Wednesday, November 21, 2007

Κονσέρτο για Πατρίδα Αόριστη...


Θέλω βόλτα πάλι, γουστάρεις;

Πελαγωμένος είμαι εδώ και καιρό, όσες φορές προσπάθησα να ξανοιχτώ με ειδοποιούσαν πως υπήρχε απαγορευτικό, εκδοθέν «από πάνω». Ακραία, τα καιρικά φαινόμενα, ψυχούλα…

Μα, τώρα βρέχει δυνατά, και πιο εύκολα διακρίνω τα μέρη που θέλω να σε πάω. Βρεγμένο χέρι, μες στο δικό μου βρεγμένο χέρι να μπλεχτεί, εκεί ακριβώς που πετάχτηκε από τη νέκρα του τοπίου ένα βλαστάρι ολοκαίνουργιο. Κοίτα! Σαν παιδί που τώρα ήρθε…

Είδα μια συζήτηση στη τηλεόραση – λίγο για το Ασφαλιστικό, λίγο για το ΠΑΣΟΚ, λίγο για την Ολυμπιακή, και λίγο για το «γερμανικό μοντέλο» - κάτι αλλαγές στο εκλογικό σύστημα, βαριέμαι να σου εξηγώ. Πυρκαγιές οργής ανάβουν μέσα μου, πάντοτε, αυτές οι φτηνές απάτες. Έτσι λοιπόν, δεν πρόσεξα τι έλεγαν. Μόνο τις φιγούρες τους παρατηρούσα. Και μου ξέφυγε το παιχνίδισμα τις γλώσσας σου, όταν μου’πες «γειά» και ήπιες κρασί.

Έχω κακές προθέσεις να καταθέσω αν δεχτείς τη πρόσκλησή μου. (Την προηγούμενη φορά ήταν απλώς «πονηρές»). Μη φανταστείς όμως τις γωνιές τις παλιές – κάηκαν εκείνες. Ούτε τη μουσική των υδάτων – προσωρινή διακοπή ώσπου να βρω άλλον σταθμό. Φαντάσου ήχους να καίνε. Και ψιθύρους, στο αυτί σου μέσα να γυρνάνε…Ωραία;

Ζωγράφισα ένα φεγγάρι γεμάτο με τ’αδειανά της ημέρας, και το έβγαλα έξω από το κάδρο μου, επίτηδες να ξεχωρίζει. Εκεί, παρέα, και η νύχτα. Εγκαταλελειμμένη στα θλιβερά της αστεράκια – τους επώνυμους της καθημερινότητάς μας, τους άπειρους. Τι καλά! Βρίζονται αναμεταξύ τους, ελπίζοντας πως ο ένας θα κάνει αναπαραγωγή της χυδαιότητας του αλλουνού. Και έτσι γίνεται, πράγματι, παρασέρνοντας και σένα να πιστεύεις πως ο καθρέφτης της κοινωνίας, αυτός είναι.

Ο εφιάλτης, αλλά και η υποψία μου πιά, είναι μήπως στ’ αλήθεια είναι!

Στο υπουργείο του πνεύματος, επέλεξαν το συγγενικό ανεπαίσθητο. Στα έδρανα της υποτιθέμενης «αγωνιστικής και γόνιμης αμφισβήτησης», αυτής που λένε «αξιωματικής αντιπολίτευσης» (τι βαρύγδουπος τίτλος για τόσο ανάλαφρες παρουσίες!) κάθεται, επικεφαλής, ο «ανεξάρτητος παρατηρητής» - λες κι είναι αξιωματούχος του ΟΗΕ που επιβλέπει εκλογική αναμέτρηση σε χώρα αμάθητη από Δημοκρατία.

«Ξύπνα με προτού κοιμηθώ», λοιπόν. Διαρκώς σου φωνάζω, μη φύγουν οι σταγόνες που γλίτωσαν από των μετεωρολόγων τις προβλέψεις και δεν προλάβουμε να περπατήσουμε το δάσος μας βρεγμένοι. Φέρε τους πίνακές σου μαζί, να θυμόμαστε πως ήταν κάποτε. Να τους στήσουμε εκεί, στη πλαγιά τη ρημαγμένη τώρα, σαν έκθεση ζωγραφικής στις απόγνωσης τα μέρη, ομορφαίνοντάς τα, άξαφνα! Με φόντο το βλαστάρι που τώρα ξαναγεννιέται, ένα δέντρο καλοζωισμένο (ωραία χρώματα του΄βαλες!) που δεν ξέρει πως «εγγυς γαρ το τέλος του».

