Μηπως ηταν όρνιο και αυτός;

Στο http://christosmichaelides.blogspot.com/ ο Κέβιν Κάρτερ, ό άνθρωπος που τράβηξε αυτήν την συγκλονιστική φωτογραφία.

Ελληνικότητα είναι ....

Με αφορμή μια συζήτηση που ξεκίνησε πριν λίγο στα βρετανική μέσα ενημέρωσης γύρω από το ερώτημα «τι σημαίνει Βρετανικότητα;», πολλές φορές, περισσότερο σαν παιχνίδι, πήγε εκεί η σκέψη μου, κάνοντας την αναπροσαρμογή σ’ αυτό που, αναλόγως, ονόμασα «ελληνικότητα».
Το πρόβλημα που προκύπτει εδώ, είναι κατ’ αρχάς πρόβλημα ορισμού. «Αν υπάρχει ελληνικότητα΄, πως την εννοούμε;»
Ο Ρίτσαρντ Εϊρ στη «Γκάρντιαν», π.χ., λέει για «η Βρετανικότητα είναι μία μεταβλητή ιδεολογία». Και περιλαμβάνει πολλά πράγματα:
«Νοίωθουμε άνετα που είμαστε πηγή δημιουργικής ενέργειας στη μόδα, στη πόπ-μουσική και στις τηλεοπτικές κωμωδίες. Είμαστε συχνά υπερήφανοι (αλλά και συχνά ντρεπόμαστε) για τους αθλητικούς μας ήρωες. Και μας αρέσει που έχουμε επετείους για τη σάλτσα HP, για το προιόν επάλειψης Marmite, για την μαρμελάδα Oxford και Robertson’s, για τα κόκκινα λεωφορεία μας, τα σαπισμένα μας δόντια».
Προσθέτω μερικά ακόμα, χαρακτηριστικά: Οι Βρετανοί είναι υπερήφανοι για την εκκεντρικότητά τους – αυτήν, κι αν την θεωρούν «Βρετανικότητα». Μιλάνε συνεχώς για τον καιρό, ζητάνε συγγνώμη ακόμα κι αν φταίνε οι άλλοι (πέφτεις, φέρ ειπείν, πάνω του, κατά λάθος, και σου λέει sorry), στέκονται στην ουρά, αδιαμαρτύρητα και πολιτισμένα, επί ωρες.
«Βρετανικότητα» είναι ακόμα το ταλέντο τους να σε προσβάλουν, να ειρωνεύονται, να είναι σνόμπ, να έχουν εμμονή με κοινωνικές τάξεις και με το χρωμα του δέρματος.
«Βρετανικότητα», είναι τα μικρά εκκλησάκια τους στην ύπαιθρο. Είναι η ίδια η ύπαιθρος, το υπέροχο και μοναδικό English countryside. Είναι τα κόκκινα τούβλα, τα δάση και ο γκρίζος ουρανός.
Και πολλά, πολλά, ακόμα.

Τόσα, που καθιστούν το παιχνίδι «Πείτε μου τι είναι Ελληνικότητα;», ακόμα πιο συναρπαστικό. Όχι για να «κερδίσουμε» τους Βρετανούς σε … αριθμό καταχωρήσεων, αλλά για να ψάξουμε και να ψαχτούμε και εμείς.
Προσοχή. Το «Ελληνας είναι…», έχει διαφορά από το «τι σημαίνει Ελληνικότητα». Το δεύτερο, πάει λίγο, η πολύ πιο βαθειά. Δεν στέκεται μόνο στο ότι, π.χ. ό Ελληνας είναι απότομος στους τρόπους του, αλλά προχωράει και στο γιατί.
Ελληνικότητα, λέω εγώ, είναι ο χορός. Ο απειθάρχητος χορός. Αυτός που καθορίζεται περισσότερο από το συναίσθημα, η το πάθος, ή την έξαρση της στιγμής, και λιγότερο από την τεχνική.
Στον χορό, αναδύεται και το στοιχείο του «φαίνεσθαι», γι’ αυτό και πολλές φορές, ιδίως στα νυχτερινά κέντρα, όπως και στα λαικά πανηγύρια, συνοδεύεται από επιφωνήματα, που είναι σαν να προσκαλούν τους παρατηρητές «να με προσέξουν».
Όταν άνοιξε η συζήτηση αυτή και στα blogs, τα όριά της φάνηκαν, και μάλλον είναι, ατέλειωτα. Υπήρχαν πολλοί, που προσέδωσαν στον όρο «Βρετανικότητα» και διαστάσεις ματαφυσικές, που είμαι βέβαιος πως και πολλοί από εμάς θα θεωρήσουμε πως «ανήκουν» και σε μας.
«Το να γεννηθείς Βρετανός, είναι ευλογία», λέει ο Γρέϊαμ Τέρνερ από το Μπάθ.
«Βρετανικότητα σημαίνει να διατηρείς καλές αξίες στη ζωή σου, αξίες εντιμότητας, ακεραιότητας, αυτό-πειθαρχίας, και πατριωτισμού», σημειώνει ο Κένεθ Κλάρ από το Νορθχάμπσαϊρ.
Ας «παιξουμε» και μείς, λοιπόν, με το δικό μας … αφηρημένο ουσιαστικό. Την «Ελληνικότητα».
Τι είναι;
Πως την αισθανόμαστε;
Πως την καταλαβαίνουμε;

