Friday, November 28, 2008

Μια τολμηρή διαφημιστική καμπάνια



ΣΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ της ενασχόλησής μας με τα τροχαία ατυχήματα, στα οποία η χωρα μας δυστυχως είναι από τις πρώτες, θα δούμε σήμερα πως, σε μία χώρα, συγκεκριμένα στη Λετονία, μιά δημιουργική, τολμηρή αλλά και αρκετά αμεφιλεγόμενη διαφημιστική εκστρατεία κατάφερε, σε αρκετά μεγάλο βαθμό, να πετύχει αυτό που όλοι συμφωνούν ότι πρέπει να γίνει, αλλά και όλοι ξέρουν πόσο δύσκολο είναι: Νά αλλάξουμε νοοτροπία. Ή, πιο ωμά ακόμα: Νά αλλάξουμε μυαλά!
Η ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΗ εταιρεία Mooz!, έπεισε με την δική της τολμηρή προσέγγιση στο θέμα των τροχαίων, την κυβέρνηση, να της αναθέσει τη συγκεκεριμένη καμπάνια. Βασικός «στόχος», ήταν οι οδηγοί, κυρίως άνδρες, ηλικίας 20-35 ετών, που ανήκουν, σύμφωνα με έρευνες, στην ομάδα «άμεσου κινδύνου», με τις υπερβολικές ταχύτητες που αναπτύσσουν, την επιθετική συμπεριφορά που αναπτύσσουν στο οδήγημα, και την αλαζονεία που έχουν για τις ικανότητές τους, αφού τα περισσότερα θανατηφόρα τροχαία προκαλούνται με ευθύνη ανθρωπων που πίστευαν ότι είναι οι καλύτεροι οδηγοί στον κόσμο, εννοώντας με αυτό, ότι ήταν ... περίπου Σούμαχερ.
Η ΔΙΑΦΗΜΗΣΗ που βγηκε τελικά, και που προκάλεσε αρκετές συζητήσεις, δεν ηταν από αυτές τις «διδασκαλικού τύπου», όπου πάντα κάποιος σου κουνάει επιδεικτικά το δαχτυλο και σου λέει «μή τρέχεις». Η Mooz!, εκτός από την υπερβολική ταχύτητα, επικέντρωσε την προσοχή της και σε ένα άλλο θέμα: την σοβαρή έλλειψη οργάνων για μεταμοσχεύσεις. Και τί έκανε, λοιπόν; Αντί κάποιου ενημερωτικού εντύπου, δημιουργήθηκε ένα Πιστοποιητικό Δωρεάς Οργάνων το οποίο λάμβαναν οι οδηγοί κατευθείαν από την αστυνομία.
ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ, όσοι υπερέβαιναν το όριο ταχύτητας (και κανονικά θα έπρεπε να λάβουν κλήση), αναγκάζονταν από την αστυνομία να υπογράψουν το πιστοποιητικό με το οποίο δήλωναν διατεθειμένοι να γίνουν δωρητές οργάνων! Το αποτέλεσμα ήταν ο αριθμός των θυμάτων από τροχαία, μέσα σε έναν χρόνο, να μειωθεί κατά 29%, και ταυτόχρονα να σημειωθεί και σημαντική αύξηση, κατα 39% στην, έστω και δι’ αυτού του τρόπου, δωρεά οργάνων. Μπορεί, λοιπόν, οι οδηγοί να μην θυμόνταν ένα οποιοδήποτε διαφημιστικό, όμως δεν θα μπορούσαν να ξεχάσουν ποτέ την ημέρα που, άθελά τους, έγιναν δωρητές οργάνων...

