Ο,τι σέρνεται ...

Το ρήμα «crawl», όταν αναφέρεται σε βρέφος, σημαίνει «μπουσουλάω». Στον στρατό, πάει να πεί και «σέρνομαι». Στο πλαίσιο καψωνιού, το «θύμα» αποκαλείται και «σκουλίκι».

Τον όρο έχει υιοθετήσει εδώ και αρκετά χρόνια και η τηλεόραση. Τον έχει μετατρέψει, μάλιστα, σε ουσιαστικό – όσο οξύμωρη κι αν ακούγεται η λέξη «ουσιαστικό» όταν μιλάμε για το συγκεκριμένο είδος τηλεόρασης – και μ’ αυτόν εννοεί εκείνα τα γραμματάκια που «τρέχουν», ή «σέρνονται», ή «μπουσουλάνε» στο πάνω ή κάτω μέρος της οθόνης, σχηματίζοντας λέξεις και μικρές προτάσεις, συνήθως προς άγραν πελατών.

Τις μέρες αυτές του μεγάλου πολιτικο-δημοσιογραφικού σκότους, ένα τέτοιο (θα το πω ελληνικά» «κρόουλ» εντυπώθηκε σαν εφιάλτης μέσα στη μνήμη μου (ως κομπιούτερ μιλάω τώρα!) και έχει αναστατώσει όλον τον … σκληρό μου δίσκο!

Ηταν, την εβδομάδα αυτήν, στη τηλεόραση του Alter, η μόνιμα επαναλαμβανόμενη φράση, κάτι σαν απειλή: «ΣΕ ΛΙΓΟ, Ο ΜΑΚΗΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΑ».

Πότε έκανε, αναρωτήθηκα αστραπιαία, κάτι διαφορετικό; Και πότε, αλήθεια, απουσίασε από κάποιο από τα εμπορικά τηλεοπτικά κανάλια, έστω σαν ένα, απρόσμενο για μας, φωτεινό και λυτρωτικό διάλειμμα;

Δεν είναι όμως το θέμα μας τωρα, ό συγκεκριμένος Μάκης που όλοι ξέρουμε, ούτε και θα πάρω θέση εδώ γι’ αυτήν την ιστορία χαβούζας που έχει μολύνει το περιβάλλον ολονών μας.

Το θέμα μου είναι το «κρόουλ». Πιο συγκεκεριμένα, η πικρή αλήθεια του. Ο,τι, δηλαδή, σ’ αυτόν τον τόπο, καταντήσαμε ο Μάκης, και ο κάθε Μάκης, να μιλάει «για όλους και για όλα».

Κι’ αν ο αυτοαποκαλούμενος, με κεφαλαίο «Δ» και πάντα σε τρίτο πρόσωπο, «ο Δημοσιογράφος», έχει «αγκαζάρει» πρώτο τραπέζι πίστα, και μάλιστα με σύστημα rotation (όπως ο ανεκδιήγητος Φερέρ της ΑΕΚ) σε όλα σχεδόν τα ιδιωτικά κανάλια, οι «αλλοι Μάκηδες» της Ελλάδος βρίσκονται και αυτοί πιά στον περίγυρο του καθένα μας. Ασφυκτικοί, όσο και ο άλλος…

Σας περιγράφω την τακτική τους, για να συνειδητοποιήσετε πόσο «γνώριμοι» μας είναι.

Κυριάρχο «στοιχείο» τους είναι αυτό που οι Εγγλέζοι ονομάζουν «bullying the audience» - σε ελεύθερη μετάφραση, «απενεργοποιώντας τον συνομιλητή σου, πουλώντας νταηλίκι και ασκώντας επ’ αυτού τακτική επιθετική, τακτική τρομοκρατίας».

Αυτό το στοιχείο, του bullying, επιτρέπει στους «Μάκηδες» της κοινωνίας μας να λένε ό,τι θέλουν, για όποιον θέλουν, και όποτε θέλουν, με την βεβαιότητα ότι they will always get away with it – δηλαδή, ότι πάντα θα τη γλιτώνουν.

