Το εγκλωβισμένο μπαλκόνι

ΣΤΟΥΣ Αμπελοκήπους, εκεί στη Λεωφόρο Κηφισίας, κατεβαίνοντας προς Αθηνα και πλησιάζοντας στη διασταύρωση με τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, υπάρχει, στα αριστερα μας, ένα οικόπεδο – ρίχτηκε πολυκατοικία, δηλαδή, για να κτιστει, προφανως, άλλο κτίριο – και έτσι είναι πλέον ορατη η πλαινή πλευρά της πίσω του οικοπέδου πολυκατοικίας. Εκείνη, δηλαδή, η πλευρα, που πρίν πέσει το εφαπτόμενο με αυτήν μπροστινό κτίριο, έβλεπε μόνο αυτό, και μάλιστα μόνο τον τοίχο του.

ΤΩΡΑ που «εφυγε» το μπροστινό κτίριο, έστω και προσωρινά ώσπου να φυτρώσει κι άλλο μπροστινό, αποκαλύφθηκαν στο πίσω κτιριο, μερικά, πολύ λίγα, κρυμμένα ως τα τώρα, παραθυράκια – μάλλον του μπάνιου των διαμερισμάτων. Αποκαλύφθηκαν, επίσης, και δυο-τρία μπαλκόνια, αλλά χωρίς βεράντα. Με το που ανοίγεις δηλαδή την μπαλκονόπορτα, πέφτεις αμέσως στο κάγκελο. Κι άμα θέλεις να καθησεις, ή καρέκλα σου είναι από μέσα και φαντάζεσαι πως είσαι εσύ έξω.

Σ’ΕΝΑ, λοιπόν, από αυτά τα ηρωικά, όπως τα λέω, μπαλκονάκια, που πραγματικά δεν έχουν στον Ηλιο μοίρα, όποτε η κίνηση στον δρόμο με ακινητοποιεί σ’ εκείνο το μέρος της Κηφισίας, στρέφω το βλέμμα μου προς τα αριστερα, και χαζεύω εκείνη την πρωην εγκλωβισμένη (και προσωρινά, τωρα, εκτεθειμένη) πλαινή πλευρά της πολυκατοικίας, και ιδίως ένα, μόνο ένα από τα λίγα, άνευ βεράντας μπαλκόνια της, που ο ιδιοκτήτης η ενοικιαστης, όποιος ή όποια νάναι, έχει καταφέρει, κρεμώντας 5-6 γλαστρούλες στη σειρά, όλες με ωραιότατα, ολάνθιστα αυτην την εποχή, και κατακόκκινα γεράνια, να προσθέσει στην ασχημια μια απρόσμενη πινελιά ομορφιάς.

ΣΑΝ να’χει σηκώσει σημαία, δηλαδή, με τα άνθη του, ο από πίσω, πρώην εγκλωβισμένος, και να στέλνει ένα μηνυμα προς όλους εμάς, τους απ’ έξω περαστικούς. Ο,τι, κοιτάξτε να δείτε δηλαδή, εγω έχω ακόμα λουλούδια στη ψυχή μου, και σας τα προσφέρω, εκθέτοντάς τα στο ελάχιστο μπαλκόνι μου.

ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ, σκέφτομαι μια μέρα (αλλά ακόμα ντρέπομαι, τα’ ομολογώ), να του κτυπησω τη πόρτα, να του πώ «αποδέχομαι την πρόσκλησή σου», γιατί πρόσκληση είναι για μένα τα … παρατεταγμένα γεράνια του, «και ήρθα να πιούμε μαζί έναν καφέ».

ΣΥΝΗΘΩΣ, όμως, η σκέψη μου αυτή, όποτε κατεβαίνω τη Κηφισίας και χαζεύω προς τα κει, διακόπτεται από ένα απότομα κορνάρισμα των από πίσω…

Υ.Γ.: Έπειτα από μακρά, ηθελημένη περίοδο απουσίας/αποχής, επανέρχομαι δειλά-δειλά στο «ηλεκτρονικό περιβόλι», σίγουρα με λιγότερον ενθουσιασμό απ’ ότι όταν ξεκινούσα. Η αλήθεια είναι, επίσης, ότι η εκπομπή στο Τρίτο, για την οποία τόσος θόρυβος έχει γίνει, απορροφά ένα πολύ μεγάλο μέρος του χρόνου και της «δύναμής» μου. Το λίγο που μου περισσεύει, εάν δεν το αφιερώνω στο … τίποτα (κάποια διαστήματα χρονικά, μέσα στη μέρα, που απλώς κάθομαι και σκέφτομαι – ίσως τα πιο δημιουργικά μου), προσθέτω και σβήνω (κυρίως αυτό) σ’ ένα βιβλίο που το παιδεύω ήδη χρόνια έξη!

Χαίρομαι που ξαναβρίσκω φίλους και φίλες που αγαπώ και εκτιμώ πολύ.

Χρ.