Wednesday, June 13, 2007

Μια βόλτα

Λέω να περπατήσουμε λίγο, τι λες;

Φουρτούνιασε σήμερα το μυαλό μου – δεν ξέρω πως τρύπωσε μέσα η πρώτη αρνητική σκέψη ή εικόνα, κι έμεινε εκεί. Καρφωμένη, πολλή ώρα.

Εδώ είν’ ωραία, δεν είναι; Ερχόμουν μικρός, και μάζευα στο δάσος τα πεσμένα φύλλα – συλλογή τά’χα. Να μετράω εποχές. Πιο πολύ μ’ άρεσε το φθινόπωρο. Εσένα;

Σήμερα, ερμαφρόδιτος πάλι ο καιρός. Δεν γουστάρω με τίποτα αυτό το υγρό και ζεστό πράμα. Το δωματιάκι στον «Αντένα», όπου βάζω κάθε πρωί τις τελευταίες πινελιές της εκπομπής, αποπνικτικό και στριμωγμένο – που να χωρέσει χρώμα, με τόσες ειδήσεις απλωμένες στο «σώμα» των εφημερίδων;

Σκέφτομαι, έτσι που περπατάμε, ποια στιγμή θα σου πιάσω το χέρι. Πονηρές οι προθέσεις μου, αλλά το ξεσυνήθισα τούτο το παιχνιδάκι. Όσο μεγαλώνεις, τόσο μικραίνουν τα περιθώρια σφαλμάτων – λένε! Εκτός κι αν καβατζάρεις τα 75 και βάλε, οπότε επανέρχεσαι σε κατάσταση γενικευμένης ασυλίας, όπου όλα συγχωρούνται. Ιδρωσε η παλάμη σου – τι έγινε;

Τίποτα! Τα συνηθισμένα, που αν τα εγγράψεις αρνητικά μες το μυαλό σου, ικανά είναι να σε αποτρελλάνουν. «Τα ξίφη τους διασταύρωσαν…», «Ανέβηκαν οι τόνοι της αντιπαράθεσης…». Το γνωστό κλίμα πόλωσης ολόκληρης της κοινωνίας. Φτηνό λεξιλόγιο, για φτηνές καταστάσεις…

Έχεις ωραία δάχτυλα για πιάνο. Απλώνουν εύκολα, σαν σεντόνι. Και φαίνονται σταθερά. Νύχια, δεν άφησες ποτέ; Πότε φουσκώσαν έτσι τα μαλλιά σου; Τη πρώτη φορά που σε είδα, θυμάμαι, φορούσες φούστα κοντή και μπότες. Μαύρες, της ιππασίας. Κι είχες ύφος ατίθασο. Άλογο καθαρόαιμο…

Ο Βασίλης, ανήσυχος πολύ. Με κάτι καθάρματα της blog-όσφαιρας που του την πέσανε με χυδαίες ύβρεις. Μίλησα στον αέρα με τον υπεύθυνο της Υπηρεσίας Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, και είπε πως θα ειδοποιήσει τον administrator τους να τους «έχει υπ’ όψιν». Τι ζόρι τραβάει ο κόσμος, ψυχούλα μου, δεν ξέρω. Μου είπε ο αστυνομικός ότι εκατοντάδες άνθρωποι έχουν φτάσει σ’ αυτόν σε απόγνωση. Έντρομοι από τις ύβρεις και τις απειλές των τσογλαναραίων της σύγχρονης αυτής ζούγκλας.

Πολλές φορές περπατώ μόνος μου εδώ. Μιλάω, ή σφυρίζω, ή τραγουδώ. Χαζεύω τη βλάστηση και προσκυνώ την ομορφιά της. Φαντάζομαι, μερικές φορές που πλημμυρίζω χαρά, πως έχω και παρέα. Μια πριγκηπέσα αέρινη, από παραμύθι τωρινό…

Στο επόμενο ειδησάριο, βλέπω νησιώτες μας της εγκατάλειψης να πηγαίνουν απέναντι για τα απαραίτητά τους. Ο καπετάν Μιχάλης από τη Χιό, παράγγειλε καινούργιο σκαρί από τη Τουρκιά, 4 χιλιάρικα εκεί, 20 εδώ, χαζός είναι. Η γυναίκα του, η Μαριώ, φίλεψε με Τουρκάλες στην άλλη ακτή και βρίσκονται τακτικά για κουβέντα, πλέξιμο και μαγειρική. Ανακαλύπτουν και οι δύο, πόσο διαφέρουν από τους δικούς τους ανθρώπους… Ο υπουργός πήρε τηλέφωνο και είπε να μη συνεχιστεί το ρεπορτάζ για την άγονη γραμμή.

