
The air still, and
silence drowning every noise …
Not a murmur in my leaves – only a glimpse from afar,
turning passing-by words
into sentences with no meaning, and
an epilogue of low music… suddenly
Suddenly, you!
A suspicion of breeze
A beautiful
rusty andante,
from the Concerto for Colorful Doors.
Deep inside, the leaves begin to simmer
again.
Once more – I don’t remember when.
Arousing, gradually, just
as I begin to imagine how it is to feel your touch,
my most primitive instincts of lust
“Open up”, I whisper
with the edges of my fingers
as I touch the music,
which is intended only for you.
And I wait….

27 Comments:

Blogger Σπύρος Σεραφείμ said...

αυτές οι πόρτες αφήνουν απέξω τις ασπρόμαυρες ζωές...

9:10 PM  
Blogger christos michaelides said...

Οχι, Σπύρο μου.

Κι οι ασπρομαυρες ζωές, χρώμα έχουν. Μη το λές. Αρκεί έτσι να τις ζεί κάποιος, και έτσι να τις βλέπουνε και εκείνοι που δεν τις ζούν.

Το θέμα είναι, οι πόρτες να ανοίγουν!

9:25 PM  
Anonymous Anonymous said...

Ααπρομαυρη ζωη .... νομιζω οτι εχω μετατρεψει τη δικη μου ζωη σε αυτο το χρωμα ..... το ναβιωνεις αυτο το χρωμα ειναι μια μεγαλη εμπειρια ..
ελπιζω να βρω τη δυναμη να της αλλαξω το χρωμα .
υ.γ μου λειπεις τα πρωινα εκεινα 8-10 στο διεση... ενω προσπαθω να κανω καλα ανθρωπους

ΜΕ ΒΑΘΙΑ ΕΚΤΙΜΗΣΗ
ΒΑΓΓΕΛΗΣ Γ

10:58 AM  
Blogger christos michaelides said...

Βαγγέλη.

Και μένα μου έχει λείψει το 8-10. Ισως επανέλθω κάποια στιγμή.

Το θέμα, όπως είπα και στον Σπύρο, είναι να είσαι και λίγο (ή πολύ) τυχερός, εκεί που όλα μοιάζουν μπετόν, ξαφνικά μπροστά σου να βρίσκεται μια πόρτα πολύχρωμη που, έτσι να κάνεις, μπορεί να ανοίξει.

Ελπίζω, την ώρα που κάνεις τη δουλειά σου, να σε συνοδεύει καλή μουσική τουλάχιστον.

Με βαθά εκτίμηση, επίσης
Χ.Μ.

12:10 PM  
Blogger Unknown said...

Καλησπέρα κ. Μιχαιλίδη ,

Πολύ όμορφο το ποστ σας. Έχετε δίκιο, το βασικό είναι να «ανοίγουν οι πόρτες».

Στις ζωές μας δεν αρκεί μόνο το χρώμα που εμείς τους δίνουμε, μερικές φορές για να πετύχουμε την σωστή απόχρωση θα πρέπει να αφήσουμε την πόρτα μας ανοιχτή να μπει χρώμα από τις ζωές των άλλων.

Και έμενα μου έχει λείψει πολύ το πρωινό σας 8 -10. Σχεδόν έχω μεγαλώσει με την εκπομπή σας στον Σταθιμό που έγινε Δίεση. Ήμουν φοιτήτρια όταν «κόλλησα» με την εκπομπή σας και τώρα πια έχω ήδη αλλάξει 3 δουλείες :) :).

Καλό Κυριακάτικο απόγευμα.

5:19 PM  
Blogger christos michaelides said...

smile of death - γιατί, και πως;

αν η φωτογραφία είσαι εσύ, το χαμόγελο δεν ειναι, σίγουρα του θανάτου. Αδύνατον αυτό να το φαντασθω ωραίο.

σ' ευχαριστω που με "ακολουθεις". Θα ξαναβρεθούμε, ίσως, στις 8. και θα λέμε, πάλι, τα ποιήματά μας. Ε;

Χρ.

6:24 PM  
Anonymous Anonymous said...

Κύριε Μιχαηλίδη,
Περίμενα με ανυπομονησία να ξαναμπείτε στο blog σας και σίγουρα άξιζε η αναμονή.
Είναι μεγάλη συγκυρία η έμπνευση που πλανιέται και αγγίζει τόσο έντονα αυτούς που μπορούν να την δεχτούν.
Το ποίημα σας είναι το πιο δροσερό ποτήρι νερό, μια απέραντη στιγμή, η πιο γλυκιά ζάλη ποτού την επόμενη μέρα...
Τι υπέροχο που είναι το μυαλό και πόση ομορφιά κρατάει μια στιγμη...που να μην θες ούτε μπροστά να πας μα ούτε και πίσω. αλλά να μείνεις εκεί, καλλυμένος απο την δύναμη της, παραδωμένος αλλά δυνατός, νοιώθοντας άτρωτος παρ'όλη την δίνη.