Θα σπιλώνουν υπολήψεις, προσποιούμενοι ταυτόχρονα ότι ο δικός τους βίος, η δική τους πολιτεία, δεν έχουν το παραμικρό ψεγάδι.

Θα αδιαφορούν όταν τύχει κάποια στιγμή οι «καταγγελίες» τους να πέσουν στο κοινό, ή όταν εκείνοι που καταστράφηκαν από αυτές αθωωθούν από τα δικαστήρια, καθαρά και τελεσίδικα.

Αλωστε, το «μετα την απομάκρυνσιν εκ του ταμείου …» ηταν, ανέκαθεν, μια από τις πιο αποκρουστικές ταμπέλλες που αναρτήθηκαν ποτέ σ’ αυτόν τον δύσμοιρο τον τόπο.
Τον τόπο, που έμαθε να αποδέχεται εξ’ ολοκλήρου πιά, αλλά και «σάμβουαρ» (στα τυφλά, αδιαμαρτύρητα) τις «μισές αλήθειες» και, αρκούμενος σε αυτές, να τις παρουσιάζει πολλές φορές ακόμα και ως … προτερήματά του.

Με τέτοιες, «μισές αλήθειες» των ανά την επικράτεια «Μάκηδων»:

-- Πλάθουμε και αναπλάθουμε την εξωτερική μας πολιτική (Αιγαίο, Κυπριακό, Μακεδονικό, όλα στο ημίφως…).
-- Διεκδικούμε και (δυστυχώς) πάντα αποσπούμε στο τέλος τη ψήφο των απλών, καθημερινών ανθρώπων του μόχθου που, μη έχοντας από πού αλλού να πιαστούν (για τις συντάξεις τους, για την στοιχειώδη κοινωνική φροντίδα που δικαιούνται), αρκούνται έστω στο … μισό.
--«Μεταρρυθμίζουμε» την Παιδεία, «εξυγιαίνουμε» την Υγεία, «αναμορφώνουμε» τον Πολιτισμό, «καθαρίζουμε» τις πόλεις μας, «προστατεύουμε» τα δάση και, βεβαίως, με «μηδενική ανοχή», «καταπολεμούμε» την αδιαφάνεια και τη διαφθορά.

Τεράστιος, και σα να μη κλείνει ποτέ ο κύκλος. Πόσοι και πόσοι δεν παρελάσαμε από τις «εκπομπές» (αερίων!) του «κάθε Μάκη», ώστε σήμερα να είμαστε σχεδόν όλοι μας συνοδοιπόροι (αν όχι και συνένοχοι) σ’ αυτήν την τρέλα του «μιλάει για όλους και όλα»;

Πόσοι δεν συμπράξαμε, ακόμα και δια της μακρόθεν «παρουσίας» μας, στην επώαση αυτού του Αυγού;

Πόσο γρήγορα ξεχάσαμε την κραυγή του Μάνου Χατζιδάκι, όταν ένα παρόμοιο με τα σημερινά (ως προς το «Πρώτο Θέμα» και ό,τι αυτό πρεσβεύει και σέρνει -crawl- μαζί του) φαινόμενο, εκείνο του «Αυριανισμού», είχε μπει σαν καλπάζων καρκίνος στη ζωή μας και, με την υποστήριξη ακόμα και της τότε κυβερνητικής νομενκλατούρας, απλώθηκε παντού;

Ίδια χαρακτηριστικά είχαν και τότε οι «Μάκηδες». Ίδιες πρακτικές. Ίδια crawl διαπερνούσαν την καθημερινότητά μας, απειλώντας την διαρκώς με «τρομακτικές αποκαλύψεις». Η φυλλάδα, που υπερηφανευόταν ότι γκρέμιζε τα πάντα!...

Ο έντυπος φορέας εκείνου του χτικιού, μπορεί να συρρικνώθηκε σήμερα σε κυκλοφορίες για κλάματα. Όμως, το Αυγό είναι ακόμα εκεί. Ολοζώντανο. Και γεννάει ακόμα, αυτούς που «σέρνονται» (crawl) πάνω και κάτω από τα δελτία των 8, μιλώντας για όλους και για όλα!....

Υ.Γ.: Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Lifo της Πέμπτης, 24 Ιανουαρίου 2008.