Εμείς, τα παιδιά του καρκίνου
“Ονομάζομαι Α. Τ. καρκινοπαθής στο τελευταίο (κατά την Ιατρική) στάδιο μεταστατικού καρκίνου από Θεσσαλονίκη, είμαι αναγνώστρια σας και διαβάζοντας την επιστολή διαμαρτυρόμενου πολίτη με την αργοπορία των γιατρών αναρωτήθηκα για το πόσο θα έπρεπε να διαμαρτυρηθούν για την κατάντια του συστήματος Υγείας οι καρκινοπαθείς, οι άνθρωποι που έχουν συνεχές ραντεβού με τον θάνατο και που οι Γιατροί και οι Υπουργίσκοι, αργούν καθημερινά στο ραντεβού-συνέπειας μαζί τους.
Οι καρκινοπαθείς είναι οι ασθενείς που διαμαρτύρονται λιγότερο στις αίθουσες αναμονής των νοσοκομείων. Η αρρώστια που τους έχει καταβάλει δεν είναι ιάσιμη. Προσβλέπουν στον Θεό παρά στους ανθρώπους και οτιδήποτε προσφερθεί από τους ανθρώπους και την επιστήμη είναι δώρο που αποδέχονται με ευγνωμοσύνη, ευχαριστώντας, μακριά πια από προσωπικούς στόχους και φιλοδοξίες , για την κάθε στιγμή καλής ή υποφερτής ποιότητας ζωής πού τους χαρίζεται και για την οποία παλεύουν με νύχια και με δόντια.
Τα παιδιά του καρκίνου έχουν υπομονή με τους νοσηλευτές. Γιατί οι νοσηλευτές είναι σύμμαχοι στον αγώνα τους. Εργάζονται με μισθούς πείνας, δεν είναι ενταγμένοι στα βαρέα και ανθυγιεινά και παρασκευάζουν χωρίς να έχουν τον κατάλληλο εξοπλισμό, τα χημειο-θεραπευτικά διαλύματα με κίνδυνο της υγείας τους. Στο τσουνάμι της νοσηλείας εξυπηρετούν διπλάσιο αριθμό αρρώστων από τον προβλεπόμενο διασπείροντας τους αρρώστους και σε άλλα τμήματα άλλων κλινικών εφόσον τα κρεβάτια δεν επαρκούν για όλους. Στην νυχτερινή του βάρδια, ένας νοσηλευτής έχει την ευθύνη ενός ολόκληρου ορόφου-τμήματος, γιατί κανένας υπουργίσκος δεν το πήρε ως προσωπική του υπόθεση να κάνει προσλήψεις νοσηλευτών. Όταν λοιπόν κάποια φορά αστοχήσει το χέρι της νοσηλεύτριας να βρει φλέβα με την πρώτη, της δίνουν κουράγιο λέγοντας της –δεν πειράζει, μη στενοχωριέσαι, ξανατρύπησε τις χημειοκαμένες φλέβες μου, θα βρείς άλλο σημείο.
Τα παιδιά του καρκίνου έχουν υπομονή με τους γιατρούς Δεν γογγύζουν ούτε όταν περιμένουν τις ατέλειωτες πέντε, έξι ,ή επτά ώρες, στην «επί της γης κόλαση», στα «σαλόνια» - αίθουσες αναμονής του Θεαγένειου, με το βαλιτσάκι με τα απαραίτητα για την διήμερη ή τριήμερη νοσηλεία τους για να τους ανακοινωθεί τελικά, ότι δεν υπάρχει κρεβάτι διαθέσιμο. Ξέρουν ότι πρέπει να φύγουν και να ξανάρθουν την επόμενη προετοιμάζοντας τον εαυτό τους άλλη μια νύχτα για την επόμενη μέρα που θα επιστρέψουν έχοντας την ελπίδα να βρούν κρεβάτι διαθέσιμο. Δεν γογγύζουν, δεν εκφράζουν παράπονα στους γιατρούς τους ούτε στην αίθουσα αναμονής της βραχείας ογκολογικής κλινικής του Παπαγεωργίου, όταν,ώρες ατέλειωτες, περιμένουν υπομονετικά να τους δει ο γιατρός τους και στην συνέχεια να κάνουν την θεραπεία τους, μετά από ώρες ταξίδι, ερχόμενοι από κάποια άλλη πόλη της Βόρειας Ελλάδας. Και εκεί ο γιατρός έχει έρθει στην ώρα του, αλλά θα πρέπει να είναι βιονικός για να καταφέρει να αποφασίσει για την ζωή 80-100 ανθρώπων στα λίγα λεπτά που αντιστοιχούν στον κάθε καρκινοπαθή και να αποφύγει το λάθος. Οταν ο γιατρός καθημερινά αποφασίζει για 100 ζωές, θα το κάνει το λάθος και το λάθος αυτό θα κοστίσει μια ζωή.
Θυμώνουν οι καρκινοπαθείς αλλά δεν τα βάζουν ούτε με τους νοσηλευτές ούτε τους γιατρούς τους γιατί ξέρουν καλά ότι δεν φταίνε αυτοί, που δεν υπάρχουν άλλα τρία Θεαγένεια για να εξυπηρετήσουν τους καρκινοπαθείς όλης της Βόρειας Ελλάδας. Υποπτεύομαι πως οι νοσηλευτές και κυρίως οι ογκολόγοι πλέον στην Ελλάδα, όταν ανήκουν στην κάστα εκείνη των υπαλλήλων, που « δεν τα παίρνουν», μάλλον δουλεύουν για να σώσουν την ψυχή τους. Όπως ο χειρούργος-ογκολόγος της γράφουσας, ό ίδιος με καρκίνο, τελείως καθαρός από δοσοληψίες φακέλων, έδινε την ψυχή του στην πολύωρη εγχείρηση να σώσει αυτό, που άλλοι θεωρούσαν χαμένη υπόθεση, σε ένα κράτος που έχει το θράσος να μιλάει για πολιτισμό ενώ δεν έχει εξασφαλίσει το αυτονόητο - ένα κρεβάτι στον άρρωστο. Σε ένα κράτος που δεν σέβεται τον γιατρό και τον νοσηλευτή αλλά πάνω από όλα δεν σέβεται τον άρρωστο.
Οργίζονται στα ασανσέρ του Θεαγένειου οι καρκινοπαθείς και οι συνοδοί τους, στα δύο ασανσέρ του Θεαγένειου, που χωρούν τόνους πόνου και απόγνωσης και που μέσα τους στοιβάζονται ταυτόχρονα οι βαριά εγχειρισμένοι στα φορεία, μαζί με συνοδούς , με τον κίνδυνο να μολυνθούν. Και δυσανασχετούν, γιατί δεν θέλουν και όμως πρέπει να ανέβουν στο κολαστήριο αλλά δεν χωρούν και φωνάζουν, γιατί εκεί ο φταίχτης έχει πρόσωπο και λέγεται κράτος. Το κράτος που δεν διαθέτει τα απαραίτητα κονδύλια, ώστε να γίνουν καινούργια αντικαρκινικά νοσοκομεία και που δεν κάνει εδώ και πολλά χρόνια προσλήψεις ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού.
Οι καρκινοπαθείς κάποιες στιγμές όμως χάνουν την υπομονή τους γιατί δεν έχουν ούτε τους γιατρούς σύμμαχους στην αρρώστια τους. Είναι οι στιγμές που πρέπει να παλέψουν τελείως μόνοι τους, γιατί στο σύστημα υγείας δεν υπάρχουν μόνο οι φακελοφονιάδες αλλά και οι αδίστακτοι ερευνητές γιατροί, «φονιάδες της έρευνας», γιατροί που αδιαφορώντας για την τύχη του δικού τους ασθενή, ισχυριζόμενοι πως οποιαδήποτε θεραπεία θα ήταν μάταιη, τον αποκλείουν από οποιοδήποτε θεραπευτικό σχήμα, (ενώ άλλοι ογκολόγοι διαβεβαιώνουν για το αντίθετο,) αρνούνται οποιαδήποτε διευκόλυνση, ώστε να αναζητήσει ο ασθενής την τύχη του στο εξωτερικό. Και όλα αυτά προκειμένου να τον εντάξουν στην κλινική έρευνα κάποιου νέου φάρμακου, το οποίο όμως όταν θα έχει έρθει, πιθανότατα, να είναι για τον ασθενή πλέον πολύ αργά.
Και όταν τα παιδιά του καρκίνου χάσουν την υπομονή τους αλλά κυρίως την εμπιστοσύνη στους γιατρούς τους, δεν κάνουν καταγγελίες και μηνύσεις. Χάνουν την ελπίδα τους, και όταν χάσουν την ελπίδα τους αποσύρονται από τον αγώνα να κερδίσουν την ζωή τους και αποσύρονται σιγά -σιγά από την ίδια την ζωή.”
