Hide n' Seek
Παίζω κρυφτούλι με τα πονάκια
του σώματός μου.
Με φόβο
ξεπροβάλω από τη γωνία
να δω αν έρχεται
ο Μέγας Τρομοκράτης.
Τον προκαλώ – ακριβώς
όπως κάναμε όταν
παιδιά
καλούσαμε τον κίνδυνο, «έλα, ρε κερατα!»
κι’ έτρεμαν ποδάρια
κι΄έσφιγγαν τα δόντια μας
και δυνάμωναν τα ουρλιαχτα
του φοβισμένου ενθουσιασμού.
Δηλαδή: της παιδικής μας
Βεβαιότητας
Για το πόσο άτρωτοι είμαστε…
Πως έμεινα κολλημένος εκεί;
Δεν ξέρω.
Αν λίγο, μέσα μου, μεγάλωνα
έξω
θάμουν πιο προσεκτικός.
Θα φοβόμουν
αυτά, τα επικίνδυνα παιχνίδια
Θα άκουγα τις σειρήνες
της ταλαιπωρημένης μου ψυχής
δηλαδή –
της αδυναμίας μου
της από περιττής σαρκας περιβαλλόμενης – πως!
Ομορφα θα συμβιβαζόμουν
(ή μήπως θα πανηγύριζα)
για
την απρόσμενη αντοχή των χρόνων μου
για
τα καρτέρια που έστησα σε κάθε καινούργιο
ερέθισμα – εκεί
που μέσα μου γεννιόταν
πανηγυρικά
η Μεγίστη Περιέργεια
- λαχτάρα, πάει να πεί,
να υπερβώ, πάντα,
τον ασφυκτικό μου χώρο,
έξω να χυθώ
στα σύμπαντα της μικρής μου γειτονιάς
και ωραιοποιημένη, κατόπιν,
να φωνάξω περίτρανα την απροστάτευτη Ιστορία μου.
Παιχνίδι κι αυτό!
Που ακόμα, μέσα μου
διαδρομή αλλόκοτη πραγματώνει.
Αψηφώντας.
Ασφάλειες και καθησυχασμούς
Κινδύνους, δηλαδή, ανυπέρβλητους
μέχρι που…
… έ, δεν είμαι δα και τόσο γενναίος –
θα στερέψει η έμπνευσή μου
και δεν θα περισσεύουν
λογικές, άλλες
εξηγήσεις, για τα πονάκια που,
ακόμα με βγάζουν, ωραία
από την άβολη γωνιά μου!...
του σώματός μου.
Με φόβο
ξεπροβάλω από τη γωνία
να δω αν έρχεται
ο Μέγας Τρομοκράτης.
Τον προκαλώ – ακριβώς
όπως κάναμε όταν
παιδιά
καλούσαμε τον κίνδυνο, «έλα, ρε κερατα!»
κι’ έτρεμαν ποδάρια
κι΄έσφιγγαν τα δόντια μας
και δυνάμωναν τα ουρλιαχτα
του φοβισμένου ενθουσιασμού.
Δηλαδή: της παιδικής μας
Βεβαιότητας
Για το πόσο άτρωτοι είμαστε…
Πως έμεινα κολλημένος εκεί;
Δεν ξέρω.
Αν λίγο, μέσα μου, μεγάλωνα
έξω
θάμουν πιο προσεκτικός.
Θα φοβόμουν
αυτά, τα επικίνδυνα παιχνίδια
Θα άκουγα τις σειρήνες
της ταλαιπωρημένης μου ψυχής
δηλαδή –
της αδυναμίας μου
της από περιττής σαρκας περιβαλλόμενης – πως!
Ομορφα θα συμβιβαζόμουν
(ή μήπως θα πανηγύριζα)
για
την απρόσμενη αντοχή των χρόνων μου
για
τα καρτέρια που έστησα σε κάθε καινούργιο
ερέθισμα – εκεί
που μέσα μου γεννιόταν
πανηγυρικά
η Μεγίστη Περιέργεια
- λαχτάρα, πάει να πεί,
να υπερβώ, πάντα,
τον ασφυκτικό μου χώρο,
έξω να χυθώ
στα σύμπαντα της μικρής μου γειτονιάς
και ωραιοποιημένη, κατόπιν,
να φωνάξω περίτρανα την απροστάτευτη Ιστορία μου.
