Ερημιά...

Πριν από περίπου έναν χρόνο, κυκλοφόρησε ένα CD – δεν ξέρω αν το μάθατε, μπορεί και όχι, αλλά δύσκολο μου φαίνεται αυτό γιατί, κοιτάζω τα ονόματα των δημιουργών και λέω, δεν μπορεί, τέτοια ντριμ τημ, αποκλείεται να μην έχει ταρακουνηθεί το σύμπαν με τη δουλειά της.
Το CD, που είμαι βέβαιος ότι θα το έχετε ακούσει – τόσα ραδιόφωνα πια, έ, με παραγωγούς, λίστες, power play και ρεπερτόριο πλούσιο, τόσα κανάλια, …, δεν μπορεί, κάτι θα’χει ακουστεί, αφού μιλάμε για δίσκο του Μίκη Θεοδωράκη, με στίχους Λευτέρη Παπδόπουλου, ενορχήστρωση Σταυρου Ξαρχάκου, και ερμηνεία από την Μαρία Φαραντούρη και τον Μανώλη Μητσιά, …, λαϊκά τραγούδια όμορφα, που αγγίζουν τη ψυχή των απλών ανθρώπων, που σε τούτον τον κόσμο τον ευλογημένο, μ’ ένα τραγούδι στα χείλη γεννήθηκαν, …, έτσι δεν είναι ρε παιδιά;
Ετσι είναι, ακούω να μου ψιθυρίζετε, φίλοι παλιοί και καινούργιοι, που μας ενώνει πάντα μια νότα απρόσμενη, ένας στίχος που να τον αισθάνεσαι κάπως, όχι «τέλεια τέλεια τέλεια, και ο έρωτάς μας σου λέω είναι ψυχεδέλεια», και άλλα παρόμοια αστειάκια, …, ναι, έτσι σας ακούω να αποκρίνεστε, μα ξέρω πως, σαν και μένα, φοβάστε να πείτε την αλήθεια, ότι ετούτον εδώ τον δίσκο του Θεοδωράκη, που φέρει τον χαρακτηριστικό τίτλο Ερημιά, δεν τον ακούσαμε ποτέ, τον απορρίψαμε προτού σκίσουμε κάν το σελοφάν από το εξώφυλλό του, …
Δεν λέω ότι πρέπει οπωσδηποτε να αρεσει. Αλλά όχι και να μην ακουστει καθόλου, επειδή κάποιος παραγωγός η διευθυντής το πήρε στα χέρια του, είδε τα ονόματα, του φάνηκαν «ξεπερασμένα» και τα πέταξε στην άκρη.
Δεν έχει ανάγκη ο Μικης Θεοδωράκης να τον παραδεχτει ο οποιος παραγωγός, ουτε ο Παπαδόπουλος περιμένει να καταξιωθει από τις φορές που θα ακουστει ένα τραγούδι του, ουτε ο Ξαρχάκος περιμένει πότε θα τον καλέσει στο στούντιο κάποιος Ουάου παραγωγός για να τον ρωτήσει πως αισθάνεσαι Σταυράκη που ενορχήστρωσες Μίκη; Όλα αυτά τα παιδαρέλια του ενικού και της αυθάδικης άγνοιας, δεν τα έχει ανάγκη κανένας πραγματικός δημιουργός. Εχει ανάγκη, όμως, να μπορεί η δουλειά του να φτάνει στα αυτιά, στην καρδιά και στην κρίση του απλού κοσμάκη.
Ποιος, ρε γαμώτο, θέλει να την σκοτώσει αυτήν την μουσική? Ποιος θέλει να τα τυποποιήσει όλα και να τα κάνει κιμά?
Ξέρω την απάντηση, αλλά άς μείνουμε ως εδώ.

Το 8ο Θαύμα...