Αυτό είναι ολόκληρο το κείμενο επιστολής αναγνώστριας, που δημοσιεύτηκε εν περιλήψει στη στηλη «Πρόσωπα & Προσωπεία» της «Ελευθεροτυπίας.
Οι καρκινοπαθείς είναι οι ασθενείς που διαμαρτύρονται λιγότερο στις αίθουσες αναμονής των νοσοκομείων. Η αρρώστια που τους έχει καταβάλει δεν είναι ιάσιμη. Προσβλέπουν στον Θεό παρά στους ανθρώπους και οτιδήποτε προσφερθεί από τους ανθρώπους και την επιστήμη είναι δώρο που αποδέχονται με ευγνωμοσύνη, ευχαριστώντας, μακριά πια από προσωπικούς στόχους και φιλοδοξίες , για την κάθε στιγμή καλής ή υποφερτής ποιότητας ζωής πού τους χαρίζεται και για την οποία παλεύουν με νύχια και με δόντια.
Τα παιδιά του καρκίνου έχουν υπομονή με τους νοσηλευτές. Γιατί οι νοσηλευτές είναι σύμμαχοι στον αγώνα τους. Εργάζονται με μισθούς πείνας, δεν είναι ενταγμένοι στα βαρέα και ανθυγιεινά και παρασκευάζουν χωρίς να έχουν τον κατάλληλο εξοπλισμό, τα χημειο-θεραπευτικά διαλύματα με κίνδυνο της υγείας τους. Στο τσουνάμι της νοσηλείας εξυπηρετούν διπλάσιο αριθμό αρρώστων από τον προβλεπόμενο διασπείροντας τους αρρώστους και σε άλλα τμήματα άλλων κλινικών εφόσον τα κρεβάτια δεν επαρκούν για όλους. Στην νυχτερινή του βάρδια, ένας νοσηλευτής έχει την ευθύνη ενός ολόκληρου ορόφου-τμήματος, γιατί κανένας υπουργίσκος δεν το πήρε ως προσωπική του υπόθεση να κάνει προσλήψεις νοσηλευτών. Όταν λοιπόν κάποια φορά αστοχήσει το χέρι της νοσηλεύτριας να βρει φλέβα με την πρώτη, της δίνουν κουράγιο λέγοντας της –δεν πειράζει, μη στενοχωριέσαι, ξανατρύπησε τις χημειοκαμένες φλέβες μου, θα βρείς άλλο σημείο.
Τα παιδιά του καρκίνου έχουν υπομονή με τους γιατρούς Δεν γογγύζουν ούτε όταν περιμένουν τις ατέλειωτες πέντε, έξι ,ή επτά ώρες, στην «επί της γης κόλαση», στα «σαλόνια» - αίθουσες αναμονής του Θεαγένειου, με το βαλιτσάκι με τα απαραίτητα για την διήμερη ή τριήμερη νοσηλεία τους για να τους ανακοινωθεί τελικά, ότι δεν υπάρχει κρεβάτι διαθέσιμο. Ξέρουν ότι πρέπει να φύγουν και να ξανάρθουν την επόμενη προετοιμάζοντας τον εαυτό τους άλλη μια νύχτα για την επόμενη μέρα που θα επιστρέψουν έχοντας την ελπίδα να βρούν κρεβάτι διαθέσιμο. Δεν γογγύζουν, δεν εκφράζουν παράπονα στους γιατρούς τους ούτε στην αίθουσα αναμονής της βραχείας ογκολογικής κλινικής του Παπαγεωργίου, όταν,ώρες ατέλειωτες, περιμένουν υπομονετικά να τους δει ο γιατρός τους και στην συνέχεια να κάνουν την θεραπεία τους, μετά από ώρες ταξίδι, ερχόμενοι από κάποια άλλη πόλη της Βόρειας Ελλάδας. Και εκεί ο γιατρός έχει έρθει στην ώρα του, αλλά θα πρέπει να είναι βιονικός για να καταφέρει να αποφασίσει για την ζωή 80-100 ανθρώπων στα λίγα λεπτά που αντιστοιχούν στον κάθε καρκινοπαθή και να αποφύγει το λάθος. Οταν ο γιατρός καθημερινά αποφασίζει για 100 ζωές, θα το κάνει το λάθος και το λάθος αυτό θα κοστίσει μια ζωή.
Θυμώνουν οι καρκινοπαθείς αλλά δεν τα βάζουν ούτε με τους νοσηλευτές ούτε τους γιατρούς τους γιατί ξέρουν καλά ότι δεν φταίνε αυτοί, που δεν υπάρχουν άλλα τρία Θεαγένεια για να εξυπηρετήσουν τους καρκινοπαθείς όλης της Βόρειας Ελλάδας. Υποπτεύομαι πως οι νοσηλευτές και κυρίως οι ογκολόγοι πλέον στην Ελλάδα, όταν ανήκουν στην κάστα εκείνη των υπαλλήλων, που « δεν τα παίρνουν», μάλλον δουλεύουν για να σώσουν την ψυχή τους. Όπως ο χειρούργος-ογκολόγος της γράφουσας, ό ίδιος με καρκίνο, τελείως καθαρός από δοσοληψίες φακέλων, έδινε την ψυχή του στην πολύωρη εγχείρηση να σώσει αυτό, που άλλοι θεωρούσαν χαμένη υπόθεση, σε ένα κράτος που έχει το θράσος να μιλάει για πολιτισμό ενώ δεν έχει εξασφαλίσει το αυτονόητο - ένα κρεβάτι στον άρρωστο. Σε ένα κράτος που δεν σέβεται τον γιατρό και τον νοσηλευτή αλλά πάνω από όλα δεν σέβεται τον άρρωστο.
Οργίζονται στα ασανσέρ του Θεαγένειου οι καρκινοπαθείς και οι συνοδοί τους, στα δύο ασανσέρ του Θεαγένειου, που χωρούν τόνους πόνου και απόγνωσης και που μέσα τους στοιβάζονται ταυτόχρονα οι βαριά εγχειρισμένοι στα φορεία, μαζί με συνοδούς , με τον κίνδυνο να μολυνθούν. Και δυσανασχετούν, γιατί δεν θέλουν και όμως πρέπει να ανέβουν στο κολαστήριο αλλά δεν χωρούν και φωνάζουν, γιατί εκεί ο φταίχτης έχει πρόσωπο και λέγεται κράτος. Το κράτος που δεν διαθέτει τα απαραίτητα κονδύλια, ώστε να γίνουν καινούργια αντικαρκινικά νοσοκομεία και που δεν κάνει εδώ και πολλά χρόνια προσλήψεις ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού.
Οι καρκινοπαθείς κάποιες στιγμές όμως χάνουν την υπομονή τους γιατί δεν έχουν ούτε τους γιατρούς σύμμαχους στην αρρώστια τους. Είναι οι στιγμές που πρέπει να παλέψουν τελείως μόνοι τους, γιατί στο σύστημα υγείας δεν υπάρχουν μόνο οι φακελοφονιάδες αλλά και οι αδίστακτοι ερευνητές γιατροί, «φονιάδες της έρευνας», γιατροί που αδιαφορώντας για την τύχη του δικού τους ασθενή, ισχυριζόμενοι πως οποιαδήποτε θεραπεία θα ήταν μάταιη, τον αποκλείουν από οποιοδήποτε θεραπευτικό σχήμα, (ενώ άλλοι ογκολόγοι διαβεβαιώνουν για το αντίθετο,) αρνούνται οποιαδήποτε διευκόλυνση, ώστε να αναζητήσει ο ασθενής την τύχη του στο εξωτερικό. Και όλα αυτά προκειμένου να τον εντάξουν στην κλινική έρευνα κάποιου νέου φάρμακου, το οποίο όμως όταν θα έχει έρθει, πιθανότατα, να είναι για τον ασθενή πλέον πολύ αργά.
Και όταν τα παιδιά του καρκίνου χάσουν την υπομονή τους αλλά κυρίως την εμπιστοσύνη στους γιατρούς τους, δεν κάνουν καταγγελίες και μηνύσεις. Χάνουν την ελπίδα τους, και όταν χάσουν την ελπίδα τους αποσύρονται από τον αγώνα να κερδίσουν την ζωή τους και αποσύρονται σιγά -σιγά από την ίδια την ζωή.”