Βρε, που τους βρήκαμε όλους αυτούς τους αναγνωρίσιμους; (Ποτέ, ένα επίθετο, δεν μου προκάλεσε τόση απέχθεια…). Γεωργιάδηδες, Λιάκοι, Ψωμιάδηδες, Ανθιμοι, μια χώρα που όποια ωρα και αν ανοίξεις το παράθυρό της, παπάδες θα δείς, και «εθνικούς στάρ», αρμαφρόδυτα ανθρωπάκια με κλωνοποιημένα πεκινουά, να παρελαύνουν μαζί με την επίσης «εθνική Ρούλα» από τις χαβούζες των … λαοπρόβλητων εκπομπών. Και δίπλα, απαρατήρητοι να περνάνε οι της εξουσίας οι μουλωχτοί – πόση χαρά στα σκοτεινά πρόσωπά τους, που ένα μεγάλο μέρος των μίντια καταγίνεται με … ξέρεις πως θέλω να τους χαρακτηρίσω όλους αυτούς, και όλα αυτά που πρεσβεύουν.

Φοβάσαι ότι οι προσκλήσεις μου για βόλτα, γίνονται για να ξεφεύγω απ’ όλα αυτά, ίσως και από τον κακό εαυτό μου, και όχι για να προσεγγίσω, ν’ ακουμπήσω εσένα;

(Σιωπή μακρά. Και βλέμμα, απλωμένο πέρα. Μακριά πολύ)

Τραυματικά αποσπασματική συμπεριφορά, με διαρκείς τάσεις φυγής. Αυτοσχέδια, επιστημονική ονομασία, καθώς κρατώ σφιχτά στη φούχτα μου έναν κώνο πεύκου, και αναζητώ τον λατινικό του … ορισμό, ή ένα όραμα που να μην περιέχει τίποτα απ’ τα παλιά, και να μπορεί όμως να τα αντικρίσει αν ξαφνικά βρεθούν μπροστά του. Γραφώ βιβλίο, παρεμπιπτόντως, για ένα παιδί που δεν άντρεψε ποτέ. Και πρέπει να επιστρέψω στα παλιά, να κάνω έρευνα…

Ίδρωσε πάλι η παλάμη σου – τι έγινε; θα ενοποιήσουν και το δικό σου ταμείο με το δικό μας; Η θα μεταφέρεις και συ το υπόλοιπο της πιστωτικής σου κάρτας εκεί όπου μεταφέρουν οι σκύλοι τα κακά τους, για να μην τα βρίσκουν άλλοι; Μωρέ, θές-δε-θές θα τα βρουν τα κατατόπια σου, και έκπληκτη θα σε βγάλουν στον αέρα να απολογηθείς για το έγκλημά σου κατά του συστήματος. Μη τυχόν και με καταδώσεις, καημένη μου! Οικογένεια έχω…

Βρέχει ωραία. Και περπατώ μονάχος στο σκοτεινό Park Wood, ακούγοντας υπέροχα, βαριά, τραγούδια του Bowie – that lonely, grinning soul. Μεγάλωσαν πάλι τα δέντρα που τα είχε γκρεμίσει, τότε, η ανεμοθύελλα. Κι’ ο Φρανγκισκανός μοναχός, με πιο βαριά βήματα πιά, μου λέει «σε θυμάμαι, ήσουν αέρας». Εχω ένα διάλειμμα, και λέω να του εξομολογηθώ τα ανάμεσα στο «θυμαμαι» και στο «ησουν».

Έφυγα, πριν αποδεχθείς η απορρίψεις τη πρόσκλησή μου. Πρόλαβαν και μου πρότειναν εκπομπή στα λημέρια τα παλιά και την αποδέχτηκα. Πήρα μαζί δυο πίνακές σου της Πάρνηθας, παλιά. Και μια μουσική εκείνης της βόλτας, να τη βάζω στο ξεκίνημα της κάθε μέρας μου, εκεί. Ένα κονσέρτο για πατρίδα αόριστη.