Παιχνίδι κι αυτό!
Που ακόμα, μέσα μου
διαδρομή αλλόκοτη πραγματώνει.
Αψηφώντας.
Ασφάλειες και καθησυχασμούς
Κινδύνους, δηλαδή, ανυπέρβλητους
μέχρι που…
… έ, δεν είμαι δα και τόσο γενναίος –
θα στερέψει η έμπνευσή μου
και δεν θα περισσεύουν
λογικές, άλλες
εξηγήσεις, για τα πονάκια που,
ακόμα με βγάζουν, ωραία
από την άβολη γωνιά μου!...
posted by christos michaelides at Monday, November 26, 2007
20 Comments:
"και δυνάμωναν τα ουρλιαχτα
του φοβισμένου ενθουσιασμού."
...η χαρά του φόβου!
τι άπιαστη έννοια μεγαλώνοντας. κοιτάς γύρω σου,
και βλέπεις μεγαλωμένα πια παιδιά, ενήλικες τους λέμε,
να γελούν ακούγοντας
αυτές τις στριγγλιές ευτυχίας.
και θυμούνται για λίγο,
αυτό το άτρωτο που περιγράφεις.
πού πάει αυτό?
τι όμορφη εικόνα,
τα τρεμάμενα πόδια στο κρυφτό,
τα μάτια που κοιτούν ανίκητα,
η τρεχάλα της αταξίας...
αχ, μην ξεχνάμε!
είναι τόσο άβολο...
καλή μας εβδομάδα
χχχ
Αχ Χρήστο μου,
Πόσο σε καταλαβαίνω! Έχω κι εγώ μια Α ηλικία (μεγαλύτερη από τη δική σου)και δεν είναι λίγες οι φορές που νοιώθω τον ίδιο φόβο σε κάθε πονάκι (η ψυχούλα μου το ξέρει). Μην το αμελείς. Βουρ για εξετάσεις. Τελικά θα δεις ότι δεν ήταν παρά ένας φόβος. Σου εύχομαι τα καλύτερα.
This comment has been removed by the author.
Κοιτάω κατάματα το παιδί που ακόμα τα φυλάει μέσα μου. Με κοιτάει και αυτό με εκείνο το βλέμμα του παλιού μου κόσμου. Όλο κοιτάει. Κάποιες φορές το παρελθόν είναι τόσο μυτερό σαν βράχος καρφωμένος. Λίγο να το πειράξεις ματώνεις. Τώρα που σε διάβασα χρειάζομαι μια άπνοια όσο τραβάει μια άρια. Να μείνει χωρίς οξυγόνο το μυαλό. Χωρίς δονήσεις η ψυχή και να ζαλιστώ για να ονειρευτώ όλα αυτά που είχα κάποτε πίσω από τα παλιά μου τσίνορα. Χαίρε γλυκό μου παιδί...αλλά μην με κοιτάς στα μάτια πια. Δεν θα έχεις τι να δεις.
7:54 PM
Τα φυλάω εγώ, βγες...
«γοργόνα»
από
Ode on Intimations of Immortality from Recollections of Early Childhood by William Wordsworth
…And I again am strong.
The cataracts blow their trumpets from the steep,--
No more shall grief of mine the season wrong:
I hear the echoes through the mountains throng.
The winds come to me from the fields of sleep,
And all the earth is gay;
Land and sea
Give themselves up to jollity,
And with the heart of May
Doth every beast keep holiday;--
Thou child of joy,
Shout round me, let me hear thy shouts, thou happy
Shepherd-boy!
………….
The thought of our past years in me doth breed
Perpetual benediction: not indeed
For that which is most worthy to be blest,
Delight and liberty, the simple creed
Of Childhood, whether busy or at rest,
With new-fledged hope still fluttering in his breast:--
……
δύναμη απο τους δυνατούς
τα παιδιά μας
καλημέρα
σταθερός ακροατής σας
Νικόλας Π.
ΜΕ ΛΕΦΤΑ ΤΟΥ ΠΙΣΤΙΟΛΗ Ο ΛΑΛΑΣ ΠΑΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΘΕΜΑ
Kαι ενώ κάποιοι φουκραροδημοσιογράφοι των χιλίων μεικτά ευρώ είμαστε στο δρόμο κάτι χοντροκαρχαρίες παίζουν μπάλα με τα κεφάλια μας.