Αυτό είναι ολόκληρο το κείμενο επιστολής αναγνώστριας, που δημοσιεύτηκε εν περιλήψει στη στηλη «Πρόσωπα & Προσωπεία» της «Ελευθεροτυπίας.
posted by christos michaelides at Sunday, March 23, 2008
33 Comments:
Καλημέρα Χρήστο μου,
διάβασα με συγκίνηση το γράμμα της αναγνώστριας. Εγώ ως σύζυγος γιατρού του ΕΣΥ (από εκείνους που προσφέρουν ανιδιοτελώς τις υπηρεσίες τους, χωρίς ούτε ένα ευρώ φακελάκι) ξέρω, βιώνω μπορώ να πω από καιρό τα χάλια του συστήματος Υγείας. Κάθε μέρα και χειρότερα μου λέει ο άντρας μου. Να, χθες βράδυ αργά γύρισε κατάκοπος από την εφημερία εξιστορώντας μου για άλλη μια φορά τα χάλια τους. Λείπει η πρωτοβάθμια παροχή υπηρεσιών Υγείας, με αποτέλεσμα ο κόσμος να συρρέει στα νοσοκομεία στις Εφημερίες και να γίνεται το "έλα να δεις". Συγχρωτίζονται στο προθάλαμο ασθενείς με μια απλή γρίππη με ασθενείς αναίσθητους στα φορεία. Οι δε μισθοί τους (των γιατρών εννοώ);; Μη ρωτάς καλύτερα. Δεν ξέρω, καμιά φορά λέω ότι οι Κυβερνήσεις αποδέχονται εμμέσως ότι ο γιατροί έχουν και άλλα έσοδα και τους έχουν με μισθούς πείνας. Και δεν σκέφτοναι τι γίνεται με αυτούς (τους λίγους ή πολλούς) που προσπαθούν να ζήσουν τις οικογένειες τους αξιοπρεπώς με το μισθό τους και μόνο. Για παράδειγμα ο άντρας μου (57 ετών) με συνεχείς μετεκπαιδεύσεις (Αγγλία, Γερμανία) παίρνει μισθό που δεν ξεπερνά τα 2000 ευρώ + εφημερίες (το μεροκάματο του τρόμου όπως λέει και ο ίδιος). Τις εφημερίες δε πότε τις δίνουν έγκαιρα και πότε κάνουν μήνες να τις πληρώσουν.
Οι Νοσηλευτές;; Άλλοι ήρωες αυτοί! Τα περιγράφει ωραία η αναγνώστρια σου στην επιστολή της.
Με συγχωρείς αν σε κούρασα Χρήστο μου, αλλά βρήκα μια ευκαρία να πω μερικά πράγματα που πρέπει να ξέρει ο κόσμος.
Στο κυλικείο Ογκολογικού Νοσοκομείου, δίπλα σε ένα παράθυρο, με πλησίασε την Άνοιξη του 1998 ένα αναπηρικό καροτσάκι.
Καθόταν ένα κορίτσι, θά 'ταν 16-17 ετών, μα το άτριχο κεφάλι την έκανε να δείχνει πολύ μεγαλύτερη.
Μου ζήτησε ευγενέστατα να μετακινηθώ ένα βήμα για να σταθεί κι εκείνη μπροστά στο παράθυρο.
Η φράση της, που ακολούθησε τη μετακίνησή μου, μ' έχει στοιχειώσει από τότε. "Συγμώμη που σας το ζήτησα, όμως σε έξι μήνες δεν θα μπορώ να δω το φως και προσπαθώ να το χορτάσω όσο μπορώ".
Ποιος γιατρός, ποιος νοσηλευτής, ποιος φορέας υγείας μπορεί να σταθεί στο ύψος του όταν μιλάμε για ανθρώπινο πόνο; Αν έγραφα κάποτε για αυτά που έχω δει, κινούμενος στο χώρο της υγείας, θα έφριττες. Κανείς! Ίσως μια μικρούλα μειονότητα που παλεύει με το σταυρό στο χέρι, μια μειονότητα έντιμη, που το πιο δύσκολο δεν είναι να επιβιώσει αλλά να αντισταθεί στους "πειρασμούς".
Η επιστήμη κι η ζωή έχουν κάνει φοβερά βήματα εμπρός. Η ανθρωπιά όμως έμεινε πολύ πίσω, δεν φαίνεται πια στον ορίζοντα, θαρρείς την ξελόγιασε, την έκλεψε ο Πλούτος...
Δεν έχω λόγια...
Πονάει ο άνθρωπος μέσα μου. Πως γίναμε έτσι απ-άνθρωποι; Γιατί δεν προσπαθούμε να διώξουμε τον ανθρώπινο πόνο;
Πως κάναμε τα λειτουργήματα επαγγέλματα;
Γιατί στεκόμαστε τόσο μακριά απ΄τον πόνο και τα προβλήματα των άλλων κι ας είναι δίπλα μας;
Πως μάθαμε να ζούμε παρέα με την αδιαφορία;
Ντροπή μας...
Είναι όλα αυτά που κάνουν όλα τα άλλα να φαίνονται ανούσια.Μπροστά σε τόσο πόνο πως να διαμαρτυρηθείς για οτιδήποτε άλλο.Πως να μη πονέσεις διαβάζοντας το κορίτσι που αναφέρει ο κύριος Σπύρου?
Κάτι τέτοιες στιγμές όπως αυτή, που διάβασα αυτή την επιστολή της αναγνωστριάς σας, επιβεβαιώνω για άλλη μια φορά την μεγάλη ανασφάλεια που νιώθω σε αυτή τη χώρα, ανασφάλεια που γιγαντώνεται δεδομένου ότι έχω και 2 παιδιά ...Κάποιοι έχουν το θράσσος να παίζουν με τον ανθρώπινο πόνο... τι να πει κανείς...Όταν παίζουν με το νου με τον πόνο θα κολλήσουν...να μου πεις.
Διάβασα το γράμμα και το θεωρώ συγκινητικό. Ως νυν φοιτητής και (δυστυχώς) μέλλων Δόκτωρ (τω όντι) με εικόνες σαν κι αυτές έχω εξοικειωθεί προ πολλού.. Ακόμη όμως και τώρα αδυνατώ να εξοικειωθώ με τη γενική νοοτροπία που επικραττεί στα νοσοκομεία και στον ευρύτερο ιατρικό κλάδο.
Ναι, είναι από τα πράγματα που, άμα δεν τα αναλύσεις εκ των έσω, δεν μπορείς να ξεφύγεις από μια λανθασμένη θεώρηση της πραγματικότητας. Γιατί το "επάγγελμα" του γιατρού - τουλάχιστον όσον αφορά το κοινωνικό φαίνεσθαι - είναι άρρηκτα συνδεδεμένο την ουτοπία του λειτουργήματος, Πόσο απατηλό! Πόσο απομυθοποιείται ο κάθε γιατρός, όταν τον πλησιάζεις σε απόσταση μιας ανάσας!
Δεν θα ααφερθώ στα προβλήματα του Εθνικού Συστήματος Υγείας - αυτά εξάλλου είναι τεράστια και γνωστά τοις πάσι. Εμένα με απασχολεί η ίδια η αντιμετώπιση των γιατρών προς τους ασθενείς τους. Γιατί αυτό που όλοι θεωρούν δεδομενο ως ασθενείς, δηλαδή πως έχουν δικαιώμα να διεκδικούν τη μοναδικότητά τους και την αμέριστη προσοχή του ιατρικού προσωπικού δεν είναι παρά ένα υπερμέγεθες μύθευμα. Γιατί ακόμη και η απλούστερη νόσος για κάθε ασθενή, είναι η ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ - ακόμη κι αν για τους γιατρούς είναι ένα περιστατικό που ισοπεδώνεται ανάμεσα στα άλλα και στην επαγγελματική ρουτίνα.
Ειλικρινά, τι φταίει δεν ξέρω...... Η παντελής αδιαφορία των ιατρικών λειτουργών που αντιμετωπίζουν το επάγγελμα αποκλειστικά σαν οδό βιοπορισμού και μέσο κοινωνικο-οικονομικης ανέλιξης? Η πλαστή εικόνα που έχει περάσει στον απλό κόσμο? Ή μήπως η αβάσταχτη ανικανότητα του ανθρώπου να συμφιλιωθεί με το αναπόφευκτο του θανάτου. που στην αδιέξοδη φύση ψάχνει για εξιλαστήρια θύματα? Τις απαντήσεις τις αφήνω σ' εσάς...
Kαλή σας μέρα, Κε Μιχαηλίδη.
Α.Τ. πόσο σε θαυμάζω καί πόσο δίκιο έχεις!!!
26χρ νοσηλεύτρια στο ΠΑΙΔΩΝ, έφυγα με σύνταξη. Λίγα πράγματα άλλαξαν στη δημόσια ύγεια. Αν εξαιρέσει κάνεις τόν εξοπλισμό καί λίγο την ξενοδοχειακή υποστήρηξη. Όσο γιά το έμψυχο υλικό [νοσηλευτικό-ιατρικό] τα πράγμτα είναι χειρότερα. Καί γιά του λόγου το αληθές, θα σας φέρω ένα παράδειγμα.
Οταν κάναμε το 1988-1989 απεργία γιά την ένταξή μας στο δημόσιο, αφήναμε προσωπικό ασφλείας 2-4νοσ/τριες νυχτερινή βάρδια. Τώρα στο ΠΑΙΔΩΝ η νυχτερινή βάρδια είναι 1-2νοσ/τριες σε εφημέρεια καί χωρίς απεργία...