Το Συμβόλαιο

Η ΗΜΕΡΑ εκείνη, είναι όταν, έπειτα από κάποια σοβαρή παράβασή τους, υποχρεούνται να υπογράψουν το παρακάτω Πιστοποιητικό Δωρητή Οργάνων:
«Υπάρχουν άνθρωποι που θα έδιναν τα πάντα για να βρίσκονται στη θέση σου, και εάν βρίσκονταν, δεν θα έπαιζαν ποτέ με τη ζωή τους. ΣΚΕΨΟΥ!Εγώ ο/η , ____ _____. Εφόσον έχω την τάση να υπερβαίνω το όριο ταχύτητας στο δρόμο και/ή να οδηγώ επιθετικά, με το παρόν δηλώνω ότι η ζωή μου δεν είναι πρώτης προτεραιότητας για μένα και ευχαρίστως θα την αποχωριζόμουν. Έχοντας σώας τας φρένας, κατανοώ ότι αργά ή γρήγορα θα εμπλακώ σε ατύχημα και αφού αυτό συμβεί, αφήνω την καρδιά μου, τα νεφρά μου και όποια άλλα όργανα του σώματός μου δεν καταστραφούν από το ατύχημα, σε εκείνους που τα χρειάζονται πραγματικά.
Επίσης, ζητώ εκ των προτέρων να με συγχωρέσουν οι άνθρωποι και τα αγαπημένα πρόσωπα εκείνων για τους οποίους είμαι εγώ υπεύθυνος για το θάνατο ή την αναπηρία, εξαιτίας ατυχήματος.__, _______, 200_.Υπογραφή __________.»

