Όπου Φύγει...

Πόσο εύκολα ο επηρμένος αγράμματος συντρίβει τη λογική – κοίτα!
Έρχεται απ’ το πουθενά, και επικαλείται Ιστορία.
Φοράει ποδιά του χασάπη, ακονίζει τα μαχαίρια του, και βγαίνει σε κοινή θέα να πουλήσει βιβλία.
Με το κιλό – να τ’ αφήσω;
Και γλιστρούν έτσι, επάνω απ’ τον ντορβά του, του Έθνους όλες,
οι ψευδαισθήσεις – δες πόσο χαριτωμένα που σκορπάνε στις αγοράς τα πανέρια.
«Πάρε κόσμε, δυο δεκάρες η περίληψη του πολιτισμού μας»,
κι ένα καλπάζον άλογο, έρχεται να περιμαζέψει αρχαία κάθε σχολικής χρονιάς.
«Κυρία, κυρία, να πω;», φωνάζει απ’ το πίσω κάθισμα ο γνωστός – άγνωστος της τάξης.
Και προτού προλάβει εκείνη, ελλείψει άλλων εθελοντών,
ν’ αποκριθεί «πες μας, να τελειώνουμε»,
μια βόμβα – περισσότερο της εντύπωσης, λίγο της έκρηξης –
τινάζει στον αέρα όσα ξέραμε ως τώρα.
Έτσι, μόνος πλέον με τον άγνωστο εαυτό μας,
παραδέχομαι επιτέλους πως δεν έχω άλλη επιλογή από τον φόβο,
και έντρομος τρέπομαι σε φυγή αιώνια, να γλιτώσω
τουλάχιστον
από τούτο.
Το σκάλισμα στη πέτρα, που μπορεί και νάναι η ταυτότητά μου
μπορεί η ιστορία ενός παιδιού που δεν άντρεψε ποτέ
μπορεί και μια απλή αποτύπωση θανάτου…