Η δημόσια υγεία φθίνει καί φθίνει επικίνδυνα γιά ΟΛΟΥΣ μας, γιατί εν δυνάμει όλοι μας είμασθε καρκινοπαθείς.
Όσο γιά το σύστημα του ΕΣΥ έχεις εκφυλιστεί τόσο πολύ από τον αρχικό του σκοπό, πού έχει καταντήσει ένα τεράστιο ΕΓΩ.
Κάποιος είπε,εκεί που ξεκινά η φιλανθρωπία, τελειώνει η κρατική μέριμνα.
Α.Τ. μη μασάς καί μη ξεχνάς.
ΚΟΥΦΑΛΑ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ!!!
Κύριε Μιχαηλίδη,
Σας συγχαίρω για την δημοσίευση της επιστολής της αναγνώστριας AT που περιγράφει με στωϊκότητα την άγνωστη στους πολλούς καθημερινότητα των ογκολογικών ασθενών.
Επειδή, συμβαίνει να έχω νοσήσει δύο φορές στο παρελθόν από καρκίνο, μπορώ να επιβεβαιώσω ότι τα περιγραφόμενα δεν αφορούν μόνον τα νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης αλλά και τα νοσοκομεία της Αθήνας. Είναι γνωστό ότι τα εξειδικευμένα ογκολογικά νοσοκομεία ή νοσοκομεία με πλήρη τμήματα ογκολογίας είναι ελάχιστα στη χώρα μας, σε σχέση με τη γεωγραφική κατανομή του πληθυσμού, τοn αριθμό των ογκολογικών ασθενών, το είδος των ασθενειών, κλπ παραγόντων.
Το γεγονός αυτό βέβαια έχει σαν αποτέλεσμα τον μεγάλο χρόνο αναμονής είτε για ραντεβού για εξέταση, είτε για ραντεβού θεραπείας (ακτινοθεραπείας ή χημειοθεραπείας), ή για εισαγωγή για χειρουργείο/νοσηλεία. Ενδεικτικά αναφέρω ότι η αναμονή για ραντεβού στα μεγάλα δημόσια νοσοκομεία κυμαινεται από 25-35 ημέρες, η αναμονή για ακτινοθεραπεία από 2-4μήνες, κλπ. Η θεραπεία όμως του ογκολογικού ασθενή έχει συγκεκριμένο και αυστηρά καθοριζόμενο πρόγραμμα, δηλ. πότε ακριβώς πρέπει να αρχίσει και πότε να τελειώσει η μία θεραπεία για να ακολουθήσει η επόμενη. Η έλλειψη ικανοποιητικού αριθμού εξειδικευμένων ογκολογικών νοσοκομείων και ορθολογικής κατανομής τους στην χώρα, έχουν σαν αποτέλεσμα τις μεγάλες λίστες αναμονής στα λίγα υπάρχοντα, τις πιεστικές συνθήκες εργασίας για το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό και βέβαια τά όσα υφίστανται οι ασθενείς όπως περιγράφει η ΑΤ στην επιστολή της.
Αλλά και άν ακόμη ο ασθενής καταφέρει να ορίσει ραντεβού με τον ογκολόγο, δεν μπορεί να είναι σίγουρος ότι θα έχει την φροντίδα που απαιτείται, διότι ο χρόνος που μπορεί να του διαθέσει ο ιατρός δεν ξεπερνά τα δέκα, επαναλαμβάνω δέκα λεπτά. Σ’αυτόν τον χρόνο ορίζει, π.χ. το ΙΚΑ, ότι πρέπει ο ιατρός, να μελετήσει το φάκελλο του ασθενούς (σύνηθως είναι ογκώδης), να εξετάσει κλινικά τον ασθενή, να συζητήσει μαζί του τη θεραπεία που προτείνει, να συνταγογραφήσει φάρμακα και θεραπείες, να τον πληροφορήσει για την κατάσταση και τις προοπτικές της υγείας του και πολλές φορές να τον καθησυχάσει για τις τυχόν δυσμενείς εξελίξεις ή τις κακές επιδράσεις των θεραπειών που κάνει, αφού ενδιάμεσα απαντήσει και δύο-τρία τηλέφωνα και ερωτήσεις συναδέλφων ιατρών ή νοσοκόμων.
Οταν η Διοίκηση του ΙΚΑ (αναφέρομαι στο ΙΚΑ διότι είμαι ασφαλισμένη και έχω εμπειρία από το Ογκολογικό Νοσοκομείο ΙΚΑ Αθηνών) κρίνει ότι είναι δυνατόν να γίνει σοβαρή εξέταση ασθενούς σε δέκα λεπτά (ο ιατρός στην ουσία καταναλώνει τα περισσότερα από τα δέκα λεπτά σε γραφειοκρατικές διαδικασίες) και ότι ο ιατρός, ανεξάρτητα από την σοβαρότητα των περιστατικών που εξετάζει, πρέπει να δεί 25 ασθενείς ημερησίως + τα έκτακτα, αυτό σημαίνει ότι η εν λόγω Διοίκηση δεν έχει καμμία σχέση με το αντικείμενο και ότι η ποιότητα των ιατρικών υπηρεσιών παρουσιάζει σοβαρά προβλήματα.
Δεν είναι μόνον ο μεγάλος αριθμός των ασθενών που έχει να αντιμετωπίσει ο ιατρός είναι και ο χρόνος. Αναφέρω ενδεικτικά ωράριο ιατρών: 7-11.30 δημόσιο νοσοκομείο, 12.00-16.00 ιδιωτικό νοσοκομείο, 17.30-21.00 ιδιωτικό ιατρείο. Με τέτοιο ωράριο, ο φανερός στόχος είναι η διεκπεραίωση ιατρικών πράξεων για την αύξηση του εισοδήματος και όχι η πραγματική ενασχόληση με το πρόβλημα του ασθενούς. Που είναι ο χρόνος για ιατρική ενημέρωση, μελέτη, έρευνα;
Η κατάσταση αυτή, αλλά και πολλά άλλα θέματα σχετικά με την διάγνωση, την θεραπεία και την αποκατάσταση των ογκολογικών ασθενών, που θα έπαιρνε πολλές σελίδες για να αναφέρω, έχουν δυστυχώς διογκώσει την φυγή όσων ασθενών με καρκίνο μπορούν να αντιμετωπίσουν το κόστος, πρός τους ιδιώτες ογκολόγους, τα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα και τα ιδιωτικά νοσοκομεία, με τεράστιο οικονομικό και κοινωνικό κόστος, χωρίς όμως να διασφαλίζεται η ποιότητα των παρεχομένων εξειδικευμένων ιατρικών υπηρεσιών.
Η ΑΤ έχει δίκηο: ο ασθενής με καρκίνο είναι αόρατος για όσους σχεδιάζουν τις πολιτικές υγείας. Είναι αόρατος γιατί είναι πολύ αδύναμος για να διεκδικήσει τα αυτονόητα, γιατί νοιώθει μόνος μπροστά στο τοίχο της γραφειοκρατίας, γιατί δεν γνωρίζει ότι υπάρχουν χιλιάδες ασθενείς σαν αυτόν που άν ένωναν τις φωνές τους, ο ήχος της θα ξεκούφανε αυτούς που σήμερα δεν τους βλέπουν, δεν τους ακούν.
Η επιστολή της ΑΤ με συγκίνησε όχι μόνον γιατί μου θύμισε καταστάσεις που έχω ζήσει αλλά και διότι νοιώθω τη μεγάλη πίκρα που έχει από όσα έχει περάσει. Παρ΄όλο που ή πιό κάτω παράγραφος της «Και όταν τα παιδιά του καρκίνου χάσουν την υπομονή τους αλλά κυρίως την εμπιστοσύνη στους γιατρούς τους, δεν κάνουν καταγγελίες και μηνύσεις. Χάνουν την ελπίδα τους, και όταν χάσουν την ελπίδα τους αποσύρονται από τον αγώνα να κερδίσουν την ζωή τους και αποσύρονται σιγά -σιγά από την ίδια την ζωή.”
δείχνει μια παραίτηση, εν τούτοις το γεγονός ότι παρ΄όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει βρήκε το θάρρος να γράψει και να ακουστεί, δείχνει γυναίκα με δύναμη και αντοχή.
Θα της απαντούσα ότι οταν τα παιδιά του καρκίνου χάσουν την υπομονή τους, θυμώνουν και όταν θυμώνουν δεν αφήνουν την ζωή τους στά χέρια άλλων που δεν θέλουν ή δεν ξέρουν να κάνουν κάτι παραπάνω, την παίρνουν στά χέρια τους και προσπαθούν και οι ίδιοι να βρούν το συντομώτερο άλλες λύσεις. Παρ΄όλο που ορισμένοι ιατροί μπορεί να πιστεύουν ότι δεν υπάρχουν λύσεις, ίσως γιατί δεν τις γνωρίζουν, τίποτε δεν την εμποδίζει να ερευνήσει άν τυχόν υπάρχουν άλλες λύσεις στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό.
