Tuesday, June 08, 2010

Συνένοχοι είμαστε όλοι στη τρέλλα...

Ο «Πολιτισμός» είναι το πιο προσφιλές θέμα συζήτησης στην Ελλάδα.

Όπως είναι και η «Παιδεία».

Τα προσεγγίζουμε και τα εκφράζουμε αμφότερα με έναν στόμφο, που όλοι, στα μικρά μας χρόνια, κληρονομήσαμε από τους μεγαλύτερους. Τον γονιό, τον συγγενή, τον γείτονα, τον δάσκαλο, τον αξιωματικό, τον δημαρχο, τον υπουργό, τον πρωθυπουργό, τον πρόεδρο.

Με την ίδια έπαρση μιλάμε για αυτά και εμείς σημερα στα δικά μας παιδιά. Και έτσι, όλοι έχουμε πιά την αδιασάλευτη πεποιθηση ότι, όταν λέμε «Πολιτισμός» και «Παιδεία», εννοούμε κάτι δικό μας, που το είχαμε δικό μας, κάποιοι μας το πήρανε, και η μόνη λύση για να βγούμε από το θλιβερό μας αδιέξοδο είναι να συνεχίσουμε να φωνάζουμε (πάντοτε σε κενό αέρος!), μέχρις ότου φιλοτιμηθούν και μας το δώσουν πίσω.

Αυτή η εξωφρενική ψευδαίσθηση κρατάει χρόνια. Οι επιπτώσεις της είναι διάχυτα αποτυπωμένη στα πρόσωπα όλων μας. Ετσι σαν κοιταζόμαστε στον καθρέφτη, βλέπουμε μπροστά μας, όχι αυτό που πραγματικά είμαστε (δηλαδή, ένα απελπιστικό συνονθύλευμα από περιστασιακές επιτυχίες και αδιάκοπες αποτυχίες),αλλα ένα καταθλιπτικό αποτύπωμα μιας ένδοξης, κάποτε, καρικατούρας.

Τι άραγε, όμως, είναι ο «Πολιτισμός» που τόσο πολύ – στα λόγια μόνο – πιστεύουμε, και φωνάζουμε ότι μας λείπει;

Πως τον ορίζει ο κάθε ένας από εμάς που αυτοδιορίζεται «πρεσβευτής» του, και εκφράζεται εν ονόματί του;

Ποια γλώσσα χρησιμοποιούμε για να τον περιγράψουμε; Ποιες γνώσεις διαθέτουμε για να τον στηρίξουμε; Ποια σκέψη παιδεύουμε για να τον πάμε ένα βήμα παραπέρα;

Πόσα δεδομένα έχουμε αμφισβητήσει; Πόσα λάθη έχουμε παραδεχτει; Πόσες αλήθειες έχουμε ερευνήσει ξανά; Πόσες καινούργιες ιδέες έχουμε παράξει;

Κάθε μεταρρυθμιστική απόπειρα ήταν, και είναι ακόμα, ένα μεγάλο και, αποκρουστικό πια, αστείο. Οσοι τις προετοίμασαν. Οσοι τις πρότειναν. Οσοι τις επεξεργάστηκαν και τις παρουσίασαν. Οσοι δεχτηκαν η αρνηθηκαν να τις συζητήσουν. Οσοι μετείχαν σε επιτροπές και όσοι αποχώρησαν από αυτές. Οσοι ψήφισαν, και όσοι απείχαν. Οσοι είπαν «ναι» με κλειστά μάτια, και όσοι διαδήλωσαν χωρίς να ξέρουν γιατί…

Ολοι, μα όλοι, συνένοχοι στο μεγαλύτερο έγκλημα που έγινε ποτέ σ’ αυτόν τον τόπο – κι άς λένε ωρισμένοι για το Χρηματιστηριο, τα οπλικά συστήματα, η τη Ζίμενς – σιγά!, αυτές τις παρεκτροπές τις έχουν και αλλού. Ανέλαβαν να ασχοληθούν με τον «πολιτισμό» και την «Παιδεία» άνθρωποι χωρίς ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Αν υπήρξαν δε και πέντ-έξη αξιόλογοι και διαφορετικοί (παραπάνω, ούτε για αστείο…), το γεγονός ότι είμαστε εδώ σήμερα και ακόμα συζητάμε την ανυπαρξία ενός πολιτισμένου και πεπαιδευμένου έθνους καθιστά την δική τους ευθυνη ακόμα μεγαλύτερη.