Μη πεις τίποτα σε κανέναν. Στην εφημερίδα θα στέλνω κανονικά, σαν ναμαι εδώ. Αφού, έτσι κι αλλιώς «σαν ναμαι εδώ» ζούσα τόσα χρόνια….

31 Comments:

Blogger the navigator said...

θα κρατήσω την αίσθηση αυτού του ποστ και θα σου αφιέρωσω έναν bowie με την σειρά μου αγαπητέ Χρήστο...

http://www.youtube.com/watch?v=VCL7kkn7MJQ

καλή αρχή να πω ?

3:12 AM  
Blogger SOLON said...

Οπου και νά'σαι Χρήστο μου εδώ θά'σαι. Και καλά νά'σαι.

Σου χαρίζω αυτό και ιδιαίτερα τον τελευταίο στίχο.

http://youtube.com/watch?v=EviXPZiEKH0

Στέλιος

7:46 AM  
Blogger Aggelos Spyrou said...

Γέμισες δώρα-μουσικές βλέπω!

Πόσο διαφορετικά μοιάζουν τα ίδια βήματα από βόλτα σε βόλτα...

Καλημέρα! :)

7:53 AM  
Blogger genna said...

This comment has been removed by the author.

8:09 AM  
Blogger Unknown said...

Καλή τύχη για μια ακόμα φορά....
Υπάρχει τρόπος να σας ακούμε εδώ στην Ελλάδα;;;

3:09 PM  
Anonymous Anonymous said...

...

τα χρώματα αλλάζουν
αλλά είναι πάντα εκεί
περιμένοντας να τα ανακαλύψουμε.

αυτή η βόλτα...
μου φαντάζει
ακόμη πιο όμορφη...

καλησπέρα.

4:40 PM  
Blogger christos michaelides said...

elpida et al

η βόλτα μου στο Park Wood ειναι προσωρινή

κι η βόλτα που διάβασες, αλληγορική

μαζεύω φυλλαράκια, και σύντομα θα σας κεράσω

χρ

5:00 PM  
Blogger christos michaelides said...

το κορίτσι που ...


θα ΕΙΝΑΙ πιο όμορφη
το αισθάνομαι

καλησπέρα

πόσο χάρηκα δε λέγεται που ηρθες λιγο

χ

5:02 PM  
Blogger MenieK said...

το ποστ σου μου έφερε στο νου έναν στίχο του Celan
...πίνουμε βροχή, βροχή πίνουμε...
(περνάω φάση Celan, είναι η αλήθεια, όλα αυτόν μου φέρνουν στο νου)

5:26 PM  
Blogger Vicky said...

Κύριε Χρήστο, διάβαζα τα 2 τελευταιά σας posts παρέα με το "Symphony of Sorrowful Songs" του Gorecki, ένα μοναδικά λυρικό κομμάτι..

Δε θυμάμαι που το άκουσα.. ρωτήσαν κάποτε ένα παιδί, λίγους μήνες μετά το β'ππ.. τι του αρέσει πιο πολύ, η τηλεόραση ή το ραδιόφωνο, κι αυτό απάντησε.. το ραδιόφωνο, γιατί έχει πιο όμορφες εικόνες..

Αλήθεια, θα μείνετε καιρό στο Park Wood; It would be an honour να σας έχουμε κοντά μας..

Την καληνύχτα μου από Λονδίνο,

xx
V

10:25 PM  
Blogger christos michaelides said...

θα μείνω όσο αντέξω, Βίκυ μου.
Και στο Λονδίνο μου, ασφαλώς και θα ανηφορίσω.

Ν' ακούσεις και τη Συμφωνία Νο.2, "Copernican", Beatus Vir, του Gorecki. It's wonderfully daunting...

Φιλια
χρ

2:07 AM  
Blogger christos michaelides said...

Στέλιο μου καλέ.

Στις 24 Δεκεμβρίου, πρώτα ο θεός, θα καταπλεύσω στα λιμέρια σου. Να σε κεράσω όμορφη, πικρή Ελλάδα.

΄Πάντα με αγάπη,
Χρηστος

2:08 AM  
Blogger SOLON said...