Θέλω πολύ να βοηθήσουμε την φίλη ΑΤ στη πορεία της. Δεν γνωρίζουμε άν έχει πρόσβαση σε ιντερνέτ και άν γνωρίζει πως και που να ψάξει για πληροφορίες για την περίπτωση της. Οι έρευνες για εξειδικευμένες στοχευμένες θεραπείες έχουν προχωρήσει παρά πολύ, καθώς και η ένταξη επιλεγμένων ασθενών σε ερευνητικά προγράμματα, αλλά δυστυχώς στην Ελλάδα πολύ λίγοι ιατροί ασχολούνται ουσιαστικά με τέτοια θέματα. Ισως σε κάποιο ερευνητικό κέντρο να υπάρχει λύση για την ΑΤ, επίσης φάρμακα που δεν έχουν πάρει άδεια κυκλοφορίας είναι δυνατόν να διατεθούν από την εταιρεία παραγωγής σε ορισμένους ασθενείς, άν βεβαιώσει γιατρός ότι είναι το μόνο ενδεδειγμένο.
Εύχομαι στην ΑΤ δύναμη και κουράγιο, να μη το βάλει κάτω. Δεν υπάρχει χειρότερος εχθρός για την υγεία και το ανοσοποιητικό από το πεσμένο ηθικό και την κατάθλιψη. Στο τομέα αυτό μπορώ να την πληροφορήσω ότι υπάρχουν οργανώσεις καρκινοπαθών που προσφέρουν ατομική και ομαδική ψυχολογική στήριξη. Αν ενδιαφέρεται μπορει να ζητήσει πληροφορίες και ευχαρίστως να τις δώσω.
Κάθε καινούρια μέρα είναι ευλογία,
bad girl
Πιστεύω πως μονο τα παιδια του καρκινου δεν πρεπει να κάνουν κάτι για το σύστημα υγείας ...κ μόνο που τo ανέχονται αρκετό είναι.Βλέπετε καταναλώνουν ολη τους την ενέργεια και την δύναμη να σταθούν στα πόδια τους ή ακόμα προσπαθούν να χαρούν όσο γίνεται τη στιγμή.Εμείς αλήθεια που χαίρουμε άκρας υγείας τι μπορούμε να κάνουμε; Πως μπορούμε να βοηθήσουμε τους ασθενείς και τους συγγενείς τους ώστε αν βρεθούμε στην ίδια θέση εμείς η κάποιοι άλλοι να έχουμε πάει ένα βήμα μπροστά;Μήπως λοιπόν το γράμμα της ΑΤ δεν απευθύνεται μόνο στους ιθύνοντες αλλα κ σε εμάς;
Κωνσταντίνα
Πραγματικά συγκλονιστικό.
Συγκλονιστικό κείμενο, τι υπέροχος αξιοπρεπής άνθρωπος.
Mπράβο στους γιατρούς και στο νοσηλευτικό προσωπικό που προσπαθούν να γίνουν καλύτεροι σε ένα σύστημα απάνθρωπο.Και μεγαλύτερο μπράβο σε όλους τους ασθενείς με καρκίνο που μας μαθαίνουν το κουράγιο και τη δύναμη,την αξιοπρέπεια και την υπομονή.
Συγκλονίστηκα και με το κείμενο και με το κοριτσάκι εκείνο που ήθελε να δει και να χορτάσει το φως μέσα από το παράθυρο.(το διάβασα σε κάποιο σχόλιο blogger).
κ. Μιχαηλίδη σας ευχαριστούμε για τη δημοσίευση αυτού του γράμματος.
Μια ματιά στον "πραγματικό" κόσμο ίσως βοηθήσει να γίνουμε "άνθρωποι".
με αυτά τα κείμενα, αισθάνομαι ντροπη που είμαι υγιής, και ντροπή για το μόνιμο πια συνεργείο τι-βι έξω απο τον Ευαγγελισμό, που μεταδίδει ροζ και άλλου χρώματος ανατριχιαστικές αηδίες στο αδηφάγο κοινό. ας βρεθεί καποιος επιτέλους να διώξει αυτό το αηδιαστικό σημείο της κοινωνικής απάθειας. σκέφτομαι κάθε μέρα, τους βαριά άρρωστους, πόσο βαριά προσβολή στην αξιοπρέπειά τους είναι αυτό το βαν της τηλερόρασης...
Στο γραφείο ενός γιατρού υπήρχε κορνιζαρισμένη κάποτε η ακόλουθη πνευματική τριλογία:
"Θεέ μου βοήθησέ με:
1. Να δέχομαι όλους τους ασθενείς με το ίδιο ενδιαφέρον σαν να ήσαν όλοι τους συστημένοι από Σένα σε μένα.
2. Να τους θεραπεύω όχι σαν μία περίπτωση νόσου ή σαν νούμερο σειράς αναμονής, αλλά σαν μία ξεχωριστή προσωπικότητα. Σαν εικόνα δική σου, παιδιά σου και αδέλφια μου.
3. Να μην κάνω τη θεραπεία τους περισσότερο ανυπόφορη από την ίδια την αρρώστεια τους.
Πόσοι άραγε γιατροί σήμερα επιθυμούν τα ίδια;;;
Χρήστο μου,
πέρασα να σου πω ένα γεια και να σου ευχηθώ ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ. Να είσαι καλά εσύ και η οικογένεια σου
άκαιρο, ίσως, αλλά τόσο ευχάριστο, αντίθετα, το γεγονός ότι γιατροί και εργαζόμενοι τεχνικοί της υγείας, με εξυπηρέτησαν με πλήρη ανιδιοτέλεια, πρόσφατα. και διέβλεψα την χαρά τους να μου δίνουν μια καλή διάγνωση καλή, την χαρά που θάπρεπενάχουν κανονικά όλοι οι ασχολούμενοι με την υγεία, ενώ συμβαίνει ενίοτε το αντίθετο. να καθοδηγείται ο ασθενής σε όλο και πιο περίπλοκες εξετάσεις, και να χαίρεται ο γιατρός που ανεβαίνει το κασέ της θεραπείας, αντί να χαίρεται από την επιτυχή έκβαση... καλημέρα
Τον Ιούνιο η Αμαλία κλεινει χρονο, εγιναν και επερωτησεις και δημοσιευματα κλπ κλπ, στο δια ταυτα αλλαξε τιποτα? ΤΙΠΟΤΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ....όλο λόγια και συγκινηση ειμαστε...
το παιδί του καρκίνου τα λεει σωστά και ωραιοποιημένα θάλεγα. Πρεπει να καταλάβουμε οτι ΣΥΣΤΗΜΑ ΔΩΡΕΑΝ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗΣ υγείας δεν θα έχουμε όσο ψηφίζουμε 80% δικομματισμό στην Ελλαδα. Δεν μπορούμε να ψηφίζουμε έτσι χωρίς κριτήριο την υγεία και όταν σφίξουν τα ζόρια να ζητάμε σύστημα Καναδά Γαλλιας ή Αυστραλίας.
Πόσο πολύ με συγκίνησε δεν μπορείς να φανταστείς.
μήπως φταίμε όλοι για αυτη την κατάντια που βιώνουμε όλοι? απανθρωπια απο εμας τους ιδιους προς την κοινωνια?Εμεις ειμαστε η κοινωνια.....
Πρεπει να φτασουμε σε σημειο να χρειαστουμε τα νοσοκομεια για να παλεψουμε για κατι καλυτερο? ολα αυτα πραγματικα με κανουν να ντρεπομαι που ειμαι ελληνας...
ευχαριστω . καλο βραδυ.
Γιώργος Γ.
Έπεσα στα χέρια ειδικών που με απροσανατόλισαν και με ξεπουπούλιασαν οικονομικά.
Έχω μια κόρη 14 ετών που έχει μαθησιακές δυσκολίες. Δεν γράφει στραβά ή ανάποδα, διαβάζει κανονικά, δεν μπορεί να μάθει/ αποστηθίσει/ συλλέξει σημαντικά στοιχεία/ συνοψίσει/ επιλέξει κυριότερά του (ο,τιδήποτε φανταστείτε) μπροστά σε μια σελίδα βιβλίου του σχολείου, κυρίως ιστορίας ή γεωγραφίας.
