Μια βόλτα

Λέω να περπατήσουμε λίγο, τι λες;

Φουρτούνιασε σήμερα το μυαλό μου – δεν ξέρω πως τρύπωσε μέσα η πρώτη αρνητική σκέψη ή εικόνα, κι έμεινε εκεί. Καρφωμένη, πολλή ώρα.

Εδώ είν’ ωραία, δεν είναι; Ερχόμουν μικρός, και μάζευα στο δάσος τα πεσμένα φύλλα – συλλογή τά’χα. Να μετράω εποχές. Πιο πολύ μ’ άρεσε το φθινόπωρο. Εσένα;

Σήμερα, ερμαφρόδιτος πάλι ο καιρός. Δεν γουστάρω με τίποτα αυτό το υγρό και ζεστό πράμα. Το δωματιάκι στον «Αντένα», όπου βάζω κάθε πρωί τις τελευταίες πινελιές της εκπομπής, αποπνικτικό και στριμωγμένο – που να χωρέσει χρώμα, με τόσες ειδήσεις απλωμένες στο «σώμα» των εφημερίδων;

Σκέφτομαι, έτσι που περπατάμε, ποια στιγμή θα σου πιάσω το χέρι. Πονηρές οι προθέσεις μου, αλλά το ξεσυνήθισα τούτο το παιχνιδάκι. Όσο μεγαλώνεις, τόσο μικραίνουν τα περιθώρια σφαλμάτων – λένε! Εκτός κι αν καβατζάρεις τα 75 και βάλε, οπότε επανέρχεσαι σε κατάσταση γενικευμένης ασυλίας, όπου όλα συγχωρούνται. Ιδρωσε η παλάμη σου – τι έγινε;

Τίποτα! Τα συνηθισμένα, που αν τα εγγράψεις αρνητικά μες το μυαλό σου, ικανά είναι να σε αποτρελλάνουν. «Τα ξίφη τους διασταύρωσαν…», «Ανέβηκαν οι τόνοι της αντιπαράθεσης…». Το γνωστό κλίμα πόλωσης ολόκληρης της κοινωνίας. Φτηνό λεξιλόγιο, για φτηνές καταστάσεις…

Έχεις ωραία δάχτυλα για πιάνο. Απλώνουν εύκολα, σαν σεντόνι. Και φαίνονται σταθερά. Νύχια, δεν άφησες ποτέ; Πότε φουσκώσαν έτσι τα μαλλιά σου; Τη πρώτη φορά που σε είδα, θυμάμαι, φορούσες φούστα κοντή και μπότες. Μαύρες, της ιππασίας. Κι είχες ύφος ατίθασο. Άλογο καθαρόαιμο…

Ο Βασίλης, ανήσυχος πολύ. Με κάτι καθάρματα της blog-όσφαιρας που του την πέσανε με χυδαίες ύβρεις. Μίλησα στον αέρα με τον υπεύθυνο της Υπηρεσίας Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, και είπε πως θα ειδοποιήσει τον administrator τους να τους «έχει υπ’ όψιν». Τι ζόρι τραβάει ο κόσμος, ψυχούλα μου, δεν ξέρω. Μου είπε ο αστυνομικός ότι εκατοντάδες άνθρωποι έχουν φτάσει σ’ αυτόν σε απόγνωση. Έντρομοι από τις ύβρεις και τις απειλές των τσογλαναραίων της σύγχρονης αυτής ζούγκλας.

Πολλές φορές περπατώ μόνος μου εδώ. Μιλάω, ή σφυρίζω, ή τραγουδώ. Χαζεύω τη βλάστηση και προσκυνώ την ομορφιά της. Φαντάζομαι, μερικές φορές που πλημμυρίζω χαρά, πως έχω και παρέα. Μια πριγκηπέσα αέρινη, από παραμύθι τωρινό…

Στο επόμενο ειδησάριο, βλέπω νησιώτες μας της εγκατάλειψης να πηγαίνουν απέναντι για τα απαραίτητά τους. Ο καπετάν Μιχάλης από τη Χιό, παράγγειλε καινούργιο σκαρί από τη Τουρκιά, 4 χιλιάρικα εκεί, 20 εδώ, χαζός είναι. Η γυναίκα του, η Μαριώ, φίλεψε με Τουρκάλες στην άλλη ακτή και βρίσκονται τακτικά για κουβέντα, πλέξιμο και μαγειρική. Ανακαλύπτουν και οι δύο, πόσο διαφέρουν από τους δικούς τους ανθρώπους… Ο υπουργός πήρε τηλέφωνο και είπε να μη συνεχιστεί το ρεπορτάζ για την άγονη γραμμή.

Φανταζόσουν ποτέ ότι υπάρχουν ελάφια, εδώ στους πρόποδες της Πάρνηθας; Δυό βήματα από την απερίγραπτη ασχήμια – Θρακομακεδόνες, Χασιά, Μενίδι, …, όνειρα πολλά που χάθηκαν μες τη σκόνη, και γίνανε σκληράδα σε πρόσωπα που πιά μοιάζουν μαφιόζικα. Εδώ, έχει και έναν μικρό καταρράκτη, να σου ξεπλύνω τον ιδρώτα από τα χέρια.

Έβαλα μια γαλάζια «Μπόσσα» με τον Τσίκ Κορία και τον Μπόμπι Μακ Φεριν, και συνέχισα τη πρωινή μου περιπέτεια οργισμένος για εκείνους που ανεξέλεγκτοι ελέγχουν τα πάντα. Στην οθόνη του κινητού μου βλέπω να σχηματίζονται υπουργικά νούμερα, και πιά δεν το σηκώνω. Το ξέρω το παραμύθι. «Ξέρεις πόσο σ’ εκτιμώ …», και τα υπόλοιπα έπαψα πιά να τα’ ακούω.

Εδώ, αυτή η γραμμούλα στο χέρι, είναι της τύχης. Πιο κάτω, ενώνεται με εκείνην της μοίρας. Και εδώ, η γραμμή της ζωής. Ταξίδι θα πάς – έτσι δεν λένε οι καφετζούδες; Σ’το λέω κι εγώ, που κατέχω μόνο από τις γραμμές που βλέπω στην άκρη των ματιών σου. Γιατί μελαγχόλησες;

Νύχτωσε. Και οι ειδήσεις τακτοποιήθηκαν πιά στα παράθυρά τους. Πρετεντέρης, Κακουνάκης, Τράγκας, Δελατόλας, και πιο κάτω οι, ας τους πούμε, περιστασιακοί. Πάλι τα ομόλογα. Πάλι η μάχη για τον Καρατζαφέρη. Πάλι οι καρφωμένες πληγές της Υγείας και της Παιδείας.

Και τώρα, ο Καιρός. Αιθριος απόψε. Με αστροφεγγιά, και άνεμο ξερό. Θές να κοιμηθούμε έξω;