Θαυμάσια. Can't wait. Για την ώρα ετοιμάζουμε τη γαλοπούλα για το αυριανό thanksgiving.

4:11 AM  
Anonymous Anonymous said...

Aστεράκι,
δίπλα, δίπλα σου θα περπατώ
τα βήματα μας μόνο,
κρατς κρατς
θ’ ακούγοντα πάνω στα φύλλα...
τόσο όμορφη βόλτα!

για μια πεταλούδα...

7:22 AM  
Blogger Aida said...

Δεν έχω επικοινωνήσει πότε μαζί σας ξανά. Βλέπετε είμαι μία απλή ακροάτρια και δεν επιλέγω να συμμετέχω. Είμαι όμως μια καλή ακροάτρια αφού απολαμβάνω πολύ το ραδιόφωνο.
Σας άκουγα ανελλιπώς στον Δίεση, έχασα την καθημερινότητα σας όταν πήγατε στον Αντέννα, σταμάτησα να ακούω και τον Θεόφιλο ταυτόχρονα. Δεν μου κολλούσε το στυλ του Αντέννα, αλλά και ο Δίεση δεν μου έμοιαζε ο ίδιος χωρίς εσάς.
Σήμερα σας αναζήτησα στον Αντέννα, σαν να μου λείψατε και ήθελα να ακούσω για λίγο την φωνή σας, αλλά δεν σας βρήκα και μπήκα στο Blog σας να δω νέα σας..
Καλή τύχη στα επόμενα βήματά σας. Οι ικανοί και αγαπητοί άνθρωποι βρίσκουν πάντα τον δρόμο τους...Ελπίζω οι καινούριες σας επιλογές να τύχει να ταιριάζουν πάλι με τα "γούστα" μου :ο) και να σας ξαναβάλω στην καθημερινότητά μου.
Απλά ήθελα να σας εκφράσω την εκτίμησή μου και να σας ευχηθώ ότι καλύτερο για την συνέχεια.
Αΐντα

9:02 AM  
Anonymous Anonymous said...

Xarika poli pou diabasa auto to post sou file Xristo.
thimise ton palio xristo pou teleftaiws itan krimmenos, auton pou ksepidousan fws kai xrwmata apo ta grafomena tou.
Prwti fora sou grafw alla se diabazw kai se akouw gia xronia arketa, eksou kai o enikos :)
Kali antamwsi kai kali tixi..

12:33 PM  
Blogger spy said...

ΦΙΛΕ ΧΡΗΣΤΟ
ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΕΡΝΑΣ!!!

6:23 PM  
Blogger Caesar said...

Oμορφη & μαγευτική αφήγηση, σαν οδοιπορικό στην άνυδρη πραγματικότητα. Μέσα από τα μονοπάτια της γραφής σου βρήκαμε τη διαδρομή της ψυχής μας.
"Κράτα ρε φίλε γερά, σαν έφηβα γεράκια"

9:00 PM  
Blogger Meropi said...

Αγαπητέ μου Χρήστο,
Στην αρχή φοβήθηκα ότι μας έφυγες για το βροχερό Λονδίνο. Κατάλαβα όμως ότι θα μας ξανάρθεις. Καλώς να σε δεχθούμε. Σ' ευχαριστώ για τα ταξίδια που μας χαρίζεις (νοερά, ακουστικά, μουσικά κλπ). Σ' ευχαριστώ που έγινες η αιτία να μπω κι εγώ σ' αυτήν την πρωτόγνωρη για μένα εμπειρία των blog.
Να σαι πάντα καλά

9:22 PM  
Anonymous Anonymous said...

Τα λογια ειναι περιττα ..
Υπεροχος :)

10:48 AM  
Anonymous Anonymous said...