Λόγω της δυσκολίας της σε κάθε σχολείο επιλέγει να κάνει παρέα μόνο με προβληματικά/ παραβατικά παιδιά και μας φέρνει πάντα μπροστά σε τετελεσμένα γεγονότα που μας σπρώχνουν σε απελπισμένες πράξεις (αλλαγή σχολείου, αλλαγή "ειδικών" κλπ). Ότι χαρίσματα έχει φροντίζει με κάθε τρόπο να τα εξαφανίσει, προκειμένου να μη διαφέρει στην προβληματική φίλη της (φρόντισε να ξεχάσει τα πορτογαλικά της, αποπειράται να κάνει το ίδιο στα γαλλικά της, στράβωσε τα μπροστινά της δόντια για να βάλει σιδεράκια όπως η φίλη της, καθόταν με τα γόνατα να συγκλίνουν προς τα μέσα και να ενώνονται ώστε να στραβώσουν ενώ η ίδια παλιάέτρεχε με τα δυνατά πόδια της σαν δρομέας, προσπαθεί σε πάρτυ να τρώει τούρτα ενώ τη σιχαίνεται κλπ).
Έχει μεγάλη κλιση στο μπαλέτο και στο πιάνο (όπου μαθαίνει και προετοιμάζει περισσότερα από ότι της δίνεται κλπ) Μακάρι να υπήρχε ένας κόσμος που να μπορούσε να αξιοποιήσει αυτά τα ταλέντα χωρίς να χρειάζονται και οι λοιπές γνώσεις. Δυστυχώς έχω παρακολουθήσει προφορικές εξετάσεις του ΑΣΕΠ για πρόσληψη καθαριστριών από το δημόσιο και για λόγους συναγωνισμού τις ρώταγαν τι γνωρίζουν για τη Συνθήκη της Λωζάνης.
Οι θεραπευτικές εισηγήσεις των ειδικών στα χέρια των οποίων έπεσα και με αφαίμαξαν ήσαν (δεν είναι όλες οι απόψεις του ίδιου ατόμου):
- Δεν έχει δυσλεξία (Λες και υπάρχει ένας διαχρονικά ισχύων ορισμός της δυσλεξίας.Και εγώ είχα δυσλεξία τα χρόνια μου και την αντιμετώπισαν με το ξύλο και τον εξευτελισμό).
- Θα ασχοληθούμε με την προσωπικότητά της μόνο. (Δεν μου απαντάνε όμως στο ερώτημά μου "Δέστε δημοσίευμα της Καθημερινής υπάρχουν ορισμένες μέθοδοι για να μαθαίνουν τα δυσλεκτικά παιδιά. Γιατί αυτές τις μεθόδους να τις ανακαλύψουμε εμείς -μαζί με τους κατάλληλους ειδικούς - όταν η κόρη μου θα είναι 26 ετών και όχι τώρα;
- Αφήστε τη να μείνει στην ίδια τάξη. Καλό θα της κάνει( Όμως εγώ έχει διαβάσει διάφορα βιβλία και άρθρα για τη δυσλεξία, και πουθενά δεν λέει ότι θεραπεύεται με το να μείνει το παιδί στην ίδια τάξη).
- Πηγαίνετε στον τάδε που είναι ειδικός στο να προετοιμάζει δυσλεκτικά παιδιά στο σχολείο και στο τέλος τους περνάει η δυσλεξία. Πήγα και πέρασα τη χρονιά με άθλιες συνθήκες. Ο ειδικός κάθε φορά απήύδηζε προσπαθώντας να της μάθει κάτι, δεν τα κατάφερνε, έλεγε ότι η κόρη μου κουράστηκε και "έχει κατεβάσει τα ρολλά" και μου έδινε μερικές σελίδες γεμάτες με κείμενο το οποίο εγώ ο μή ειδικός θα αναλάμβανα να της τα περάσω στο μυαλό -σαν να ήταν ένα φάξ - προτού κοιμηθεί το βράδυ.
- Να κάνετε οικογενειακή θεραπεία. Εσείς η κόρη σας και η γυναίκα σας. Θα είμαι εγώ και ένας άλλος συντονιστής. Γιατί ο άλλος (ο μπακαλόγατος); Γιατί έτσι γίνεται η ομαδική θεραπεία. Μπορείτε κυρία μου να μου δείξετε σε ένα από τα βιβλία της ομαδικής θεραπείας που έχετε στη βιβλιοθήκη σας να αναφέρει ότι θα υπάρχει και δεύτερος θεραπευτής; Έτσι γίνεται στην Ελλάδα. Και τι με αυτό; Και στη Βραζιλία σε ορισμένες περιοχές κάνουν βουντού. Πόσο θα κοστίσει; 140 η συνεδρία (70 αυτή και 70 ο ειδικευόμενος μπακαλόγατος). Τι λέτε κυρία μου;(Και η θεραπεύτρια καπνίζει σαν φουγάρο μπροστά στην κόρη μου χωρίς να ζητάει συγγνώμη ή άδεια, παρόλο που απαγορεύεται από το Υπουργείο Υγείας. Σκέψου να προστεθεί και ο μπακαλόγατος που να καπνίζει τσιμπούκι!)
- (στη γυναίκα μου) Να μετάσχετε σε ομαδική θεραπεία (σε ένα κατερειπωμένο σπίτι). Θα είναι γονείς παιδιών; Όχι αποκλειστικά, μπορεί μερικοί να είναι γονείς αλλά μπορεί και να μην είναι. Θα το σκεφτώ. Προτού φύγετε, παρακαλώ να με πληρώσετε. 150 Ευρώ. Θα σας ετοιμάσουμε την απόδειξη την επόμενη βδομάδα, να τη ζητήσετε από την κυρία Βάνα.
- Δεν έχει μαθησιακά προβλήματα. Είναι ιδιοφυϊα η κόρη σας. Εσείς οι γονείς έχετε πρόβλημα. Θα πρέπει να κάνετε ατομικές θεραπείες ο καθένας σας. Και η κόρη μας; Η κόρη σας δεν έχει τίποτα. 120 Ευρώ. Θα μου δώσετε απόδειξη; Όχι, δεν δίνω αποδείξεις, είμαι πανεπιστημιακός. τότε και εγώ δεν πληρώνω. Μα μου φάγατε την ώρα.. Λυπάμαι. Ωραία θα σας δώσω απόδειξη για 30 ευρώ. Τότε και εγώ θα σας πληρώσω 30 ευρώ.
Σας παρακαλώ, μπορείτε να μου δώσετε κάποια κατεύθυνση ως προς το τι να κάνω; Η κόρη μου με τόσες επισκέψεις και τέτοια παραπληροφόρηση δεν ξέρει τι ακριβώς συμβαίνει. Ακόμα και αν είμαστε φοβεροί εγκληματίες η γυναίκα μου και εγώ (φανταστείτε με να είμαι σαν τον Αυστριακό!), πάλι υπάρχει υποχρέωση των ειδικών να τη βοηθήσουν σήμερα και όχι όταν γίνει 26 ετών. Οι ειδικοι της έχουν βάλει στο μυαλό ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στις σχέσεις μας και γι' αυτό εκείνη δεν μπορεί να μάθει τη μετάφραση των Αρχαίων.
Φυσικά (στην Ελλάδα πάντα έχουμε συμβουλές και επιχειρήματα) μπορεί να πεί κανείς «γιατί δεν πάτε σε κάποιο ειδικό κέντρο του δημοσίου για τα παιδιά που έχουν μαθησιακά προβλήματα;» Σε αυτούς τους φορείς αν δοκιμάσετε να τηλεφωνήσετε για να κλείσετε ραντεβού, θα πάρετε την απάντηση ότι έχετε σειρά προτεραιότητας για να σας δουν μετά από ένα χρόνο. Δοκιμάστε!
Αν προσφύγετε στο Συνήγορο του Πολίτη σας απαντούν ότι α) "ναι μεν η ιατρική περίθαλψη είναι συνταγματικό σας δικαίωμα, αλλά εδώ υπάρχει αντικειμενική αδυναμία, όπως δηλώνουν οι συγκεκριμένοι φορείς", β)"μπορείτε να κάνετε αγωγή αποζημίωσης κατά του δημοσίου για παραλείψεις των οργάνων του, με βάση το άρθρο 105 του Εισαγωγικού Νόμου του Αστικού Κώδικα εάν θεμελιώσετε τη βλάβη που υπέστη η κόρη σας από την παράλειψη...
Η αγωγή εκδικάζεται μετά από 3 1/2 με 4 χρόνια και αν υπολογίσουμε ότι στην καλύτερη περίπτωση κερδίσετε, το δημόσιο θα κάνει έφεση και αναίρεση οπότε μπορείτε να έχετε την απόφαση που θα σας δικαιώνει τελεσίδικη μετά από 7-8 περίπου χρόνια.
Βέβαια δεν είναι εύκολο να έκτέλέσετε απόφαση κατά του δημοσίου, οπότε μπορείτε να προσφύγετε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Στρασβούργο), αλλά θα πρέπει να προσέξετε να ασκήσετε την προσφυγή εντός 6 μηνών από την έκδοση της τελεσίδικης απόφασης (μετά από αναίρεση κλπ). Η εκκρεμοδικία κρατάει περίπου 8-10 χρόνια και μάλλον θα κερδίσετε την υπόθεση με μια συμβολική αποζημίωση, εκτός αν στο μεταξύ ο αρμόδιος φορέας αποφασίσει να καλέσει την κόρη σας για εξέταση..".
