Χορός Ολόγυμνος
Ένα κέλυφος γεμάτο από ερωτηματικά, σφιχτά στα χέρια μου μέσα. Το μάζεψα από’ να κοίλωμα στα βράχια,
που’ χε γεμίσει νερό και ηρεμία.
Θάλασσα ακούω;
Άνεμο βλέπω;
Αγάπη ακουμπάω;
………………
Σιωπή υπέροχη – φτερούγισμα ερωτικού ύδατος, εξ ου και απαντήσεις δεν λαμβάνω, καθως. Απροσδόκητα αναζητώ πατήματα για τις αιώνιες απορίες μου. Χωρίς
Ούτε στιγμή – για δες!
να μην υποκύπτω στον πειρασμό της δυσκολίας.
Βουτώ στα παγωμένα σου νερά και αναδύομαι προσωρινός θριαμβευτής
ενός αγώνα
που εκ των προτέρων ξέρω πως νικητή δεν θα ΄χει.
Εξαλλα, ως εκ τουτου, πανηγυρίζω συγκορμος την προσωρινότητά μου,
μ’ έναν χορό ολόγυμνο, στα πρόθυρα της πέτρας και της άμμου.
Με τα χέρια σε έκσταση – τόσο, που ν’απλώνομαι από την μια άκρη του πελάγου ίσαμε την άλλην, σαν Εσταυρωμένος χιλίων ακανόνιστων κυμάτων,
σφαδάζοντας από ήχους της αλμύρας και της,
κάπου μακριά από μένα,
Αγιοσύνης της.
Ωστόσο, είναι στιγμες
Διακεκομένες
Που
Επιθυμω
Γδυσω
Ο,τι ταπεινα
Φυλακίζει με
Και ερθω
Κοντα
Σου
Κέλυφος
Μεσα
Κοιτα
Ανοικτο
Πόσο…
που’ χε γεμίσει νερό και ηρεμία.
Θάλασσα ακούω;
Άνεμο βλέπω;
Αγάπη ακουμπάω;
………………
Σιωπή υπέροχη – φτερούγισμα ερωτικού ύδατος, εξ ου και απαντήσεις δεν λαμβάνω, καθως. Απροσδόκητα αναζητώ πατήματα για τις αιώνιες απορίες μου. Χωρίς
Ούτε στιγμή – για δες!
να μην υποκύπτω στον πειρασμό της δυσκολίας.
Βουτώ στα παγωμένα σου νερά και αναδύομαι προσωρινός θριαμβευτής
ενός αγώνα
που εκ των προτέρων ξέρω πως νικητή δεν θα ΄χει.
Εξαλλα, ως εκ τουτου, πανηγυρίζω συγκορμος την προσωρινότητά μου,
μ’ έναν χορό ολόγυμνο, στα πρόθυρα της πέτρας και της άμμου.
Με τα χέρια σε έκσταση – τόσο, που ν’απλώνομαι από την μια άκρη του πελάγου ίσαμε την άλλην, σαν Εσταυρωμένος χιλίων ακανόνιστων κυμάτων,
σφαδάζοντας από ήχους της αλμύρας και της,
κάπου μακριά από μένα,
Αγιοσύνης της.
Ωστόσο, είναι στιγμες
Διακεκομένες
Που
Επιθυμω
Γδυσω
Ο,τι ταπεινα
Φυλακίζει με
Και ερθω
Κοντα
Σου
Κέλυφος
Μεσα
Κοιτα
Ανοικτο
Πόσο…
posted by christos michaelides at Tuesday, August 07, 2007
27 Comments:
Κάποτε, όχι πολύ παλιά, μου λέει ένας φίλος: "Αφού δεν μπορείς να ξεφύγεις από τη μάζα και από την αδιαφορία των πολλών, τι θές και εναντιώνεσαι;Απλά, προσαρμόσου για να επιβιώσεις".
...Δυσκολεύομαι να προσαρμοστώ, ακόμη.
"Αγώνας εναντίωσης, άγωνος;"
footsteps
Να μην προσαρμοστεις ποτέ, να συνεχίσεις να εναντιώνεσαι. Αυτην την ... "θεωρία της επιβίωσης" δεν την κατάλαβα ποτέ μου. "Να το σκληραγωγήσεις", λέγανε "το παιδί, για να μήν γίνει μαλθακός στη ζωή του, να μή γίνει ευαίσθητος και τον εκμεταλλεύονται όλοι, να μπορεί να επιβιώσει." Οχι! προτιμώ έναν χτυπημένο ευαίσθητο, παρά έναν επιπλέοντα μαλάκα.
χρ.