Είναι ωραία η ζωή γαμότο. και συμφωνώ οτι απο το άσπρο ως το μαύρο έχει πολλά χρώματα. Νοιώθω τόσο δυνατά αυτά που γράψατε που είναι σαν να γράφτηκε για μένα.

Μήπως ΚΑΙ να αρχίζετε στις 8 το πρωί ΚΑΙ να το κρατάτε μεχρι τις 1?
χρειαζόμαστε έμπνευση όλοι.

με πολλή εκτίμηση,

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΟΥ...

8:17 PM  
Blogger christos michaelides said...

κορίτσι που...

... δεν ξέρω τι να σας πω;

Αν είστε εκείνη που φανταζόμουν τη στιγμή που πατούσα τα πλήκτρα και έφευγαν τα SMS σαν μουσική, μπορεί ναί, να είναι δικό σας το κονσέρτο.

Χρειάζομαι κι άλλα hints για να προχωρήσω.

(Οχι, πάντως, στην υπερβολή του 8-1!)

ΧΧΧΧ-Χ

9:54 PM  
Anonymous Anonymous said...

Συμφωνώ κι εγώ με τους προλαλήσαντες, τα πρωινά 8-10 δεν είναι καθόλου τα ίδια (εκτός βέβαια από τον μοναδικό Θεόφιλο :)

Να ήταν δυνατόν να συνδυάζατε μερικά από τα καλά στοιχεία του 11-1 (βλ. Ominous :) πίσω στο 8-10;

Έπεσα πάνω στην εκπομπή σας κατά διαβολική σύμπτωση πριν από περίπου δύο χρόνια. Από τότε, η μέρα ξεκινά πολύ πιο εύκολα...

6:46 PM  
Blogger christos michaelides said...

Ενα κονσέρτο έγραψα, και σεις με πήγατε πάλι πίσω στην εκπομπή!
με τιμά πολύ που με ακούτε/ακούγατε
Δεν θα χαθούμε. Και με τον Θεόφιλο, εξακολουθούμε να κάνουμε εκπομπές εκτός αέρα, πίνοντας καφέ η ένα ποτό.
Ας τα πουμε όμως αυτα σε άλλο post.
Εδω, μόνο μουσική...

7:37 PM  
Anonymous Anonymous said...

Mε τα γυμνά μου πόδια παίζω μουσική στην άμμο
με το κεφάλι στραμένο στα μέσα χρώματα...
Aγγίζω, όπως ... ο άνεμος χαιδεύει...

9:20 PM  
Anonymous Anonymous said...

Συμφωνώ με τον Κο Μιχαηλίδη.
Ειναι κάποιες φορές που η μουσική τα λέει ΟΛΑ. και το ποίημα αυτό είναι γεμάτο μελωδία. Ας το απολαύσουμε χωρίς θέματα καθημερινότητας στην μέση.
ο χρόνος μπορεί και σταματάει έτσι και κάποια ιδέα γυναίκας θα μείνει ανεξίτηλη σαν τα έργα τέχνης με αυτό το ποίημα.
Ευχαριστούμε που το προσφέρατε. Μας ταξιδέψατε πολύ ψηλά.

9:38 PM  
Blogger christos michaelides said...

κορίτσι που ...

Φαντάστηκα μια γυναικα.
Οταν άρχισα να την πλησιάζω, είδα ότι είναι αληθινή.
Δεν την έχω αγγίξει. Θα το ήθελα, πολύ (λέω πόσο, στο ποιημα), αλλά δεν τολμώ γιατί, ...
Πως αγγίζεις μια φαντασία;
Την αισθάνομαι, όμως. Τόσο, όσο κανένα άγγιγμα δεν μπορεί να αισθανθει.
Πίσω από κλειστές, αλλά όμορφες πόρτες. Πολύχρωμα βαμμένες.

Χρ.

9:48 PM  
Blogger Aggelos Spyrou said...

Εύχομαι από την καρδιά μου να μην περιμένεις πολύ.

Οι πόρτες να ανοίξουν γρήγορα, όμως να ξανακλείσουν πάλι.

Η πολύχρωμη ευτυχία είναι ευαίσθητη στο συνωστισμό κι αν μείνουν ανοιχτές οι πόρτες για ώρα, θα μπει μέσα κόσμος πολύς...

Να μείνουν ανοιχτές για μια στιγμή, τόση όση χρειάζεται για να περάσεις.

Κι αν τελικά δε βρεις αυτό που θέλεις εκεί, μην ανησυχείς κύριε Μιχαηλίδη μου...

Η ίδια η ζωή είναι πολύχρωμη. Ακολούθησέ την όπως μοναδικά ξέρεις.