O Θανάσης Λάλας, αφού έκανε επιδρομή στην EΡT με το Γκόλυγουντ και τη Δρούζα, τώρα είναι σε άλλο παιχνίδι.
Mε τα λεφτά του εφοπλιστή Πιστιόλη ετοιμάζεται να συστήσει εκδοτική εταιρεία. Tο στήσιμο επιβλέπει η αδερφή του Πιστιόλη, η οποία έχει βρει και τα γραφεία στο Mαρούσι.
Σκοπός είναι να βγάλει κατ' αρχήν μία εφημερίδα FREE PRESS για να χτυπήσει την ATHENS VOICE. Στο όλο εγχείρημα έρχεται από τη LIFO η Zουρναντζή.
Tαυτόχρονα θα φτιάχνει και ένθετα για το Θέμα, και όταν τα πράγματα δέσουν θα πάνε στα εταιρικά έντυπα.
'Oταν νοιώσει δυνατός θα πάει για Kυριακάτικο φύλο, ο καημένος.
'Eχει ψήσει και τον Σπίνουλα που έφτιαξε το in.gr ο οποίος θα φύγει από τον ΔOΛ.
Tον στηρίζει ο Tριανταφυλόπουλος που του δίνει κόσμο. Στο μεταξύ παίζει και η ιδέα ο Tριανταφυλόπουλος να πάρει όλο το Θέμα από τον Αναστασιάδη και να παίξει μπάλα με τον Λάλα. O Θέμος το κατάλαβε, και μια που δεν πάει τον Λάλα μία έχει γίνει έξαλλος.
Ο Λάλας πάει να κάνει την αρπαχτούλα του στα σιωπηλά, και να εκδικηθεί και τον Ψυχάρη. Να βγάλει λεφτά, αλλά λεφτά να μη δώσει.
Διότι για παράδειγμα τα λεφτά από το Γκόλυγουντ ο Λάλας δε τα έδωσε ποτέ στο κόσμο που δούλεψε για αυτόν.
Για ψάξτε τα αυτά με ΔΙΚΟ ΣΑΣ ΡΕΠΟΡΤΑΖ να δείτε τι παίζει, και ανεβάστε το σαν θέμα.
που κολάει τώρα αυτό?
Έλεος.
Μερικοί θέλουν πιστόλι μου φαίνεται.
Πρόδρομος
Ανώνυμε νο.1
Τι σχεση έχει αυτό το comment σου για τον Λαλα, με το συγκεκριμένο post?
Ξέρετε, είναι ωραίο, ελέυθερο μέσον το ίντερνετ, αλλά έχει και αυτό τους κανόνες καί κώδικές του. Ενας από αυτούς, είναι και να σέβεσαι τον χώρο του άλλου. Δεν μπορείς να μπαίνεις έτσι μέσα, να λές ό,τι σου καπνίσει, και να φεύγεις.
Πόσο μ' έχουν κουράσει αυτές οι "ετσι γουστάρω" (και σχεδόν πάντοτε ανώνυμες) αυθαρεσίες!
Χρηστος
This comment has been removed by the author.
Και για να επανέρθουμε στο προκείμενο,
κρυφτό, θυμίζει φυγή,
πονάκια, θυμίζουν ζωή.
Αντιφάσεις και συμβιβασμοί ανθρώπων.
Πολύ μου λείπεις ραδιφωνικά. Πολύ μου λείπεις για στο λόγο έχεις συναίσθημα και διαφορετική προσέγγιση. Έχω ένα καλό λόγο για σένα, ειδικά για σένα αγαπητέ συνάδελφε, επειδή στάθηκες με αξιοπρέπεια μπροστά στα μικρόφωνα παρά τις...κακές παρέες!
ουφ! μου λείπεις μου λείπεις μου λείπεις! νοίωθω λίγο αστεία να το λέω αυτό.. σαν κοριτσόπουλο που μιλάει για το Ρουβά!! αλλά έτσι είναι... σήμερα είδα στον ύπνο μου ότι θα είχες λέει έκτακτη εκπομπή με τον Θεόφιλο.. αλλά από την χαρά μου ξύπνησα και δεν την άκουσα :) ξέρεις αυτό το εκνευριστικό που συμβαίνει.. ξυπνάς πάνω στο καλύτερο!!