Sunday, November 16, 2008

Η Μεγάλη Συμφιλιωση



Ολα έχουν ειπωθεί ξανά. Οι διαπιστωσεις είναι γνωστές. Κανείς δεν λέει ανοικτά τί πρέπει να γίνει.
Η αρρώστεια της ομάδας δεν αποδεικνύεται τρανότερα από εκείνο το πανό που αναρτηθηκε χθές, Σάββατο, στο ΟΑΚΑ, κατα τον αγωνα της ομάδας μας με τον Πανσερραϊκό, και που, τη στιγμή που η ομάδα για μία ακόμη φορά (όχι μόνο φέτος, αλλά τα τελευταία 5-6 χρόνια) σερνότανε, έγραφε «Γηπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια». Εδω ο κόσμος καίγεται, και ξέρετε το υπόλοιπο...
Ενα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της ΑΕΚ, άν όχι ΤΟ πρόβλημα, είναι οι ίδιοι οι οπαδοί της. Ή μάλλον εκείνη η μερίδα των οπαδών, που χρόνια τώρα, έχει «αναλάβει», ετσιθελικά την «διοίκησή» της.
Ο Νικολαίδης ήταν σαρξ εκ της σαρκός αυτής «κλίκας». Παράγωγό της. Ανδρωθηκε σ’ αυτήν. Αναδείχτηκε από αυτήν. Λατρεύτηκε. Και, φυσικά, γκρεμίστηκε.
Τους προέδρους, προπονητές και παίκτες μπορουμε να τους αλλάζουμε. Τους οπαδούς, όχι τόσο εύκολα.
Η ανασυγκρότηση της ΑΕΚ πρέπει να αρχίσει άμεσα, και να αρχίσει από αυτούς. Οχι «διώχνοντάς» τους. Αλλά, δημιουργώντας μιά ομάδα που, στο ήθος της κυρίως, αλλά και στο παιχνίδι της στη συνέχεια, εύχομαι, ή θα τους κάνει να γίνουν «άλλοι άνθρωποι» και να ενσωματωθούν σ’ αυτό το «νέο ήθος», ή τα τους αναγκάσει να «φυγουν» μόνοι τους ως ξένα σώματα.
Η πρώτη κίνηση που – το πιστεύω ακράδαντα – θα αποβάλει από την ομάδα όλα τα χρόνια, άρρωστα συμπτώματά της, είναι «η μεγάλη συμφιλίωση Μπάγεβιτς και οπαδών». Οποιος παράγοντας την πετύχει αυτήν (και εδώ, ο Νικολαίδης έχασε μεγάλη ευκαιρία, αλλά ηταν κολλημένος δυστυχώς στις εμμονές του), θα πετύχει και την ναγέννηση της ομάδας.
Σ’ αυτήν την συμφιλίωση πρωτεύοντα ρόλο πρέπει να παίξει και ο ίδιος ο πρωην προπονητής της ομάδας. Οπως και οι οπαδοί, πρέπει να αφήσει στήν άκρη τις όποιες κακές στιγμές έζησε (και υπηρξαν πολλές), και με ειλικιρνή διάθεση συγχώρεσης και μετανοίας, να μπεί μπροστάρης, μαζί με τους οπαδούς, στην δημιουργία μιας νέας ομάδας. Αυτή, είναι η μόνη εφικτή «επιστροφή στη Φιλαδέλφεια». Στο πνεύμα, και στο απαράμιλλο κλίμα εκείνης της χρυσή δεκαετίας που πηγαιναμε στο γηπεδο αισθανόμενοι πως όλοι ηταν «οικογένειά μας», που απολαμβάναμε μια ΑΕΚ να παίζει εξαιρετικό ποδόσφαιρο, να χαιρόμαστε που βλέπαμε και οπαδούς άλλων ομάδων στις κερκίδες μας, που έρχονταν και αυτοί για να δούνε μπάλλα, και βεβαίως, που παίρναμε και πρωταθλήματα, άξια και καθαρά.
Δεν ξέρω εάν ο Μπάγεβιτς θα επανέλθει ως προπονητής ή με άλλον ρόλο. Μπορεί και να μήν αναλάβει και κανένα πόστο. Αλλά, αυτή η συμφιλίωση πρέπει να γίνει. Ο Μπαγεβιτς, και κατ’ επέκταση και άλλοι λαμπροί παλαίμαχοί μας παίκτες, πρέπει να ξανάρθουν κοντά στην ομάδα.
Μιά ομάδα που, τα τελευταία χρόνια, αποκόπηκε από το παρελθόν της. Γι’ αυτό κατάντησε εδω που ειναι. Ολοι οι άλλοι λόγοι ειναι δευτερεύοντες.
Αυτό το «νέο κλίμα», που τάχα ήρθε, καταργώντας, όχι μόνο τα αποστήματα του παρελθόντος (και αυτό, ασφαλώς, έπρεπε νά γίνει), αλλά μαζί με αυτά και τα διαμάντια και μαργαρητάρια της, την ίδια της την Ιστορία, ηταν η ταφόπλακα της ομάδας. Την τσάκισε. Την κόντυνε. Την έκανε μικρή. Την έκανε ΑΕΚάκι, χωρίς την τρυφερή της διάσταση!
Ποιός ξεχνά τη σκηνή, στον τελικό, πέρυσι, του Τσαμπιονς Λίγκ στη Μόσχα, που η Μάντσεστερ κέρδισε την Τσέλσι, και στην τελετή απονομής του Κυπέλλου, πρωτος-πρωτος, μπροστά-μπροστά, ηταν ο Μπόμπι Τσάρλτον, δηλαδή ένα κομμάτι από την Ιστορία της Γιουνάιτεντ.
Εμείς, όλα αυτά τα χρόνια (και δεν αναφέρομαι και στα προηγούμενο, όπου απλώς κυριαρχούσε το σκότος) που υποτίθεται φέραμε το καινούργιο, δεν φέραμε τίποτ’ άλλο από στρατιές σεκιουριτάδων στα επίσημα, και ένα πνεύμα «μαζορέτας» στις εξέδρες, πάνω τα χεράκια, κάτω τα χεράκια, και ζουμτριαλαλαλόμ!
Δεν ειναι αυτή η ΑΕΚ. Δεν μπορεί να είναι αυτή η ΑΕΚ.
Τι γίνεται τωρα, λοιπόν;
Εχουμε διοίκηση, κατ’ αρχάς, και φαίνεται πως οι άνθρωποι έχουν τήν διάθεση και τον πόθο να αλλάξουν πράγματα. Πρέπει να στηριχθούν και να βοηθηθούν. Πρέπει να βρεθεί, ως μπροστάρης, ό άνθρωπος εκείνος που θα εμπνευσει όσους θα συμμετάσχουν στο «νεο ξεκίνημα». Που θα ενώνει, αλλά και που δεν θα διστάσει να συγκρουστει κιόλας. Που να έχει το όραμα δημιουργίας μιας μεγάλης και σοβαρής ομάδας.
Επαναλαμβάνω: Το ξεκίνημα πρέπει να γίνει με «την μεγάλη συμφιλίωση», και πρέπει να συνδυαστεί με ενέργειες που θα κάνουν το αρρωστημένο εκείνο κομμάτι των οπαδών μας να καταλάβει ότι εάν δεν θέλει και δεν μπορεί να ενταχθεί στη λογική μιας καινούργιας εποχής, όπου στην εξέδρα θα κυριαρχεί μία άλλη ηθική, και δεν θα υπάρχει ουτε ένα συνθημα εναντίον της μάνας κανενός, δεν θα έχει άλλη επιλογή από το νά κάτσει στην άκρη.