Γιατί ρε Χρήστο?
Γιατί πρέπει το καινούριο βλαστάρι, το νεοφερμένο παιδί να μεγαλώσει σε ξένα χώματα? Και ποιός θα του μάθει "μανταρίνι και άψινθο"?
Τις προάλλες είχε στο καινούριο "παρασκήνιο" της ΕΤ1 αφιέρωμα στον Γιάννη Μπακογιαννόπουλο. Τι υπέροχος και γλυκός άνθρωπος. Μπορεί και είναι τόσο σεμνός ενώ ξέρει ότι είναι ο καλύτερος κριτικός κινηματογράφου που έχουμε δει έως τώρα στην Ελλάδα. Αν είσουνα ακόμα στο ραδιόφωνο νομίζω ότι θα έλεγες κάτι γιαυτό. Θα το συζητούσαμε. Κάτι σαν σκέψη της ημέρας. Ακόμα και μες στα ακραία καιρικά φαινόμενα. Και οπωσδήποτε παρά το άνωθεν απαγορευτικό.
Αλλά τι κρίμα.
Όπως και νάχει αν όντως θα φύγεις σου αφιερώνω ένα απόσπασμα απο κάποιο ποίημα του Γιώργου Σαραντάρη.
... θα ανάψω φύλα λιγαριάς πολλά
να φλομώσει ο ουρανός
μήπως σε πιάσει νοσταλγία
και γυρίσεις...

Πρόδρομος.

12:02 PM  
Anonymous Anonymous said...

Κύριε Χρήστο, είμαι κι εγώ από τις ακροάτριες που σας άκουγα στον Δίεση μαζί με τη μαμά μου καθημερινά. Μετά σας ακολουθήσαμε στον Αντέννα. Τώρα πώς θα σας συναντάμε? Θα μπορώ τουλάχιστον εγώ να σας ακούω on line και να μεταφέρω στη μαμά μου στιγμές από τις εκπομπές σας?
Καλή αρχή... Καλά και όμορφα μουσικά ταξίδια.

9:00 PM  
Blogger christos michaelides said...

Τωρα,κάνω ένα ραδιοφωνικό sabbatical στα μερη που αγαπω, και όπου το μέσον έχει ακόμα φως άπλετο.

Σιγουρα δεν θα χαθούμε. Συντομα θα έχω, ελπίζω, καλά νεα.

χρ

3:40 PM  
Blogger Unknown said...

Περιμένω νέα για το νέο σας λιμάνι...
Με είχε πιάσει μελαγχολία όσο νόμιζα ότι είχατε πάει ήδη στο Λονδίνο.
Κόιταγα στο πρόγραμμα του ΒΒC να δω το όνομα σας... (και είχε πολλούς σταθμούς... )
Σας περιμένουμε...
Καλή συνέχεια...

7:50 PM  
Blogger Tonino said...

Περιμένω με αγωνία τα καλά νέα και θα σας σας ευχηθώ καλή αρχή με μια χειραψία ακόμα και αν πρέπει να ταξιδέψω μέχρι τον Λονδίνο... Να είστε καλά.....

1:01 AM  
Blogger Tradescadia said...

Μερικές φορές η "φυγή" η πνευματική δεν είναι αρκετή. Ώρες ώρες θέλεις να φύγεις στ'αλήθεια μακριά για να καθαρίσεις τα μάτια, τα αυτιά και την ψυχή από όλα εκείνα που την κουράζουν και την κάνουν να αγανακτεί. Καλή συνέχεια ό,τι κι αν κάνεις!

11:18 AM  
Blogger spy said...

ΦΙΛΕ ΧΡΗΣΤΟ
ΠΕΡΝΑ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΜΟΥ ΟΤΑΝ ΒΡΕΙΣ ΧΡΟΝΟ!
ΕΓΡΑΨΑ ΚΑΤΙ

5:32 PM  
Anonymous Anonymous said...

Mas lipei i foni sas Kirie Xristo, elpizo na iste kala kai na gemizoun pali oi bataries sas me xromata kai aisiodoksia.

Perimenoume kai elpizoume na sas akousoume pali

Filika
Kelly

8:40 AM  
Blogger Αλεξάνδρα said...

Γιατί έχω αίσθηση πικρής γεύσης στο στόμα;
Γιατί νιώθω ένα κενό στην καρδιά μου;
Ομως ταυτόχρονα νιώθω περηφάνια που μπορείς και κρατάς τα κομμάτια της ψυχής σου στη θέση τους!

Κάθε φορά που σε διαβάζω νιώθω πως ανεβαίνεις και ένα σκαλί ψηλότερα.

Μόνο ευχαριστώ μπορώ να πω και πως έχω εμπιστοσύνη στις επιλογές σου!