Κι αν πάλι κάποιος από τους συνbloggers μας δεν κατάλαβε τι θέλω να πω,
ας ακούσει απλά την έναρξη μιας οποιασδήποτε εκπομπής σου.

:)

10:37 PM  
Blogger christos michaelides said...

aggele - γεια σου.

Ναί, αυτό με τον συνωστισμό, είν' αλήθεια πως με προβληματίζει.
Το άφησε έξω από το "κονσέρτο", γιατί την ώρα που το έγραφα, ήμουν πλημμυρισμένος, και μεσα μου τά'κουγα όλα να χτυπάνε - δεν σκέφτεσαι, τετοιες στιγμές, ποτέ, ότι πρέπει να φυλάς και τα νώτα σου.

Σε επισκέπτομαι κάθε βραδυ στο blog σου. Νασαι καλά.

Χρ.

11:25 PM  
Anonymous Anonymous said...

αγγελε σπύρου, μάλλον δεν καταλάβατε το ποίημα... δεν είναι πορτα σουπερ μαρκετ για να μπουν πολλοί και αν δεν βρει αυτό που ψάχνει κάποιος να πάει στο δίπλα κατάστημα!
Είναι χάρη στο υπέροχο μυαλό σας που μπορείτε Κυριε Μιχαηλίδη να νοιώθετε έτσι. Είμαι μαζί σας στο πόσο πιο σημαντικό είναι το μυαλό απο το σώμα. Κι όταν μπορέσεις να βρείς κάποια που να είναι πνευματικά αντάξια δεν το σπαταλάς έτσι. ζείς την φάση της έντασης αυτής ατόφια, χωρίς να βιάζεσαι. Ακούγεται και απο το ραδιόφωνο η φρεσκάδα!

11:30 PM  
Blogger christos michaelides said...

Stella.

Στη καινούργια μου ραδιοφωνική περιπέτεια, στην αρχή ένοιωθα αποκομμένος από τον εαυτό μου. Εξω, επίσης.
Φανταζόμουν απρόσωπα ανθρωπάκια, να ανεβοκατεβαίνουν στους δρόμους και κάπου κάπου να συντονίζονται.
"Τι λέει αυτός ο μαλάκας;" μου διαμήνυαν μέσω SMS, θαρρώντας πως αυτός που μιλούσε ήταν άλλος από αυτόν που ήθελαν.
Κλείστηκα.
Κι άρχισα, περα από νόρμες, να αυτοσχεδιάζω ολίγον.
Και τότε, ένοιωσα, ότι κάποιο πουλάκι εκεί έξω μπορεί να αισθανόταν ό,τι κι εγω.
Και άρχισα σιγα-σιγα να πετάω.
Εσύ, που είσαι;

Χρ.

11:39 PM  
Anonymous Anonymous said...

μπορεί κάποιοι να έλεγαν τι λέει αυτός ο μαλάκας αλλά εμείς που σας ακολουθήσαμε δαγκωτά απο τον σταθμό-δίεση περιμέναμε την προσαρμογή σας. και το λέω αυτό εννοώντας ότι ήσαστε λίγο sad στη αρχή και depayse. Τώρα έχουμε πίσω τον γνώριμο φίλο και την χαρά όλων αυτών των συναισθημάτων που μας ξυπνάτε για να θυμόμαστε πόσο σημαντικά είναι τα όμορφα που δεν μπαίνουν σε καλούπια. Θα μας εξηγήσετε τον φόβο του συνωστισμού που δεν το κατάλαβα όλο?
το μόνο που πρέπει να φυλάτε είναι την πολύτιμη καρδιά σας που μπορεί και χτυπάει έτσι και το απίθανο μυαλό σας που μας στέλνει.
χ

11:55 PM  
Blogger christos michaelides said...

κορίτσι που ...

Εννοώ ότι ο συνωστισμός, γενικά, μου ειναι ξένος.
Δεν τον επιθυμώ.
Και φορές πολλές, τον φοβάμαι.
Εχει σπρώξιμο.
Εχει "να περάσω εγω πρώτος".
Εχει "δεν ξέρω που αλλού να πάω".

Γι' αυτό, λοιπόν, έμεινε έξω από το κονσέρτο ο φόβος μου γι' αυτόν. Γιατί η ευφορία μου για το "suddenly, you" ηταν υπέρτερη κι απείρως πιο δυνατή.

Νασαι καλά.
Πάω να στειλω mail σ' ένα πουλάκι...

ΧΧΧΧ-Χ

12:25 AM  
Anonymous Anonymous said...