Φανταζόσουν ποτέ ότι υπάρχουν ελάφια, εδώ στους πρόποδες της Πάρνηθας; Δυό βήματα από την απερίγραπτη ασχήμια – Θρακομακεδόνες, Χασιά, Μενίδι, …, όνειρα πολλά που χάθηκαν μες τη σκόνη, και γίνανε σκληράδα σε πρόσωπα που πιά μοιάζουν μαφιόζικα. Εδώ, έχει και έναν μικρό καταρράκτη, να σου ξεπλύνω τον ιδρώτα από τα χέρια.

Έβαλα μια γαλάζια «Μπόσσα» με τον Τσίκ Κορία και τον Μπόμπι Μακ Φεριν, και συνέχισα τη πρωινή μου περιπέτεια οργισμένος για εκείνους που ανεξέλεγκτοι ελέγχουν τα πάντα. Στην οθόνη του κινητού μου βλέπω να σχηματίζονται υπουργικά νούμερα, και πιά δεν το σηκώνω. Το ξέρω το παραμύθι. «Ξέρεις πόσο σ’ εκτιμώ …», και τα υπόλοιπα έπαψα πιά να τα’ ακούω.

Εδώ, αυτή η γραμμούλα στο χέρι, είναι της τύχης. Πιο κάτω, ενώνεται με εκείνην της μοίρας. Και εδώ, η γραμμή της ζωής. Ταξίδι θα πάς – έτσι δεν λένε οι καφετζούδες; Σ’το λέω κι εγώ, που κατέχω μόνο από τις γραμμές που βλέπω στην άκρη των ματιών σου. Γιατί μελαγχόλησες;

Νύχτωσε. Και οι ειδήσεις τακτοποιήθηκαν πιά στα παράθυρά τους. Πρετεντέρης, Κακουνάκης, Τράγκας, Δελατόλας, και πιο κάτω οι, ας τους πούμε, περιστασιακοί. Πάλι τα ομόλογα. Πάλι η μάχη για τον Καρατζαφέρη. Πάλι οι καρφωμένες πληγές της Υγείας και της Παιδείας.

Και τώρα, ο Καιρός. Αιθριος απόψε. Με αστροφεγγιά, και άνεμο ξερό. Θές να κοιμηθούμε έξω;

23 Comments:

Blogger Tradescadia said...

Αληθινό - Αυθεντικό - Σκληρό. Μ'έκανες να χαμογελάσω. Με την αλήθεια τη δική σου μπλεγμένη στην αλήθεια του χάους...Καλημέρα!

7:38 AM  
Anonymous Anonymous said...

Tόσες φορές στο ψιθύρισα, προς το πέλαγος έλα, κάτω απ’ τ’ αστέρια.
Eκεί θα πάμε ταξίδι, μαζί, εγώ θα σου κρατώ το χέρι, θέλω να σου διώξω αυτή την εμονή που σου έχει καρφωθεί στο μυαλό...
Ξημέρωσε, το βράδυ έλα πάλι...

8:20 AM  
Anonymous Anonymous said...

Κοίτα να δεις, μας ταλανίζουν οι ίδιες σκέψεις, εφηβικές, μετεφηβικές, ώριμες, γεροντικές. Νοσταλγικές γενικώς. Αλήθεια, παρατήρησες στο βήμα της την αλλαγή που έχει ερθει με τα χρόνια ή μήπως ήσουν τόσο σκοτισμένος που νόμιζες ότι ήταν η νεράιδα η νεανική δίπλα σου ;Κι ύστερα, εκείνο το δωματιάκι στον αντέννα! Καλά, είσαι και κάποιων διαστάσεων, δεν το πρόσεξαν οι αρχές ;Ναι, το τηλεοπτικό τσιρκο κάθε βράδυ στον αέρα. Μα στο τσίρκο κάνουν ωραία ακροβατικά. Αυτοί οι τύποι τί ακριβώς κάνουν, γιατί τόσα χρονια μετά δεν τόχω καταλάβει.Καλή δύναμη
Ριτσα Μ.