10:51 PM  
Blogger Portokalis said...

Εισαι απιθανος.... και ενώ έχω γρίπη και μου ξεφεύγει που και που ενα δακρυ αφου τα ματια μου καίνε... εμφανίστηκες και επιδείνωσες την κατάσταση... Να'σαι καλα... Εχεις πολύ καλό λόγο...

12:31 AM  
Anonymous Anonymous said...

Φίλτατε Σωτήρη πατρινέ,
Σχετικά με μήνυμά σου :
‘’ Ο ΝΕΟΛΟΓΟΣ ΠΑΤΡΩΝ - Του ανταπ/τού μας :
Εμετικά συναισθήματα προκαλούν εις τους Πατρών πολίτας τα Α φ γ α ν ά , τολμώντα να κυκλοφορώσιν ημίγυμνα, - ως άλλοι Ίνκας-Τολτέκοι ιθαγενείς-δούλοι των κονκισταδόρ - ανά τους κεντρικούς δρόμους και σκανδαλίζοντα τους ευπρεπείς Πατρινούς περιπατητάς, μετά των οικογενειών των ή άνευ,
συνταράσσοντα απροκαλύπτως τους εντίμους πολίτας, βιοπαλαιστάς, οικογενειάρχας ιδιοκτήτας μπάρ, νυκτερινών κέντρων διασκεδάσεως μετ’ ορχηστρίδων-αυλητρίδων-κρεββατοθεραπαινίδων, διεθνών Εμπορικών οίκων χασισοφυτειών, εταιριών διακινήσεως μεταναστών, εταιρειών δανεισμού χαμηλού τόκου τύπου ‘’Γούκου’’, ευυπολήπτους ιδιοκτήτας εντευκτηρίων με ..φρουτάκια κτλ. Μέχρι σημείου αι φιλιππινέζαι και βουλγαροουκρανίδες συνοδοί Πατρινών, μικρών τε και μεγάλων, υπάνδρων ή μή, να κραυγάζουν :
΄΄ - Εξου ξένοι ! Έξου ξένοι ! ‘’,

Διά ταύτα Σωτήρη,

Που σε πειράζουν τ’ Αφγανά
ως τρέχουνε γυμνά,
στων Πατρών την πλακόστρωτη ράχη
σεργιανώντας οι δούλοι μονάχοι,

μελετούν τα …λαμπρά παλληκάρια,
που κραδαίνουν σκούπες, λοστάρια,
μ’ απολυμαντικά,
να ‘καθαρίσουνε’ λέει, από Πακιστανά,

λερά πλακόστρωτα, δημόσιες τουαλέττες,
τους Πατρινούς ΧΥΤΑ γεμάτους με σερβιέττες,
καφετερίες , σουβλατζίδικα φίσκα χαρτοπετσέτες,
χάμω απ’ τα σουβλάκια κι οι γάτες για ...μαζορέττες.

Αν με ουσία, πρέζα κι ‘άσπρη’ ποιοτική,
τη βρίσκεις στο σαλόνι, σ’ ώρα προσωπική,
κι ωσάν τον Μαραντόνα, πηδάς ώρες πολλές,
να ‘’φτάσεις’’ στην κορφή με δίμετρες δυνατές,

διώχ’ τις Αφγανές, μα κράτα τις Ουκρανές,
να σου μαζέβουν φράουλες και σε καλές τιμές
κι όλες οι καταθέσεις σου ν’ ανέβουνε κι αυτές:
γιατί ο μάγκας ο έμπορος κρατάει πισινές.

Πρώτα χωράφι και λαχανικά,
κι Ευρά ίσα ίσα να τρώει η αργατειά.
Κι άν είν' και ξένοι οι αργάτες, γλεντάμε πιά παιδιά :
από είκοσι μεροκάματο, τα εικοσένα είν’ πολλά.

Σαν γίνει η συγκομιδή και πιάσουμε την καλή,
βάζουμε την ΄’εργάτρια’ ν’ αλλάξει, να πλυθεί,
και μ’ άρωμα Σανέλ τη νύχτα πελατεία,
σου φέρνει και στο μαγαζί : πιο πρώτος κι από Mαφία.
ΚΟΣΤ

2:23 PM  

Post a Comment

<< Home