Γειά σας κύριε Μιχαηλίδη σας διαβάζω στην Ελευθεροτυπία και πραγματικά γράφατε πολύ καλά καλό είναι επίσης και το Blog σας!
Γεια σου Χρηστο!
Ρίξε μια ματιά εδώ:
http://leonidassw.blogspot.com/2008/06/lester.html
Νομόζω αξίζει να προβληθεί..
Χαιρετώ!
Λεωνίδας
Γεια σας. Βρηκα το μπλογκ τυχαια και τυχαια επεσα πανω σε αυτο το αρθρο. Αποφασισα να γραψω ενα σχολιο γιατι ειμαι και γω ο ιδιος ενα τετοιο παιδι οπως ο/η συγγραφεας. Θελω να επιβεβαιωσω οτι οσα γραφτηκαν ειναι κατα 99% αληθη και κοινα σε ολα τα νοσοκομεια της χωρας. Λεω 99 διοτι ευτυχως δεν εχω τυχει μεταχειρισης απο τους γιατρους που αναφερονται στο τελος του κειμενου. Εχω τυχει βεβαια της ατυχιας χρησης μιας τουαλετας και ενος μπανιου σε εναν ολοκληρο οροφο μεσα σε πασιγνωστο αθηναικο δημοσιο νοσοκομειο...
Για ολα αυτα το κρατος φροντιζει να σε ενισχησει οικονομικα βεβαιως. Εχοντας το προβλημα πανω απο εναμιση χρονο και χωρις ποτε να με ενημερωσει για κατι μου ηρθε μια μερα να το ψαξω. Αφου επρεπε να διαβασω τους μισους νομους του συνταγματος ανακαλυψα οτι κατω απο ενα καρο προυποθεσεων (πχ.ανεργος, αναπηρος) μπορουσα να παιρνω ενα επιδομα κοντα στα 250Ε μηνιαιως για συγκεκριμενο χρονικο διαστημα. Επειδη ομως το κρατος δε θελει ο οποιοσδηποτε να εκμεταλευεται τα φαφνταστικα προνομια των ασθενων φροντιζει να βαζει μια απαραβιαστη δικλειδα ασφαλειας. Τη γρααφειοκρατεια. Ετσι μετα απο μηνες τρεξηματος το εβγαλα. Ολα αυτα αφου εχω αναγκασει και τους δυο γονεις μου να εγκαταλειψουν, εστω και προσωρινα, τα επαγγελματα τους...
Χρήστο, τί έγινε με το Blog? Το παράτησες; Έτσι δηλαδή παρατάς την προσπάθεια; Επειδή βρέθηκε ένας χαζός και σε εκνεύρισε αποφάσισες να παρατήσεις το γράψιμο; Σε ακούγαμε στο ραδιόφωνο, σε διαβάζουμε στην εφημερίδα, αλλά καλή ήταν κι αυτή εδώ η γωνιά. Μπαίνω και ξαναμπαίνω εδώ και καιρό να δω τίποτα καινούργιο από σένα, αλλά..... "νυχτερίδες κι αράχνες". Γράψε μας τουλάχιστον ένα σχόλιο ότι το κλείνεις και τέλος (αν και δεν το θέλω αυτό). Περιμένω νέα σου (υποθέτω όχι μόνο εγώ αλλά και άλλοι).
Γιώργος.
K.MIXAHLIDH POU EISASTE;;
EXEI KLEISEI AYTH H PAREA ;;;
που είσαστε;;;;
Μπαίνω κάθε μέρα να δω αν εχετε κάτι καινούργιο αλλά τίποτα ....
Το έχετε κλείσει το blog;;;
Περιμένουμε νέα.....
έστω και ένα γεια.......
Έχοντας το προνόμιο να είμαι ο τελευταίος θεράπων γιατρός της Α.Τ. καταθέτω ότι αναπαύθηκε σήμερα, 10 Ιουλίου 2008, μετά τη δίχρονη μάχη της με τον καρκίνο. Τα βιώματά της όπως μας τα άφησε γραμμένα θα μας συνοδεύουν, και ελπίζω και να μας καθοδηγούν. Κατερίνα, καλόν Παράδεισο!
Kalo ta3idi Katerina..........
Λυπάμαι πάρα πολύ για την Κατερίνα. Ο καρκίνος είναι μια ασθένεια που κυνηγάει χρόνια την οικογένειά μου και τους γύρω μου. Σαν κατάρα. Ξέρω από πρώτο χέρι πόσο άσχημο είναι. Ένα πράγμα θα πω και είμαι κατηγορηματική σε αυτό. Όλοι σώζονται αν υπάρχουν χρήματα. Χρήματα για να λαδώσεις το γιατρό να σε προσέξει περισσότερο, χρήματα για να μπεις πρώτος στις λίστες, χρήματα για να σου κρατήσει για ένα λεπτό απαλά το χέρι η νοσοκόμα και να σου πει πως όλα θα πάνε καλά. Ναι, πληρώνεται και αυτό...
Κύριε Μιχαηλίδη,
Σας συγχαίρω για την δημοσίευση της επιστολής της αναγνώστριας AT που περιγράφει με στωϊκότητα την άγνωστη στους πολλούς καθημερινότητα των ογκολογικών ασθενών.
Επειδή, συμβαίνει να έχω νοσήσει δύο φορές στο παρελθόν από καρκίνο, μπορώ να επιβεβαιώσω ότι τα περιγραφόμενα δεν αφορούν μόνον τα νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης αλλά και τα νοσοκομεία της Αθήνας. Είναι γνωστό ότι τα εξειδικευμένα ογκολογικά νοσοκομεία ή νοσοκομεία με πλήρη τμήματα ογκολογίας είναι ελάχιστα στη χώρα μας, σε σχέση με τη γεωγραφική κατανομή του πληθυσμού, τον αριθμό των ογκολογικών ασθενών, το είδος των ασθενειών, κλπ παραγόντων.
Το γεγονός αυτό βέβαια έχει σαν αποτέλεσμα τον μεγάλο χρόνο αναμονής είτε για ραντεβού για εξέταση, είτε για ραντεβού θεραπείας (ακτινοθεραπείας ή χημειοθεραπείας), ή για εισαγωγή για χειρουργείο/νοσηλεία. Ενδεικτικά αναφέρω ότι η αναμονή για ραντεβού στα μεγάλα δημόσια νοσοκομεία κυμαινεται από 25-35 ημέρες, η αναμονή για ακτινοθεραπεία από 2-4μήνες, κλπ. Η θεραπεία όμως του ογκολογικού ασθενή έχει συγκεκριμένο και αυστηρά καθοριζόμενο χρονοδιάγραμμα, δηλ. πότε ακριβώς πρέπει να αρχίσει και πότε να τελειώσει η μία θεραπεία για να ακολουθήσει η επόμενη. Η έλλειψη ικανοποιητικού αριθμού εξειδικευμένων ογκολογικών νοσοκομείων και ορθολογικής κατανομής τους στην χώρα, έχουν σαν αποτέλεσμα τις μεγάλες λίστες αναμονής στα λίγα υπάρχοντα, τις πιεστικές συνθήκες εργασίας για το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό και βέβαια τά όσα υφίστανται οι ασθενείς όπως περιγράφει η ΑΤ στην επιστολή της.
Αλλά και άν ακόμη ο ασθενής καταφέρει να ορίσει ραντεβού με τον ογκολόγο, δεν μπορεί να είναι σίγουρος ότι θα έχει την φροντίδα που απαιτείται, διότι ο χρόνος που μπορεί να του διαθέσει ο ιατρός δεν ξεπερνά τα δέκα, επαναλαμβάνω δέκα λεπτά. Σ’αυτόν τον χρόνο ορίζει, π.χ. το ΙΚΑ, ότι πρέπει ο ιατρός, να μελετήσει το φάκελλο του ασθενούς (συνήθως είναι ογκώδης), να εξετάσει κλινικά τον ασθενή, να συζητήσει μαζί του τη θεραπεία που προτείνει, να συνταγογραφήσει φάρμακα και θεραπείες, να τον πληροφορήσει για την κατάσταση και τις προοπτικές της υγείας του και πολλές φορές να τον καθησυχάσει για τις τυχόν δυσμενείς εξελίξεις ή τις κακές επιδράσεις των θεραπειών που κάνει, αφού ενδιάμεσα απαντήσει και δύο-τρία τηλέφωνα και ερωτήσεις συναδέλφων ιατρών ή νοσοκόμων).