Σας περιμένω…

Τα Πρόσωπά Μου

Ένα καινούργιο blogspot για τα «πρόσωπά μου». Μερικά από εκείνα που μνημονεύω στη καθημερινή στήλη της «Ελευθεροτυπίας», μερικά από εκείνα που συναντώ αλλού, ή σκέφτομαι άξαφνα, και θέλω κάπου να έχουν τον χώρο τους ώστε να μπορώ κάπου-κάπου, όποτε θέλω, να τα θυμάμαι.
Κάποια γραμμούλα, ίσως και να συνδέει όλα ετούτα τα πρόσωπα. Μπορεί να τη λένε «ζωή», «μοίρα», «πεπρωμένο», «θάνατο», «έρωτα», «μίσος», «προσμονή», «ελπίδα», και άλλα τέτοια … ονόματα, που νύχτες αμέτρητες στη ζωή μου με έχουν κρατήσει ξάγρυπνο.
Δεν είναι, αναγκαστικά, πρότυπά μου, όλα ετούτα τα πρόσωπα. Και δεν συμφωνώ, πάντα, με τις πράξεις τους. Αλλά, με έκαναν να τα προσέξω. Να τα πλησιάσω. Κάποτε και να τα αγγίξω.
Με αυτήν την έννοια, σίγουρα είναι και δικά μου πρόσωπα.
Η διεύθυνση που θα τα συναντάμε είναι http://christosmichaelides.blogspot.com.

Κάτω απ' τη μπάρα, ρεεεεε!...

Τόσο χαμηλά ο πήχης πιά.
Μού’ ρχεται να τον περάσω από κάτω…

Όπου Φύγει...

Πόσο εύκολα ο επηρμένος αγράμματος συντρίβει τη λογική – κοίτα!
Έρχεται απ’ το πουθενά, και επικαλείται Ιστορία.
Φοράει ποδιά του χασάπη, ακονίζει τα μαχαίρια του, και βγαίνει σε κοινή θέα να πουλήσει βιβλία.
Με το κιλό – να τ’ αφήσω;
Και γλιστρούν έτσι, επάνω απ’ τον ντορβά του, του Έθνους όλες,
οι ψευδαισθήσεις – δες πόσο χαριτωμένα που σκορπάνε στις αγοράς τα πανέρια.
«Πάρε κόσμε, δυο δεκάρες η περίληψη του πολιτισμού μας»,
κι ένα καλπάζον άλογο, έρχεται να περιμαζέψει αρχαία κάθε σχολικής χρονιάς.
«Κυρία, κυρία, να πω;», φωνάζει απ’ το πίσω κάθισμα ο γνωστός – άγνωστος της τάξης.
Και προτού προλάβει εκείνη, ελλείψει άλλων εθελοντών,
ν’ αποκριθεί «πες μας, να τελειώνουμε»,
μια βόμβα – περισσότερο της εντύπωσης, λίγο της έκρηξης –
τινάζει στον αέρα όσα ξέραμε ως τώρα.
Έτσι, μόνος πλέον με τον άγνωστο εαυτό μας,
παραδέχομαι επιτέλους πως δεν έχω άλλη επιλογή από τον φόβο,
και έντρομος τρέπομαι σε φυγή αιώνια, να γλιτώσω
τουλάχιστον
από τούτο.
Το σκάλισμα στη πέτρα, που μπορεί και νάναι η ταυτότητά μου
μπορεί η ιστορία ενός παιδιού που δεν άντρεψε ποτέ
μπορεί και μια απλή αποτύπωση θανάτου…