9:07 AM  
Blogger Aggelos Spyrou said...

This comment has been removed by the author.

3:00 PM  
Anonymous Anonymous said...

χρήστο .
διάβασα και ήρθα στην βόλτα που μας πήγες. και ήταν τόσο ωραία. ασφυκτιούσα το πρωί χωρίς μουσική. το χρειαζόμουν πολύ.
ειλικρινά αγγίζεις την ψυχή μου με τις λέξεις σου. και σίγουρα η τέχνη είναι πολύ περήφανη που υπάρχεις και ανασαίνεις μέσω αυτής.
διαβάζω και ξαναταξιδέυω την βόλτα μας. δακρύζω και γεμίζω με την ομορφιά των κινήσεων σου μες τις λεξεις και τις εικόνες.
Μήπως αυτή είναι η άλλη μεριά της πολύχρωμης πόρτας? θαρρώ πως έχει ανοίξει διάπλατα και ο φρέσκος αέρας μας παρασέρνει όλους μαζί σου.
Νασαι πάντα καλά γιατί καλύτερα είναι έτσι.
δεν φαντάζεσαι τι μου χαρίζεις...
Χ

3:17 PM  
Blogger Aggelos Spyrou said...

Ύπνος στη βεράντα, με σηκωμένες τέντες...

Κι αν κοιμηθείς γρήγορα μετρώντας τα αστέρια, τα λίγα που φαίνονται στην πόλη,

κι αν δεις εφιάλτη ή όνειρο καλό ξανά,

κι αν ο αγέρας, ο ξηρός, θα σε παντρέψει με τη γαρδένια που 'χει ανθίσει στης γλάστρας τη μοναξιά,

με αυτή την πρόγνωση για τον καιρό των "ειδικών"

θα σε ξυπνήσει σίγουρα το πρώτο χάραμα, το κόκκινο,

αυτό που όλοι λένε ηλιοβασίλεμα σαν τ' αντικρύσουν.

Δεν τό 'χουν δει ποτέ. Κοιμούνται πάντα σε κάμαρες υγρές και σφαλισμένες.

Κοιμούνται όταν η ζωή χορεύει ολόγυρα,

κοιμούνται στα ανοιχτά "παράθυρα" εμπρός,

κοιμούνται σαν περπατάνε βιαστικοί, εντολών δέσμιοι και φοβισμένοι.

Γιαυτό,

στις μέρες που ακολουθούν τις νύχτες της ψυχής σου, τις "αλήτικες",

η βόλτα σου θα είναι ηλιόλουστη,

ταπεινή, όμως γεμάτη.

Εύχομαι και η δικιά μας...

3:36 PM  
Blogger Jason said...

Ωραίο κείμενο, κύριε Μηχαηλίδη.

11:47 PM  
Blogger georgeATSALAKIS said...

Αγαπητέ μου κ. Μιχαηλίδη,

Εσείς κι εγώ αλλάξαμε δουλειά την ίδια μέρα. Εγώ καλά είμαι εκεί που πήγα για την ώρα, εσείς πάλι... εσείς πάλι φοβάμαι πως όχι. Τόσα χρόνια από τον Σταθμό/Δίεση, έχουμε μάθει πια να καταλαβαίνουμε όσα λέτε και όσα δεν λέτε. Ε, λοιπόν στον ΑΝΤ1 (τι άθλια συντομογραφία μα την αλήθεια!) δεν σας χωρά ο τόπος! Ακούγεται, το καταλαβαίνουμε και είναι φορές που σχεδόν υποφέρουμε μαζί σας. Read between the lines λένε οι άγγλοι, και αν ο ραδιοφωνικός λόγος δεν διαβάζεται, εγώ τουλάχιστον between your lines έχω καταλάβει ότι όπου να΄ναι θα ακούσουμε την ανακοίνωση της αποχώρησής σας.

Με φιλικούς χαιρετισμούς από έναν το κατα δύναμην σταθερό ακροατή (το 11-1 δεν βολεύει καθόλου).