Θα ξεχώριζα μόνον εκείνον ή εκείνους που θα έβγαιναν έξω από το σύστημα, και θα φώναζαν με όλη τη δύναμη του είναι τους, ονομαστικά, ποιοι βάζουν φρένο στα πάντα; Ποιοι δεν θέλουν σοβαρά σχολεία και πανεπιστήμια στη χώρα μας; Ποιοι περιορίζουν την περί ακαδημαϊκής αναβάθμιση συζήτηση στο ξεπερασμένο, ύποπτο, και προσβλητικό για κάθε κοινό νου θέμα του πανεπιστημιακού ασύλου; Ποιοί επιμένουν, ποιοι θεωρούν ότι ο Πολιτισμός είναι μόνο θέμα χορηγιών και επιδοτήσεων σε μια χούφτα «καλλιτέχνες», συνήθως κομματικής χροιάς; Ποιοι έχουνε κάνει φέουδό τους τα σχολεία και τα Πανεπιστήμια; Ποιοι έχουν καταπιεί όλες τις κοινοτικές επιχορηγήσεις για εκπαιδευτικά προγράμματα; Ποιοι έγιναν πλουσιοι από «Πολιτιστικές Ολυμπιάδες» που δεν άφησαν τίποτα όύτε σε ξένους, ούτε και σε ιθαγενείς;

Τους περισσότερους τους ξέρουμε, αλλά έχουμε ανάγκη να ακουσουμε τα ονόματά τους. Ενα-ένα, αραδιασμένο σε μια κοινή ανακοίνωση, που να φέρει την υπογραφή έστω ενός αγανακτισμένου πολίτη, που να έζησε από μέσα όλη τη σαβούρα, να γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα με το «νί» και με το «σίγμα», και να αναλάβει γενναία την ευθύνη της απόφασής του, όχι απλώς να βγει από το σύστημα, αλλά και να το πολεμήσει κιόλας.

Κάθε μέρα, ό κόσμος εμβρόντητος ακούει ιστορίες για παρατυπίες, απάτες, κλεψιές, ψέματα, δωροδοκίες. Εχει μπερδευτεί. Είναι εξοργισμένος. Ψυχραιμία εν έχει. Θέλει εκδίκηση και αιμα. Σπάει βιτρίνες και ζητάει να πάνε στη φυλακή οι κλέφτες. Κοιτάζει γυρω, σα χαμένος, και δεν βλέπει πουθενά κάποιον που να του φαντάζει διαφορετικός.

Εάν υπάρχουν αυτοί, που κρύβονται και δεν βγαινουν;

Φοβουμαι πως δεν υπαρχουν.

Είναι απλώς παρατηρητές, και σχολιάζουν, όπως και εγω. Γράφοντας ανόητα άρθρα για τον «Πολιτισμό» και τη «Παιδεία», και ανεβάζοντάς τα στο Ιντερνετ και στα μπλογκς


5 Comments:

Anonymous Anonymous said...

επιτελους επιστρέψατε! τι χάρά!

5:39 PM  
Anonymous Anonymous said...

καλη συνεχεια,

12:54 PM  
Blogger Aggelos Spyrou said...

Βουβουζέλληνες... Πολύ φασαρία για το τίποτα...

Το να μιλάμε για το χάλι μας, είναι το πρώτο βήμα. Το δεύτερο είναι η συνειδητοποίηση. Και ίσως, αν δεν μας "προλάβουν", η αντίδραση και η ρήξη να είναι το τρίτο και το καλύτερο.

Καλησπέρα Χρήστο. Να είσαι καλά.

4:22 PM  
Blogger Γιάννης Καραμήτρος said...

Εχετε απόλυτο δίκαιο μιας και πολλοί, αν όχι όλοι μιλάνε για παιδεία και πολιτισμό αλλά δυστυχώς είμαστε πάτος. Εκτός αν είναι πολιτισμός η Καίτη Γαρμπή, τα πρωινάδικα και τα περιοδικά αστρολογίας :P

4:28 PM  
Anonymous fot said...

πόσο μου είχατε λείψει!

6:39 PM  

Post a Comment

<< Home