δεν νομίζω πως πίσω απο μια τέτοια πολύχρωμη πόρτα χωράνε πολλοί. Μάλλον είναι μια υπέροχη μοναξιά εκεί γιατί δύσκολα μπορείς να βρεθείς in zinc με τον άλλον.
Καλά έκανες και άφησες τον φόβο αυτό έξω απο το κονσέρτο. είναι πολύ πιο όμορφο έτσι.Δεν έχει χώρο για φόβους κάτι τόσο παράτολμο. εχει μόνο συνέπειες αν κάνει κάποιος του κεφαλιού του όπως αναρωτιόσουν σήμερα στην εκπομπή. αλλά ας μην φτάσουμε εκεί την σκέψη γιατί αυτή η στιγμή είναι η καλύτερη και δεν έχει ούτε φόβους ούτε συνέπειες. και σε αφήνει να μυρίζεις την άνοιξη κι ας μην έχει φτάσει ακόμη. θα κοιμηθώ πολύ γλυκά και θα ονειρευτώ του κεφαλιού μου.Το ιδιο σου εύχομαι και σένα.Χ

12:38 AM  
Anonymous Anonymous said...

Χρίστο,
Γιατί δεν δοκιμάζεις να ανεβάζεις τις εκπομπές σου στο Blog. Το έχει κάνει ο Ανδρουλάκης.
http://mimisandroulakis.blogspot.com/

Νίκος

10:17 AM  
Anonymous Anonymous said...

αγγιγματα ψυχης ολα αυτα που γραφονται... παρηγορια ... γιατι ειχα σχεδον πειστει οτι δεν θα συναντησω ποια ανθρωπους που να μοιαζουμε στις ευαισθησιες μας....
ΒΑΓΓΕΛΗΣ Γ

11:38 AM  
Anonymous Anonymous said...

Νομίζω πως πολλοί έχουν κρυμμένες τέτοιες ευαισθησίες. απλά θέλει δύναμη να τις καταθέσεις και να αφεθείς στην δίνη τους.
Γιατί σε μια τέτοια πλημμύρα έντασης που χορεύουν όλα τα χρώματα υπάρχει και το μαύρο. και το ίδιο που σου δίνει χαρά μπορεί την άλλη στιγμή να σε σπρώξει στην κατηφόρα.
Αλλά δεν πειράζει. σημασία έχει να μπορείς να νοιώθεις. γιατί οι ζωές μας έχουν εκ των πραγμάτων πολλή στεναχώρια και δυσκολία. πρέπει να επιτρέπουμε και στα πιο υψηλά συναισθήματα να μας καταβάλουν. και να τους ανοίγουμε τις πόρτες για να βλέπουμε και τον ήλιο. που είναι εκεί ακόμη και πίσω απο τα σύννεφα.

ακόμη και τις στιγμές που πέφτω, νοιώθω δυνατή που μπορώ και το νοιώθω.ακόμη και αυτό.

2:39 PM  
Anonymous Anonymous said...

κοριτσι που....
ετσι ειναι εχεις δικιο.
ειναι μεγαλειωδες να εχεις την ωριμότητα το σθενος την δυναμη να νιωσεις τη χαρα το πονο τη λυπη ....
ΒΑΓΓΕΛΗΣ Γ

4:35 PM  
Anonymous Anonymous said...

"...Πίσω από κλειστές, αλλά όμορφες πόρτες. Πολύχρωμα βαμμένες."
Έχουν τα χρώματα διαδρομές κι ομορφια και μια σειρά από λέξεις ή νότες για το μοναδικό σου αντικλείδι..σε πόρτες που θα ανοίξεις. Τα βήματα θα είναι αργά για να χει το χρόνο της η στιγμή και θα θέλεις με τον πιο αργό ρυθμό, όσο το δυνατό πιο γρήγορα όλα όσα μια πόρτα διάπλατα ανοιχτη σου επέτρεψε...Θα πραγματωθεί η δυναμική όσων σκέφτηκες, αισθάνθηκες, θα είναι απογείωση..Ήτανε πόρτα κλειστή τόσο καιρό, ίσως γιατί θέλανε χρόνο τα χρώματα να ταιριάξουν στις σωστές αποχρώσεις..την φωτεινότητα.
Το χρειαζόμουν αυτό το ποιήμα με βρήκε κάπου στα μισά της διαδρομής μιας πόρτας ταξιδιού στα χρώματα των λέξεων, των αισθήσεων, της μουσικής..αφή στις άκρες των δακτύλων του και εισιτήριο στην τσεπι του..
Σ'ευχαριστώ, ας ανοίξει σύντομα η πόρτα σου..

10:19 PM  
Blogger Iron man said...

αρκετά "προσγειωμένο" και ξέρει τι θέλει να πεί απο μόνο του το ποίημα ή άν είναι τραγούδι
πολύ όμορφο και ευθύ! :)
Δ

10:12 AM  
Blogger genna said...

πόσο θα ήθελα ν' αγγίξω...

11:03 PM  

Post a Comment

<< Home