Γιώργος Ατσαλάκης

ΥΓ1: Φτιάχνετε ωραία δίδυμα πάντως, παλιά με τον Δουμάνη, τώρα με το Χωμενίδη. Σας πάει η παρέα - όσο πιο ασύμβατη με εσάς τόσο το καλύτερο.

ΥΓ2: Η διαφορά ηλικίας μας δεν ξεπερνά τα δέκα χρόνια - πω,πω πόσο μεγάλωσα! - απλώς αισθάνομαι ότι ο πληθυντικός ευγενείας ταιριάζει περισσότερο στην περίπτωση.

12:36 AM  
Blogger christos michaelides said...

Γεια σου tradescadia. Το εισέπραξα ωραία το χαμόγελό σου. και σ' ευχαριστω.
Χρηστος

1:44 AM  
Blogger christos michaelides said...

Γιώργο Ατσαλάκη, καλησπέρα.

Κάθε καινούργιος σταθμός, είναι σταθμός!

Μπορεί να έχεις δίκηο για το κούμπωμα. Υπάρχει. Γιατί γνωρίζω καινούργιους ανθρώπους, και ντρέπομαι. Θέλω να βάλω τα δυνατά μου, να τους αρέσω, να με αποδεχτούν - όποιος δημοσιογράφος σού πεί ότι δεν έχει και αυτό το "σκουλίκι" μέσα του, ψέμματα σου λέει.

Το ίδιο κουμπωμένος ήμουν, όμως, στον τότε "Σταθμό".
Και, όταν χάθηκε ολότελα πιά η "γοητεία του διαδρόμου", και επήλθε η ισοπέδωση των Excel και των "εγω ξέρω, εγω αποφασίζω", η απογοιήτευση και οργή μολυ ξεχείλιζε απο την κάποτε αγαπημένη μου συχνότητα του Δίεση - συχνότητα συνυφασμένη με Ανθρώπους, και όχι με "νούμερα".

Δεν ξέρω άν θα δουλέψει το πράγμα στον ΑΝΤ1. Απολαμβάνω την δοκιμασία. Ακόμα κι όταν είμαι έξω από τα νερα μου.
Αλλά, είμαι ο ίδιος που ήμουν και πρίν. Ο,τι καλό ή κακό εκπέμω, εγω είμαι. Οχι άλλος. Ουτε μηχάνημα. Ουτε εκτελών εντολές.

Οταν έρθει η ώρα να φύγω, πάλι εγω θα το αποφασίσω. Μόνος μου.

Νάσαι καλά και, ..., ορίστε, σου περιέγραψα σήμερα, από τη ψυχή μου μέσα, μια βόλτα, και σύ με έβγαλες από κέι και με ξανάβαλες εκεί ίσως που θάθελες να ήμουν.

Δεν είναι λίγο άδικο αυτό για μένα, ρε παιδιά;

ΥΓ. Σημερα, στην εκπομπή στον ΑΝΤ1, τηλεφώνησε μόνος του και βγηκε στον άερα, ό καθηγητής νευροχειρουργικής, συνταξιούχος πιά, στην πανεπιστημιακή κλινική της Πάτρας, ένας από τους πιο καταξιωμένους ιατρούς στην ειδικότητά του διεθνώς, κ. Παπαδάκης. Και απλώς μάς έδωσε μερικές συμπληρωματικές πληροφορίες για ένα μικρόβιο, για το οποίο συζητούσαμε μαζί με τον κ. Κρεμαστινό.

Μιλώντας με τον κ. Παπαδάκη, που μου έκανε τιμή μεγάλη από μόνος του να κυτπλησει την πόρτα μου, ένοιωσα πως παντού υπάρχουν άνθρωποι αξιόλογοι, και ότι από σένα εξαρτάται να τους συναντήσεις και να τους γνωρίσεις. Ενοιωσα πολύ ωραία.

Χρ.

1:59 AM  
Anonymous Anonymous said...