Δεν μπήκα στα comments για το post. Είναι όπως πάντα απλώς υπέροχο. Μπήκα γι'αυτή την τελευταία φράση του σχολίου σου στον footsteps.
Ειλικρινά, δεν ξέρω ρε Χρήστο...
Έχουμε πλημμυρίσει από επιπλέοντες μαλάκες. Μήπως αυτοί τελικά την περνάνε καλύτερα; Αλήθεια δεν ξέρω... Πολλά φιλιά!!! (Και κάνε καμμιά βουτιά και για μας)
Βασίλη μου
Χαιρομαι που βρισκόμαστε και πάλι στα μπλογκς.
Δεν ξέρω ρε Βασίλη, αλλά σε τίποτα, πραγματικά, δεν ζηλεύω τους στυγνους που επικρατουν, τους αδίστακτους που κυριαρχουν, τους φελλους που επιπλεουν. Ειλικρινά, το ξέρεις. Ειναι γεμάτο ΚΑΙ το επάγγελμά μας από δαύτους. Ποτέ, όμως, μά ποτέ, δεν ζήλεψα ούτε τη δόξα, ούτε τα χρήματά τους.
Μ' ενοχλούν, όμως. Και θα τους πολεμάω όπου τους πετυχαίνω, μέ όποιο προσωπικό και επαγγελματικό κόστος.
Οχι από "δονκιχωτισμό", μα από ανάγκη εσωτερική να μήν προσαρμόζομαι, όπως λέει κι ο footsteps.
Νασαι καλά, Βασίλη.
Θα κάνω οπσδηποτε μια βουτιά-μπόμπα και για σένα!
χρ.
Άρα στο ερώτημα
"Επιβίωση με όλα τα μέσα; με οποιοδήποτε τίμημα;" εμείς εδώ λέμε όχι. Ωραίο είναι και ωραίο ακούγεται.
Πόσοι όμως λέμε(νε) "Όχι" στις κάθε είδους αυθαιρεσίες, στις επιβολές από τρίτους ή στον ωχαδελφισμό των νεο-ελλήνων;
Ρε μπας και είναι καιρός να μετατρέψουμε το σύνθημα "Καταναλώνω άρα υπάρχω" στο "Αντιστέκομαι άρα ζώ;".
Ξεχάστηκα...μέσα Αυγούστου να συλλογιέμαι.
Καλές βουτιές κ.Μηχαηλίδη.
βρε παιδιά , το λένε 'επιβίωση' αυτο που περιγράφετε ή μηπως συμβιβασμό? Οκ.. είναι δύσκολο να μην είσαι σαν ολους τους άλλους, είναι ζορι να μη μένεις στη δική σου φτιαχτή και όμορφη αλήθεια, εχει μοναξιά ο δρόμος του διαφορετικού, όμως στ'αλήθεια, ο μαϊμουδισμός δεν είναι χαρακτηριστικό ανθρώπινο και οι φελλοί μπορεί να επιπλέουν όμως ποτέ δεν ταξιδεύουν!! Χαίρομαι που σας διαβάζω, νιωθω λιγότερο μόνη, οχι αναγκαστικά καλύτερη απο τους πολλούς αλλα τουλαχιστον όχι συμβιβασμένη σ'αυτο το τραγικά fake συνολο. Ναι γεννηθηκαμε και για να πονάμε και για να πληγωνομαστε ,για να σκεφτομαστε και να δημιουργουμε...και κυρίως για να ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΣΤΕ!!
Θάλασσα ακούω;
Άνεμο βλέπω;
Αγάπη ακουμπάω;
Εξη λέξεις που αν βγάλεις τα ερωτηματικά μπορούν να τιτλοφορηθούν το ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ ΝΙΡΒΑΝΑ
Χαίρομαι που, τουλάχιστον ο φίλος μου ο Στέλιος από τη ΝΥ, έμεινε "επί του θέματος", και ασχολήθηκε λίγο με το πόνημά μου!
Νασαι καλά Στέλιο.
χ
Για σας κύριε Μιχαηλίδη, δεν ξέρω άν θυμάστε ,είχαμε μιλήσει στο τηλέφωνο τότε με το δημοψήφισμα.
Σας παραπονέθηκα τότε ότι δεν μου επιτράπη από την κυπριακή κυβέρνηση να ασκήσω το δικαίωμα ψήφου σχετικά με το ναι και το όχι είχατε πάρει και εσείς τηλέφωνο στη πρεσβεία της Κύπρου. Τέλος πάντων εμένα τελικά δεν με άφησαν να ψηφίσω,τόσο τους έκοβε τόσο κάνανε .μπορεί νάναι άσχετα μετο θέμα σας ,αλλά βρήκα αυτό το τρόπο να συστηθώ ,όμως δεν μπορώ να το δεχτώ ούτε να συμβιβαστώ με αυτή την απόφαση τους και επειδή σας σέβομαι δεν θα πώ τίποτα κακό στο δικό σας μπλόγκ.Αλλά στο δικό μου το νεογέννητο μπλόγκ ας είναι φτωχό στις λέξεις θα τα πω κανονικά.