Οταν η Διοίκηση του ΙΚΑ (αναφέρομαι στο ΙΚΑ διότι είμαι ασφαλισμένη και έχω εμπειρία από το 6ο Ογκολογικό Νοσοκομείο ΙΚΑ Αθηνών) κρίνει ότι είναι δυνατόν να γίνει σοβαρή εξέταση ασθενούς σε δέκα λεπτά (ο ιατρός στην ουσία καταναλώνει τα περισσότερα από τα δέκα λεπτά σε γραφειοκρατικές διαδικασίες συμπλήρωσης των απαραιτήτων εντύπων) και ότι ο ιατρός, ανεξάρτητα από την σοβαρότητα των περιστατικών που εξετάζει, πρέπει να δεί 25 ασθενείς ημερησίως + τα έκτακτα, αυτό σημαίνει ότι η εν λόγω Διοίκηση δεν έχει καμμία σχέση με το αντικείμενο και ότι η ποιότητα των παρεχόμενων ιατρικών υπηρεσιών παρουσιάζει σοβαρά προβλήματα.
Δεν είναι μόνον ο μεγάλος αριθμός των ασθενών που έχει να αντιμετωπίσει ο ιατρός είναι και ο χρόνος. Αναφέρω ενδεικτικά ωράριο ιατρών που συμβαίνει να γνωρίζω: 7-11.30 δημόσιο νοσοκομείο, 12.00-16.00 ιδιωτικό νοσοκομείο, 17.30-21.00 ιδιωτικό ιατρείο. Με τέτοιο ωράριο, ο φανερός στόχος είναι η διεκπεραίωση ιατρικών πράξεων για την αύξηση του εισοδήματος και όχι η πραγματική ενασχόληση με το πρόβλημα του ασθενούς. Που είναι ο χρόνος για ιατρική ενημέρωση, μελέτη, έρευνα;
Η κατάσταση αυτή, αλλά και πολλά άλλα θέματα σχετικά με την διάγνωση, την θεραπεία και την αποκατάσταση των ογκολογικών ασθενών, που θα έπαιρνε πολλές σελίδες για να αναφέρω, έχουν δυστυχώς διογκώσει την φυγή όσων ασθενών με καρκίνο μπορούν να αντιμετωπίσουν το κόστος, πρός τους ιδιώτες ογκολόγους, τα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα και τα ιδιωτικά νοσοκομεία, με τεράστιο οικονομικό και κοινωνικό κόστος, χωρίς όμως να διασφαλίζεται η ποιότητα των παρεχομένων εξειδικευμένων ιατρικών υπηρεσιών αφού δεν υπάρχει πιστοποίηση τους.
Η ΑΤ έχει δίκηο: ο ασθενής με καρκίνο είναι αόρατος για όσους σχεδιάζουν τις πολιτικές υγείας. Είναι αόρατος γιατί είναι πολύ αδύναμος για να διεκδικήσει τα αυτονόητα, γιατί νοιώθει μόνος μπροστά στο τοίχο της γραφειοκρατίας, γιατί δεν γνωρίζει ότι υπάρχουν χιλιάδες ασθενείς σαν αυτόν που άν ένωναν τις φωνές τους, ο ήχος της θα ξεκούφανε αυτούς που σήμερα δεν τους βλέπουν, δεν τους ακούν.
Η επιστολή της ΑΤ με συγκίνησε όχι μόνον γιατί μου θύμισε καταστάσεις που έχω ζήσει αλλά και διότι νοιώθω τη μεγάλη πίκρα που έχει από όσα έχει περάσει. Παρ΄όλο που ή πιό κάτω παράγραφος της «Και όταν τα παιδιά του καρκίνου χάσουν την υπομονή τους αλλά κυρίως την εμπιστοσύνη στους γιατρούς τους, δεν κάνουν καταγγελίες και μηνύσεις. Χάνουν την ελπίδα τους, και όταν χάσουν την ελπίδα τους αποσύρονται από τον αγώνα να κερδίσουν την ζωή τους και αποσύρονται σιγά -σιγά από την ίδια την ζωή.”
δείχνει μια παραίτηση, εν τούτοις το γεγονός ότι παρ΄όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει βρήκε το θάρρος να γράψει και να ακουστεί, δείχνει γυναίκα με δύναμη και αντοχή.
Θα της απαντούσα ότι οταν τα παιδιά του καρκίνου χάσουν την υπομονή τους, θυμώνουν και όταν θυμώνουν δεν αφήνουν την ζωή τους στά χέρια άλλων που δεν θέλουν ή δεν ξέρουν να κάνουν κάτι παραπάνω, την παίρνουν στά χέρια τους και προσπαθούν και οι ίδιοι να βρούν το συντομώτερο άλλες λύσεις. Αρχικά, θα πρέπει να πληροφορηθεί για τα δικαιώματά της ως ασθενούς και να τα διεκδικήσει, είτε μόνη είτε μέσα από τις οργανώσεις ασθενών. Δεύτερον, να μάθει όσα μπορεί περισσότερα για την ασθένειά της, για να την κατανοήσει και να μπορεί να συμμετέχει ενεργά στις διάφορες εναλλακτικές προτάσεις θεραπείας. Πληροφόρηση μπορεί να βρεί σε βιβλία, περιοδικά, το ιντερνέτ, άλλους ασθενείς, οργανώσεις ασθενών.
Παρ΄όλο που ορισμένοι ιατροί μπορεί να πιστεύουν ότι δεν υπάρχουν λύσεις, ίσως γιατί δεν τις γνωρίζουν, τίποτε δεν την εμποδίζει να ερευνήσει άν τυχόν υπάρχουν άλλες διαθέσιμες θεραπείες στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό.
Θέλω πολύ να βοηθήσουμε την φίλη ΑΤ στη πορεία της. Δεν γνωρίζουμε άν έχει πρόσβαση σε ιντερνέτ και άν γνωρίζει πως και που να ψάξει για πληροφορίες για την περίπτωση της. Οι έρευνες για εξειδικευμένες στοχευμένες θεραπείες έχουν προχωρήσει παρά πολύ, καθώς και η ένταξη επιλεγμένων ασθενών σε ερευνητικά προγράμματα, αλλά δυστυχώς στην Ελλάδα πολύ λίγοι ιατροί ασχολούνται ουσιαστικά με τέτοια θέματα. Ισως σε κάποιο ερευνητικό κέντρο να υπάρχει λύση για την ΑΤ, επίσης φάρμακα που δεν έχουν πάρει άδεια κυκλοφορίας είναι δυνατόν να διατεθούν από την εταιρεία παραγωγής σε ορισμένους ασθενείς, άν βεβαιώσει γιατρός ότι είναι το μόνο ενδεδειγμένο.
Εύχομαι στην ΑΤ δύναμη και κουράγιο, να μη το βάλει κάτω, κάθε πολίτης αυτής της χώρας έχει δικαίωμα στην καλλίτερη δυνατή θεραπεία με τον πλέον ειδικό για την περίπτωση του γιατρό, αρκεί βέβαια να γνωρίζει και να διεκδικήσει σθεναρά τα δικαιώματά του. Δεν υπάρχει χειρότερος εχθρός για την υγεία και το ανοσοποιητικό από το πεσμένο ηθικό και την κατάθλιψη. Στο τομέα αυτό μπορώ να την πληροφορήσω ότι υπάρχουν οργανώσεις ασθενών με καρκίνο και άλλες οργανώσεις εθελοντών, που προσφέρουν ατομική και ομαδική ψυχολογική στήριξη. Αν ενδιαφέρεται μπορει να ζητήσει πληροφορίες (breastcancerinaction@gmail.com) και ευχαρίστως να τις δώσω.
Κάθε καινούρια μέρα είναι ευλογία,
ΔΡΑΣΗ-Breastcancerinaction
Κύριε Μιχαηλίδη,
Επιτρέψτε μου να παραθέσω τα λόγια του Ανδρέα Εμπειρίκου προς τον Νίκο Εγγονόπουλο :
"Νικόλαε Εγγονόπουλε, σε αυτόν τον κόσμον υπάρχουν δύο λογιών άνθρωποι, σε όλες τις τάξεις και σε όλες τις ειδικότητες. Οι δυνάμενοι να εκτοξεύσουν σπέρμα διεισδύοντες, και οι άνθρωποι οι εκτοξεύοντες μόνον .....
Εσύ ανήκεις εις τους πρώτους. Άσε τους άλλους να κάνουν τη βρωμερή δουλειά τους. Θα υπάρχουν πάντα Ηρακλείς που όσα ..... και αν μαζευθούν τριγύρω τους, θα καθαρίζουν ως ελευθερωταί την Κόπρον του Αυγείου".
Εύχομαι Κύριε Μιχαηλίδη να μη χρειαστεί να το κλείσετε το σπίτι σας. Άνθρωποι με την ποιότητα και το ήθος το δικό σας είναι κρίμα να κρατάνε την πόρτα τους κλειστή.
Post a Comment
<< Home