Monday, December 10, 2007

Η Πλάγια Απειλή

Το ελάχιστο μεγάλωσε
και με πνίγει.
Κοίτα έξω, τη θηλιά τ’ ουρανού
και θα καταλάβεις τι
εννοώ , τι
περιμένω από το άλλο λίγο
που, περισσευούμενο επέλεξα
τώρα πιά, το σοκάκι μου να φωτίσει.

Γιατί, όμως
αυτή η θηλιά τόσο, πλάγια απειλή;
πότε, και δεν την αντιλήφθηκα;
Αμβλύνοντας το περίσσευμα από τον φόβο
πόνο;
Μόνο νά’ βλεπες, εκεί όπου
καταμεσής τ’ ουρανού, ο βυθός
μ’ ό,τι μαζί μου ίπταται
και πετώντας, σέρνεται εκεί
στην πλάγια απειλή
που αλλάζει φορά σαν των βράχων
την αβεβαιότητα – ναι!
Εκεί, ψάρευα κάποτε
τις πιο όμορφες μέρες μου
σ’ απόμακρη αγκαλιά της Σερίφου
χωρις ενδιαφέρον επισκέψεων,
καμμία.
Εξ ου και η πολυτέλεια της
απέραντης, σχεδόν,
ουράνιας γαλήνης μου, ακατέργαστος
από αισθήματα σκοπού
και άλλα
τέτοια
οργανωμένα εγκλήματα
της μέσης (και βάλε)
Ηλικίας.


Και να, που ήδη
σκέφτομαι
δυσανασχετώ
πως θ’ αμπαλάρω το ποίημά μου
να το αναρτήσω
στ’ απόφωτο της πλάγιας
απειλής – Εκέι, ντέ!
Στο ελάχιστο, που μεγάλωσε
Και πιά, ποίημα δεν είναι ….