σκονταψα σε μια εκφραση σου χρηστο.... ¨"δεν ειναι αδικο να με πηγαινετε εκει που θα θελατε να ημουν?¨¨
συμβαινει στη ζωη μου να ειμαι με εναν ανθρωπο που προσπαθει συνεχεια να το κανει . να με βγαλει απο τι δρομο των ευαισθησιων μου και του ρομαντισμου μου ... ισως αθελα του.
ομως αυτο που νωιωθει καποιος οταν του συμβαινει ειναι απιστευτα αδικο.
νιωθεις να σου ξεριζωνουν κομματια της ψυχης σου.
νιωθεις σα να θελει καποιος να γραψει στη ψυχουλα σου ανορθογραφα.
Βαγγελης Γ

6:52 AM  
Anonymous Anonymous said...

Εγω πάλι πιστεύω ότι όπου και να πας ο ίδιος θα είσαι. Ευαισθητος, πολυλογάς, ψιλοαστείος, τρυφερός, επιθετικός, αν χρειαστεί, σταθερός στις θέσει σου και στις απόψεις σου. Και προχθές που σ ακουσα , του Χωμενίδη συμμετέχοντος, αισθάνθηκα ωραία. Και νομίζω ότι ο στόχος είναι ακριβώς αυτος. Να αισθάνεται ο ακροατής οτι υπάρχει , ότι μετέχει νοερά,ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει ένα ραδιοφωνιτζής που τον βλέπει , τον ξεχωρίζει. Για σκέψου το λίγο.
Ρίτσα

8:40 AM  
Anonymous Anonymous said...

Χρήστο,
Ο μέγας Καλαμίτσης, όταν πήγε στο ραδιόφωνο της NET παρουσίαζε τα ίδια συμπτώματα με τα δικά σου. Σε μία επικοινωνία που είχα μαζί του μου είχε πει “Μεγάλε, απλώς μου λείπουν παιχνίδια”. Μετά από λίγο καιρό αποδείχτηκε ότι είχε δίκιο. Το ίδιο πιστεύω και για σένα. Όπως θα κατάλαβες δυσκολεύομαι και εγώ να σε ακούω στη ζώνη 11 – 13. Γιατί δεν δοκιμάζεις να ανεβάζεις τις εκπομπές σου στο blog. Το έχει κάνει ο Ανδρουλάκης και πιστεύω ότι έχει μεγάλη επιτυχία.
Νίκος

10:40 AM  
Blogger georgeATSALAKIS said...

Έχετε δίκιο, είμαι άδικος, αλλά έχω καλή δικαιολογία! Κάποια ανεξήγητη οφθαλμαπάτη δεν με άφησε να διαβάσω το κείμενο με τους bold χαρακτήρες, εκείνο με την ονειρεμένη βόλτα, το έγχρωμο, αλλά μόνο το άλλο, με τις σημειώσεις της καθημερινότητας, το ασπρόμαυρο. Να το κοιτάξω, ίσως φταίει ότι μόνο διαγώνια προλαβαίνω να διαβάζω πια. Να ξέρεις (ουπς! πάει ο πληθυντικός!) ότι μόνο στις έγχρωμες βόλτες σου θέλω να σε βρίσκω - αλλά κι αυτές ίσως χάνουν το νόημά τους χωρίς μια γερή δόση από τα στριμωγμένα και αποπνυκτικά δωματιάκια της ψυχής μας. Αλλά αυτό το ξέρεις καλύτερα από μένα.

Γιώργος

10:16 PM  
Blogger christos michaelides said...

Ελπίζω Γιώργο να μήν ήμουν απότομος.

Κι εγω, πολλές φορές παθαίνω αυτήν την ... πλάγια ανάγνωση, και χάνω ωραία χρωματάκια.

Εχει δίκηο ο φίλος μου ο Καλαμίτσης. Μου λείπουν και μένα παιχνίδια. Κάποια στιγμή, νοερά, έχουμε "συμφωνήσει" με τον Γιαννή να βρεθούμε κάτω από την ίδια ραδιοφωνική στέγη. ΑΝ βρεθει τέτοια να μας αντέξει.

Τότε να δείς πάσες, τακουνάκια, σούτ, βόλ-πλανε και άλλα αεροπλανικά που θα γίνουν.

Χρ.

11:14 PM  
Blogger Αλεξάνδρα said...

Χρήστο είσαι Υπέροχος. Δεν σε χορταίνω.

Σε ευχαριστούμε για την βόλτα.

aggelos spyrou είσαι και εσυ υπέροχος.

Τι οίστρος!