Νομίζω πως με αυτό το ποστ καταλαβαίνω καλύτερα γιατί σας α-γα-πά-ει το κοινό σας, πέρα από τον θαυμασμό που νιώθει...
Έχουμε ανάγκη από δημοσιογράφους που "αντί για τον κώδικα δεοντολογίας έχουν κάτω από το μαξιλάρι τους ένα βιβλίο ποίησης", όπως είχε πει σε συνέντευξή της και η κυρία Χούκλη...
Γενικότερα έχουμε ανάγκη από ανθρώπους με ενήλικο μυαλό και παιδική καρδιά
Οταν το παρακάνουμε το άγχος απαιτεί την προσοχή που του αξίζει.
Κάπως πρέπει να τραβήξει το βλέμμα μας πάνω του.
Αυτό είναι το παιχνίδι των ενηλίκων: να μάθουν να ισορροπούν ανάμεσα κορμί και ψυχή.
Δεν υπάρχει τίποτα να φοβάστε. Μόνο τον φόβο να φοβάστε είχε πει ο Φρουντ και τον φέρνω στο μυαλό μου κάθε που φοβάμαι...
http://www.thivablog.blogspot.com/ αρκετα ενδιαφερον σαιτ
Συγγνώμη που δεν γράφω καποιο άμεσο σχόλιο και ελπίζω να μην θεωρείται ότι καταπατώ το συγκεκριμένο χώρο Δεν ξέρω αν θυμαστε που είχατε βάλει ένα quiz τον Μάιο στο ραδιόφωνο με θέμα την πρώτη πολιτική δολοφονία στην Ελλάδα αλλ'α εγώ είμαι αυτή που απάντησα πρώτη και κατάφερα να πάρω εκείνο το βιβλίο.ξέρετε ήταν η περίοδος που διάβαζα για τις εξετάσεις και ήταν πολύ καλή συντροφιά.Ευχαριστώ πολύ. ξέρω ότι ίσως δεν θα πρεπε να γράψω εδώ...νίκη με λένε και στα 16 μου χρόνια σας ευχαριστώ πολύ για το περιεχόμενο της τελευταίας σας εκπομπής.
στο σχολειο ενας θεολογος μας ειπε οτι η ζωη ειναι πονος κι ότι αν δεν έχεις πονέσει δεν έχεις ζησει...
ο ίδιος μας είχε πει ότι από τη στιγμή συλληψης του παιδιού αρχίζει η αντιστροφη μέτρηση για τον θάνατο, άρα ζωη=έρωτας=θάνατος.
Μας λέει επίσης ότιτο σώμα με τις ανάγκες του φθίνει κι επηρεάζει όχι μόνο το ίδιο αλλά γειώνει το πνεύμα.
Το ζητημα είναι τι αξιζει, ο σωματικός-πνευματικος λήθαργος ή πόνος άρα συνειδητοποίηση της θνητότητας του σώματος και καλλιέργειας του πνεύματος ως μονη δίοδος για την αιωνιότητα;
Χρήστο μου,
λυπάμαι πολύ που για χάρη μερικών που εισβάλλουν στο σπίτι σου και φέρονται με αγένεια, κρυβόμενοι πίσω από την ανωνυμία, διέγραψες την νέα σου ανάρτηση. Κρίμα....
Εμείς οι πραγματικοί σου φίλοι περιμένουμε νέα ανάρτηση.
Να είσαι πάντα καλά.
O άνθρωπος έρχεται στη ζωή με κλάμα όχι με γέλιο.
Το μωρό κλαίει γιατί πονάει από το κόψιμο του οφθάλιου λώρου.
Όσο καί αν σας φαίνεται παράδοξο ο πόνος, όταν υπάρχει, αν είναι σωματικός είναι μιά αλάνθαστη προειδοποίηση ότι κάτι δεν πάει καλά στο σώμα μας, αν είναι ψυχικός δείχνει ότι η ψυχή μας δεν είναι νεκρή...
ΟΤΑΝ πονώ νιώθω ζωντανή, όταν δεν πονώ ανησυχώ γιατί μπορεί να με σκότωσαν χωρίς να το καταλάβω???
Post a Comment
<< Home