Με όλες τις λέξεις που γράψατε στη σειρά όλες μαζί βγάζουν ωραίους στίχους .Μακάρι όλοι οι συνάδελφοι σας να είχαν τη μισή σας ευαισθησία . Μπράβο για αυτά που γράφετε και εδώ και στην ελευθεροτυπία.
Φυλάω, αυτό το 'κέλυφος' , καλα
- στα πολύτιμα, της καρδιάς ...
Χρήστο άνοιξα το δικό μου πολιτικό-φιλελεύθερο (τί άλλο;) blog...κάλλιο αργά παρά ποτέ...τίτλος; "Φιλελεύθερα Γιάννενα" ...και ό,τι ήθελε προκύψει... Διεύθυνση; http://FilelefteraGiannena.blogspot.com/
Διέδωσέ το σε φίλους-ες Γιαννιώτες...
Καλύτερα να πανηγυρίζεις την προσωρινότητα χωρίς και να μην κλαις για το παρελθόν. Αλλά να ρίχνουμε και καμιά σκέψη για το μέλλον.
Δεν ξέρω τι θέλατε να δώσετε, αλλά αυτή η σκέψη μου δημιουργήθηκε.
Τα σέβη μου :D
Χμμ, λείπει η λέξη μοιρολατρεία από πάνω.
Τι επανάσταση κι αυτή!
Ο τίτλος μυρίζει "ελευθερία".
Οι στίχοι ομολογούν τη θέληση.
Ο χορός αυτός δε μπορεί να μείνει απαρατήρητος...
Υ.Γ. Όσο για τους επιπλέοντες μαλάκες, είναι σημείο των καιρών, "ασορτί" με τη ρύπανση του πλανήτη.
Sunday
Κρατω τα σχόλιά σου χωρίς δικές μου παρατηρησεις. Αλλωστε το "τι θα έπρεπε" να συμπεριλάβει κάποιος σ' ένα ποιημα είναι σαν εντολή σε ζωγράφο να προσθέσει ή ν' αφαιρέσει χρωμα από έναν πίνακά του.
Το βεβαιο είναι πως α΄ν έγραφα σημερα, αυτην την στιγμή, τον "Χορό Ολόγυμνο", δέν θα τον έγραφα έτσι. Μπορεί να ηταν άλλος χορός. Οχι ολόγυμνος. Πιο προσωρινός απ' ότι θάθελες. Καθόλου ελπιδοφόρος. Και με έναν σκουπιδοτενεκέ σε κάποιον ακρόστιχο, για να πετάξω μέσα την προτεινόμενη "μοιρολατρεία". Κατάλαβες;
Χρ.
Σε νιώθω θυμωμένο να μου περιγράφεις το χορό του Ζαλόγκου. Και για να διευκρινήσω, δεν πρότεινα τη μοιρολατρεία. Απλά γράφοντας το πρώτο μου σχόλιο, παρέλειψα κατά λάθος τη συγκεκριμένη λέξη. Και παραθέτω το σχόλιο μου όπως έπρεπε να είχε γραφτεί:
Καλύτερα να πανηγυρίζεις την προσωρινότητα χωρίς μοιρολατρεία και να μην κλαις για το παρελθόν. Αλλά να ρίχνουμε και καμιά σκέψη για το μέλλον.
OK sunday
σκεψεις ελευθερες...
συναισθηματα ποτισμενα ελευθερια...
σαν γλαροπουλια...
χωρις δεσμα ...
με την ψυχουλα να γαληνευει
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΧΡΗΣΤΟ
ΥΓ. Σε διαβαζω και ακουω χρονια
ακομα και απο το BBC οταν σπουδαζα στο LEEDS .
Να εισαι καλα
Με εκτιμηση και ιδιαιτερο σεβασμο
ΒΑΓΓΕΛΗΣ Γ
Αγαπώ τους αγώνες που δεν θέλουν νικητές και ηττημένους,
Είναι όμορφη η γύμνια γιατί με την ελευθερία συμπλέει
Η γνώση της προσωρινότητάς μας μπορεί καλύτερους να μας κάνει, γεμάτους ζωή και σκέψη: κι αν το καλό δεν μπορείς να κάνεις, μην κάνεις κακό.