11:41 PM  
Blogger SOLON said...

Nikos said...
Γιατί δεν δοκιμάζεις να ανεβάζεις τις εκπομπές σου στο blog. Το έχει κάνει ο Ανδρουλάκης και πιστεύω ότι έχει μεγάλη επιτυχία.
--
Συνφωνώ κι επαυξάνω. Να μη ξυπνάμε 4 ώρα το πρωί νακούσουμε Μιχαηλίδη. Σ'ακουγα 3 μέρες απο το Όσλο που ήμουν βλέποντας απο το ξενοδοχείο τα Νορβηγικά φγιόρντ και τα δυνατά χρώματα που βγάζει ο Ήλιος του Ιούνη που φέγγει 20 ώρες, και ταίριαζε πολύ. Τώρα 2 μέρες Αθήνα και Σάββατο πίσω ΝΥ. Back in July.
Στέλιος

3:50 AM  
Anonymous Anonymous said...

Χρήστος said...
Εχει δίκηο ο φίλος μου ο
Καλαμίτσης. Μου λείπουν και μένα παιχνίδια. Κάποια στιγμή, νοερά, έχουμε "συμφωνήσει" με τον Γιαννή να βρεθούμε κάτω από την ίδια ραδιοφωνική στέγη. ΑΝ βρεθει τέτοια να μας αντέξει.

Τότε να δείς πάσες, τακουνάκια, σούτ, βόλ-πλανε και άλλα αεροπλανικά που θα γίνουν.

Εν αναμονή εκείνων των ημερών. Αλλά μάλλον δεν θα το πετύχετε γιατί θα κατηγορηθείτε για αθέμητο ανταγονισμό και μονοπολιακές καταστάσεις.

Πάντως αν συμβεί μην ξεχνάτε και τον Θεόφηλο.

Νίκος

10:01 AM  
Blogger Σπύρος Σεραφείμ said...

ο Καιρός. Αιθριος απόψε. Με αστροφεγγιά, και άνεμο ξερό.
Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε!

σκέψεις παράλληλες, Χρήστο μου...

1:38 PM  
Anonymous Anonymous said...

δυστυχώς δεν είχα την δυνατότητα να σας ακούω στο ραδιόφωνο.Από αύριο θα το ψάξω.Είμαι όμως φαν στην εφημερίδα.Εύχομαι να γίνω κι εγώ μέλος της μεγάλης σας παρέας.Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων, για τις αλήθειες που πρέπει να λέγονται αλλά και ν΄ακούγονται.

8:43 PM  
Blogger Vicky said...

Διαβάζοντας τα πλάγια γράμματα, ένιωσα
-δε ξέρω με ποια λογική, σχεδόν αυθαίρετα-
να είμαι σε θερινό cinema και να παρακολουθώ μια από αυτές τις αγαπημένες ταινίες που στην αφίσα τους γράφει
"νέα κόπια".
Και έπειτα,
και πάλι σχεδόν αυθαίρετα,
άκουσα κάποιον να λέει..
"Eπειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Nα μπαίνω σαν Πανσέληνος
Aπό παντού, για το μικρό το πόδι σου μέσ' στ' αχανή σεντόνια
Nα μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη
Aποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
Mέσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές
Yπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε" (το Μονόγραμμα)

Γράφετε τόσο όμορφα,
σας ευχαριστώ κύριε Χρήστο.

12:38 AM  
Blogger genna said...

... την θέλω τη δροσιά τούτης της βόλτας, εκεί κι εκεί, και σ' όλα τα πελάγη...

4:25 PM  
Anonymous Anonymous said...

"λευκο ψηφοδελτιο"
Αγαπητε Χρηστο,
στην εκλογικη διαδικασια δεν υπαρχει ανωνυμια της ψηφου,για οποιον ψηφιζει λευκο,γιατι το ψηφοδελτιο αυτο ειναι πολυ μικροτερο απο αυτα των κομματων ,με αποτελεσμα ,να μπορει
η εφορευτικη επιτροπη ,να καταλαβει οτι ψηφιζεις λευκο,γιατι
το παχος του φακελου ειναι πολυ
πιο λεπτο απο τους φακελους που περιεχουν ψηφοδελτιο κομματος.

5:44 PM  

Post a Comment

<< Home