Ανακοινώθηκαν χθες, 7 Ιουλίου, τα αποτελέσματα της παγκόσμιας ψηφοφορίας, μέσω ίντερνετ, για την ανάδειξη των «7 Σύγχρονων θαυμάτων της Ανθρωπότητας». Αυτά είναι:
1. Το μνημείο Τσιτσέν Ιτζά, στο Μεξικό
2. Το Αγαλμα του Ιησού, στη Βραζιλία
3. Το Σινικό Τείχος στη Κίνα
4. Η αποκαλούμενη και «Χαμένη Πόλη» των Ινκας, η Μάτσου Πίτσου, στο Περού
5. Η Πέτρα, στην Ιορδανία
6. Το Κολοσσαίο, στη Ρωμη. Και,
7. Το Ταζ Μαχάλ, στην Ινδία.
Η Ακρόπολη ηταν υποψήφια, αλλά δεν μπήκε στην 7άδα.
Θα της άξιζε, όμως, ο τίτλος του «8ου θαύματος», καθώς θα πρέπει να είναι το μοναδικό ιστορικό μνημείο στον κόσμο που μπορεί να κλείνει, τις περισσότερες φορές απροειδοποίητα, όπως συνέβη αυτό το Σαββατοκύριακο, επειδή απεργούν οι υπάλληλοί της, «εξ ανάγκης», όπως θα πουν οι ίδιοι, επειδή δεν ικανοποιούνται, λένε, «τα δίκαια αιτήματά μας».
Αδιάφορο το γιατί απεργούν, πραγματικά! Κυρίως στους χιλιάδες επισκέπτες που ερχονται από την άλλη άκρη της Γης για να δουν αυτό το μοναδικό μνημείο πολιτισμού.
Και τι βρήκαν μπροστά τους, παρακαλώ, όταν ανηφόρισαν προχθές με ενθουσιασμό προς τον «Ιερό Βράχο»; Εκτός από κάγκελα ερμητικά κλειστά, μια … άψυχη, κακογραμμένη ανακοίνωση, που τους πληροφορούσε ότι οι υπάλληλοι του υπουργείου Πολιτισμού απεργούν και, ως εκ τουτου, «Acropolis closed». Μας φωτίσατε!
Ας ξεπεράσουμε ότι, κατά την άποψή μου, η Ακρόπολη δεν πρέπει να κλείνει ποτέ, και οι υπάλληλοι να βρουν άλλους τρόπους (δυναμικούς, αν θέλουν, και μαζί τους θα είμαστε) για να διεκδικήσουν αυτά που αισθάνονται πως είναι δίκαια.
Ανάμεσα στους επισκέπτες αυτών των ημερών, ηταν και η οικογένεια του Ελλκηνοαμερικανού κ. Ανδρέα Μαντζαρόπουλου από τη Ουάσιγκτον, που ηρθε στην Ελλάδα μετα από 23 χρόνια για να δείξει στα παιδιά του την Ακρόπολη, και έφυγαν άπρακτοι και απαρηγόρητοι.
Χάθηκε, όμως, ο κόσμος, οι απεργούντες να ήταν εκεί (έστω και λίγοι από αυτούς), να εξηγούσαν στους επισκεπτες ευγενικά, και όχι με άψυχες, κακογραμμένες ανακοινώσεις, γιατί απεργούν, να τους έδιναν ένα σουβενίρ να πάρουν μαζί τους, έτσι συμβολικά, να τους «κέρδιζαν», αντί να τους εξόργιζαν.
Τόσο (τους εξόργισαν), που είμαι σίγουρος πως κανένας από αυτούς, τους χιλιάδες απογοητευμένους επισκέπτες της κλειστής Ακρόπολης, δεν θα στενοχωρέθηκε καθόλου χθες, όταν δεν είδα το «ιερό μνημείο μας» στα 7 Συγχρονα Θαυματα του Κόσμου.
Αντίθετα, και δεν τους κακίζω γι’ αυτό, μπορεί και να το χάρηκαν κιόλας…