Αχ Χρήστο, λίγοι - αν όχι κανείς - μπορεί να δει μέσα στο κέλυφος.
Σ΄ευχαριστώ!!!
Σ΄ακούω...
Νασαι καλά, Βαγγέλη μου. Αχ, πόσο γλυκά με πηγαινεις πίσω, στα ωραιότερα χρόνια της ζωής μου - ένα ατέλειωτο Μπλόου-Απ, τα χρόνια της Αγγλίας.
Ο "Χορός", μου βγηκε έτσι, σαν ένοιωσα την ελευθερία που λές. Κάτω από το νερό.
Σε χαιρετώ.
Χρ.
Εγω σ' ευχαριστω, adiple, για τα σχόλιά σου. Επισκέπτομαι συχνά το μπλογκ σου. Δεν ειναι από εγωσιμό που σπάνια σχολιάζω στα μπλογκς άλλων, αλλά ξέρεις, νομίζω πως είναι αλάχιστες πια οι ωρες της μέρας που δεν γράφω κάπου.
Μου αρέσει η αφτιασίδωτη σκέψη σου.
νασαι καλά.
χρ.
Να μην αλλάξεις τίποτα χρήστο. είναι υπέροχο όλο. δυνατό και ερωτικό πολύ.
στα παγωμένα νερά μόνο ολόγυμνοι τολμάμε να βουτήξουμε.αυτή είναι η μαγκιά,όχι τα μελετημένα.
η ομορφιά, το πάθος, η ελευθερία των αισθήσεων δεν βασίζονται στο μέλλον, είναι στιγμές ζωής. φτάνει να τις ρουφάμε αχόρταγα όπως με την βία μας ταίζουν τα δυσάρεστα.
χ
Είναι τιμή για μένα και μόνο το ότι διαβάζεις το blog μου.
Νομίζω πως είσαι από τους ανθρώπους που το πρώτο που έκανες ήταν να πνίξεις τον εγωισμό σου.
Και να ξέρεις πως ταυτίζομαι με τα περισσότερα κείμενά σου (δεν λέω όλα γιατί θα φαινόμουν φανατική και δεν μου αρέσουν τα άκρα)
Δεν νομίζω πως υπάρχει άλλος δημοσιογράφος που να με καλύπτει τόσο και δεν είναι υπερβολή.
Αλλωστε ξέρω πως πολλοί νιώθουν όπως εγω...
Γι αυτό σ΄ευχαριστώ και εύχομαι να είσαι πάντα Εσυ!!!
Ευχαριστω adiple. Ευχαριστω πολύ.
χρ,
Maya μου.
Ο,τι γράφω, και τολμώ να το ονομάζω ποιηση, σπάνια το επισκέπτομαι ξανά. Οποτε το'χω κάνει, γελάω με λεκτικές και συναισθηματικές μου αφέλειες, ή εκπλήττομαι από τη στιγμιαία δύναμη του συνασθήματος στη γραφή μου.
Δεν αλλάζω τίποτα όμως - γιατί έτσι εγω γουστάρω να αναδύονται οι στιγμές των ανθρώπων. Αφτιασίδωτες, τόσο, που να τον "εκθέτουν".
Παρασκευή βράδυ, ετοιμάζομαι να πάω στο αγαπημένο μου μπαρ για ένα ποτό. Να πνίξω τον μέσα μου όλεθρο απ' τις πυρκαγιές στη Πελοπόννησο.
Τι ν' αυτό το πράγμα ετούτο το καλοκαίρι, Χριστέ μου;
χρ.
γυρίσαμε κακήν-κακώς σάββατο απόγευμα απο την περιοχή λαγονησίου πριν κλείσουν οι δρόμοι. με μάτια να τσούζουν και λαιμούς στεγνούς. είμασταν όλη μέρα μες τον μαύρο καπνό. η θάλασσα ήταν καφέ.
θα μας ακολουθούν αυτές οι αισθήσεις για πολύ καιρό. είναι τέτοια η αγριότητα που δεν χωράει στην λογική μου. ούτε στην αντοχή μου.
θρήνος. γιατί το κακό είναι τόσο πιο δυνατό και πάντα επιβάλεται?
Τέλη Οκτωβρίου τώρα, ξαναδιαβάζω τον χορό και σου λέω ότι όσες φορες και να το διαβάσω μου αρέσει όλο και πιο πολύ..ειδικά οσο ο χρόνος περνάει ο χορός αυτός γινέται πιο ρυθμικός πιο αληθινός.Να σαι καλά Χρήστο
Kωνσταντινα
Post a Comment
<< Home